Vincenzo Peluso

Vuoti a perdere

Italië 1998. Misdaad van Massimo Costa. Met o.a. Giancarlo Giannini, Silvia De Santis, Max Malatesta, Rasa Pianeta en Vincenzo Peluso.

La mia generazione

Italië 1996. Drama van Wilma Labate. Met o.a. Silvio Orlando, Claudio Amendola, Francesca Neri, Vincenzo Peluso en Francesa Neri.

Italië 1983: politiek gevangene Braccio, die tot dertig jaar cel is veroordeeld wegens terrorisme, wordt overgebracht naar een andere gevangenis waar een ontmoeting met zijn geliefde in het vooruitzicht is gesteld. Met hem in de gepantserde auto bevinden zich een harde crimineel en een vriendelijke bewaker, die Braccio ertoe beweegt over zijn verleden te praten. Te laat ontdekt Braccio dat de reis slechts is bedoeld om hem tot bekentenissen en het verraad van zijn maten te dwingen. Regisseur Wilma Labate maakte gebruik van de ervaringen van twee voormalig terroristen, wat haar speelfilmdebuut geloofwaardigheid verleent. Het door uitstekende acteurs gedragen verhaal speelt zich afwisselend af in de claustrofobische omgeving van de auto en bij Braccio's vriendinnetje, dat verward en vol verlangen uitziet naar zijn komst. Daardoor ontwikkelt La mia generazione zich tot een intense karakterstudie verpakt in een drama dat langzaam maar zeker tot zijn bitter einde komt.

Personne ne m'aime

Frankrijk 1994. Drama van Marion Vernoux. Met o.a. Bernadette Lafont, Bulle Ogier, Lio, Michèle Laroque en Maaike Jansen.

Een vrouwenkwartet. Het bestaat uit moeder Annie (Lafont), een aan lager wal geraakte redactrice die altijd door haar minnaars wordt afgescheept, haar dochter Marie (Lio) die zeven jaar geleden na een ruzie was weggelopen, haar zuster Fran[KA10]coise (Ogier) een onderdrukte huisvrouw en Cri-Cri (Laroque), een hotelhoudster uit de provincie die ze later zullen ontmoeten. Annie en Fran[KA10]coise gaan in een oude camper op zoek naar Fran[KA10]coise`s man, Paul die vreemd zou gaan. Hij blijkt vertrokken te zijn als ze aankomen in het hotel van Cri- Cri. Annie`s dochter Marie staat er achter de bar. In flashbacks kijken ze terug op hun soms bittere verleden en hun dikwijls ongelukkige ervaringen. Jansen speelt de eenvoudige kamerdienster Dizou - moeder van elf kinderen met [KA1]e[KA1]en droom: een dagje naar het strand. Zij blijkt als `vijfde wiel` aan de wagen een rots in de branding. De vrouwen vertrekken met de gammele auto richting zee. Film over gebroken liefdes, eenzaamheid, bedrog, opstandigheid, genegenheid etc., etc. met behoorlijke spelprestaties, die het echter moet hebben van een ge[KA3]engageerd (vrouwen)publiek. Het scenario is van de regisseuse. Het camerawerk is van Eric Gautier.

Il ladro di bambini

Italië​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Duitsland 1992. Drama van Gianni Amelio. Met o.a. Enrico Lo Verso, Valentina Scalici, Giuseppe Ieracitano, Florence Darel en Marina Golovine.

Een bijna volmaakte film in de stijl van het naoorlogse neorealisme. Een jongetje (Ieracitano) weet dat Rosetta, zijn zusje van elf (Scalici), door hun moeder al jaren tot prostitutie wordt gedwongen. Hij gaat naar de politie en een jonge carabiniere (Lo Verso) krijgt opdracht de kinderen naar een weeshuis in Bologna te brengen. Als ze daar niet geaccepteerd worden, ziet Lo Verso zich gedwongen de kinderen ergens anders onder te brengen. De drie sluiten vriendschap op hun tocht, die een strijd wordt tussen mensen-van-goede-wil en kille, harteloze instanties.