Georges Chamaret: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

La puce à l'oreille

1991 | Komedie

Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Laurent Cochet. Met o.a. Jean Le Poulain, Albert Aveline, Paul Noëlle, Georges Chamaret en Bernard Dhéran.

De titel is een Frans gezegde. Een van de meest opmerkelijke zeden- en situatiekomedies van een Georges Feydeau, wiens werk absoluut niet is verouderd, want zijn personages zijn nog altijd onder ons. Bovendien heeft hij niet te veel geproduceerd; niet meer dan een goede twintig komedies (1862-1921), waarvan vele vandaag de dag nog in het theater worden opgevoerd en zeer regelmatig worden verfilmd. Een klassieke intrige die op zich niet van belang is, over een vrouw die denkt dat ze wordt bedrogen door haar man en haar beste vriendin om hulp roept. Het gaat om de gloedvolle en sprankelende dialogen, de grappige vertolking en de historisch verantwoorde decors. Wat betreft de regie, het is net geen echt gefilmd toneel, maar het scheelt weinig en vanwege de geringe vindingrijkheid

Martin soldat

1968 | Komedie, Oorlogsfilm

Frankrijk 1968. Komedie van Michel Deville. Met o.a. Robert Hirsch, Véronique Vendell, Walter Rilla, Reinhard Kolldehoff en Marlène Jobert.

Een acteur die voor een rol een Duits uniform aan heeft wordt in 1944 gevangen en komt in contact met een generaal die een komplot tegen Hitler voorbereidt en hem als tussenpersoon met de geallieerden wil. De film steunt meer op het transformatie- vermogen van acteur Hirsch dan op het scenario waarbinnen de misverstanden en verwarringen erg voorspelbaar blijven.

La métamorphose des cloportes

1965 | Misdaad

Frankrijk​/​​Italië 1965. Misdaad van Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Lino Ventura, Charles Aznavour, Pierre Brasseur, Irina Demich en Georges Géret.

Een inbreker heeft zich door een drietal kruimeldieven laten strikken voor een kraak, die mislukt. Tijdens zijn gevangenisstraf pikken zijn ex-medeplichtigen zijn spaarduiten in en verhandelen zijn gestolen schilderijen. Het scenario waarin de door de Franse film vaak geromantiseerde loyaliteit binnen het `milieu` op de korrel wordt genomen, strandt op de kwasi- geestigheid van de overvloedige dialoog. De kwaliteit van het acteren, de fotografie (Nicolas Hayer) en de muziek compenseren de dramaturgische zwakte net niet genoeg. Albert Simonin bewerkte een roman van Alphonse Boudard tot scenario.