Barbara D'Urso: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Non chiamarmi Omar

1992 |

Italië 1992. Sergio Staino. Met o.a. Ornella Muti, Stefania Sandrelli, Elena Sofia Ricci, Gastone Moschin en Giuliana Calandra.

Regisseur Staino schreef samen met auteur Fransesco Tullio Altan het scenario, gebaseerd op diens verhaal Nudi e crudi. De gebeurtenissen spelen zich af in een Noorditaliaanse stad op een vroege winterochtend. Aan het begin van een praatprogramma op de radio hebben enkele excentrieke figuren een afspraak. Ze komen in allerlei situaties terecht om hun afspraken te kunnen nakomen. Door de vele verschillende sketches wordt de film tamelijk chaotisch. Sommige situaties houden het precies tussen het komische en het bizarre. De kijkers weten niet of ze vermaakt worden of in de maling worden genomen.

Vogliamoci troppo bene

1989 | Komedie

Italië 1989. Komedie van Francesco Salvi. Met o.a. Francesco Salvi, Holly Higgins, Barbara D'Urso, Marco Predolin en Enzo Braschi.

Chaotische film die zichzelf nergens serieus neemt, vol grollen. De humor wil sarcastisch zijn, maar is meestal stupide. Regisseur/acteur Salvi heeft in zijn eerste film veel te veel visuele grappen willen maken, en dat wordt na een poosje nogal vermoeiend. Hij mengt spel en animatie, met matig resultaat. Een mager verhaal dat voornamelijk gaat over een man die in augustus, als alle Italianen met vakantie zijn, alleen in de stad blijft, waar hij allerlei vreemde vogels ontmoet. Een nogal stom geheel.

Mr. Rorret ad altezza d'uomo

1988 | Horror

Italië 1988. Horror van Fulvio Wetzl. Met o.a. Lou Castel, Massimo Venturiello, Barbara D'Urso, Hege Steun en Roberto Mancini.

Rilfilm over een geesteszieke moordenaar die zijn slachtoffers onder zijn eigen klanten kiest. Mr. Rorret (Castel) is de eigenaar van een bioscoop waar alleen griezelfilms worden vertoond. Tijdens de projectie begluurt hij de reacties van het publiek met een verrekijker. Zo kiest hij een voor een zijn slachtoffers uit. Een technisch goed gemaakte film, maar het acteren doet zo nu en dan wat overdreven aan. De film probeert bovendien een eerbetoon te zijn aan de klassieke cultfilm van Michael Powell, PEEPING TOM (de naam van de griezelbioscoop is Peeping Tom). Helaas kan het spel van Castel niet op tegen de uitzonderlijke acteerprestatie van Karl-Heinz Boehm.