François Toumarkine

Marie Fransson : S'il vous plaît

Frankrijk 1999. Drama van Christiane Spièro. Met o.a. Alicia Alonso, Annie Girardot, Alberto Gimigniani, Rebecca Potok en Nino Gauzy.

Marie Fransson : Positif

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Alicia Alonso, Pascale Roberts, Alberto Gimigniani, Emmanuelle Meyssignac en François Toumarkine.

Marie Fransson : Un silence si lourd

Frankrijk 1998. Drama van Jean-Pierre Prévost. Met o.a. Alicia Alonso, Pascale Roberts, Alberto Gimignani, Emmanuelle Meyssignac en François Toumarkine.

Black Dju

België​/​​Portugal​/​​Luxemburg 1996. Komedie van Pol Cruchten. Met o.a. Philippe Léotard, Richard Courcet, Patrice-Flora Praxo, Adama Kouaté en Paul Minthe.

Julie Lescaut : Recours en grâce

Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Misdaad van Joyce Buñuel. Met o.a. Véronique Genest, Jérôme Anger, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en François Marthouret.

Twee voorvallen zorgen voor opschudding in Clairi[KA2]eres, waar Julie Lescaut (Genest) fungeert als politiecommissaris. In de eerste plaats ontsnapt een gevaarlijke geestesgestoorde uit de psychiatrische instelling waar hij opgesloten zat voor de moord op een meisje. Het feit dat hij ontoerekenbaarheid pleitte redde hem van een gevangenisstraf. Dezelfde nacht heeft Paul (Mathouret), de ex van Julie, een auto-ongeval. Hij ligt in coma en vecht voor zijn leven. Weer heel wat werk aan de winkel voor onze pientere politievrouw. Dat het allemaal wat overtrokken werd en niet erg geloofwaardig overkomt moet je er maar bij nemen. Het niet erg boeiende scenario van Eric Kristy hangt aaneen van de toevalligheden. De niet erg strakke regie helpt niet veel. Fotografie van Jean-Pierre Aliphat. Stereo. Aflevering van het seizoen, nummer van 72. Stereo.

Ferbac et le carnaval des ténèbres

Frankrijk​/​​Luxemburg 1993. Misdaad van Sylvain Madigan. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Brigitte Bemol, Hubert Deschamps, Patricia Malvoisin en Bernard Alane.

Brialy als Eric Ferbac wordt uitgenodigd op het jaarlijks gecostumeerd bal op het kasteel van een aanzienlijke familie als begeleider van de mooie dochter Bemol. De patriarch van het gezin, Deschamps, lijkt bijzonder opgetogen met zijn aanwezigheid. Terwijl de detective zijn balkleding uitzoekt is hij getuige van een vreemde gebeurtenis: recht tegenover zijn venster leveren twee mensen een gevecht op leven en dood. Typische policier, met enkele lugubere momenten, naar een scenario van Alain Demouzon en Michel Friedman. Goede ontspanning zonder verdere pretenties, charmant gespeeld door Brialy en met een knap gastoptreden van Brion. Camerawerk van Jean-Bernard Aurouet.

Cible émouvante

Frankrijk 1993. Komedie van Pierre Salvadori. Met o.a. Jean Rochefort, Marie Trintignant, Guillaume Depardieu, Patachou en Charlie Nelson.

Rochefort is een beroepskiller van middelbare leeftijd. Depardieu, een boodschappenjongen, is getuige van een opdracht die Rochefort net uitvoert. Rochefort neemt de jongen in bescherming, en wil hem zijn beroep leren. Dan wordt Rochefort soft en wordt verliefd op zijn volgende slachtoffer, een dievegge en een zwendelaarster. Zij krijgt al gauw twee andere killers achter haar aan. Als zij ontdekt dat Rochefort en zijn assistent ook moordenaars zijn, kiest zij snel het hazepad. Komisch geacteerd naar een scenario van Pierre Salvadori, camerawerk van Gilles Henry, en werd al gauw voor tv bestemd.

Antoine Rives, le juge du terrorisme : Action Rouge

Frankrijk 1993. Thriller van Gilles Béhat. Met o.a. Jacques Weber, Jean-Pierre Bisson, Nathalie Roussel, Bernard Freyd en Alain Rimoux.

Tijdens de obscure oorlog tussen Iran en Irak wordt het embargo tegen Irak meerdere malen geschonden, wat de gemoederen in Iran hoog doet oplopen. In Beiroet wordt een aanslag gepleegd tegen zowel Amerikaanse mariniers als Franse parachutisten. Onderzoeksrechter Antoine Rives (Weber) moet uitzoeken of er een rechtstreeks verband bestaat tussen Iran en de Duitse RAF (Rote Armee Fraktion). Goede politieke thriller die net als de andere films in de ANTOINE RIVES-reeks aantoont dat internationale spionage niet altijd even spectaculair hoeft te zijn als de James Bond-verhalen. Weber speelt de rol van de hoge ambtenaar die niet voor een kleintje vervaard is. Daardoor worden realistische actiescènes afgewisseld met meer persoonlijke momenten van een onderzoeksrechter op zijn kantoor of thuis. Het scenario van Norbert Saada, Yves Ellena en Béhat is uitstekend gedocumenteerd en is weer gebaseerd op een authentiek onderzoek. Het camerawerk is van Roland Bernard. Aflevering 4 van het eerste seizoen, nummer 4 van 6.

Cauchemar blanc

Frankrijk 1991. Drama van Mathieu Kassovitz. Met o.a. Yvan Attal, Jean-Pierre Darroussin, Roger Souza, François Toumarkine en El Kebir.

Vier jonge racisten achtervolgen per auto, in een troosteloze nachtelijke desolate voorstad, een immigrant per fiets. Door een verkeerd maneuver komt de wagen tegen een telefooncel terecht. Drie van de vier bedreigen de immigrant, die geen spier vertrekt, terwijl de vierde in de verwarring een politiecommissaris neerschiet. Dan wordt de man wakker. Alles was blijkbaar een droom, maar dan rijdt de allochtone fietser voorbij. De achtervolging begint. Weer is zinloze haat het onderwerp in een vroege korte film van de maker van LA HAINE. De boodschap (en de symboliek) is overduidelijk en regisseur/scenarist Kassovitz maakt gebruik van een minimum aan dialogen. Eerder een interessant dan een goed kladwerk van een beloftevolle jonge cineast. Achter de camera nam Georges Diane plaats.

La discrète

Frankrijk 1990. Drama van Christian Vincent. Met o.a. Fabrice Luchini, Judith Henry, Maurice Garrel, Marie Bunel en François Toumarkine.

Met dit subliem geschreven en vertolkte literaire juweeltje oogstte Christian Vincent twee Césars (Beste Debuutregie, Beste Scenario) en vele loftuitingen. Arrogante boekenwijsneus, boulevard-Casanova en schrijver Antoine (Luchini op zijn sardonische best) is door zijn vriendin aan de dijk gezet en hij zint op wraak. Ziedaar het voorstel van de perverse antiquaar en uitgever Jean (Garrel): Antoine zal een willekeurig meisje inpalmen, na de Daad direct en onverbiddelijk met haar breken en het parcours in een dagboek voor publicatie vastleggen. Prooi in dit zieke plan is de lieftallige studente Catherine (Henry). De laatste won de César voor Beste Nieuwe Actrice.