Mia aioniotita kai mia mera
Boos was regisseur Angelopoulos toen hij in 1995 niet de Gouden Palm won. Alsof de juryleden beducht waren voor nog een woedeaanval, gaven ze de Griekse meester voor zijn volgende film, ook vaak L'Eternité et un jour genoemd, wél de hoofdprijs. Daarbij bijvoorbeeld Festen, Idioterne en La vita è bella negerend. Niet dat Mia aiwniothta kai mia mera geen schitterend gemaakt, sfeervol en episch werk is, maar je moet wel over buitengewoon veel inlevingsvermogen beschikken om je niet te laten ontmoedigen door de vele deprimerende en intellectualistische aspecten. Het tempo is langzaam glijdend. De acteurs houden zich rustig, de muziek is ingetogen en de camera zoemt dan wel rijdt bij voortduring kalm in. Kalm als de zee waaraan hoofdpersoon Alexander (Ganz) zijn leven lang woonde. Kalm als de herfst, de fase waarin Alexanders leven zich bevindt. Alexander mijmert over vervlogen tijden, maar wordt nog een laatste keer gepassioneerd over het heden en de toekomst, wanneer hij een arm Albanees straatjongetje (Skevis) onder zijn hoede neemt.