Nora Oosterwijck: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Antoon, de flierefluiter

1942 | Komedie

België 1942. Komedie van Jan Vanderheyden. Met o.a. René Bertal, Jos Gevers, Gaston Vandermeulen, Charles Janssens en Fred Engelen.

Dwaze klucht, ge[KA3]inspireerd op synopsis van Felix Timmermans over een vrolijke vrijgezel, de landelijke fanfare waarvan hij dirigent is, zijn huwelijk met de lokale brouwersdochter, de dorpsroddel en de lokale herberg waar de muzikanten samenkomen. Bekende namen, acteurs van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg, in de rolbezetting. Laatste speelfilm van Vanderheyden (oorlogsschaarste aan cello[KA3]id) die in 1944 naar Berlijn vluchtte, terugkeerde, veroordeeld werd wegens collaboratie en die zich na zijn vrijlating in 1951 op de achtergrond hield: zijn werk (het produceren en draaien van volksfilms) werd toen voortgezet door zijn trouwe medewerkster Edith Kiel, die niet alleen alle scenario's van zijn films schreef maar die ook steeds eigenlijk de regie voerde.

De Witte

1934 | Komedie

België 1934. Komedie van Jan Vanderheyden. Met o.a. Jef Bruyninckx, Magda Janssens, Jef Van Leemput Sr, Gaston Smet en Nora Oosterwijck.

Een verfilming van Ernest Claes` volkse roman, waarvan de buitenopnamen te Zichem werden gemaakt en de binnenopnamen te Berlijn. Vanderheyden kreeg assistentie van de gerenommeerde theaterkomiek Willem Benoy. Het succes van deze film stelde Vanderheyden in staat een hele reeks Vlaams-volkse films te maken, tot in 1943 toe, soms ook geregisseerd door Edith Kiel, de scenario-schrijfster van deze film. De op de tv vertoonde versie is gedeeltelijk opnieuw gemonteerd tot 103m. Het verhaal vertelt vooral de fratsen die de twaalf-jarige knaap uithaalt op school, thuis met zijn ouders en broers, op het veld waar hij moet werken, op de kermis. De film verwaarloost het weergeven van de armoede in een landelijk dorp, waar het harde werk en de ontbering de mensen ongevoelig en liefdeloos maakte. De dualiteit in de psyche van de vlaskop in het boek (een wrokkende, bittere Witte) vindt men niet terug in de film, die in 1994, naar aanleiding van zijn zestig-jarig bestaan, op nieuwe kopieën en met een nieuwe geluidsband, opnieuw in de bioscopen werd uitgebracht.