Nada Strancar

Tous ensemble

Frankrijk 1998. Komedie van Bertrand Arthuys. Met o.a. Nada Strancar, Sophie Artur, Marina Golovine, Anne Deleuze en Isabelle Leprince.

De gré ou de force

Frankrijk 1998. Drama van Fabrice Cazeneuve. Met o.a. Julien Boisselier, Philippe Duclos, Laurent Arnal, Marie Desgranges en Philippe Faure.

Les cinq dernières minutes : Meurtre à l'université

Frankrijk 1994. Misdaad van Jean-Marc Seban. Met o.a. Pierre Santini, Pierre Hoden, Féodor Atkine, Isabelle Carré en Marianne Epin.

Een bekende etnologe, het hoofd van de researchafdeling van de universiteit van Parijs VIII, maakt een dodelijke val van vijftien meter. Moord of zelfmoord? Commissaris Massard (Santini) twijfelt sterk aan een ongeval en de autopsie stelt hem in het gelijk. In het lichaam van het slachtoffer worden sporen aangetroffen van een zeldzaam verdovend middel, dat slechts in een paar Afrikaanse gebieden voorkomt. Massard en zijn assistent (Hoden) staan weer eens voor een moeilijk geval. Diverse onverwachte wendingen zorgen voor een spannende aflevering van de in Frankrijk zeer populaire serie. Het scenario is van Martin Djidou en Pierre Pauquet. Voor regisseur Seban, van huis uit maker van documentaires, was dit zijn speelfilmdebuut met een avondvullende tv-film, opgenomen op locatie in de universiteit met studenten als figuranten. Het camerawerk is van Luc Hervé. Aflevering nummer 73 van 81. Mono.

Rupture(s)

Frankrijk 1993. Komedie van Christine Citti. Met o.a. Emmanuelle Béart, Michel Piccoli, Anouk Aimée, Laurent Grévil en Marc Citti.

De vriendin van Paul (Piccoli) heeft zelfmoord gepleegd. Nu herbergt hij allerlei bonte vogels (w.o. kind-vrouwtje B[KA1]eart), waarmee hij gemeen heeft dat hun (liefdes)relaties verkeerd zijn afgelopen. Hierover wordt zo eindeloos gepraat dat bij de kijker de verveling algauw toeslaat. De twintig-plussers uit de film hebben een binding met ruige rock-muziek, die heel wat prettiger voor het gehoor is dan de oeverloze dialoog. Béart en Piccoli voor wie de rollen op maat geschreven zijn, waren samen voor het laatst te zien in LA BELLE NOISEUSE en daar sprong de vonk ook al niet over; ze bezatten zich v.n.l. aan egotrippend spel. Hoewel Aimée hoog op de credits staat genoteerd, heeft zij slechts een onbenullig rolletje van een weduwe, die net haar kat verloren heeft. Ook in roulatie met 16m minder, maar niet beter! Scenario van Alexandra Deman en Christine Citti. Camerawerk van Jean-Yves Delbreuve.

Le voleur d'enfants

Italië​/​​Frankrijk​/​​Spanje 1992. Fantasy van Christian de Chalonge. Met o.a. Marcello Mastroianni, Ángela Molina, Michel Piccoli, Daniel Martin en Virginie Ledoyen.

Fijn spel van de hoofdrollen wordt bedorven door een zwak en verward scenario van Dominique Garnier en regisseur De Chalonge die het boek van Jules Supervielle bewerkten. Het verhaal gaat over de kinderloze Argentijnse kolonel b.d. Mastroianni en zijn vrouw Molina die omstreeks 1925 in Parijs ongelukkige jongetjes van de straat oppikken en ze in huis halen en ze een leven laten leiden als prinsen: ze worden goed gevoed en gekleed, waardoor ze geen reden hebben om te vluchten. Algauw wordt het een tiental. De oudste is wat opstandig; er ontstaat het gevoel dat er een prinsesje moet worden geadopteerd. De prent is doorwrocht met fantastische elementen zoals olifanten in de straten en een magiër, die op een gegeven moment zijn oog laat vallen op de leuke 'dochter' van de kolonel. Zeer traag, zonder duidelijk plot. Camerawerk van Bernard Zitzermann. Er werd zowel een Spaanstalige als een Franstalige versie geproduceerd.

Léon Morin, prêtre

Frankrijk 1991. Oorlogsfilm van Pierre Boutron. Met o.a. Nicole Garcia, Robin Renucci, Denise Chalem, Nada Strancar en Brigitte Roüan.

In de Noord-Argentijnse Paraná-delta, een labyrint van eilandjes en riviertjes, verloopt het leven traditioneel en zonder opvallende gebeurtenissen. Tussen deze wereld en het vasteland betstaat slechts één link: het passagiersschip La León. De jonge Álvaro valt in deze volstrekt geïsoleerde wereld nogal uit de toon - hij geeft weinig om zijn vissersboot, houdt van boeken en valt niet op vrouwen. Vanwege zijn homoseksualiteit heeft Álvaro veel te verduren van de ruige en onverdraagzame El Turu, schipper van La León. El Turu, die zichzelf als de leider van deze wereld beschouwt, is ervan overtuigd dat Álvaro een bedreiging vormt voor de goede zeden van de bewoners van de delta. Op steeds brutere wijze intimideert hij Álvaro

La révolte des enfants

Frankrijk 1991. Drama van Gérard Poitou-Weber. Met o.a. Michel Aumont, André Wilms, Clémantine Amouroux, Nada Strancar en Bernard Ballet.

Tijdens de industri[KA3]ele revolutie heerste er armoede en hongersnood. Een kind dat een brood stal of een ander klein vergrijp pleegde, werd opgesloten in een opvoedingsgesticht. Zo`n gevangenis bevond zich in Frankrijk omstreeks 1847 in Bretagne. Aumont was directeur van die inrichting en hij noemde zich Oom. Zijn medewerkers en de bewakers waren Neven (en Nichten). De kleine delinquentjes behoorden zo tot [KA1]e[KA1]en grote familie. Verlichte stafmedewerker Wilms vindt dat in deze jeugdgevangenis het nodige moet worden gemoderniseerd en nodigt een journaliste uit Parijs te komen, gravin Marie D`Ozeray (Amouroux). Er breekt een opstand uit over de barre omstandigheden waaronder de kinderen moeten leven, maar die wordt door Aumont onderdrukt. Dickensiaans fresco over sociaal onrecht uit de 19e eeuw, matig gespeeld en vooral traag van tempo. Regisseur Poitou-Weber, die zijn ervaring opdeed bij de tv, schreef zijn eigen scenario naar historische figuren, die werkelijk bestaan hebben. Het camerawerk is van Dominique Brenguier. Wordt ook op de tv vertoond als twee-delige miniserie.

La Pagaille

Frankrijk 1991. Komedie van Pascal Thomas. Met o.a. Rémy Girard, Coralie Seyrig, François Périer, Clément Thomas en Emilie Thomas.

Bij de familie Girard-Seyrig is het eigenlijk een zooitje. Moeder en vader hebben minnaars en minaressen; schoonvader Périer woont in en is een zuiplap en een gokker. Op een dag laat moeder Seyrig vader Girard zitten voor een ander. De kinderen zorgen voor vervanging en dan komt hupse Haudepin. Dat gaat eigenlijk heel goed totdat moeder weer besluit terug te komen. Typische klucht voor een gallisch beeldbuispubliek. Het broertje en zusje worden gespeeld door de kindertjes van de regisseur. Het scenario is van Age, Adriano Incrocci en regisseur Thomas. Renan Pollès zorgde voor de correctie fotografie.

Conte d'Hiver

Frankrijk 1990. Komedie van Luc Bondy. Met o.a. Michel Piccoli, Nada Strancar, Bulle Ogier en Bernard Ballet.

Een, cinematografisch gezien, fantasieloze verfilming van dit stuk van Shakespeare, dat hij aan het einde van zijn leven (1611) schreef, en dat niet zo vaak op de planken wordt gebracht. Een tragikomedie aan het hof van de koning van Sicilië, Léontès, die de koning van Bohemen, Polixènes, ontvangt. Het verhaal van een jaloezie en wat dat kapot maakt, hoewel aan het slot de rust is weergekeerd. Piccoli, Ogier en Strancar dragen dit werk zo'n beetje. Dankzij hun talent let niemand meer op het statische karakter van de regie.

Les Deux Fragonards

Frankrijk 1989. Biografie van Philippe Le Guay. Met o.a. Joaquim de Almeida, Robin Renucci, Philippine Leroy-Beaulieu, Sami Frey en Jean-Louis Richard.

Pas sinds 1984 is bekend dat de beroemde 18e eeuwse Franse schilder Honoré Fragonard een broer had. Cyprien oefende het naargeestige beroep van anatoom-patholoog uit. Rond dit gegeven hebben Le Guay en Jérôme Tonnerre een scenario bedacht, gewijd aan de dualiteit van eind 18e eeuw. Het was de tijd van losbandigheid en de aristocraten die in de ban verkeerden van hun eigen nabije dood ten behoeve van de goede zaak. Het kost enige moeite beide tegenstrijdige thema's met elkaar in verband te brengen. Het gaat hier dan ook om een eigenaardige film die zowel innemend als afstotend is. Ook zit er iets theatraals en dromerigs in, en dat is zeldzaam in de hedendaagse Franse cinema.

Le cri de la chouette

Frankrijk 1986. Komedie van Yves-André Hubert. Met o.a. Alice Sapritch, Jacques Rosny, Nada Strancar, Aurelle Doazan en Philippe Dusigne.

Een bewerking van de roman van Herv[KA1]e Bazin, eigenlijk een vervolg op VIP[KA2]ERE AU POING (1971) van Pierre Cardinal - waardoor Bazin bij het grote publiek bekend werd - daar die vreselijke Folcoche (Sapritche, die nu op de aftiteling staat als Mme Rezeau) er vijftien jaar later ook weer in voorkomt. Deze haalt het niet bij de vorige versie, of het nu om de wreedheid, psychologische diepgang of het originele taalgebruik gaat. De sfeer is echter goed weergegeven en hoewel Sapritch zich zoals altijd ontzettend aanstelt, past deze rol van feeks haar perfect. Dit gezegd hebbende moet er nog aan toegevoegd worden dat de tv- regisseur Yves-Andr[KA1]e Hubert minder goed is dan de filmregisseur Jean-Loup Hubert (ANNÉE PROCHAINE... SI TOUT VA BIEN, LA SMALA, LE GRAND CHEMIN enz.). Het scenario is van Jean-Louis Curtis. Het camerawerk is van Gilbert Perrot-Minnot.