François Perrot

Mon père...

Frankrijk 2001. Misdaad van José Giovanni. Met o.a. Bruno Cremer, Vincent Lecœur, Rufus, Michelle Goddet en Nicolas Abraham.

Le cœur à l'ouvrage

Frankrijk 2000. Komedie van Laurent Dussaux. Met o.a. Mathilde Seigner, Amira Casar, Marc Citti, Bruno Slagmulder en Catherine Jacob.

Une pour toutes

Frankrijk 1999. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Anne Parillaud, Alessandra Martines, Marianne Denicourt en Alice Evans.

La rivale

Italië​/​​Frankrijk​/​​België 1999. Drama van Alain Nahum. Met o.a. Michèle Morgan, Giorgio Albertazzi, Vanessa Dunne, Patricia Dinev en Hélène Roussel.

Een jaar later keert Pietro Favignana terug van zijn ballingschap in Amerika, waar hij kennis heeft gemaakt met de grenzeloze mogelijkheden die de internationale drugshandel biedt. Hij is inmiddels vrijgesproken van de ontvoering. Ondertussen beseft Francesco, wiens zakelijke beslommeringen totaal beslag op hem leggen, niet dat zijn vrouw en Carlo Arcuti hopeloos verliefd op elkaar aan het worden zijn. Francesco wordt geïntroduceerd bij een groep zakenlieden, die interesse toont in zijn plannen. In één van hen herkent hij zijn oude antagonist Favignana, maar Francesco realiseert zich dat zonder hen zijn plannen niet te verwezenlijken zijn. Hoewel hij hiermee zijn eeuwenoude familienaam in diskrediet brengt, blijft er niets anders over dan vrede te sluiten met de maffioso. Pietro verbindt echter een conditie aan zijn medewerking: hij eist het hoofd van Carlo Arcuti. Pietro neemt samen met zijn jonge vrouw Rosaria de zorg op zich van de jonge Tano, voor wie het onderscheid tussen goed en kwaad steeds onduidelijker wordt. De band tussen Tano en Pietro wordt sterker als de jongen zich realiseert dat de maffiabaas zijn echte vader is. Een band die Tano intern verscheurt als hij zich herinnert dat Pietro tevens de oorzaak is van de dood van zijn moeder. Hij en Paul besluiten eindelijk met de waarheid over de brug te komen en Pietro aan te wijzen als Pauls kidnapper. Maar dan speelt Pietro zijn laatste troef uit, hij vertelt Barbara welke prijs er op Pauls bekentenis rust. Als Paul hem verraadt, zal Barbara's minnaar Carlo Arcuti sterven. En dat omdat dit de wil is van haar echtgenoot Francesco...

Une journée de merde

Frankrijk 1998. Komedie van Miguel Courtois. Met o.a. Richard Berry, Anne Brochet, Christian Charmetant, Gilbert Melki en François Perrot.

Een jaar later keert Pietro Favignana terug van zijn ballingschap in Amerika, waar hij kennis heeft gemaakt met de grenzeloze mogelijkheden die de internationale drugshandel biedt. Hij is inmiddels vrijgesproken van de ontvoering. Ondertussen beseft Francesco, wiens zakelijke beslommeringen totaal beslag op hem leggen, niet dat zijn vrouw en Carlo Arcuti hopeloos verliefd op elkaar aan het worden zijn. Francesco wordt geïntroduceerd bij een groep zakenlieden, die interesse toont in zijn plannen. In één van hen herkent hij zijn oude antagonist Favignana, maar Francesco realiseert zich dat zonder hen zijn plannen niet te verwezenlijken zijn. Hoewel hij hiermee zijn eeuwenoude familienaam in diskrediet brengt, blijft er niets anders over dan vrede te sluiten met de maffioso. Pietro verbindt echter een conditie aan zijn medewerking: hij eist het hoofd van Carlo Arcuti. Pietro neemt samen met zijn jonge vrouw Rosaria de zorg op zich van de jonge Tano, voor wie het onderscheid tussen goed en kwaad steeds onduidelijker wordt. De band tussen Tano en Pietro wordt sterker als de jongen zich realiseert dat de maffiabaas zijn echte vader is. Een band die Tano intern verscheurt als hij zich herinnert dat Pietro tevens de oorzaak is van de dood van zijn moeder. Hij en Paul besluiten eindelijk met de waarheid over de brug te komen en Pietro aan te wijzen als Pauls kidnapper. Maar dan speelt Pietro zijn laatste troef uit, hij vertelt Barbara welke prijs er op Pauls bekentenis rust. Als Paul hem verraadt, zal Barbara's minnaar Carlo Arcuti sterven. En dat omdat dit de wil is van haar echtgenoot Francesco...

Louise et les marchés

Frankrijk​/​​België 1998. Komedie van Marc Rivière. Met o.a. Line Renaud, Thierry Neuvic, Jean-Marie Winling, Olivier Ythier en Valérie Leboutte.

Een jaar later keert Pietro Favignana terug van zijn ballingschap in Amerika, waar hij kennis heeft gemaakt met de grenzeloze mogelijkheden die de internationale drugshandel biedt. Hij is inmiddels vrijgesproken van de ontvoering. Ondertussen beseft Francesco, wiens zakelijke beslommeringen totaal beslag op hem leggen, niet dat zijn vrouw en Carlo Arcuti hopeloos verliefd op elkaar aan het worden zijn. Francesco wordt geïntroduceerd bij een groep zakenlieden, die interesse toont in zijn plannen. In één van hen herkent hij zijn oude antagonist Favignana, maar Francesco realiseert zich dat zonder hen zijn plannen niet te verwezenlijken zijn. Hoewel hij hiermee zijn eeuwenoude familienaam in diskrediet brengt, blijft er niets anders over dan vrede te sluiten met de maffioso. Pietro verbindt echter een conditie aan zijn medewerking: hij eist het hoofd van Carlo Arcuti. Pietro neemt samen met zijn jonge vrouw Rosaria de zorg op zich van de jonge Tano, voor wie het onderscheid tussen goed en kwaad steeds onduidelijker wordt. De band tussen Tano en Pietro wordt sterker als de jongen zich realiseert dat de maffiabaas zijn echte vader is. Een band die Tano intern verscheurt als hij zich herinnert dat Pietro tevens de oorzaak is van de dood van zijn moeder. Hij en Paul besluiten eindelijk met de waarheid over de brug te komen en Pietro aan te wijzen als Pauls kidnapper. Maar dan speelt Pietro zijn laatste troef uit, hij vertelt Barbara welke prijs er op Pauls bekentenis rust. Als Paul hem verraadt, zal Barbara's minnaar Carlo Arcuti sterven. En dat omdat dit de wil is van haar echtgenoot Francesco...

Mauvais genre

Frankrijk 1996. Romantiek van Laurent Bénégui. Met o.a. Jacques Gamblin, Elina Löwensohn, Monica Bellucci, Christiane Cohendy en Michel Aumont.

Een jaar later keert Pietro Favignana terug van zijn ballingschap in Amerika, waar hij kennis heeft gemaakt met de grenzeloze mogelijkheden die de internationale drugshandel biedt. Hij is inmiddels vrijgesproken van de ontvoering. Ondertussen beseft Francesco, wiens zakelijke beslommeringen totaal beslag op hem leggen, niet dat zijn vrouw en Carlo Arcuti hopeloos verliefd op elkaar aan het worden zijn. Francesco wordt geïntroduceerd bij een groep zakenlieden, die interesse toont in zijn plannen. In één van hen herkent hij zijn oude antagonist Favignana, maar Francesco realiseert zich dat zonder hen zijn plannen niet te verwezenlijken zijn. Hoewel hij hiermee zijn eeuwenoude familienaam in diskrediet brengt, blijft er niets anders over dan vrede te sluiten met de maffioso. Pietro verbindt echter een conditie aan zijn medewerking: hij eist het hoofd van Carlo Arcuti. Pietro neemt samen met zijn jonge vrouw Rosaria de zorg op zich van de jonge Tano, voor wie het onderscheid tussen goed en kwaad steeds onduidelijker wordt. De band tussen Tano en Pietro wordt sterker als de jongen zich realiseert dat de maffiabaas zijn echte vader is. Een band die Tano intern verscheurt als hij zich herinnert dat Pietro tevens de oorzaak is van de dood van zijn moeder. Hij en Paul besluiten eindelijk met de waarheid over de brug te komen en Pietro aan te wijzen als Pauls kidnapper. Maar dan speelt Pietro zijn laatste troef uit, hij vertelt Barbara welke prijs er op Pauls bekentenis rust. Als Paul hem verraadt, zal Barbara's minnaar Carlo Arcuti sterven. En dat omdat dit de wil is van haar echtgenoot Francesco...

Le jaguar

Frankrijk 1996. Komedie van Francis Veber. Met o.a. Jean Reno, Patrick Bruel, Harrison Lowe, Patricia Velasquez en Danny Trejo.

Komedieregisseur Veber vertelt een snel maar absurd verhaal over een gokker die met een mysterieuze opdracht in de jungle terechtkomt. Op een dag bevindt Perrin zich in een hotellift met een etnoloog en een Indiaan uit de Amazone. Voordat hij het weet is er een bijzondere band ontstaan tussen hem en de bijzondere Zuid-Amerikaanse gast en wordt hij de jungle ingestuurd op zoek naar de ziel die de Indiaan zou hebben verloren.

La disgrâce

Duitsland​/​​Frankrijk 1996. Romantiek van Dominique Baron. Met o.a. Caroline Cellier, Ulrich Reinthaller, Laetitia Legrix, François Perrot en Julie Debazac.

De dertien-jarige Isabelle (Legrix) voelt zich onbegrepen en onbemind door haar ouders Elise (Cellier) en Etienne (Perrot). Ze is eenzaam, verveelt zich in het riante huis aan de rand van de oceaan en besluit dan maar zelfmoord te plegen. Vincent (Reinthaller), een jongeman, redt haar van de verdrinkingsdood. Het meisje hoopt zich aan hem te kunnen optrekken, maar tot haar afschuw wordt hij de minnaar van haar moeder. Een Franse, kunstmatige variant op het thema van THE GRADUATE. Het komt eerder banaal en ongeloofwaardig over en de acteerprestaties zijn al evenmin erg boeiend. Een romantisch melodrama voor bakvisjes die nog kunnen huilen bij een oppervlakkig liefdesverhaaltje. Odile Barski en Baron baseerden het scenario op een roman van Françoise Sagan-epigoon Nicole Avril. Fotografie van Jean- Marie Dreujou.

Les Milles

Polen​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1995. Oorlogsfilm van Sébastien Grall. Met o.a. Philippe Noiret, Kristin Scott Thomas, Rüdiger Vogler, Ticky Holgado en Jean-Marie Marielle.

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog worden voor nazi-geweld gevluchte Duitse prominenten (onder wie schilder Max Ernst), opgevangen in het Franse kamp Les Milles. Ze zijn bang uitgeleverd te worden aan Hitler en de zijnen en smeken kampcommandant Perrochon (mooie rol van Noiret) om vrijlating, omdat uitlevering voor hen een wisse dood betekent. Pas na enige tijd besluit Perrochon een trein te charteren om de vluchtelingen naar neutraal Marokko te leiden. Dat is het begin van een rit waarvan de worden-ze-gepakt-of-niet-spanning slechts onderbroken wordt door bedachtzame dialogen.

Maigret se trompe

België​/​​Frankrijk 1994. Misdaad van Joyce Buñuel. Met o.a. Bruno Cremer, Danièle Lebrun, Bernadette Lafont, Brigitte Catillon en Anny Romand.

Call-girl Louise Filon (Lopez) wordt vermoord aangetroffen in haar luxe flat aan de Avenue Carnot. Maigret (Cremer) zet vraagtekens bij het gedrag van professor Gouin (Perrot), een vreemde, koude, cynische man die een verdieping hoger woont en zich door mooie vrouwen laat omringen. Een nooit van zijn stuk te brengen Maigret in een verrassend raadselachtig verhaal gesierd door de opvallende aanwezigheid van brunette Lafont in de rol van Madame Brault. Naar de gelijknamige roman van Georges Simenon uit 1953, die in 1988 ook al werd verfilmd voor tv (toen door Stéphane Bertin en met Jean Richard in de rol van Maigret). Scenario van Dominique Roulet.

Les faussaires

Frankrijk 1994. Avonturenfilm van Frédéric Blum. Met o.a. Gérard Jugnot, Viktor Lazlo, Claude Piéplu, François Perrot en Daniel Prévost.

De jonge, briljante universiteitsstudent Barr gaat naar Tahiti om nieuwe gegevens te zoeken voor een biografie over Paul Gauguin. Op zichzelf een eenvoudige klus, maar hij moet oppassen niet verblind te worden door de schoonheid van dit stukje paradijs. Soms is het noodlot echter niet te ontlopen en dit dient zich voor Barr aan in de figuur van Jugnot, een mysterieus, kwaadaardig personage. Vlakke verfilming van de spannende, komische roman van Romain Gary. De scenaristen Blum, Pierre Chosson en Olivier Dazat zijn er niet in geslaagd de verfijnde satire van Gary op het scherm te toveren. Het werd een knappe (door Bernard Lutic en Sabine Lancelin) gefotografeerde documentaire waar het verhaaltje losjes bijhangt. Dolby Stereo.

Tutti gli uomini di Sara

Italië 1993. Mysterie van Giampaolo Tescari. Met o.a. Nancy Brilli, Giulio Scarpati, Marie Laforêt, Antonella Fattori en Silvio Vannucci.

Sara (Brilli) is een jonge advokate, die over een maand gaat trouwen, maar vreemde telefoontjes begint te krijgen van een persoon die haar bedreigt. De maniak is goed geïnformeerd en weet veel strikt persoonlijke dingen over haar, die alleen haar ex-vrienden en vroegere verloofdes kunnen weten. De stem aan de telefoon bedreigt haar met jaloerse boodschappen, de dood en het ruïneren van haar huwelijk. Om erachter te komen wie haar belaagt, gaat Sara terug in haar verleden en ontmoet alle mannen in haar leven opnieuw. Prima suspense, opgebouwd door debuterend regisseur Tescari, maar over het geheel genomen een middelmatige film. Scenario van Silvia Napolitano.

Aux marches du palais: Le juge est une femme

Frankrijk 1993. Misdaad van Serge Leroy. Met o.a. Florence Pernel, Anthony Delon, Florence Darel, François Perrot en Pascale Roberts.

Pernel werd zojuist benoemd tot onderzoeksrechter. Haar eerste belangrijke zaak betreft chirurg Delon, die van dood door nalatigheid wordt beschuldigd. Darel, tweelingzus van het slachtoffer helpt rechter Pernel de ingewikkelde kluwen van intriges en leugens rond haar zus te ontrafelen. Onderhoudende, klassiek opgebouwde psychologische thriller, die voortkabbelt zonder ooit echt spannend te worden, maar evenmin verveelt. Delon levert een prestatie als de verdachte chirurg waarop vader Delon echt trots kan zijn.

À demain

Frankrijk 1992. Familiefilm van Didier Martiny. Met o.a. Jeanne Moreau, François Cluzet, François Perrot, Yasmina Reza en Margot Capelier.

Martiny dook in zijn verleden om details uit zijn kindertijd te doen herleven en over het familieleven van Pierre te vertellen, in 1963 acht jaar oud. Die kleine wereld, waargenomen door de ogen van een jongetje, wordt opgevrolijkt door allerlei malligheden, zodat het dagelijks leven een ander aanzien krijgt. De film is weliswaar verwant aan TOTO LE HÉROS maar bezit niet diens kracht en magie, is een stuk conformistischer en veel minder poëtisch. Desalniettemin de moeite waard, alleen al vanwege de perfecte rol van Moreau als grootmoeder.

L'inconnu dans la maison

Frankrijk 1992. Thriller van Georges Lautner. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Cristiana Réali, Sébastien Tavel, Renée Faure en François Perrot.

Advocaat Loursat (Belmondo) verdrinkt iedere avond zijn verdriet over de zelfmoord van zijn echtgenote. Hij heeft al tien jaar niet meer gepraat met zijn dochter Isabelle (Réali), die hem de schuld geeft van de dood van haar moeder, maar toch nog thuis woont. Dan, op een avond, klinkt er een schot en valt er een dode. De moordenaar is waarschijnlijk de vriend van Isabelle, denkt de politie. Loursat besluit hem te verdedigen. Lautner bewerkte een roman van Simenon tot een degelijke, boeiende rechtbankthriller.

A demain

Frankrijk 1992. Drama van Didier Martiny. Met o.a. François Perrot, Yasmina Reza, François Cluzet en Jeanne Moreau.

Parijs 1963. In een ruim appartement wonen drie huisartsen: het oude echtpaar Bouddha en Tete en hun zoon Gilles. Gilles en zijn vrouw Helène hebben twee kinderen: de 8-jarige Pierre en zijn zusje Isabelle. Met drie dokters in huis is het geen wonder dat er de hele dag patiënten in en uit lopen. Nog meer drukte in huis wordt veroorzaakt door onderlinge haat en nijd en door vreemde hobbies en obsessies. Kleine Pierre denkt veel aan oorlogen. Hij is altijd bang of er wel een dag van morgen zal zijn. 's Avonds in bed probeert hij die angst te bestrijden door steeds maar A demain (Tot morgen) te roepen, vaker dan zijn ouders lief is. Hij heeft een speciale band met zijn grootmoeder, die hem leert dat ook dokters dood kunnen gaan. Deze kennis is een stap naar volwassenheid, maar het maakt er het 'Tot morgen' alleen maar vragender door

Merci la vie

Frankrijk 1991. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Charlotte Gainsbourg, Anouk Grinberg, Gérard Depardieu, Michel Blanc en Jean Carmet.

'Ik kan niet over de film praten, want ik heb het verhaal nog niet begrepen.' Dixit Blier over zijn absurdistische hutspot van drama, zwarte komedie, tijdsbeeld en farce. Waarin braaf schoolmeisje Camille (Gainsbourg) de vers gehuwde en fris gemaltraiteerde Joëlle (Grinberg) ontmoet en zich samen met haar nieuwe hartsvriendin in het volle chaosleven stort. Cine-anarchist Blier doet z'n klassieker Les valseuses dunnetjes over met twee actrices zonder vangnet, maar ergens tussen AIDS-epidemie en WO II-scènes raakt hij het spoor bijster. Bijrollend: Michel Blanc, Gérard Depardieu, Jean-Louis Trintignant.

Les clés du paradis

Frankrijk 1991. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Gérard Jugnot, Pierre Arditi, Philippine Leroy-Beaulieu, Fanny Cottençon en François Perrot.

Bekend schrijver Arditi zit zonder inspiratie en vrouwen. Hij moet daarentegen hoge alimentaties betalen. Van arren moede gaat hij zijn sullige broer Cavaillac in Bretagne bezoeken. Die is leraar Frans en woont in een huis dat aan Arditi toebehoort. Al jarenlang belazert Arditi zijn broer door met diens kort gekapte kindvrouwtje tussen de lakens de duiken. De uitgebluste auteur stelt zijn broer voor om radicaal van plaats te wisselen: beroep, vrouw(en), huis etc. Zo gezegd zo gedaan en het te verwachten resultaat blijft zeker niet uit: Cavaillac krijgt groot succes als literator en Arditi's problemen worden steeds groter. Een muffe film, waaraan alleen de zeelucht van de Bretonse kust verfrissend is. Kijkbuisvoer, waarbij je niet naar de logica moet zoeken. Alexandre Jardin schreef het scenario, waarvoor regisseur Philippe De Broca ook op de credits vermeld staat en Jean-Marie Le Menier, deed de fotografie, waarschijnlijk het enige pluspunt van de film.

Ils n'avaient pas rendez-vous

Frankrijk 1991. Drama van Maurice Dugowson. Met o.a. Dominique Sanda, Jean-François Stévenin, François Perrot, Pénélope Schellenberg en Wladimir Yordanoff.

Victor is schilder maar heeft nergens meer zin in. Geobsedeerd schildert hij revolvers, in afwachting van het moment dat hij er [KA1]e[KA1]en kan gebruiken. Er belandt een vrouw in zijn auto. Ze is jong en heel mooi en verknocht aan het leven, te meer daar ze kanker heeft, wat Victor niet te weten komt. Met haar (wellicht) laatste liefdesaffaire geeft ze zijn leven weer zin. Zo'n onderwerp gaat al gauw de melodramatische kant op, en bovendien heeft deze serie Sentiments al heel wat gezwijmel opgeleverd. De regisseur van F. COMME FAIRBANKS voldoet echter aan de verwachtingen: ook deze keer omzeilt hij de valstrikken van het onderwerp. Dit is vooral te danken aan het feit dat hij een aantal genres vermengt, want het is niet een en al treurigheid in deze tv-film met open einde. Twee opmerkelijke acteurs: Sanda en Stevenin.

Euroflics : Les malfaisants

Frankrijk 1991. Misdaad van Franck Apprédéris. Met o.a. Patrick Raynal, Bernard Lacy, François Perrot, Roland Blanche en Guillemette Chavant.

De leden van de extreem rechtse organisatie `Kaos 93`, die strijdt tegen de multiraciale samenleving en rassenvermenging, plegen in een aantal Europese hoofdsteden moorden. Hun volgende slachtoffer is al uitgekozen, en om deze moord te voorkomen besluit geheim agent Nicolas (Raynal) te infiltreren in deze sinistere groepering. Na de nodige obstakels slaagt hij er natuurlijk in de grote baas te ontmaskeren. Kortom, de gebruikelijke actuele clichés van een scenarioschrijver die van iets ouds iets nieuws wil maken. De regisseur is op de beeldbuis nauwelijks origineler dan op het witte doek. Alleen geschikt voor welpen en padvinders die van bloed houden.

Poison d'amour

Frankrijk 1990. Misdaad van Hugues De Laugardière. Met o.a. Frédéric van den Driessche, Catherine Wilkening, Clémentine Célarié, François Perrot en Jean-François Perrier.

Briljante politiecommissaris doet achttien uur per dag levensgevaarlijk werk, en zijn vrouw heeft genoeg van haar huwelijk met een geestverschijning. Ze gaat uit met vriend(inn)en, en het huwelijk strandt. Haar beste vriendin is de minnares van een rijke en beroemde advocaat. Hij wordt vermoord en zij wordt verdacht. Zijn de twee vrouwen medeplichtig? Een koude douche voor onze commissaris, die dit - moeilijke - priv[KA1]e-onderzoek moet gaan doen. Bewerking van de roman [KL]Le d[KA1]ejeuner interrompu[KLE] van Julien Vartet. Op basis van een nogal gemaakte en vrij kunstmatige plot, maar de regisseur en mede-bewerker (samen met Thierry Léger) verdoezelt dit gebrek met een degelijk opgebouwde regie en een geslaagde beschrijving van de personages, die duister en gecompliceerd genoeg zijn om de aandacht vast te houden. Een van de weinige voor tv gemaakte misdaadfilms die beter zijn dan het boek waarop ze zijn gebaseerd. Bijna

Lola Zipper

Frankrijk 1990. Komedie van Ilan Duran Cohen. Met o.a. Judith Reval, Jean-Paul Comart, Arielle Dombasle, François Perrot en Thibault de Montalembert.

Comart werkt op een casting-bureau; hij wordt met ontslag bedreigd als hij niet gauw met oogverblindend nieuw talent op de proppen komt. Hij wedt met zijn baas dat hij de eerste de beste zwerfster van de straat kan omtoveren in een filmster. En dat wordt dan de achttien-jarige Reval (in haar speelfilmdebuut). Helaas blijkt dat niet alleen kleren, inclusief opmaak en verzorging, de vrouw maken. Reval blijkt een ongelikte vrouwtjes- beer, die het telkens weer verpest, behalve de laatste keer. Dom verhaal, dom gespeeld en dom geregisseerd door Duran Cohen, die ook het scenario schreef. Het camerawerk is van Philippe Lavalette.

Faux et usage de faux

Frankrijk 1990. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Philippe Noiret, Robin Renucci, Laure Killing, Monique Chaumette en Jean-Claude Brialy.

Een verfilming van de roman [KL]L`homme que l`on croyait[KLE] van Paul Pavlowitch. Nauwelijks na te vertellen, aangezien het gaat om verdwijning en terugkeer van een identiteit, valse gelijkenissen, waarheden die er niet zijn en leugens die de waarheid benaderen. Dit alles speelt zich af tussen twee mannelijke personages, wier onderlinge betrekkingen steeds meer parano[KA3]iede en beklemmende vormen aannemen. Deze cineast verkent opnieuw zijn wereld, dat wil zeggen die van intriges en geknoei (IL FAUT TUER BIRGITT HAAS of LES MOIS D'AVRIL SONT MEURTRIERS). Zo nu en dan hapert de machine of vervalt hij in herhalingen, maar deze schemerige en grauwe wereld gaat niet aan je voorbij zonder te fascineren.

Les seins de Lola

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Luc Moreau. Met o.a. Maria Pacôme, François Perrot, Stéphane Hillel, Caroline Fornier en Nicolas Sempe.

Naar de komedie van Maria Pâcome, die zelf de hoofdrol speelt. Een vrouw, omringd door een reeks jonge vrienden, spant zich ervoor in op een prettige manier oud te worden. Alles en iedereen draait om Pâcome en de regisseur is gedegradeerd tot een bijfiguur. Kortom, filmisch van geen enkele waarde. De acteurs geven het licht melancholieke thema best grappig weer.

La vie et rien d'autre

Frankrijk 1989. Oorlogsfilm van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Sabine Azéma, Pascale Vignal, Maurice Barrier en François Perrot.

Verdun 1920. De vermoeide majoor Dellaplane is belast met vermisteninventarisatie en het produceren van een soldatenlijk voor het symboolgraf onder de Arc de Triomphe. Hautaine bourgeoise Irène de Courtil speurt de dodenakkers af naar haar echtgenoot. Hun ontmoeting is het hart van deze bespiegeling over het hervinden van het leven. Azéma - in een intense rol, geschreven voor Fanny Ardant - speelt met groot esprit, Noiret is in zijn honderdste filmoptreden simpelweg monumentaal. Fantastische dialogen van Jean Cosmos en Bruno de Keyzers 'Scope-fotografie in monochroom grijs-sepiapalet vervolmaken Taverniers meesterwerk.

En scène pour la mort

Frankrijk 1989. Misdaad van Pascal Goethals. Met o.a. François Perrot, Roger Dumas, Françoise Viau, Daniel Langlet en André Badin.

Een bewerking van de roman van Helen Mac Cloy, Librairie des Champs-Elysées. Aan het slot van een bedrijf van een toneelstuk blijkt dat de acteur die de dood speelt werkelijk koud is geworden. Het uitgangspunt voor een klassieke misdaadfilm maar er dienen zich nog wat meer complicaties aan. Gedraaid met zo weinig mogelijk geld, maar het acteerwerk in deze lopende band-produktie is prima. De verbeeldingskracht van de romanschrijfster heeft ook zeker een rol gespeeld in het slagen van deze ontspannende film.

Boomerang

Frankrijk 1989. Misdaad van Serge Korber. Met o.a. Danièle Evenou, Alain Doutey, Clément Michu, Henri Garcin en Christian Alers.

Een avontuur van Marie Pervenche die in een clochard een voormalige prominente Parijse advocaat herkent. Ze bezorgt hem nieuwe levenslust en plezier in zijn werk door hem het op te laten nemen tegen een schurk.

Les années sandwiches

Frankrijk 1988. Familiefilm van Pierre Boutron. Met o.a. Wojtek Pszoniak, Clovis Cornillac, Thomas Langmann, Michel Aumont en Nicolas Giraudi.

Victor, een joodse jongen van vijftien jaar, leeft in de jaren van vlak na WO II. Hij is teruggekomen van het platteland en voelt zich helemaal alleen in zijn buurt in Parijs want zijn ouders zijn in een kamp omgekomen. Een handelaar in oude rommel neemt hem onder zijn hoede en hij raakt bevriend met iemand van zijn leeftijd. Trouwe bewerking van de grotendeels autobiografische roman van Serge Lentz. Een vriendelijke film die optimistisch van aard is. Opvallend natuurlijk spel, ook de muziek is de moeite waard. Scenario van de regisseur en Jean- Claude Grumberg. Camerawerk van Dominique Brabant.

Le visage du passé

Frankrijk 1988. Thriller van Patrick Dromgoole. Met o.a. Evelyne Bouix, Jean-Pierre Bouvier, Fabienne Babe, François Perrot en Lionel Rocheman.

Door een ernstig verkeersongeluk met de auto belandt de rijke makelaar Bouvier zwaargewond in het ziekenhuis en lijdt hij aan geheugenverlies. Wonderwel is zijn vrouw Bouix ongedeerd gebleven. Als hij ontslagen is uit het hospitaal, voelt hij zich nog altijd sterk aangetrokken tot zijn echtgenote, maar verder moet hij alles opnieuw ontdekken. Zo stelt hij vast dat zijn vrouw hem ontrouw is en dat hij kennelijk al voor het ongeluk een privédetective ingeschakeld had om haar gangen na te gaan. Hij vindt zelfs een bewijs dat zijn vrouw plannen had hem te vermoorden. Nu begint hij te twijfelen, of er geen opzet in het spel was omtrent het auto-ongeluk. Een spannende thriller. Scenario van de regisseur en Sylvain Saada. Ook bekend als CAUCHEMAR SOUS PLASTIQUE en HAUTE TENSION.

Les Exploits d'un jeune Don Juan

Italië​/​​Frankrijk 1987. Komedie van Gianfranco Mingozzi. Met o.a. Claudine Auger, Serena Grandi, Marina Vlady, Fabrice Josso en François Perrot.

Verfilming van de erotische roman van Apollinaire. Een moeilijke en gewaagde onderneming die goed gelukt is: de scenarioschrijvers Carrière en Fleischmann hebben er geen pornofilm van gemaakt. Mingozzi brengt voortdurend de kunst van de suggestie in praktijk, hetgeen enigszins de pit aan het originele werk ontneemt met inbegrip van het vrijgevochten woordgebruik. Wat rest is een eerlijke poging zonder banaliteiten en met enkele venijnige kanttekeningen aan het adres van de burgerij anno 1914.

Le buvard à l'envers

Frankrijk 1987. Misdaad van Pierre Boutron. Met o.a. Wojtek Pszoniak, François Perrot, Pascale Petit en Alain Doutey.

Het is de laatste dag van de opnamen voor de film 'La femme sans ombre', en het blijkt tevens de laatste dag van het leven van de ster Irène. Een politieman probeert de zaak op te lossen.

Si t'as besoin de rien...fais-moi signe

Frankrijk 1986. Komedie van Philippe Clair. Met o.a. Manuel Gélin, Riton Liebman, Elisabeth Sender, Henri Garcin en François Perrot.

Charles, een regisseur die (niet helemaal onbegrijpelijk) geen producenten kan vinden, breekt in bij een bank om zijn film te kunnen maken. Hij ontvangt hiervoor de Gouden Leeuw van Veneti[KA3]e (sic!). Hij verdient veel geld terwijl zijn vriendin Sylvie tot vedette wordt gebombardeerd en de bank heimelijk alles krijgt teruggestort. Dit zeldzaam smakeloze scenario wordt ondersteund door een regie van hetzelfde kaliber: lomp, onbeholpen, zonder enige eigenheid en met uitgekauwde grappen en niet te vergeten een opmerkelijke alledaagsheid. Ook is deze produktie een gemene, ondeugende, goedkope en hatelijke satire op het filmwereldje. Zonder twijfel troost de regisseur zich zo met het feit dat hij een mislukkeling in het vak is. Nooit ging het spreekwoord zo vader (René Clair) zo zoon zo slecht op!

Le débutant

Frankrijk 1986. Komedie van Daniel Janneau. Met o.a. Francis Perrin, Julien Guiomar, Christiane Jean, Dominique Lavanant en Jean-Claude Brialy.

Toneelechtpaar Willy (Brialy) en Marguerite (Lavanant) Balicourt strikken electricien Fran[KA10]cois Veber (Perrin) om regisseur te worden van hun stuk voor een toernee door Frankrijk. Wat zij niet weten, is dat naïef lijkende Perrin er in werkelijkheid van droomt acteur te worden. En dat lukt hem ook met het nodige kunst- en vliegwerk. Onbeduidende klucht waarin de schmierende acteurs zich flink uitleven voor de camera naar een idee van regisseur Janneau, die samen met Perrin het scenario schreef.

Les morfalous

Frankrijk​/​​Tunesië 1984. Oorlogsfilm van Henri Verneuil. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Jacques Villeret, Michel Constantin, Michel Creton en Marie Laforêt.

Vanaf het moment dat Belmondo al zijn ambities heeft laten varen, lijken al zijn films op elkaar, ongeacht de verschillende regisseurs. De maker van deze film heeft kennelijk veel moeite gedaan om het publiek de zware dialogen van Michel Audiard te laten slikken. Gelukkig is de regisseur van WEEKEND À ZUYDCOTE vakkundig genoeg om deze oorlogsfilm, die het midden houdt tussen gangsterfilm en thriller, met een weinig aanbevelenswaardige held er doorheen te slepen. Verder werkten mee aan het scenario de regisseur, Michel Audiard en Pierre Siniac naar de roman van Siniac. Camerawerk van Edmond Séchan. Speelt in Noord-Afrika tijdens WO II.

Le Vol du Sphinx

Frankrijk 1984. Avonturenfilm van Laurent Ferrier. Met o.a. Alain Souchon, Miou-Miou, Jean Benguigui, François Perrot en Robin Renucci.

Een doorzichtige en grotendeels mislukte poging om een Franse versie te maken van HIGH ROAD TO CHINA. Souchon is een ietwat verbitterd piloot die zich heeft teruggetrokken in een gat in de Marokkaanse woestijn. Hij wordt door een stel wapensmokkelaars, onder wie Miou-Miou, gehuurd om met zijn gammele vliegtuig een opdracht voor hen uit te voeren. Net als het vliegtuig komt de film slechts af en toe van de grond. Scenario van Alain Centonze.

Surprise Party

Frankrijk 1983. Familiefilm van Roger Vadim. Met o.a. Caroline Cellier, Michel Duchaussoy, Robert Hossein, Mylène Demongeot en Maurice Ronet.

Een groep middelbare scholieren organiseert alvast een feestje om het nog te behalen succes van hun eindexamen te vieren, hetgeen voor sommigen uitmondt in een eerste verkenning op het terrein van de liefde en seks. Vadim - ooit koploper in de filmerotiek - loopt amechtig achter bij de bioscoopmode van tienerseks in een ouwelijke en vrij gluurderige optiek. Voor de oudere generatie is dit een aangenaam weerzien met sterren van weleer, zoals Ronet in zijn laatste rol. De jonge held wordt gespeeld door de zoon van de regisseur (en van Catherine Deneuve).

La femme de mon pôte

Frankrijk 1983. Komedie van Bertrand Blier. Met o.a. Isabelle Huppert, Coluche, Thierry Lhermitte, François Perrot en Daniel Colas.

Een vampje uit Parijs verovert tijdens een wintersportvakantie de aantrekkelijke skikledingverkoper en verstoort zo zijn vriendschap met een sukkelige disk-jockey, die geleidelijk aan ook voor haar valt. Een teleurstellende, conventionele driehoekskomedie van Blier, die af en toe sentimenteel ontspoort. Een aardige rol van Huppert als driestuivers-femme fatale, maar de dikkerd Coluche geeft zijn underdog-rol te weinig dimensie. Scenario van Gérard Brach en regisseur Blier. Camerawerk van Jean Penzer.

Que les gros salaires lèvent le doigt !

Frankrijk 1982. Denys Granier-Deferre. Met o.a. Jean Poiret, Daniel Auteuil, Michel Piccoli, Marie Laforêt en Jeanne Lalleman.

Bewerking van de roman [KL]Les B[KA4]etes curieuses[KLE] van Jean Marc Roberts. Een werkgever jaagt vijf van zijn werknemers de WW in door het sadistische spelletje `stoelendans`. Een hachelijk thema, helaas oppervlakkig uitgewerkt. Geen enkele mogelijkheid een pittige satire op het zakenleven te maken wordt uitgebuit. Regie waarbij ieder zijn eigen nummertje afdraait, want de regisseur beperkt zich tot beschrijvingen in plaats van iets te laten zien. Men komt zodoende uit bij een akelige en tamelijk schandelijke film. Sommige acteurs (Piccoli) maken zich er gemakkelijk vanaf, terwijl anderen (Poiret) zich ontzettend uitsloven. Scenario van Jean-Marc Roberts en Yves Stavrides.

Pour cent briques t'as plus rien

Frankrijk 1982. Misdaad van Edouard Molinaro. Met o.a. Daniel Ateuil, Anémone, Gérard Jugnot, Georges Géret en Darry Cowl.

Een werkloze en zijn kamergenoot zijn toevallige toeschouwers van een bankroof-op-video en besluiten dit voorbeeld te volgen met speelgoed-machinegeweren. Na de eerste schrik sympathiseren de gegijzelden in de bank met de stuntelige rovers en zijn zelfs behulpzaam bij hun ontsnapping, op voorwaarde dat zij in zonniger streken ook van de buit kunnen profiteren. Een parodie op DOG DAY AFTERNOON, in een cafétheater-aanpak die clichématig begint te worden maar ditmaal een wat steviger regie kreeg van routinier Molinaro, en met een leuke rol van Anémone als een door de wol geverfde lokettiste. Scenario van regisseur Molinaro en Didier Kaminka.

Le choc

Frankrijk 1982. Misdaad van Robin Davis en Alain Delon. Met o.a. Alain Delon, Catherine Deneuve, Stéphane Audran, Etienne Chicot en François Perrot.

Een beroepskiller wil uit het vak stappen en komt daarmee op de zwarte lijst van zijn opdrachtgever te staan. Hij duikt onder op een boerderij in Bretagne waar een commando hem komt liquideren. Hij weet samen met de gastvrouw wier man is gedood, te ontkomen en gaat op jacht naar de verrader. Bekwame regie vol vaart maakt het scenario dat lijkt op tientallen andere, niet boeiender of verrassender en de slappe film met veel sterren laat Delon binnen een eigen behandeling van de tekst en geeft Deneuve weinig kansen. De combinatie is ook minder explosief dan de titel suggereert. Audran steelt in een kleine rol de show als Delon's tipgeefster. Naar de roman La position du tireur couché van Jean-Patrick Manchette.

Josépha

Frankrijk 1982. Drama van Christopher Frank. Met o.a. Miou-Miou, Claude Brasseur, Bruno Cremer, Catherine Allégret en Pierre Vernier.

Een middelmatig begaafd acteursechtpaar heeft een onopvallende carrière in de provincie, tot de man met zomaar een slippertje hun liefde ondergraaft. Zij vindt nieuw geluk en stabiliteit bij een solide weduwnaar, als haar ex-partner als invaller een Shakespeare-rol krijgt. Ze helpt hem door de generale repetitie en de succesvolle première heen, maar de liefde blijkt over. De scenarioschrijver bewerkte een eigen roman voor dit filmdebuut; hij geeft een treffend kijkje achter de toneelschermen en in de typische spanningen en onzekerheden van acteurs, die extra reliëf krijgen door het nuchtere onbegrip van Crémer als de weduwnaar. Zeer goede spelregie, hoewel Brasseur als Othello onvoldoende is om zijn latere succes te rechtvaardigen. De optelsom van alle kwaliteiten leverde een film op die net te weinig ambitieus is en een effect geeft van déjà-vu.

Je, tue, il,

Frankrijk 1982. Thriller van Pierre Boutron. Met o.a. Pierre Vaneck, Nelly Borgeaud, Magali Renoir, François Perrot en Françoise Dorner.

Charles Courville (Vaneck) is een beroemde schrijver, die zowel bij het publiek als in de pers lof oogst. Hij bereidt zich voor op de publikatie van een nieuwe roman, die zijn carri[KA2]ere moet bekronen, maar dan doet zich een reeks even onverklaarbare als ongewone en verontrustende gebeurtenissen voor, waardoor hij gaat geloven dat er een raadsel speelt in zijn bestaan. Met de hulp van zijn vrouw gaat hij op zoek naar de waarheid, die een mens soms beter niet kan achterhalen! De regisseur heeft zich altijd al beziggehouden met de (zeldzame) creatieve tv-genres. Duistere en angstaanjagende sfeer, tweeslachtige personages, en een raadsel dat met zorg intact gehouden wordt tot aan de verrassende finale.

Banzaï

Frankrijk 1982. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Coluche, Didier Kaminka, François Perrot, Jean-Marie Proslier en Marthe Villalonga.

De vierde dijenkletser van het duo Coluche/Zidi; een melige film, waarmee het soms toch vreselijk lachen geblazen is. Coluche is een wat onnozele bediende bij een verzekeringsmaatschappij met een grote hekel aan reizen, terwijl zijn vriendin stewardess is. Zijn superieur stuurt hem - om hem te pesten - naar allerlei exotische oorden in de wereld, waar hij de meest idiote avonturen beleeft en waar hij er altijd in slaagt de boel enorm op stelten te zetten. Gemaakt pikant, maar verplichte kost voor Coluche- fanaten. Acteur Kaminka schreef met regisseur Zidi het scenario. Het camerawerk is van Jean-Jaques Tarbes.

Banzai

Frankrijk 1982. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Valérie Mairesse, François Perrot, Didier Kaminka en Coluche.

De vierde dijenkletser van het duo Coluche/Zidi; een melige film, waarmee het soms toch vreselijk lachen geblazen is. Coluche is een wat onnozele bediende bij een verzekeringsmaatschappij met een grote hekel aan reizen, terwijl zijn vriendin stewardess is. Zijn superieur stuurt hem - om hem te pesten - naar allerlei exotische oorden in de wereld, waar hij de meest idiote avonturen beleeft en waar hij er altijd in slaagt de boel enorm op stelten te zetten. Gemaakt pikant, maar verplichte kost voor Coluche- fanaten. Acteur Kaminka schreef met regisseur Zidi het scenario. Het camerawerk is van Jean-Jaques Tarbes.

Hôtel des Amériques

Frankrijk 1981. Drama van André Téchiné. Met o.a. Catherine Deneuve, Patrick Dewaere, Etienne Chicot, Sabine Haudepin en Josiane Balasko.

De personages in deze eerste samenwerking tussen regisseur Téchiné en scenarist Gilles Taurand zijn niet erg sympathiek. Gilles (Dewaere) leeft in Biarritz op kosten van zijn moeder, uitbater van het hotel uit de titel. Wanneer hij op een avond bijna door de getroebleerde Hélène omver wordt gereden, start een turbulente relatie. Dewaere (1949-1982) is geknipt voor zijn rol, zoals de meeste rollen in Téchiné-films geheel verankerd in een psychologiserend script. Niet geschikt voor iedereen, dit kille universum zonder verlossing, maar wel zeer goed geregisseerd en vertolkt.

Coup de torchon

Frankrijk 1981. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Isabelle Huppert, Stéphane Audran, Jean-Pierre Marielle en Eddy Mitchell.

Regisseur Bertrand Tavernier reisde naar Senegal voor deze vrije bewerking van het boek 'Pop. 1280' van Jim Thompson (dat zich overigens in Amerika afspeelt). Een uitstekende Philippe Noiret speelt een politieman die zich eind jaren dertig in de West-Afrikaanse Franse kolonie stierlijk verveelt. Erger is dat hij door de dorpelingen, inclusief zijn echtgenote (een vileine Isabelle Huppert) wordt genegeerd dan wel belachelijk gemaakt. Op een dag is het genoeg en begint hij uit wraak aan een moordactie waarvan niemand hem verdenkt. Existentialistisch, verontrustend drama van de maker van onder meer La vie et rien d'autre en Daddy Nostalgie.

Chambre 17

Frankrijk 1981. Misdaad van Philippe Ducrest. Met o.a. Philippe Léotard, Anna Karina, François Perrot, Jacques Riberolles en France Anglade.

Een bizar misdaadverhaal waarin politie-inspecteur Léotard een ingewikkelde intrige moet ontrafelen rond een misdaadorganisatie. De bekende namen in de rolbezetting redden de film niet.

Inspecteur la Bavure

Frankrijk 1980. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Coluche, Gérard Depardieu, Dominique Lavanant, Julien Guiomar en Alain Mottet.

Een onhandige politie-inspecteur - die door zijn moeder in het voetspoor van zijn gestorven vader is gedwongen - en een ambitieuze journaliste proberen ieder staatsvijand nummer 1 te pakken te krijgen, die echter met valse identiteit vriendschap met de blunderaar sluit. De combinatie Coluche-Depardieu geeft enige sjeu aan de komedie die het politiesysteem angstvallig spaart en alleen de stuntelende hoofdpersoon op de korrel neemt. De uniformering is ook de enige oorspronkelijkheid aan de voor het overige, afgekloven gags.

Clair de femme

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1980. Drama van Costa-Gavras. Met o.a. Yves Montand, Romolo Valli, Heinz Bennent, Lila Kedrova en Roberto Benigni.

Een man wiens vrouw op het ziekbed zelfmoord heeft gepleegd komt toevallig in contact met een vrouw met een verongelukt kind en een spraakgestoorde echtgenoot. Tijdens een nachtelijke zwerftocht geven ze elkaar de moed om verder te gaan zonder dat er een diepere relatie ontstaat. Het thema en sterk spel van de hoofdrollen helpen de film heen over een nadrukkelijke en literaire symboliek van ontmoetingen en situaties onderweg. Een ongewone film voor de regisseur, naar de roman van Romain Gary.

Ras le coeur

Frankrijk 1979. Drama van Daniel Colas. Met o.a. Silke Umel, Daniel Colas, Patrick Chesnais, Xavier SaintMacary en Georges Chamarat.

De ambitieuze debuutfilm van Colas die ook nog zelf de hoofdrol vertolkt als een werkloze architect die verliefd wordt op een danseres, die af en toe noodgedwongen ook prostituée is. Het meisje wordt gechanteerd door een corrupte politie- inspecteur die in een treffen met Colas gewond raakt. Het jonge koppel duikt onder. Niet onverdienstelijk, maar stuntelig gemaakt en met warrige sociale pretenties die nooit worden waargemaakt en die op den duur gaan irriteren.

Le Maître-nageur

Frankrijk 1979. Jean-Louis Trintignant. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Jean-Louis Trintignant, Moustache, Guy Marchand en Stefania Sandrelli.

Een interessante, zij het grotendeels mislukte zwembadversie van THEY SHOOT HORSES, DON'T THEY? met Moustache als een rijke snob die in het zwembad in zijn tuin een wrede zwemmarathon organiseert. Het eerste halfuur is cynisch en leuk, maar daarna valt de film constant in herhaling en begint al snel te vervelen. Brialy is opvallend aanwezig in een sterke bijrol als de opdringerige en efficiënte secretaris van Moustache en hij steelt voortdurend de show. Het scenario staat op naam van Françoise, Jean-Claude en Robert Emion naar de roman van Vahé Katcha. Het camerawerk is van Jean-Jacques Flori.

Madame le juge: un innocent

Frankrijk 1978. Mysterie van Nadine Trintignant. Met o.a. Simone Signoret, Philippe Léotard, Juliet Berto, Etienne Chicot en Pierre Vernier.

In deze derde film in de serie onderzoekt rechter Signoret het geval van ontspoorde Indo-China-veteraan L[KA1]eotard die door zijn trouweloze gade Berto en haar lafhartige minnaar Chicot erin geluisd werd, toen hij de (nochthans valse) juwelen van een voormalige maintenee van wijlen koning Faroek probeerde te stelen. De spelers passen goed bij hun rol en het scenario van Patrick Modiano mag er zijn en de regie is vakkundig. Naar de personages, die bedacht werden door Raymond Thevenin.

Madame le juge: le feu

Frankrijk 1978. Mysterie van Philippe Condroyer. Met o.a. Simone Signoret, Maurice Garel, Jean-Claude Dauphin, Didier Haudepin en François Perrot.

Het immense provinciale landgoed van Paul Barne (Garel) is verwoest door een brand. In de ogen van `Mevrouw de rechter van instructie` (Signoret), die het onderzoek leidt, is het zeer verdacht. In het dorp wordt Pierre Miaille (Leroux) ervan beschuldigd. Barne dient echter geen klacht in, en dat is vreemd. Kennis en bekwaam vakmanschap van regisseur Condroyer. Goed acteerwerk en een onopvallend scenario van Mariette Condroyer.

Madame le juge: le dossier Françoise Muller

Frankrijk​/​​Duitsland 1978. Mysterie van Edouard Molinaro. Met o.a. Simone Signoret, Nathalie Delon, Gilles Segal, Jean-Pierre Darras en Jean-Claude Dauphin.

Veelbelovende econoom Rousselet valt voor gangstermeisje Delon, waarop hij bij een mislukte afrekening door ex-minnaar Segal wordt neergeknald en omgelegd. Delon bekent schuld, maar onderzoeksrechter Signoret gelooft er geen barst van en wroet net zolang in het misdaadmilieu rond totdat zij de ware schuldige gevat heeft. De eerste film in een serie van zes, rondom Signoret met een voor haar op maat gemaakt scenario van Alphonsé Boudard naar de karakters van Raymond Thevenin. Literaire tv- persoonlijkheid Pivot is te zien in een klein rolletje. Krimi à la française.

Madame le juge: autopsie d'un témoignage

Frankrijk 1978. Misdaad van Philippe Condroyer. Met o.a. Simone Signoret, Jean-Claude Dauphin, Didier Haudepin, François Perrot en Michel Vitold.

In de laatste, zesde aflevering van MADAME LE JUGE, is onderzoeksrechter Signoret zelf een getuige, die een aanvullend bewijs levert. Ze is net verhuisd, en ziet een man over het dak van een belendend perceel vluchten; de volgende morgen wordt een jonge vrouw vermoord in haar appartement aangetroffen. Onder haar leiding wordt er een getekend portret van de verdachte gemaakt, dat door een andere getuige, de op sensatie beluste buurvrouw Robin onmiddellijk herkend wordt. Onderzoeksrechter Signoret vindt haar veel te gedecideerd en verdiept zich in haar achtergronden. Een waardig slot van de serie met een scenario van Mariette Condroyer naar een idee en de personages van Raymond Thevenin.

Madame le juge: Monsieur Bais

Frankrijk 1978. Mysterie van Claude Barna. Met o.a. Simone Signoret, Anna Karina, Maurice Ronet, Georges Wilson en Jean-Claude Dauphin.

De 32-jarige Madame Bais is een rustige persoon. Ze heeft slechts één passie: de harp. Waarom doodt zij zichzelf plotseling met een revolverschot? Madame le Juge Signoret voelt echtgenoot Ronet aan de tand. Hij blijkt acht dagen ervoor de revolver gekocht hebben; bovendien is Karina zijn maîtresse, maar is nog een derde figuur in het spel. Het blijkt uiteindelijk een geval te zijn van een gespleten persoonlijkheid, hunkerend naar liefde en erkenning. Film- en tv-regisseur Barma beschikt over heel wat vakmanschap en over het talent om 'gematigde spanning' te creëeren. Het spel is overtuigend. Gebaseerd op de figuren van Raymond Thevenin door Pierre Dumayet tot scenario bewerkt.

Madame le juge: 2 + 2 = 4

Frankrijk 1978. Misdaad van Claude Chabrol. Met o.a. Simone Signoret, Jean-Claude Dauphin, Didier Haudepin, François Perrot en Michel Vitold.

In deze aflevering krijgt Signoret de gelegenheid een rol te spelen van de onderzoeksrechter met een warm moedergevoel. Als de achttien-jarige Ferreux beschuldigd wordt van de dubbele moord op zijn ouders, twijfelt zij eraan of hij schuldig is. Ze bouwt buiten de rechtbank-sfeer een vertrouwensrelatie op met de wees, die de indruk wekt een ongelukkige jeugd te hebben gehad. Finaal bekent hij haar de dader te zijn en uit verveling gehandeld te hebben. Een puik scenario van de regisseur naar de figuren van Raymond Thevenin en sterk spel van de hoofdrollen. De titel slaat op het feit dat een plus een geen twee hoeft te zijn.

L'argent des autres

Frankrijk 1978. Drama van Christian de Chalonge. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Claude Brasseur, Michel Serrault, Catherine Deneuve en Juliet Berto.

Bankemploy[KA1]e Henri Rainier (Trintignant) krijgt een financieel schandaal in de schoenen geschoven en wordt ontslagen. Het geld van kleine spaarders blijkt echter misbruikt te zijn om een tekort van een belangrijke klant aan te zuiveren. Een film naar ware gebeurtenissen die een boeiend beeld geeft van niet onmiddellijk voorstelbare machinaties. Goed spel van iedereen, met een verrassend 'gewone' rol van Deneuve als Cécile Rainier, de loyale echtgenote. Het scenario is van Pierre Dumayet en regisseur De Chalonge naar de roman van Nancy Markham. Het camerawerk is van Jean-Louis Picavet. Meervoudig bekroond. Eastmancolor.

Le vieux pays où Rimbaud est mort

Frankrijk​/​​Canada 1977. Jean-Pierre Lefebvre en Jean Pierre Lefebvre. Met o.a. Marcel Sabourin, Anouk Ferjac, Miryam Poyer, Roger Blin en Germaine Delbat.

Abel uit Quebec gaat terug naar het land van zijn voorouders, Frankrijk. Hij wil weten in hoeverre de Fransen veranderd zijn. Hij ontdekt in eerste instantie het Frankrijk van de toeristenfolders maar daarna wordt hij er, mede dankzij allerlei ontmoetingen en liefdesrelaties, getuige van hoe het echte Frankrijk leeft, lijdt en liefheeft. Hij ziet dan in hoezeer de verre verwanten in het 'Nieuwe Frankrijk' verwijderd zijn geraakt van het 'oude land'. De kijk van deze regisseur uit Quebec op de Parijse zeden is spits, vlijmscherp en soms keihard maar hij vermengt dit met onmiskenbare melancholie; zodoende een film met een geheel eigen accent. Ook bekend als CE VIEUX PAYS OÙ RIMBAUD EST MORT, RIMBAUD EST MORT en RIMBAUD EST MORT - LE VIEUX PAYS.

Marie-Poupée

Frankrijk 1976. Drama van Joël Séria. Met o.a. André Dussollier, Jeanne Goupil, Bernard Fresson, Andréa Ferréol en François Perrot.

Een onervaren meisje trouwt met een handelaar in en verzamelaar van poppen. Zij merkt dat hij haar als niets anders ziet dan als een nieuw object in zijn collectie, om aan en uit te kleden, zonder dat hij ooit met haar slaapt. Met de bewustwording van en toenemende frustratie over haar sensualiteit trekt ze wel ongewild anderen aan : een verkrachtingspoging door een simpele knecht wordt haar noodlottig. Deze merkwaardige studie van fetisjisme heeft aanvankelijk een vanzelfsprekende en onschuldig lijkende speelsheid die verrassend afwijkt van het gebruikelijke surrealisme, maar ook wel erg aan de oppervlakte blijft, zeker voor de lange tijdsduur. De film is uiteindelijk niet meer dan een pleidooi voor vitaliteit en ongecompliceerd genot. Goupil is ideaal popperig.

Le corps de mon ennemi

Frankrijk 1976. Drama van Henri Verneuil. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Marie-France Pisier, Bernard Blier, Charles Gérard en Daniel Ivernel.

Na zeven jaar onschuldig in de gevangenis te hebben gezeten, komt een man weer in zijn woonplaats terug om wraak te nemen op zijn omgeving. Hij weet hij als nachtclubeigenaar carrière te maken, waardoor men hem wel als gelijke moet accepteren als een drugssmokkel aan het daglicht komt. Hierdoor krijgt hij de kans de oude rekening te vereffenen. A priori een welkome afwisseling van Verneuil op het gebruikelijke avontuurlijke stuntwerk van Belmondo. De film krijgt bar weinig overtuigingskracht door de onbestemdheid van de misdaadintrige en de ongerichte sociale kritiek, waardoor de held geen spat beter lijkt dan zijn opponenten. Scenario van de regisseur, Michel Audiard en Felicien Marceau naar een roman van Marceau. Camerawerk van Jean Penzer.

Le Jeu du solitaire

Frankrijk 1976. Drama van Jean-François Adam. Met o.a. Sami Frey, Alida Valli, Tanya Lopert, Romain Tagli en Emmanuel Ullmo.

Schuldgevoel over de zelfmoord van een patiënt drijft een psychiater naar zijn zoon uit een mislukt huwelijk die een verwaarloosd pleegbroertje blijkt te hebben. Die jongen vermoordt uit jaloezie zijn bevoorrechte leeftijdsgenoot, maar de zich in ieder opzicht mislukt voelende psychiater neemt de schuld op zich. Deze tweede film van de jonggestorven regisseur is opnieuw een variant op de onmogelijkheid het geluk van weleer en de jeugd te heroveren, waarbij emoties ingehouden spel en vormgeving krijgen die een beroep doen op de welwillende aandacht van de toeschouwer.

Alice ou la dernière fugue

Frankrijk 1976. Mysterie van Claude Chabrol. Met o.a. Sylvia Kristel, Charles Vanel, André Dussollier, Jean Carmet en Fernand Ledoux.

Een jonge vrouw ontvlucht de echtelijke woning zonder duidelijke bestemming. Overvallen door een noodweer krijgt ze een auto-ongeval vlakbij een landhuis waar ze vraagt de nacht te mogen doorbrengen. Na mysterieuze ontmoetingen en ervaringen 's nachts en de volgende dag probeert ze vergeefs weg te komen, tot ze uiteindelijk haar auto bereikt en toch weer voor hetzelfde landhuis uitkomt en opnieuw verongelukt, nu dodelijk. Een variant op ALICE IN WONDERLAND laat de heldin zien in niemandsland tussen het leven en de dood. Chabrol beoefent het mysterie-genre sfeervol en met grimmige humor en maakt ideaal gebruik van Kristel wier nuchtere expressieloosheid haar vergeefse ontsnappingspogingen iets kranigs geeft. Scenario van Chabrol. De fotografie is van Jean Rabier.

Les innocents aux mains sales

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1975. Thriller van Claude Chabrol. Met o.a. Rod Steiger, Romy Schneider, Jean Rochefort, Paolo Giusti en Hans Christian Blech.

Een vrouw vermoordt met behulp van haar jonge minnaar haar rijke, ziekelijke echtgenoot. De ideale misdaad blijkt echter minder waterdicht dan verwacht, maar haar doortrapte advocaat weet alle schuld op de verdwenen minnaar af te schuiven. Dan blijkt echter alles geheel anders te lopen. Geheel tegen de verwachtingen in volgt een reeks van nachtmerrie-achtige ontknopingen. Deze thriller neemt het met de waarschijnlijkheid niet zo nauw, maar is in de eerste plaats bedoeld als beschouwing over de vrouw als lustobject. Schneider wordt, aanvankelijk onwetend, door letterlijk alle mannen in de film gemanipuleerd en past zich bij ieder van hen aan met uiterlijke metamorfoses. Tegenover haar tragische rol zijn de tegenspelers ongegeneerd ironisch. Het scenario is van Chabrol naar een roman van Richard Neely.

Le sourire vertical

Frankrijk 1973. Experimenteel van Robert Lapoujade. Met o.a. Françoise Brion, François Perrot en Henri Serre.

De bekende schilder Lapoujade is ook de maker van enkele bijzondere films, waaronder twee speelfilms, waarin het zuivere experiment centraal staat. Hij bewerkt deze keer zijn roman L'inadmissible, waarin een geschiedenisleraar geheel wordt opgeslokt door zijn huwelijksproblemen. Fantasieën, verrassende en verwarrrende beelden, wat onduidelijke ondersteuning van trucs en enige gezochtheid op het vlak van de vorm, ook al pakt deze merkwaardige film uit als een esthetische beschouwing over filmkunst.

La Dame aux camélias

Frankrijk 1962. Drama van François Gir. Met o.a. Yori Bertin, Gérard Barray, Christian Lude, Gilbert Baladou en Pierre Stephen.

Marcel Pagnol heeft de bewerking en de dialogen voor dit beroemde stuk van Alexandre Dumas jr. geschreven. Jammer genoeg blijkt de mise-en-sc[KA2]ene nogal academisch en vergeleken met de recente bewerking van Mauro Bolognini voor de bioscoop (1980) heeft deze tv-film weinig gewicht.

Vous pigez

Frankrijk​/​​Italië 1955. Actiefilm van Pierre Chevalier. Met o.a. Eddie Constantine, Maria Frau, François Perrot, Yorick Royan en Michel Etcheverry.

Lemmy Caution komt in Italië een professor te hulp op wiens uitvinding een gangsterbende het heeft voorzien. Behalve dat hij de zaak tot klaarheid weet te brengen, adopteert hij ook nog een klein weesmeisje. Het scenario is beter en met meer humor uitgewerkt dan veel latere Constantine-avonturen, maar de regie blijft matig.