David Trueba

Soldados de Salamina

Spanje 2003. Drama van David Trueba. Met o.a. Ramon Fontsere, Joan Dalmau en María Botto.

Balseros

Spanje 2002. Documentaire van Carlos Bosch en José María Doménech. Met o.a. Guillermo Armas, Rafael Cano en Miriam Hernández.

Documentaire over een groep Cubanen die in 1994 op een vlot naar Amerika vluchtten en over hoe het daarna met hen is verlopen.

Vengo

Spanje​/​​Frankrijk​/​​Japan​/​​Duitsland 2000. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Antonio Canales, Orestes Villasan Rodriguez, Antonio Perez Dechent, Bobote en Juan Luis Corrientes.

'Gatlif is de eerste regisseur die ik tijdens een audiocommentaar met de muziek heb horen meeneuriën,' schreef de Volkskrant-recensent over de dvd van Vengo. Gatlif leeft voor muziek. Zigeunermuziek. 'El flamenco puro!' beweert een zigeuner uit Vengo. En zo is het: De flamenco in deze film oogt en klinkt puur en de film vertolkt het pure flamenco-leven. Dat heeft te maken met verlies, passie, beweging, natuur en intuïtie. Schrijver/regisseur Gatlif - zelf zigeuner - maakte eerder films over zigeuners (oa Gadjo dilo) en schreef een deel van de César-winnende muziek. We worden op gehele optredens getrakteerd, van onder meer de legendarische zangeressen La Caita en La Paquera en van danser/choreograaf Antonio Canales. De klasse en extase ervan zijn schitterend; het is net of de kijker zomaar een barretje is ingewandeld en bij toeval een folklorisch concert meemaakt. Er blijft helaas weinig tijd over voor een Godfather-achtig vendetta-verhaal over een Andalusische clubeigenaar (Canales), die bloedschuld heeft bij een andere familie. Het plotje rammelt en verdwaalt, en zo lijkt Gatlif ondanks zijn authenticiteit op het randje van de etnische cliché te dansen. Of misschien is dit de pure zigeunermanier van verhalenvertellen.

La niña de tus ojos

Spanje 1998. Drama van Fernando Trueba. Met o.a. Penélope Cruz, Antonio Resines, Jorge Sanz, Karel Dobry en Loles León.

In 1938 wordt een groepje filmmakers uit Franco's Spanje naar nazi-Duitsland gehaald om een vrolijke musical op te nemen - of eigenlijk twee: een Spaanse en een Duitse versie tegelijk. De operatie wordt geleid door propagandaminister Goebbels, die zijn oog laat vallen op de mooie hoofdrolspeelster Macarena (Cruz). De filmploeg gaat aanvankelijk met naïef enthousiasme aan de slag, maar beseft al snel dat het klimaat in Duitsland minstens zo verstikkend is als de dictatuur thuis. Vermakelijk, tamelijk lichtvoetig drama is gebaseerd op ware gebeurtenissen, die plaatsvonden tijdens het filmen van de films Carmen, la de triana en Andalusische Nächte.

La buena vida

Frankrijk​/​​Spanje 1997. Drama van David Trueba. Met o.a. Fernando Ramallo, Isabel Otero, Luis Cuenca, Joel Joan en Vicky Peña.

Tristan (Ramallo) is net veertien geworden. Hij zit op de Franse school in Madrid, speelt piano en dweept met Voltaire. Om in diens voetsporen te treden is hij begonnen aan zijn autobiografie, want hij is ervan overtuigd dat hij een begenadigd schrijver zal worden. Hij sluit zich op in zijn kamer en werkt onophoudelijk op een oude schrijfmachine, zeer tot ongenoegen van zijn vader die zijn brood verdient met de verkoop van computers en geruisloze laserprinters. Zijn knappe lerares Frans Isabel (Otero) stimuleert zijn schrijversambities. In zijn autobiografie mist hij echter nog een hoofdstuk: een zwoele liefdesnacht in de armen van een vrouw. Dan komen zijn ouders om bij een verkeersongeluk. Tristan gaat bij zijn grootvader wonen, maar droomt steeds van twee vrouwen: Isabel en Arena (Rosa), de werkster die er alles voor over heeft om op de tv te komen. Beide vrouwen beschouwen hem nog als een kind. Dan is er Lucia (Jimenez), zijn nichtje, maar die vraagt hem of haar vriendje bij hem mag logeren... Sympathieke, soms wat sentimentele film over de traumatische weg van een puber naar de volwassenheid. De stijl doet denken aan de Antoine Doinel-films van de in 1984 overleden Fran[KA10]cois Truffaut (wat nog benadrukt wordt door de medewerking van cameraman William Lubtchansky en componist Antoine Duhamel, beiden Truffaut-mensen), maar heeft Trueba in zijn filmdebuut zijn eigen persoonlijkheid doorgedrukt. Het verhaal over de zoete pijn van het volwassen worden is met lichte humor en verteerbare ernst verteld naar een scenario van regisseur Trueba zelve. Zijn broer Fernando (van o.a. BELLE ÉPOQUE en TOO MUCH) was producent. Dolby Stereo.

Airbag

Spanje​/​​Portugal​/​​Duitsland 1997. Komedie van Juanma Bajo Ulloa en Juanma Bajo Ulloa. Met o.a. Karra Elejalde, Fernando Guillén-Cuervo, Alberto San Juan, Maria de Medeiros en Francisco Rabal.

Tristan (Ramallo) is net veertien geworden. Hij zit op de Franse school in Madrid, speelt piano en dweept met Voltaire. Om in diens voetsporen te treden is hij begonnen aan zijn autobiografie, want hij is ervan overtuigd dat hij een begenadigd schrijver zal worden. Hij sluit zich op in zijn kamer en werkt onophoudelijk op een oude schrijfmachine, zeer tot ongenoegen van zijn vader die zijn brood verdient met de verkoop van computers en geruisloze laserprinters. Zijn knappe lerares Frans Isabel (Otero) stimuleert zijn schrijversambities. In zijn autobiografie mist hij echter nog een hoofdstuk: een zwoele liefdesnacht in de armen van een vrouw. Dan komen zijn ouders om bij een verkeersongeluk. Tristan gaat bij zijn grootvader wonen, maar droomt steeds van twee vrouwen: Isabel en Arena (Rosa), de werkster die er alles voor over heeft om op de tv te komen. Beide vrouwen beschouwen hem nog als een kind. Dan is er Lucia (Jimenez), zijn nichtje, maar die vraagt hem of haar vriendje bij hem mag logeren... Sympathieke, soms wat sentimentele film over de traumatische weg van een puber naar de volwassenheid. De stijl doet denken aan de Antoine Doinel-films van de in 1984 overleden Fran[KA10]cois Truffaut (wat nog benadrukt wordt door de medewerking van cameraman William Lubtchansky en componist Antoine Duhamel, beiden Truffaut-mensen), maar heeft Trueba in zijn filmdebuut zijn eigen persoonlijkheid doorgedrukt. Het verhaal over de zoete pijn van het volwassen worden is met lichte humor en verteerbare ernst verteld naar een scenario van regisseur Trueba zelve. Zijn broer Fernando (van o.a. BELLE ÉPOQUE en TOO MUCH) was producent. Dolby Stereo.

Two Much

Verenigde Staten​/​​Spanje 1995. Romantische komedie van Fernando Trueba. Met o.a. Antonio Banderas, Melanie Griffith, Daryl Hannah, Danny Aiello en Joan Cusack.

Trage, domme romantische komedie naar de roman van Donald E. Westlake. Latin-lover Banderas speelt een mislukte kunstschilder, nu een onbetrouwbare galeriehouder in Miami. Zelfs zijn naam klinkt vals: Art Dodge. Hij wordt verliefd op twee zusters: Betty (Griffith) en Liz Kerner (Hannah). Om ze allebei te versieren neemt hij een dubbele identiteit aan, die van een tweeling. Hoewel Griffith en Banderas offscreen een relatie hadden die de sensatiepers enkele jaartjes zoet hield, is daarvan op het scherm nauwelijks wat te merken. De film moet het hebben van de getalenteerde karakterspelers: Aiello is leuk als Betty's pathetisch toegewijde ex. Art Dodge's loyale assistente Gloria wordt charmant gespeeld door Cusack. En de eerbiedwaardige Wallach speelt met verve Dodge's chronisch luidruchtige vader.