Eugenie Jansen

Art Director	VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1998	Het leven een feest - Nonnevotte

Above Us All

2014 | Drama

Nederland 2014. Drama van Eugenie Jansen. Met o.a. Shayleah Sands, Maarten Baes en Kaleb Sands.

Een elfjarig Australisch meisje verhuist met haar Belgische vader naar Ieper, waar ze omringd door WO I-aandenken de dood van haar moeder probeert te verwerken. Regisseur Jansen maakt het de kijker niet makkelijk: Above Us All is opgebouwd uit lange shots die voortdurend trage cirkelbewegingen maken. In nogal grauw 3D. Die opvallende vorm is misschien technisch knap en vol betekenis, maar maakt de film flink ontoegankelijk. En dat is jammer, want de bouwstenen zijn goed: de setting is origineel, de onervaren acteurs komen authentiek over, en hoofdrolspeelster Shayleah Sands is een vondst.

Calimucho

2008 | Drama

Nederland 2008. Drama van Eugenie Jansen. Met o.a. Dicky Kilian, Willy Soeurt, Peter Verberk, Tarek Hannoudi en Joshy Huppertz.

Je moet jezelf eraan blijven herinneren dat het allemaal fictie is: de hoofdpersonen in het circusdrama Calimucho gedragen zich zo authentiek dat ze in een documentaire lijken te figureren. Hoe regisseur Jansen (Tussenland) dat voor elkaar kreeg? Ze vroeg echte circusartiesten een variant op zichzelf te spelen, ging met een camerateam mee op tournee en legde haar protagonisten steeds ter plekke nieuwe scènes voor. Ongespeelde circusbeelden en onderonsjes worden afgewisseld met uitgeschreven en geïmproviseerde dialogen. Het resultaat is regelmatig verbluffend.

Voorland

2005 | Documentaire

Nederland 2005. Documentaire van Eugenie Jansen en Albert Elings.

Documentaire van Albert Elings en Eugenie Jansen (in 2002 Tiger-winnaar met Tussenland) over de uiterwaarden bij Loowaard. Zeven jaar lang werd er gefilmd in het gebied waar koeien alleen kunnen grazen als de rivier dat toelaat.

De regels van het vliegen

2003 | Korte film

Nederland 2003. Korte film van Eugenie Jansen. Met o.a. Nucheng Lu, Eveline Wu en Celia Nufaar.

Meisje is ervan overtuigd dat ze kan vliegen. Met magisch denken en turnoefeningen moet het haar toch lukken ...?

Tussenland

2002 | Drama

Nederland 2002. Drama van Eugenie Jansen. Met o.a. Jan Munter, John Kon Kelei, Willem Smit, Ingeborg Uyt den Boogaard en Miep Bos.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Nader tot Maxima

2002 | Documentaire

Nederland 2002. Documentaire van Eugenie Jansen en Albert Elings.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Het monument

1999 |

Nederland 1999. Albert Elings.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Het leven een feest - Nonnevotte

1998 |

Nederland 1998. Eugenie Jansen.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

De laatste draad

1997 | Documentaire

1997. Documentaire van Albert Elings.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Anatopia

1997 | Documentaire

Nederland 1997. Documentaire van Otto Schuurman.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Vogelvrij

1996 | Documentaire, Drama

Nederland 1996. Documentaire van Eugenie Jansen en Albert Elings. Met o.a. Dirk Dankert, Cees Cupido, Kees van Kuilenburg, Cees Rooselaar en Peter van der Veldt.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Aletta Jacobs; Het Hoogste Streven

1995 | Documentaire, Biografie

Nederland 1995. Documentaire van Nouchka van Brakel. Met o.a. Henny de Swaan, Edwin de Vries, Truus te Selle, Catherine ten Bruggencate en Max Adrian.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Het Feit dat ik besta

1994 |

Nederland 1994. Albert Elings.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

Koekoekskinderen

1991 |

Nederland 1991. Eugenie Jansen. Met o.a. Alwin Setija, Diana Dobbelman, Ester Way, Lieke Rosa Altink en Jurg Molenaar.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

De Liefde in haar laatste dagen

1991 |

Nederland 1991. Albert Elings.

Een bitterzoete film over twee eenzame, tegenovergestelde zielen. De een is de 81-jarige mopperkont en weduwnaar Jakob (Munter), die aan de politionele acties van 1947-48 in Nederlands Indië had deelgenomen en de ander is de onzekere, achttienjarige Majok (Kon Kelei), een vluchteling uit Soedan. Als Jakob hem op het land achter zijn huis aantreft, verjaagt hij hem in eerste instantie als een zwerver. Als Majok, die op een bankje slaapt, het vervolgens aan de stok krijgt met de buurtbewoners, neemt Jakob het echter voor hem op. Er ontstaat een toenadering, die vervolgens mislukt en dan weer goed komt door wederzijds begrip. De film is het speelfilmdebuut van Jansen, die daarvoor documentaires gedraaid had. Ze werd benaderd door Helena van der Meulen, die vier jaar ervoor het scenario geschreven had. Ze dienden het samen in voor de VPRO-serie No more heroes, maar het viel in de eindronde van twaalf scenario's af met vijf anderen. Het duo vond de RVU bereid de film als telefilm te laten produceren door Waterland voor een budget van ca achthonderdduizend euro. De rolprent werd voorvertoond op het festival van Rotterdam en kreeg als eerste Nederlandse speelfilm de Tiger-Award. Hierna volgde naar voorbeeld van Familie een distributie in een aantal bioscopen en drie maanden later werd de film op de tv uitgezonden. Zowel Munter als Kon Kelei zijn amateurs, maar passen beiden zeer goed bij hun rol. De film is niet rijk aan dialoog, maar de mooie beelden van Adri Schrover zeggen in bepaalde scènes soms veel meer dan duizend woorden. Hier komt de vaardigheid als maakster van documentaires van Jansen naar voren en zij improviseerde menige scène. De titel slaat op de wereld van onbegrip, waarin zowel Jakob als Majok zich bevinden. Hoewel de gebeurtenissen een beetje voorspelbaar zijn en de finale eerder wishful thinking dan realiteit is, komt alles verrassend echt en zonder sentiment over. De film is politiek correct en je vraagt je af in hoeverre dat met de werkelijkheid overeenstemt.

nog geen vpro account?

video's

Regisseur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2014	Above Us All
2008	Calimucho
2005	Voorland
2003	De regels van het vliegen
2002	Tussenland
2002	Nader tot Maxima
1998	Het leven een feest - Nonnevotte
1996	Vogelvrij
1991	Koekoekskinderen

Scenarist		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1998	Het leven een feest - Nonnevotte
1997	Anatopia
1996	Vogelvrij
1995	Aletta Jacobs; Het Hoogste Streven
1991	Koekoekskinderen

Editor		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1999	Het monument
1997	De laatste draad
1996	Vogelvrij
1995	Aletta Jacobs; Het Hoogste Streven
1994	Het Feit dat ik besta
1991	De Liefde in haar laatste dagen

name

email

mijn instellingen