Sylvie Huguel

Noces cruelles

Frankrijk 1996. Thriller van Bertrand Van Effenterre. Met o.a. Annie Girardot, Mathilde May, François-Régis Marchasson, Ann-Gisel Glass en Philippe Volter.

Gaffe Loulou !

Frankrijk 1995. Komedie van Philippe Niang. Met o.a. Patrick Catalifo, Chick Ortega, Michel Jonasz, Yvon Back en Thiam.

Als kind werd Loulou (Ortega) blind toen hij samen met zijn broer G[KA1]erard (Catalifo) een zelf in elkaar geknutselde raket wou afvuren. Twintig jaar later bevinden beide broers, die nog steeds onafscheidelijk zijn, zich in de marginaliteit. Ze wonen in een oude caravan en komen aan de kost met de verkoop van illegaal geschoten eenden. Dan op een dag ontdekt Loulou dat hij een speciale gave heeft: hij kan geld opsporen aan de hand van de geur. G[KA1]erard vat onmiddellijk een plannetje op: Loulou zal als pianostemmer zijn diensten aanbieden in de plaatselijke abdij en er het geld stelen. Wie zou er nu een blinde verdenken? Het plan lukt, maar commissaris Ventura (Jonasz), die zich in de zaak vastbijt, is een intelligente doordrijver. Eindelijk eens een warmmenselijke film waarin een gehandicapte niet als een meelijwekkende sukkel wordt uitgebeeld, maar als een geslepen (en sympathieke) misdadiger. De prestatie die Ortega neerzet is subliem en loont alleen al de moeite om te kijken. Een ontroerend beeld van twee niet alledaagse broers, gebracht met een groot gevoel voor humor. Niang bedacht het verhaal en schreef het scenario samen met Claude Bonin. Fotografie is van Dominique Bouilleret.

Une nounou pas comme les autres

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Familiefilm van Eric Civanyan. Met o.a. Mimie Mathy, Thierry Heckendom, Micheline Dax, Renan Mazeas en Lucille Boulanger.

Julie Toronto (Mathy) heeft een aantal boekhouddiploma's. Ze is klein voor een volwassene: slechts 1.32m en is wanhopig op zoek naar werk. Tenslotte reageert ze op een advertentie waarin een kindermeisje gevraagd wordt. Ze wordt ontvangen door de grootmoeder die onmiddellijk gecharmeerd is door deze kleine vrouw en neemt haar in dienst. De kinderen zijn minder opgetogen met deze 'dwerg' die ze moeten gehoorzamen. Geen film met onverwachte gebeurtenissen of originele plotwendingen, maar met een onvergetelijke Mathy in een hartveroverende rol. Uit dit vrouwtje straalt zoveel energie dat je haar kleine postuur vergeet; of wellicht nog beter: ze weet dit in haar voordeel te benutten. Zij trekt letterlijk de hele cast mee door haar enthousiasme. Laurent Chouchan baseerde zijn scenario op een oorspronkelijk idee van Mathy. Fotografie van François Crétien. Deze tv-film kende zo'n succes dat een jaar later een sequel gedraaid werd, UNE NANA PAS COMME LES AUTRES.

Le raisin d'or

Frankrijk​/​​België 1993. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Pierre Arditi, Cristiana Réali, Bernard Pinet, Jean-Manuel Florensa en Daniel Villates.

Baron Arditi heeft een grondige afkeer aan werken, maar een groot hart voor zijn vrienden. Logisch dat hij overladen is met schulden. Terwijl de naburige kloosterlingen ploeteren in hun wijngaard, luistert de baron liever naar muziek en organiseert hij regelmatig uitbundige feesten. De onverwachte dood van de opzichter van zijn wijngaarden is dan ook een ware ramp, want zonder hen is er geen oogst. De baron stevent af op een regelrechte ramp. Zwakke komedie met morele ondergrond. Het cynisme dat Seria gewoonlijk kenmerkt, is hier verdwenen en vervangen door tedere humor die echter niet kan overtuigen. Seria's scenario stelde Yves Dahan in de gelegenheid om enkele mooie beelden te schieten van de wijngaarden van de Bordelais.

Encore vous, Imogène

Frankrijk 1989. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Jean-Pierre Castaldi, Bruno Abraham-Kremer en Fabienne Berthaud.

Het Bretoense stadje Plouguirec staat in rep en roer voor de voetbalmatch Plouguirec-Livarot. Imog[KA2]ene (Lavanant) is vanzelfsprekend van de partij. De wedstrijd verloopt woelig maar zonder incidenten. Tijdens de rust klampt een jongeman Imogène aan en beweert dat er op het Collège Saint Gonzague een moord beraamd wordt. Meer heeft amateur-detective en spionne Imogène niet nodig om weer eens in actie te schieten. Liefhebbers van platte, voorspelbare humor waarbij elke gag tot den treure uitgemolken wordt zullen weer genieten van dit derde deel uit de Imogène-reeks. Originaliteit wordt angstvallig gemeden, terwijl de flauwe grappen legio zijn. Het dunne scenario van Philippe Bruneau werd geïnspireerd door de boeken van Exbrayat. Achter de camera stond Martial Thury. Gevolgd door NOTRE IMOGENE.

Ne vous fâchez pas, Imogène !

Frankrijk 1988. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Roger Mirmont, Antoine Duléry, Jean-Michel Molé en Julie Jezequel.

Imog[KA1]ene Le Dantec (Lavanant) groeide op in Plouquirec, een stadje in Bretagne, als dochter van een admiraal/oorlogsheld. Na de dood van haar vader vestigt ze zich in Parijs waar ze werk vindt als secretaresse bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daar ze de streek goed kent wordt ze door haar baas naar Bretagne gezonden om een belangrijk document, dat betrekking heeft op de nucleaire situatie van Frankrijk, op te halen en, onder strikte geheimhouding, af te leveren aan een contactpersoon in haar geboortestadje. Al van in het begin loopt alles verkeerd en bovendien zijn er nog andere partijen geïnteresseerd in de inhoud van het pakje dat ze ontving. Een overtrokken komedie van vergissingen. De situaties zijn voorspelbaar en de acteurs schmieren dat het een lust is. Het eerste deel van een reeks van dertien films rond het personage van Imogène, een doodgewone jonge vrouw die in allerlei onfrisse praktijken betrokken wordt, volgens de producenten met plezierige gevolgen. Het scenario werd geschreven door Michel Crisolia en Martin Lamotte naar een roman van Exbrayat. Fotografie is van Martial Thury. Gevolgd door IMOGENE EST DE RETOUR.

Neuville... ma belle

Zwitserland 1987. Documentaire van Réalisation collective. Met o.a. Moustache, Christian Marin, Bernard Musson, Robert Dalban en Sylvie Huguel.

Het leven van dag tot dag in een Zwitsers dorp met haar verschillende inwoners, hun conflicten, hun grappen, etc...Het riekt allemaal sterk naar amateurisme, zo slecht is het verfilmd, gemonteerd en ook gespeeld, simpelweg omdat de spelers nauwelijks begeleid werden. Een uitzondering is de ontroerende oude herbergier. Een simpele opeenvolging van sketches die zogenaamd grappig zijn maar voor het merendeel niets voorstellen, hetgeen nogal verrassend is, aangezien het om een Zwitserse film gaat.