Jean-Luc Godard (1930-2022): regie, cast, scenario, productie, camera, geluid en montage.
Er zijn 77 films gevonden.

Le livre d'image

2018 | Drama

Zwitserland​/​​Frankrijk 2018. Drama van Jean-Luc Godard.

Video-essay in de stijl van Jean-Luc Godards meest recente werk.

Adieu au langage

2014 | Drama

Frankrijk​/​​Zwitserland 2014. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Héloïse Godet, Kamel Abdeli, Richard Chevallier, Zoé Bruneau en Dimitri Basil.

In Adieu au langage van de Frans-Zwitserse Nouvelle Vague-veteraan Jean-Luc Godard - met milde spot aangekondigd als 'het grootste 3D-evenement sinds Avatar' - wordt een hallucinatoire beeldenstorm in voice-over begeleid door de bespiegelingen van een man en een vrouw die niet langer dezelfde taal spreken. Kleur en zwart-wit wisselen elkaar af, soms is het beeld helemaal zwart, dan weer gekanteld of in gesatureerde kleuren. Er zit een 3D-effect in de diepgravende, humorrijke film waardoor de scène radicaal verandert als je een oog dichtknijpt. Op het festival van Cannes werd Godard, samen met het Canadese wonderkind Xavier Dolan, terecht bekroond met de Juryprijs.

Film socialisme

2010 | Drama

Zwitserland​/​​Frankrijk 2010. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Christian Sinniger, Agatha Couture, Catherine Tanvier en Jean-Marc Stehlé.

Met zijn latere werk vond avantgardist Godard, actief vanaf de jaren zestig, een steeds verdeelder publiek. Zo ook bij dit collagedrieluik. In één deel mengt de camera zich tussen passagiers van een cruiseschip – let daarbij op veterane singer-songwriter Patti Smith. Deel twee draait om een gezin met financiële stress dat wordt gevolgd door een cameraploeg. In het derde deel stapt de maker met grote historische en geografische bewegingen over de wereld. Een associatieve, politiek gelaagde film, interessant voor de trouwere Godard-fans. Het cruiseschip, de Costa Concordia, zou twee jaar later voor de kust van Italië schipbreuk lijden.

Éloge de l'amour

2001 | Drama, Fantasy

Zwitserland​/​​Frankrijk 2001. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Bruno Putzulu, Cecile Camp, Jean Davy, Françoise Verney en Audrey Klebaner.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

Après la réconciliation

2001 |

Zwitserland​/​​Frankrijk 2001. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Xavier Marchand, Jean-Luc Godard, Jacques Spiesser en Anne-Marie Miéville.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

Happy Birthday Berlinale

2000 | Documentaire

Duitsland 2000. Documentaire van Michael Strauven. Met o.a. Alexandre Askoldov, Manfred Barthel, Robert Begnini, Frank Beyer en Willy Brandt.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

De l'origine du XXIème siècle

2000 |

Frankrijk 2000. Jean-Luc Godard.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

The Old Place

1998 |

Frankrijk 1998. Anne-Marie Miéville en Jean-Luc Godard.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

Nous sommes encore ici

1997 | Drama

Frankrijk​/​​Zwitserland 1997. Drama van Anne-Marie Miéville. Met o.a. Bernadette Lafont, Aurore Clément, Jean-Luc Godard en Roland Vouilloz.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

Berlin-Cinéma

1997 | Documentaire

Zwitserland​/​​Frankrijk 1997. Documentaire van Samira Gloor-Fadel. Met o.a. Wim Wenders, Jean Nouvel, Jean-Luc Godard, Thomas en Rüdiger Vogler.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

Nous sommes tous encore ici

1996 |

Frankrijk 1996. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Roland Vouillox, Daniel Geiser, Vincent Babel, Jean-Luc Godard en Bernadette Lafont.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

Jean Cocteau, mensonges et vérités

1996 | Documentaire, Biografie, Experimenteel

Frankrijk 1996. Documentaire van Noël Simsolo. Met o.a. Jean-Luc Godard, Jean Marais, Claude Samuel, Alejandro Jodorowski en Cyril Robichez.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

For ever Mozart

1996 | Oorlogsfilm

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1996. Oorlogsfilm van Jean-Luc Godard. Met o.a. Madeleine Assas, Bérangère Allaux, Ghalya Lacroix, Vicky Messika en Frédéric Pierrot.

De cineast begint in zwart/wit met een filmmaker (Bruno Putzulu) die na rijp beraad een actrice vindt voor zijn volgende film. Haar naam is Elle (Cecile Camp), haar lot is tragisch. In het tweede deel verhaalt Godard op bont digitaal videomateriaal hoe hij eerder in contact kwam met een echtpaar dat een persoonlijk Holocaustverhaal verkocht aan een gehaaide Hollywoodproducent. Elle blijkt de kleindochter van het echtpaar. In een mozaïek van film- en verteltechnieken bloeit Godards bittere kijk op verlies, geschiedkundig inzicht, geheugen, cognitieve capaciteit en liefde.

JLG/JLG

1995 | Documentaire, Drama, Experimenteel

Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Documentaire van Jean-Luc Godard. Met o.a. Nathalie Aguillar, Denis Jadot, Louis Séguin, André S. Labarthe en Geneviéve Pasquier.

Gefilmd zelfportret van Godard aan de hand van beeldmontages en gesprekken met zichzelf. De onvoorwaardelijke fans van de Franse vader van de nouvelle vague zullen waarschijnlijk in volle bewondering kijken naar deze film waarin hun idool erop los filosofeert op hoog abstractieniveau. Wie er nuchter naar kijkt ziet hier de zelfverheerlijking van een over het paard getild genie dat zo in zichzelf opgaat dat er op de generiek enkel zijn eigen naam voorkomt. De beelden wisselen af van Godard aan de schrijftafel naar Godard in de montagekamer, met dan weer stilstaande natuurbeelden (hij maakt ook een vergelijking tussen de schilderkunst en de film) en squashende meisjes. Na een uur heb je eigenlijk nog steeds niets gezien behalve een man die zo overtuigd van zichzelf is dat hij op de zenuwen werkt van de kijker.

Deux Fois Cinquante Ans de Cinéma Français

1995 | Documentaire, Experimenteel

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1995. Documentaire van Anne-Marie Miéville en Jean-Luc Godard. Met o.a. X. Jougleux, F. Dierx-Benard, P. Gillieron, D. Jacquet en E. Grynspan.

Gefilmd zelfportret van Godard aan de hand van beeldmontages en gesprekken met zichzelf. De onvoorwaardelijke fans van de Franse vader van de nouvelle vague zullen waarschijnlijk in volle bewondering kijken naar deze film waarin hun idool erop los filosofeert op hoog abstractieniveau. Wie er nuchter naar kijkt ziet hier de zelfverheerlijking van een over het paard getild genie dat zo in zichzelf opgaat dat er op de generiek enkel zijn eigen naam voorkomt. De beelden wisselen af van Godard aan de schrijftafel naar Godard in de montagekamer, met dan weer stilstaande natuurbeelden (hij maakt ook een vergelijking tussen de schilderkunst en de film) en squashende meisjes. Na een uur heb je eigenlijk nog steeds niets gezien behalve een man die zo overtuigd van zichzelf is dat hij op de zenuwen werkt van de kijker.

2x50 ans de cinéma : le cinéma français

1995 | Documentaire

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1995. Documentaire van Jean-Luc Godard en Anne-Marie Miéville.

Godard en Mi[KA1]eville brengen capita selecta uit de geschiedenis van de Franse film als een bizarre cocktail van fictie, documentaire, reportage en een interview in een hotel. Ge[KA3]interviewd wordt de acteur Michel Piccoli, die voorzitter is van de speciaal in het leven geroepen organisatie [KL]Premier si[KA2]ecle du cin[KA1]ema[KLE]. Ze voelen hem aan de tand over de noodzaak om de eerste honderd jaar te vieren en willen dat hij zich aan de hand van vragen uitspreekt over de Franse filmproductie. Piccoli, die niet op alles een passend antwoord weet, klampt het hotelpersoneel aan met het verzoek hem te helpen. Deze Franse aflevering van de door het BFI (British Film Institute) geproduceerde internationale overzicht van Honderd jaar film is de meest complexe en minst overzichtelijke. Het geheel is geïllusteerd met veel filmfragmenten en een uitgebreide pancarte, waarop staat 'No Copyright', waarmee Godard zijn ongenoegen toont over fragmenten die hij niet kon krijgen.

Histoire(s) du Cinéma 2a/2b & 3a/3b

1994 | Experimenteel

Zwitserland​/​​Frankrijk 1994. Experimenteel van Jean-Luc Godard.

Godard en Mi[KA1]eville brengen capita selecta uit de geschiedenis van de Franse film als een bizarre cocktail van fictie, documentaire, reportage en een interview in een hotel. Ge[KA3]interviewd wordt de acteur Michel Piccoli, die voorzitter is van de speciaal in het leven geroepen organisatie [KL]Premier si[KA2]ecle du cin[KA1]ema[KLE]. Ze voelen hem aan de tand over de noodzaak om de eerste honderd jaar te vieren en willen dat hij zich aan de hand van vragen uitspreekt over de Franse filmproductie. Piccoli, die niet op alles een passend antwoord weet, klampt het hotelpersoneel aan met het verzoek hem te helpen. Deze Franse aflevering van de door het BFI (British Film Institute) geproduceerde internationale overzicht van Honderd jaar film is de meest complexe en minst overzichtelijke. Het geheel is geïllusteerd met veel filmfragmenten en een uitgebreide pancarte, waarop staat 'No Copyright', waarmee Godard zijn ongenoegen toont over fragmenten die hij niet kon krijgen.

Hélas pour moi

1993 | Drama

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Gérard Depardieu, Laurence Masliah, Bernard Verley, Jean-Louis Loca en François Germond.

Godard brengt een fabel waarin hij zich laat kennen als gelegenheidstheoloog. Hij baseert zich op een tekst van Giacomo Leopardi waarin de Schepper zijn bezorgdheid uit voor het onheil dat de mensen aanrichten (o.a. oorlog). Plus een legende die door zowel Plato als Molière, Kleist en Giraudoux zijn omgewerkt tot een toneelstuk waarin God de wens uitdrukt de menselijke emoties aan den lijve te ondervinden. Het verhaal navertellen is onmogelijk. Godard voelt zich als 'genie' veel te ver gevorderd om zich nog bezig te houden met zoiets banaals als een storyline. De film richt zich dan ook uitsluitend tot de liefhebbers en kenners van deze cineast, daar anderen onmogelijk zullen doordringen in dit intellectualistische universum, dat in beeld gebracht werd door Caroline Champetier, muzikaal omlijst door werk van o.a. Bach en Darling.

Allemagne année 90 neuf zéro

1991 | Thriller, Experimenteel

Frankrijk 1991. Thriller van Jean-Luc Godard. Met o.a. Eddie Constantine, Hanns Zischler, Claudia Michelsen, Robert Wittmers en André S. Labarthe.

Lemmy Caution (Constantine) is een vergeten spion die na het vallen van de Muur van Berlijn in de ex-DDR ronddoolt. Hij wil naar zijn vaderland in het Westen terugkeren, maar weet niet waar hij thuishoort. Hij komt allerlei vreemde lieden tegen. w.o. Don Quixote (Wittmers). Een Duitse filosoof, graaf Zelten (Zischler), komt ondertussen Caution op het spoor. Een film van Godard, die nu eens voor de gewone kijker heel toegankelijk is. Het is zijn ironische en cynische kijk op het herenigde Duitsland, wat iedereen 45 jaar lang voor onmogelijk en een utopie gehouden had. Godard schrijf zijn eigen scenario. Het camerawerk is van Stephan Brenda, Andreas Erben en Christophe Pollock. Meer een geschiedkundige kunstfilm dan iets anders, ondanks de verhelderende aanwezigheid van Constantine met zijn pokdalige gezicht vol vouwen en plooien. Bekroond op het festival van Venetië, maar dat zegt niets.

Nouvelle vague

1990 | Experimenteel, Romantiek

Zwitserland​/​​Frankrijk 1990. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Alain Delon, Domiziana Giordano, Roland Amstutz, Laurence Côte en Jacques Dacqmine.

Een niet na te vertellen film. De locatie is een villa dicht bij de oever van het meer van Gen[KA2]eve met als hoofdpersonen Hij (Delon) en Zij (Giordano). Op de aftiteling worden de acteurs en zelfs de regisseur niet eens vermeld. De inhoud bestaat uit een stortvloed van beelden (negen cameralieden!), `klanken` (vijf bewerkers) en, natuurlijk woorden. Datgene wat te zien en te horen is overlapt elkaar gedeeltelijk. Er wordt niets verteld maar situaties worden getoond en er is van een commentaarstem gebruik gemaakt, etc. Kortom, een film die de aan zijn lot overgelaten kijker opnieuw moet samenstellen. Maar de vraag is waarvan precies. De onvoorwaardelijke bewonderaars van de 'Meester' zullen het geniaal vinden, maar anderen zullen van een anti-film spreken. Het lijkt vooral kladwerk van een talentvol iemand die zich wilde amuseren. Camerawerk van William Lubtchansky.

How Are The Kids?

1990 | Drama

Canada 1990. Drama van Lino Brocka, Rolan Bykov, Euzhan Palcy, Ciro Duran en Jean-Luc Godard.

In opdracht van Unicef Canada werden zes internationaal gerespecteerde cineasten gevraagd een korte film te maken waarin het kind centraal staat. Van de Filippijnse regisseur Brocka komt OCA, een verhaal over kinderslavernij. Wanneer een jongen sterft tijdens het duiken naar sponzen, blijkt dat hij al een voorschot heeft gehad op zijn loon. Zijn bazen eisen dan ook dat zijn zeven-jarig broertje zijn plaats inneemt. In Rusland verfilmde Bykov het schrijnende LIOUBA over een meisje dat thuis geen liefde krijgt en zich terugtrekt in de bossen om met haar poppen te spelen. Dan stelt ook zij zich agressief op tegenover haar poppen. Op gezongen commentaar, trekt een moeder met haar ziek kind van dorp tot dorp, op zoek naar een dokter die HASSANE wil helpen. Gefilmd op Martinique door Palcy. CARMELO is in de Colombiaanse bijdrage van Duran een jongen die getuige is van de volkerenmoord op duizenden boeren. Hij wordt gearresteerd als hij een politiek leider wil doden. Godard en Meiville zijn verantwoordelijk voor de Franse bijdrage L`ENFANCE DE L`ART (THE INFANCY OF ART), waarin kinderen temidden van het oorlogsgeweld onderwezen worden in kunstgeschiedenis. Het slotstuk komt uit Amerika en is van de hand van Lewis. BOY is echter allesbehalve een komedie, maar toont ons een blanke jongen die voortdurend gepest wordt in een zwarte buurt. Elk filmpje duurt tussen de zeven en tien minuten en het geheel vormt een aangrijpend beeld van het onrecht waarvan kinderen, waar ook ter wereld, het slachtoffer zijn. Een film die beklijft. Ook bekend als COMMENT VONT LES ENFANTS?, OCA, LIOUBA, HASSANE, CARMELO, en BOY.

Toutes les histoires

1989 | Biografie

Frankrijk 1989. Biografie van Jean-Luc Godard.

Portretten van verschillende heren uit de filmwereld van Hollywood, zoals Griffith, Irving Talberg en Howard Hughes. De enige tekortkoming die deze film aan te rekenen valt, is dat hij veels te kort is. We hadden het leuk gevonden wat meer te weten te komen over sommigen van hen. Maar toch is het een briljante, meesterlijk gemaakte, soms nonchalante en kritische film, die van een zeer onafhankelijke geest getuigt!

parole

1988 | Experimenteel

1988. Experimenteel van Jean-Luc Godard.

Portretten van verschillende heren uit de filmwereld van Hollywood, zoals Griffith, Irving Talberg en Howard Hughes. De enige tekortkoming die deze film aan te rekenen valt, is dat hij veels te kort is. We hadden het leuk gevonden wat meer te weten te komen over sommigen van hen. Maar toch is het een briljante, meesterlijk gemaakte, soms nonchalante en kritische film, die van een zeer onafhankelijke geest getuigt!

Puissance de la parole

1988 | Experimenteel, Korte film

Frankrijk 1988. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean Bouise, Lydia Andrei, Jean-Michel Iribarren en Laurence Côte.

Gemaakt in opdracht van France Télécom, is dit in feite een film om in besloten kring of tijdens speciale bijeenkomsten te vertonen. De film is echter dermate poëtisch en grensverleggend, zowel visueel als auditief, dat hij bekroond werd met de Grote Prijs van de stad Locarno op het IXe Festival international de vidéo et des arts électroniques in 1988. Het begint als een thriller. Een auto stopt bij een benzinestation. Een man snauwt: 'Laatste waarschuwing'. Wanhopig grijpt de pomphouder naar de telefoon en belt naar een vrouw aan de andere kant van de wereld. Parallel loopt het verhaal van een onschuldig meisje, Oïnos, dat zich onderhoudt met de filosofische engel Agathos. Ze brengen een dialoog uit Edgar Allan Poe's THE POWER OF WORDS over de schepping, het leven en de dood. Godard stuwt de beelden op ons af in een hels tempo, om ademloos, overbluft en geïmponeerd van te raken. In het scenario verwerkte de regisseur teksten van Poe, Charles Baudelaire, James Cain en Haroun Tazieff. Fotografie van Pierre Binggeli en Caroline Champetier.

Soigne ta droite

1987 | Experimenteel

Frankrijk​/​​Zwitserland 1987. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Luc Godard, Jacques Villeret, François Périer, Jane Birkin en Michel Galabru.

Een regisseur die vroeger in de mode was, is nu gedwongen opdrachtfilms te maken om zijn brood te verdienen. Hij neemt het vliegtuig om een project (of een film?) af te leveren bij een vage opdrachtgever. Het script is een voorwendsel om stil te staan bij de pogingen, mislukkingen en het concept van de film in kwestie. Het geheel eindigt in een soort absurde klucht met Godard in de rol van de betreffende cineast. Een quasi- surrealistische collage met humor à la Tati, naar wie Godard opzettelijk verwijst. Het is een film van ongelijkmatige kwaliteit, soms voor de hand liggend maar nergens oninteressant. Godard blijft experimenteren en zoeken naar mogelijkheden voor visuele weergave.

King Lear

1987 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten​/​​Zwitserland 1987. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Peter Sellars, Burgess Meredith, Molly Ringwald, Jean-Luc Godard en Woody Allen.

Een bizarre, schelle, apocalyptische punkversie van het klassieke Shakespeare-drama. Er valt weinig te vertellen over deze pretentieuze puinhoop. Niet naartoe gaan.

Aria

1987 | Muziek, Musical

Verenigd Koninkrijk​/​​Verenigde Staten 1987. Muziek van Robert Altman, Bruce Beresford, Bill Bryden, Jean-Luc Godard en Derek Jarman. Met o.a. John Hurt, Theresa Russell, Nicola Swain, Marion Peterson en Valerie Allain.

Tien regisseurs kregen, met gemengd resultaat, de gelegenheid hun favoriete operastukken van beelden te voorzien. Ken Russell maakte een eervolle, exotische interpretatie van Puccini en het fragment van Julien Temple met Buck Henry is komisch. Godard draaide echter een verschrikkelijke scène in een sportschool. Camerawerk o.a. Harvey Harrison, Gale Tattersall.

Détective

1985 | Mysterie, Thriller

Frankrijk​/​​Zwitserland 1985. Mysterie van Jean-Luc Godard. Met o.a. Nathalie Baye, Johnny Hallyday, Claude Brasseur, Laurent Terzieff en Jean-Pierre Léaud.

Vermakelijk staaltje plotloze anti-genrecinema van Jean-Luc Godard (À bout de souffle, Pierrot le fou). Terwijl in het Parijse Hôtel Concorde Saint Lazare een moordzaak speelt, kruisen de slingerpaden van een dozijn figuren elkander. En ook weer niet. Godards idee van een grotepublieksfilm, een door drie cameramensen briljant gefotografeerd cinefielenfeestje, bruist en ontregelt. De hoofdrollen worden gespeeld door onder meer Nathalie Baye en Johnny Hallyday, een piepjonge Julie Delpy speelt een bijrol. Voor liefhebbers van onnavolgbare Franse cinema.

Je vous salue Marie

1984 | Experimenteel, Mysterie

Frankrijk​/​​Zwitserland 1984. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Myriam Roussel, Thierry Rode, Philippe Lacôste, Manon Andersen en Juliette Binoche.

Deze vrije bewerking van de Maria-boodschap speelt in het heden. Maria is de dochter van een garagehouder. Deze omzetting zal door de een als boeiend worden ervaren en door de ander als schokkend, maar dat is nog geen reden voor bespottelijke en kleingeestige intolerantie. Godard heeft weliswaar de regels van de traditionele vertelwijze geschonden in zijn zowel betwistbare als betwiste poging tot spiritualisme, maar zijn film heeft zijn plaats zeker verdiend. Scenario van regisseur Godard en Anne- Marie Miéville. Camerawerk van Jean-Bernard Menoud en Jacques Firmann.

Room 666

1983 | Documentaire

Duitsland​/​​Frankrijk 1983. Documentaire van Wim Wenders. Met o.a. Jean-Luc Godard, Steven Spielberg, Michelangelo Antonioni, Werner Herzog en Rainer Werner Fassbinder.

Een tussendoortje van Wenders die tijdens het festival van Cannes in 1982 een camera neerpootte in een kamer van het Carlton-hotel en verschillende van zijn collega's vroeg commentaar te leveren op de vraag of de cinema nog een toekomst heeft. Vele Grote Namen defileren voor die camera, één trekt er zelfs zijn sokken uit, maar weinigen maken een intelligente indruk. Toch leuk om naar te kijken.

Prénom Carmen

1983 | Misdaad, Drama, Muziek, Romantiek

Frankrijk 1983. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Maruschka Detmers, Jacques Bonaffe, Myriem Roussel, Christophe Odent en Jean-Luc Godard.

Een jonge politieman wordt door een terroriste verleid tot medeplichtigheid aan kidnapping. De misdaad wordt gemaskeerd door zogenaamde filmopnamen onder leiding van de gestoorde oom van het meisje (regisseur Jean-Luc Godard zelf). Deze voor Godard ongewoon toegankelijke film, in Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, heeft treffende en soms verrassende momenten, naast banale humor, al voegt het niets nieuws toe aan het verwante maar vitalere Bande à part van twintig jaar tevoren. De experimenten met het geluid komen neer op een opzettelijk primitieve mixage en leiden vooral tot onverstaanbaarheid van de dialoog (waar men overigens weinig aan lijkt te missen). Debuut van de Nederlandse actrice Maruschka Detmers, die stante pede Isabelle Adjani verving. Het zou uiteindelijk nog tot 2015 duren voordat ze in een Nederlandse film te zien zou zijn, in Ventoux.

Breathless

1983 | Thriller, Romantiek, Avonturenfilm, Drama

Verenigde Staten 1983. Thriller van Jim McBride. Met o.a. Richard Gere, Valérie Kaprisky, Art Metrano, John P. Ryan en William Tepper.

Onzinnig idee, een Amerikaanse remake van À bout de souffle? Niet voor coscenarist L.M. Kit Carson, die The Texas Chainsaw Massacre 2 van een deliriumscript voorzag. In deze rockabillyversie van Jean-Luc Godards Nouvelle Vague-klassieker schiet thuisloze Jesse een politieagent neer en vindt op zijn vluchtweg onderdak bij studente Monica. Okee, wandelende after shave-advertentie Gere is geen Belmondo en stoeipoes Kaprisky mist het semi-naïeve van Jean Seberg. Maar McBride heeft lef en de film, in al zijn popcultuurreferenties de facto trouw aan het origineel, zijn eigen independent-charme.

Passion

1982 | Drama, Muziek, Experimenteel

Frankrijk​/​​Zwitserland 1982. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Isabelle Huppert, Hanna Schygulla, Michel Piccoli, Jerzy Radziwilowicz en Jean-François Stévenin.

Een regisseur probeert beroemde schilderijen voor de camera te reconstrueren, maar zijn onvrede over de belichting leidt tot conflicten met de producent en de figuranten. Parallel daaraan loopt een staking in een nabije fabriek. De stakingsleidster wil bij de film en de regisseur wil de vriendin van de fabrieksdirecteur voor de camera hebben. De omstreden film van Godard is geprezen als reflectie over artistieke onmacht, maar ook aangevallen als demonstratie van die onmacht. Het chaotische scenario van regisseur Godard en Jean-Claude Carri[KA2]ere (die niet op de aftiteling staat vermeld) en de onverstaanbare dialogen bieden geen enkele houvast, zodat de werking uitsluitend moet komen van het beeld en de klassieke muziekfragmenten. Het camerawerk is van Raoul Coutard, die hiervoor de prijs der techniek ontving op het filmfestival van Cannes. Eastmancolor, Mono.

Lettre à Freddy Buache

1982 | Documentaire

Zwitserland 1982. Documentaire van Jean-Luc Godard.

Godard leest een brief voor aan Freddy Buache over het maken van een korte film over de stad Lausanne. Op de tonen van 'Boléro' van Maurice Ravel krijgen we beelden voorgeschoteld van het bedienen van een mengpaneel, gebouwen, bomen, mensen, Godard die aangehouden wordt door de politie, de ubanisatie van de stad, enz. De muziek wordt op een bepaald moment zo opdringerig dat het onmogelijk wordt de tekst nog te volgen, maar dat was waarschijnlijk ook de bedoeling. In zijn overmoed heeft Godard zijn film opgedragen aan Robert Flaherty en Ernst Lubitsch. Moesten ze nog leven zouden ze Godard waarschijnlijk een proces aandoen. Enkel voor de fervente fans van het Franse 'genie'.

Sauve qui peut (la vie)

1980 | Romantiek, Drama, Experimenteel

Zwitserland​/​​Frankrijk 1980. Romantiek van Jean-Luc Godard. Met o.a. Isabelle Huppert, Jacques Dutronc, Nathalie Baye, Roland Amstutz en Fred Personne.

Deze film heeft een muzikale structuur in vier delen, waarbij onafhankelijk van elkaar de drie hoofdpersonen worden geïntroduceerd. Volgens zijn eigen zeggen 'de tweede eerste film' van Godard blijkt na jaren van video-experimenten en politieke strijdfilms niet een nieuw begin, maar een opnieuw opvatten van eerdere thema's, procedés en collage- technieken.

Der Kleine Godard an das Kuratorium junger deutscher Film

1978 | Komedie

Duitsland​/​​Frankrijk 1978. Komedie van Hellmuth Costard. Met o.a. Hedda Costard, Jelena Kristl, Rainer Werner Fassbinder, Harry Baer en Elke Vogt.

Een verrukkelijke anti-film die bij de liefhebbers van de Nieuwe Duitse Film hooggenoteerd staat. Costard geeft een eerlijk, maar intellectueel-anarchistisch verslag van zijn pogingen subsidie te krijgen voor een nieuwe film, deze film dus; met een gastoptreden van Godard in gesprek met een Duitse subsidie-toewijzende ambtenaar dat duidelijk maakt waar in feite het meeste geld blijft steken.

Ici et ailleurs

1976 | Drama

Frankrijk 1976. Drama van Jean-Luc Godard, Anne-Marie Miéville en Jean-Pierre Gorin.

In 1970 startte Godard de opnamen van een film over de Palestijnen, die Jusqu'a la victoire zou gaan heten. Hij stopte ermee en hervatte het project zes jaar later, liet de Arabische geluidsband vertalen en stelde zich vragen bij de woorden en de beelden, want alle (anonieme) personages waren inmiddels dood. Het resultaat is een overtuigende kritiek op de cinema zelf, wat op zich al interessant is maar nog lang niet alles: de film is een angstwekkend en hartverscheurend werkstuk.

Numéro deux

1975 | Experimenteel, Drama, Documentaire

Frankrijk 1975. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Pierre Oudrey, Rachel Stefanopoli, Alexandre Rignault, Pierre Dudry en Sandrine Battistella.

Gezeten voor zijn video-equipment legt Godard zijn werk uit en laat behalve journaalopnamen en willekeurige filmfragmenten van anderen, een film zien waaraan hij bezig is, over een arbeidersgezin met twee kinderen waarvan de vrouw zich in het huishouden en seksueel leven verveelt, wat gecontrasteerd wordt met het grootouderpaar. Korte, losse fragmenten die zowel met geschreven teksten in beeld als gesproken tekst op de geluidsband worden becommentarieerd. Dit zowel fascinerend als hoogst irritant zoeken naar beelden of situaties die exemplarisch kunnen zijn, 'geen schouwspel maar communicatie', is weinig geschikt voor tv, omdat de overdaad van informatie en signalen binnen één beeld op verkleind formaat onontwarbaar wordt.

Comment ça va?

1975 | Drama, Documentaire

Frankrijk 1975. Drama van Jean-Luc Godard en Anne-Marie Miéville.

Bezinning over het tot stand komen van informatie en de rol van de pers. Een interessant thema, op zijn gebruikelijke eigenzinnige manier aangepakt door Godard. Voor zijn fans.

Tout va bien

1972 | Drama, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1972. Drama van Jean-Luc Godard en Jean-Pierre Gorin. Met o.a. Yves Montand, Jane Fonda, Vittorio Caprioli, Pierre Oudry en Jean Pignol.

Een ooit in artistiek en sociaal opzicht geëngageerde reclamefilmer en een radiojournaliste worden tijdens de bezetting van een worstfabriek gegijzeld mèt de directeur. Die ervaring leert hun de betrekkelijkheid zien van hun positie in het leven en hun onderlinge relatie. Hoewel Godard bij monde van Montand de noodzaak van 'nieuwe inhoud in nieuwe vormen' laat bepleiten, heeft hij inhoudelijk niets nieuws te melden. In dit geval is dat geen bezwaar. Godard koos voor een vormgeving waarin hij alleen de stijlkenmerken van zijn eerdere films overdoet, waarbij de eindeloze rij-opnamen doel op zich lijken te zijn geworden. Merkwaardig is zijn pervertering van het star- system: dankzij de belangeloze medewerking van Fonda en Montand kon hij beschikken over het grootste budget van zijn carrière, maar hij houdt ze hoofdzakelijk buiten beeld of laat ze in totaalopnamen letterlijk verdwijnen in de massa.

Letter to Jane

1972 | Documentaire

Frankrijk 1972. Documentaire van Jean-Luc Godard en Jean-Pierre Gorin.

Een ooit in artistiek en sociaal opzicht geëngageerde reclamefilmer en een radiojournaliste worden tijdens de bezetting van een worstfabriek gegijzeld mèt de directeur. Die ervaring leert hun de betrekkelijkheid zien van hun positie in het leven en hun onderlinge relatie. Hoewel Godard bij monde van Montand de noodzaak van 'nieuwe inhoud in nieuwe vormen' laat bepleiten, heeft hij inhoudelijk niets nieuws te melden. In dit geval is dat geen bezwaar. Godard koos voor een vormgeving waarin hij alleen de stijlkenmerken van zijn eerdere films overdoet, waarbij de eindeloze rij-opnamen doel op zich lijken te zijn geworden. Merkwaardig is zijn pervertering van het star- system: dankzij de belangeloze medewerking van Fonda en Montand kon hij beschikken over het grootste budget van zijn carrière, maar hij houdt ze hoofdzakelijk buiten beeld of laat ze in totaalopnamen letterlijk verdwijnen in de massa.

Vladimir et Rosa

1971 | Experimenteel

Frankrijk​/​​Duitsland 1971. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Luc Godard, Anne Wiazemsky, Jean-Pierre Gorin, Juliet Berto en Ernest Menzer.

Laatste film uit Godards Dziga Vertov-tijd (sommigen zullen opgelucht ademhalen). Uitgangspunten zijn een foto van een orerende Lenin, een foto waarop hij schrijft, en een camera. Hiermee wil de filmer persoonlijke ideeën over revolutionaire theorie en praktijk ontleden. Een esthetische vormgeving gebaseerd op visuele en verbale agressie, zinsbegoocheling en schokeffecten, heel soms wat glans. en een enorm tempo, met niettemin een zeker gevoel voor humor, of een gevoel voor zekere humor. Nooit voerde Godard zijn experimenten op stijlgebied zo ver door. Overbodig te zeggen dat dit soort werk de gewone man boven de pet gaat. Wat overblijft is de vraag of het allemaal ergens op is gebaseerd of uit de lucht gegrepen. En die acteurs, spelen die wel?

Le Plus vieux métier du monde

1971 | Komedie, Erotiek

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1971. Komedie van Franco Indovina, Mauro Bolognini, Philippe de Broca, Michael Pfleghar en Claude Autant-Lara. Met o.a. Michèle Mercier, Enrico Maria Salerno, Hiram Keller, Elsa Martinelli en Gastone Moschin.

Episodenfilm over prostitutie. I. De oertijd. II. Het Romeinse keizerrijk. III. De Franse revolutie. IV. De Belle Epoque. V. De tegenwoordige tijd. VI. Een gecomputeriseerde toekomst. De charme en (voorzover aanwezig) het talent van de actrices is verspild aan de fantasieloze scenario`s, die navenant lusteloos in beeld zijn gebracht. De Broca`s episode met Moreau als Mimi Guillotine, die haar attracties combineert met het uitzicht op de onthoofdingen, is nog wel aardig, terwijl Godards filosofische SF interessant voortborduurt op zijn ALPHAVILLE (maar tijdens de bioscooproulatie werd de film meestal gecoupeerd). De scenario's zijn van Daniel Boulanger, André Tabet, Jean-Luc Godard, Ennio Flaiano, Jean Aurenche, Georges- André Tabet en Michel Legrand.

Vent d'Est

1970 | Western, Experimenteel

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1970. Western van Jean-Luc Godard. Met o.a. Gian Maria Volonté, Anne Wiazemsky, Götz George, Allen Midgette en Daniel Cohn-Bendit.

Een ideologische [KL]spaghetti-western[KLE], waarin uiteenlopende revolutionairen - Indiaan, arbeider, intellectueel, vrouwen - bij elkaar komen nadat het leger bloedig de orde heeft hersteld in de nederzetting (symbool van het Parijs van 1968). De film, een eerste poging van Godard om direct politiek in een bioscoopfilm te integreren, is een zowel interessante als irritante mislukking, wegens de eindeloos lange standpuntverwoordingen, die ondanks scenariomedewerking van Cohn- Bendit niets nieuws naar voren brengen. Godarts visuele flair leidt tot een aantal frappante beelden, maar de acteurs blijven ledepoppen, die geen notie hebben van wat ze moeten doen.

Lotte in Italia

1970 | Experimenteel

Italië 1970. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Christiane Tullio, Anne Altan, Anne Wiazemsky, Jérôme Hinstin en Paolo Pozzesi.

Weer een film uit de Dziga Vertov-tijd. Een jonge arbeidster probeert iets over zichzelf en haar leven te vertellen. In de loop van haar verhaal ontvouwt ze een ideologie, die ze gaat analyseren. Uiteindelijk begint ze aan kritiek op de film als weergave en afspiegeling van de werkelijkheid. Tamelijk dialectisch en belerend - de opbouw en de ideologie van de film zijn dan ook ontleend aan de filosoof Althusser. Zou ook kunnen doorgaan voor een tweederangs versie van Godards eigen LA CHINOISE. Jean-Pierre Gorin werkte mee. Symbolische beelden geven de theorieën weer. Thee en medicijnen op een tafel staan bijvoorbeeld voor 'gezondheid'. Een nogal vermoeiend experiment, kortom, en het is dan ook niet verwonderlijk dat producent RAI dit als tv-film bedoelde werkstuk weigerde.

Pravda

1969 | Drama

Frankrijk 1969. Drama van Jean-Luc Godard.

Een poging tot een marxistisch-leninistische interpretatie van de Praagse Lente, niet opgenomen in Tsjechoslowakije maar in een Spaans restaurant, met de Dziga Vertov-groep. Het eerste deel is een experimentele reportage over de Praagse Lente, het tweede deel een bezinning daarop, in de vorm van een reeks beelden die worden uitgelegd aan de hand van een mao[KA3]istische tekst, en ten slotte een overpeinzing over het ontoereikende, vooringenomen en tweeslachtige karakter van de eerste twee delen. Een min of meer experimenteel essay, kortom, over manipulatie van beeld door tekst. Maar wat deze dialectische bla-bla na LETTRE DE SIBERIE van Chris Marker (1958) nog voor nieuws te bieden heeft, is de vraag. Irritant, maar niet om helemaal aan voorbij te gaan.

British Sounds

1969 | Experimenteel

Verenigd Koninkrijk 1969. Experimenteel van Jean-Luc Godard en Jean-Henri Roger.

'De bourgeoisie schept een wereld naar haar evenbeeld. Maar, kameraden, laten we dit beeld vernietigen'. Deze beginzin, afkomstig van Karl Marx, zet de toon, te meer daar hij is gemonteerd onder een vuist die door de Union Jack heen stoot. Een zestal scènes illustreert de Engelse geluiden: fabriek, vrouwen, kapitalisten, arbeiders, studenten, en het geluid van de revolutie. Overvolle geluidsband. Uiteraard heeft de film een dialectische bedoeling, maar het resultaat is halfslachtig en verward en eerder ambitieus dan overtuigend: 'De film is een geluid dat men tegenover een ander geluid plaatst: een revolutionair geluid tegenover een imperialistisch geluid.' De kijker wil wel, maar het wordt te veel wartaal en droge sociologie. Oorspronkelijk gemaakt voor de Engelse televisie, die het resultaat weigerde en er slechts fragmenten uit liet zien. Zodoende bestaat er onzekerheid over de werkelijke lengte van de originele kopie.

Un film comme les autres

1968 | Experimenteel

Frankrijk 1968. Experimenteel van Jean-Luc Godard.

Drie studenten uit Nanterre discussiëren op een braakliggend terrein in een Parijse buitenwijk met twee arbeiders van Renault-Flins. Het gesprek wordt afgewisseld met door de Etats Généraux du Cinéma opgenomen beelden van de gebeurtenissen in mei en met politieke en revolutionaire teksten. De acteurs wilden anoniem blijven. Godard zit midden in zijn militant-ideologische periode. Wat hij op de geluidsband heeft bijeengebracht, koppelt hij aan een dialectische montage. Het resultaat is een film die inderdaad anders is dan andere! De een zal er geboeid naar kijken, de ander zal zich stierlijk vervelen. Maar het blijft een mooi tijdsdocument.

One Plus One

1968 | Muziek, Documentaire

Verenigd Koninkrijk 1968. Muziek van Jean-Luc Godard. Met o.a. Mick Jagger, Keith Richard, Brian Jones, Charlie Watts en Bill Wyman.

In deze eigenaardige collagefilm worden oa leden van de Black Panther-beweging gevolgd, leest een fanatieke boekhandelaar voor uit Mein Kampf en zien we hoe de Rolling Stones in een studio ‘Sympathy for the devil’ naar tevredenheid op de band proberen te krijgen. Vooral deze authentieke ‘rockumentary’-delen maken indruk. Producent Iain Quarrier bracht een eigen ‘cut’ van de film uit, onder de titel Sympathy for the Devil, waarin hij de complete Stones-song aan het slot toevoegde. Dit tot groot ongenoegen van Godard, die Quarrier op het London Filmfestival van 1968 publiekelijk te lijf ging.

Le gai savoir

1968 | Drama

Frankrijk 1968. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Juliette Berto, Jean-Pierre Léaud, Jean-Luc Godard en François Truffaut.

Oeverloos geklets voor een stilstaande camera tussen een man (een gesjeesde zachte sector-student) en een vrouw (de dochter van Loemoemba) over de wereld-revolutie en de diepere zin van de mei-revolte in 1968. Uitsluitend voor kritiekloze Godard- fanatici. Dient ook wel eens ter illustratie bij het onderwerp `De media en communicatie` (hoe het niet moet).

Week-end

1967 | Drama

Frankrijk​/​​Italië 1967. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Mireille Darc, Jean Yanne, Jean-Pierre Kalfon, Valérie Lagrange en Jean-Pierre Léaud.

Een jaar voordat mei '68 de kussens van De Gaulle hardhandig opschudde, nam enfant terrible Godard zijn voorschot op de tweede Franse revolutie. Stedelingen Corinne (Darc) en Roland (Yanne) worden op een rit richting platteland geconfronteerd met monsterfiles, chaos, moord en hun catastrofehuwelijk. 'Drôle de jeu/C'est la vie' ('Eigenaardig spel/Zo is het leven') dichtte Jean-Luc in '67 strijdbaar over het onderwerp 'cinema'. Week-end is niets anders dan zijn in anarchistische beelden vervatte schotschrift tegen bourgeois mores, de zieke consumptiemaatschappij en filmconventies.

Made in U.S.A.

1967 | Misdaad, Experimenteel, Thriller

Italië​/​​Frankrijk 1967. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anna Karina, Jean-Pierre Léaud, Jean-Claude Bouillon, Yves Afonso en László Szabó.

De geliefde van een vermoorde journalist stelt een onderzoek in en ontdekt een vertakt politiek komplot, waarbij haar wraakoefening ook degenen treft die verliefd op haar zijn geworden. Na het onvoorzien niet doorgaan van een ander project nam Godard een romannetje van Richard Stark als uitgangspunt voor deze ge[KA3]improviseerde film vol politieke schimpscheuten, burleske humor en cinefiele citaten (alle gangsters hebben namen van Amerikaanse film noir-regisseurs en -acteurs). Deze film is volstrekt verwarrend en, ondanks de vele pretenties van het tegendeel, allesbehalve diepzinnig, maar wel voortdurend verrassend en in abrupte tragische momenten aangrijpend. Het gebruik van primaire kleuren kreeg veel navolging.

Loin du Vietnam

1967 | Documentaire

Frankrijk 1967. Documentaire van Jean-Luc Godard, Joris Ivens, William Klein, Claude Lelouch en Alain Resnais.

Een 'protestfilm' van zeven wereldbekende cineasten tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam. Godards gemummel, vanachter een dure filmcamera, is feitelijk 't meest realistische: zó hadden de meeste intellectuelen wel uitvluchten, waarom ze niet mee konden doen.

Le Plus vieux métier du monde

1967 |

Verenigd Koninkrijk 1967. Jean-Luc Godard.

Een 'protestfilm' van zeven wereldbekende cineasten tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam. Godards gemummel, vanachter een dure filmcamera, is feitelijk 't meest realistische: zó hadden de meeste intellectuelen wel uitvluchten, waarom ze niet mee konden doen.

La Chinoise

1967 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1967. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anne Wiazemsky, Jean-Pierre Léaud, Juliet Berto, Michel Semeniako en Lex de Bruijn.

Een groep jongeren probeert de theorieën van Mao Tse Toeng op hun eigen situatie toe te passen: een filosofiestudente, een acteur, een boerenmeisje, een fysicus en een kunstschilder, beramen een aanslag op een hoge functionaris aan de universiteit. De film loopt profetisch ongeveer een jaar vooruit op de revolutie van 1968, maar is daardoor nu ook zeer gedateerd. Het accent op de verwarde ideologische uiteenzettingen houdt de aandacht moeilijk vast, ondanks de opmerkelijke fotografie en het verrassende kleurgebruik. Het scenario is van de regisseur Godard. Het camerawerk is van Raoul Coutard. Eastmancolor, Mono.

L'espion

1966 | Thriller

Frankrijk​/​​Duitsland 1966. Thriller van Raoul Lévy. Met o.a. Montgomery Clift, Hardy Krüger, Roddy McDowall, Macha Méril en David Opathosu.

Professor James Bower reist tijdens de Koude Oorlog met een geheime opdracht naar Oost-Duitsland. Daar zal hij van een Russische collega een microfilm krijgen, die hij het land uit moet smokkelen. De Stasi zit hem echter op de hielen.

Deux ou trois choses que je sais d'elle

1966 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1966. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Raoul Lévy, Yves Beneyton, Juliet Berto, Christophe Bourseiller en Roger Montsoret.

Een sociologisch onderzoek over huisvrouwen, die zich in de namiddaguren prostitueren ter aanvulling van hun huishoudgeld, was voor Godard het startpunt voor de stelling, dat de maatschappij iedereen tot andere vormen van hoereren dwingt. Het zoeken naar een nieuwe filmvorm doet het feitelijke onderwerp naar de achtergrond verdwijnen, en heeft zowel een vaak boeiend als irriterend resultaat (Vlady speelt de actrice, die voor huisvrouw speelt). Debuten van Duperey, Beneyton en Berto.

Pierrot le fou

1965 | Drama, Misdaad, Experimenteel, Film noir

Frankrijk​/​​Italië 1965. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Anna Karina, Dirk Sanders, Raymond Devos en Graziella Galvani.

Een schrijver verlaat zijn echtgenote en zijn geregelde bestaan voor een oude vlam die hem meesleurt in een warnet van intriges en moord, waarbij ondertussen ook hun wederzijdse liefde wordt opgebruikt. Een persoonlijke afrekening van Godard met de mislukking van het huwelijk met Karina werd in de vorm van een road movie volgestopt met politieke, absurde en cinefiele incidenten waardoor de film voortdurend verrassend blijft, hoewel de tragische dimensie over de teloorgang van emoties de overhand blijft houden. Hoogtepunt en conclusie van de eerste periode in het werk van Godard, zijn eerste in kleur.

Paris vu par...

1965 | Drama, Komedie

Frankrijk 1965. Drama van Jean Douchet, Jean Rouch, Jean-Daniel Pollet, Eric Rohmer en Jean-Luc Godard. Met o.a. Barbara Wilkind, Jean-Pierre Andréani, Nadine Ballot, Barbet Schroeder en Micheline Dax.

Een in zes verschillende wijken gesitueerde episodenfilm waarbij de 16mm-camera de regisseurs ongewone bewegingsvrijheid geeft en het low-budget hen bevrijdt van commerciële restricties. Er zijn sketches van wisselende toon en niveau - vooral Rohmers bijdrage valt tegen - met een uitschieter van Chabrol - ook als acteur - in een ongeremd venijnig beeld van een bourgeois huwelijk en de verrassende wraak van het zoontje. De in een doorlopende camerabeweging opgenomen sketch van Rouch waarin een jonge vrouw geconfronteerd wordt met een zelfmoordenaar is niet slechts een technisch hoogstandje, maar maakt zo de continuïteit van de emotie zichtbaar.

Masculin-féminin

1965 | Drama, Experimenteel

Zweden​/​​Frankrijk 1965. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Chantal Goya, Marlène Jobert, Brigitte Bardot en Françoise Hardy.

'Een film van Jean-Luc Godard die verschillende feiten nauwkeurig beschrijft, betreffende jeugdigheid en sekse, in het Frankrijk van nu.' Zo luidde de advertentie voor Godards film over het Parijs van 1966. Godard liet een uitgetikt draaiboek achterwege en volstond met wat notities en een handjevol gedreven acteurs. Zoals Jean-Pierre Léaud als Paul, de 21-jarige idealist, geflankeerd door zijn geliefde Madeleine (Chantal Goya). Samen met een huisgenoot ontmoet het trio allerhande personages in opmerkelijke omstandigheden. Al doende schetst Godard een gracieus en complex beeld van zijn toen.

Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution

1965 | Film noir, Mysterie, Thriller, Sciencefiction, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1965. Film noir van Jean-Luc Godard. Met o.a. Eddie Constantine, Anna Karina, Akim Tamiroff, Howard Vernon en László Szabó.

Fascinerende melange van film noir, spionageverhaal en existentieel drama in science fiction-kader met als stoïcijnse spil Lemmy Caution. Onder het alziend haviksoog van rochelende Übercomputer Alpha 60 moet het personage uit de romans van Peter Cheyney als geheim agent op missie in het totalitaire Alphaville. Briljant verbeeldt en verklankt Godard het troosteloze bestaan in de Orwelliaanse technocratenmetropool, oftewel sixties-Parijs zonder oriëntatiepunten. Kunst is er uitgeroeid, liefde, tranen en de vraag 'Waarom?' zijn taboe. Behalve querulante genrepastiche vol filmgrapjes is deze modernistische oogstreling in zwart-wit Godards mooiste liefdesverklaring aan muze Karina. Gouden Beer, Berlijn 1965. Cameo van Jean-Pierre Léaud.

Une Femme mariée

1964 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1964. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Philippe Leroy, Bernard Noël, Roger Leenhardt, Rita Maiden en Christophe Bourseiller.

Redactrice van damesblad kan niet kiezen tussen echtgenoot, een vliegenier, en minnaar, een acteur, en weet niet van wie ze zwanger is. Godard noemde dit 'fragmenten van een film', een even vaak boeiende als irriterende vormgeving rond vrouw die zich door media en reclame niet anders kan zien dan seksobject. Reeks van uitvoerige liefdesscènes in gestileerde detailopnamen werkt bewust anti-erotisch.

Les Plus belles escroqueries du monde

1964 | Komedie

Frankrijk​/​​Japan​/​​Nederland​/​​Italië 1964. Komedie van Hiromichi Horikawa, Roman Polanski, Ugo Gregoretti, Claude Chabrol en Jean-Luc Godard. Met o.a. Mie Hama, Ken Mitsuda, Nicole Karen, Jan Teulings en Arnold Geldermans.

Een teleurstellende episodenfilm, waarbij zowel de regisseurs als de acteurs onder hun maat blijven in anekdotes over verschillende soorten oplichting. Polanski's Amsterdamse bijdrage over een Franse diamantendievegge is als zijn eerste westerse film een curiosum. De relatief interessantste sketch van Godard met Seberg in haar rol uit A BOUT DE SOUFFLE die een politieke oplichter interviewt, werd in de meeste landen gecoupeerd.

La nouvelle vague par elle-même

1964 | Documentaire

Frankrijk 1964. Documentaire van Robert Valey. Met o.a. Claude Chabrol, Jacques Demy, Georges Franju, Jean-Luc Godard en Henri Langlois.

In 1964 maakte regisseur/scenarioschrijver Valey een balans van de nouvelle vague op, vijf jaar na de geboorte, op het moment dat de grote namen, die deze stroming hadden voortgebracht, hun eerste commerciële flops hadden en door de kritiek waren neergesabeld. Valey laat de scheppers van de nieuwe golf aan het woord komen, die in 1962 zijn hoogtepunt beleefde. Ze praten honderduit over hun eerste film, hoe deze tot stand kwam, de moeilijkheden die ze ondervonden, enz. enz. Tevens toont Valey een beeld van het filmfestival van Cannes in 1959 waar de term nouvelle vague ontstond. Een hoop hoogdravend gelul, dat de gewone filmliefhebber siberisch laat. Hooguit interessant voor filmstudenten en -historici. Het commentaar wordt ingesproken door François Maistre. Het camerawerk is van Jean Isnard. In 1995 werd deze documentaire bewerkt door Janine Bazin en André Labarthe tot een film van een uur met nieuw commentaar van Jean-Claude Dauphin.

Bande à part

1964 | Komedie, Misdaad, Experimenteel, Drama, Thriller

Frankrijk 1964. Komedie van Jean-Luc Godard. Met o.a. Louisa Colpeyn, Danièle Girard, Anna Karina, Sami Frey en Claude Brasseur.

Een jong drietal wil aan een kleurloos bestaan ontsnappen door belastingfraudegeld te stelen en naar Zuid-Amerika te reizen. Amoureuze rivaliteit tussen de twee mannen en onhandigheid hebben zowel komische als tragische gevolgen. Deze misdaadintrige is voor Godard niet meer dan een aanleiding voor een reeks van briljante of melancholieke scènes die beter geslaagd zijn dan in sommige van zijn pretentieuze films.

Rogopag

1963 | Komedie

Italië​/​​Kameroen​/​​Frankrijk 1963. Komedie van Roberto Rossellini, Jean-Luc Godard, Pier Paolo Pasolini en Ugo Gregoretti. Met o.a. Rosanna Schiaffino, Bruce Balaban, Alexandra Stewart, Jean-Marc Bory en Orson Welles.

Een episodefilm: I. (Illibatezza - 32m): Een stewardess schrikt met een rollenspel een verliefde passagier af, die zich vervolgens troost met het bekijken van eerder van haar gemaakte filmopnamen. Achter de camera stond Luciano Trasatti. II. (Il nuovo mondo/Le nouveau monde - 20m): Een man ontdekt dat tengevolge van een atoomexplosie zijn medemensen emotieloos zijn geworden. Fotografie van Jean Rabier. III. (La ricotta K/ZW - 40m): Een arme figurant in een bijbelse film wordt door de regisseur en de acteurs vergeten en sterft van de honger aan het kruis. IV. (Il pollo ruspante - 36m): De invloed van de consumptiemaatschappij en een door de media gehersenspoelde echtgenote doen een man ver boven zijn stand leven. De kwaliteit van de regisseurs doet deze formule-film ver boven het gemiddelde uitsteken. De film is een produkt van zijn tijd en doet daarom tamelijk verouderd aan. Alleen de episode van Pasolini, die met zijn aandeel een verschijningsverbod veroorzaakte wegens vermeende godslastering, stijgt boven het niveau van louter satire uit door de ideologische demystificatie van de tegenstrijdigheden in het creatieve proces.

Les carabiniers

1963 | Oorlogsfilm, Drama, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1963. Oorlogsfilm van Jean-Luc Godard. Met o.a. Marino Masé, Albert Juross, Geneviève Galéa, Catherine Ribeiro en Gérard Poirot.

Een aantal simpele mannen wordt door de carabinieri opgeroepen voor de oorlog en zwerft moordend en plunderend rond, onderwijl ansichten naar de vrouwen thuis sturend. Na de vrede denken ze als helden beloond te worden, maar ze worden door dezelfde carabinieri gefusilleerd. Deze geabstraheerde en tijdloze verfilming van het anti-oorlogstoneelstuk van Beniamino Joppolo - op de planken geregisseerd door Rossellini, die aan het scenario meeschreef - boeit door zijn kernachtigheid en bizarre humor tijdens de meeste episodes, hoewel de betrekkelijk korte film in andere opzichten nóg puntiger had gekund. Een briljante, quasi-primitieve fotografie van Raoul Coutard.

Le mépris

1963 | Drama, Romantiek, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1963. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Brigitte Bardot, Jack Palance, Michel Piccoli, Fritz Lang en Linda Veras.

Scenarist Paul (Piccoli) worstelt met een opdracht: voor regisseur Fritz Lang (gespeeld door de regisseur zelf) moet hij de Odyssee bewerken tot een toegankelijk script. De filmproducent (Palance) is opvliegend en veeleisend. En zijn huwelijk met de fraaie Camille (Bardot) zit in een lastige fase. Godard had de beschikking over een ruim budget, wat resulteerde in veel oogverblindende shots. En de scènes met de blote Bardot zijn natuurlijk best oh là là. Maar bovenal is Le mépris een interessante studie over de onmogelijkheid van filmmaken, en de onmogelijkheid van liefde. Naar de roman van Alberto Moravia.

Vivre sa vie

1962 | Drama

Frankrijk 1962. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anna Karina, Sady Rebbot, Gérard Hoffman, Gilles Quéant en Brice Parain.

Vroeg werk uit het oeuvre van de Franse nouvelle vague-meester Godard (1930), kort na zijn grote doorbraak À bout de souffle gemaakt. Nana (Karina, destijds Godards geliefde en favoriete actrice) verlaat haar man en kind en zoekt haar eigen weg in Parijs. In twaalf hoofdstukken zien we hoe ze werkt in een platenzaak, gedoe heeft met de politie en in de prostitutie terecht komt. Fascinerend mooie film rond een vrouw in wier innerlijk we geen inzicht krijgen. Nana rookt, drinkt in bars, en danst, heel even lachend, bij een jukebox.

Les sept péchés capitaux

1962 | Komedie

Frankrijk 1962. Komedie van Sylvain d' Homme, Philippe de Broca, Jacques Demy, Claude Chabrol en Edouard Molinaro. Met o.a. Jean-Pierre Aumont, Claude Brasseur, Jean-Claude Brialy, Jean-Pierre Cassel en Eddie Constantine.

Het nouvelle vague-antwoord op het onder dezelfde titel gemaakte zevenluik van de gearriveerde regisseurs uit de jaren vijftig geeft door het beperkt bestek de beroemde regisseurs, acteurs en schrijvers weinig speelruimte, waardoor het resultaat vlak en nauwelijks onderhoudend is. Een aardige sketch van Godard met Constantine, die zelfs te lui is om op de avances van een starlet in te gaan, en zowaar een uitschieter van Vadim, die een overspelrelatie laat stuk lopen op de verongelijkte hoogmoed van de gelieven ten aanzien van hun huwelijkspartners. Een gaaf klein verhaal dat de barokke ontsporingen van zijn lange films mist.

Laviamoci il cervello

1962 | Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1962. Experimenteel van Roberto Rossellini, Pier Paolo Pasolini, Ugo Gregoretti en Jean-Luc Godard. Met o.a. Laura Betti, Maria Bernardini, Bruce Balaban en Edmondo Aldini.

Het nouvelle vague-antwoord op het onder dezelfde titel gemaakte zevenluik van de gearriveerde regisseurs uit de jaren vijftig geeft door het beperkt bestek de beroemde regisseurs, acteurs en schrijvers weinig speelruimte, waardoor het resultaat vlak en nauwelijks onderhoudend is. Een aardige sketch van Godard met Constantine, die zelfs te lui is om op de avances van een starlet in te gaan, en zowaar een uitschieter van Vadim, die een overspelrelatie laat stuk lopen op de verongelijkte hoogmoed van de gelieven ten aanzien van hun huwelijkspartners. Een gaaf klein verhaal dat de barokke ontsporingen van zijn lange films mist.

Une histoire d'eau

1961 | Korte film, Experimenteel, Romantiek

Frankrijk 1961. Korte film van Jean-Luc Godard en François Truffaut. Met o.a. Caroline Dim en Jean-Claude Brialy.

Het nouvelle vague-antwoord op het onder dezelfde titel gemaakte zevenluik van de gearriveerde regisseurs uit de jaren vijftig geeft door het beperkt bestek de beroemde regisseurs, acteurs en schrijvers weinig speelruimte, waardoor het resultaat vlak en nauwelijks onderhoudend is. Een aardige sketch van Godard met Constantine, die zelfs te lui is om op de avances van een starlet in te gaan, en zowaar een uitschieter van Vadim, die een overspelrelatie laat stuk lopen op de verongelijkte hoogmoed van de gelieven ten aanzien van hun huwelijkspartners. Een gaaf klein verhaal dat de barokke ontsporingen van zijn lange films mist.

Une femme est une femme

1961 | Drama, Komedie, Romantiek, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1961. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anna Karina, Jean-Claude Brialy, Jean-Paul Belmondo, Nicole Paquin en Marie Dubois.

Une femme est une femme is de derde speelfilm van Godard, na zijn thriller À bout de souffle en de spionagefilm Le petit soldat. In zijn wittebroodsweken – hij trouwde in 1961 met Anna Karina – maakte hij zijn enige vrolijke film, een muzikale komedie waarin z’n echtgenote de dartele Angela speelt die dolgraag een kind wil. Haar vriend Émile (Brialy) wil pas kinderen als ze ­getrouwd zijn. Dus stapt ze naar vriend Alfred (Belmondo), om Émile voor een fait accompli te stellen. Zo begint een serie van vindingrijke misverstanden en innemende ruzietjes. Godards meest toegankelijke werk.

À bout de souffle

1960 | Misdaad, Romantiek, Film noir, Experimenteel, Thriller, Drama

Frankrijk 1960. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean Seberg, Jean-Paul Belmondo, Henri-Jacques Huet, Jean-Pierre Melville en Liliane Robin.

De destijds 26-jarige Belmondo is een nonchalant koelbloedige autodief die Parijs onveilig maakt en intussen een relatie aangaat met de amorele Patricia (Seberg). Beelden van een vluchtende Belmondo - waggelend, struikelend, gewond en met z'n arm op de rug - levert een onvergetelijke scène op. En er zijn er meer. Godards debuutfilm, zo ongeveer de opmaat van de nouvelle vague, liet decennia later nog volop zijn invloed gelden. Jim McBride maakte in 1983 een (zwakke) Amerikaanse variant, nu met Richard Gere en Valérie Kaprisky in de hoofdrollen.

Le petit soldat

1960 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1960. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Michel Subor, Anna Karina, Henri-Jacques Huet, Paul Beauvais en László Szabó.

Een jonge geheim-agent werkt tijdens de Algerijnse oorlog voor FLN in Gen[KA2]eve en krijgt opdracht een radiocommentator te doden. Een aarzeling laadt de verdenking van verraad op hem en hij wordt gemarteld. Als een bekentenis uitblijft, wordt zijn vriendin (die ook voor FLN blijkt te werken) eveneens gemarteld en sterft. De klinische martelscènes werden door de politieke censuur aangegrepen om vertoning van de film tegen te houden. Bij de jaren vertraagde première was de actualiteit verloren gegaan van deze tweede Godard-film die ook formeel en dramatisch niet tot zijn beste behoort. Debuut van Karina tegenover de al te onzekere hoofdrol van Subor.

Charlotte et son Jules

1958 | Experimenteel, Korte film

Frankrijk 1958. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Gerard Blain, Anne Colette en Jean-Paul Belmondo.

Een jonge geheim-agent werkt tijdens de Algerijnse oorlog voor FLN in Gen[KA2]eve en krijgt opdracht een radiocommentator te doden. Een aarzeling laadt de verdenking van verraad op hem en hij wordt gemarteld. Als een bekentenis uitblijft, wordt zijn vriendin (die ook voor FLN blijkt te werken) eveneens gemarteld en sterft. De klinische martelscènes werden door de politieke censuur aangegrepen om vertoning van de film tegen te houden. Bij de jaren vertraagde première was de actualiteit verloren gegaan van deze tweede Godard-film die ook formeel en dramatisch niet tot zijn beste behoort. Debuut van Karina tegenover de al te onzekere hoofdrol van Subor.

Charlotte et Véronique, ou Tous les garçons s'appellent Patrick

1957 | Korte film, Experimenteel

Frankrijk 1957. Korte film van Jean-Luc Godard. Met o.a. Nicole Berger, Anne Colette en Jean-Claude Brialy.

Een jonge geheim-agent werkt tijdens de Algerijnse oorlog voor FLN in Gen[KA2]eve en krijgt opdracht een radiocommentator te doden. Een aarzeling laadt de verdenking van verraad op hem en hij wordt gemarteld. Als een bekentenis uitblijft, wordt zijn vriendin (die ook voor FLN blijkt te werken) eveneens gemarteld en sterft. De klinische martelscènes werden door de politieke censuur aangegrepen om vertoning van de film tegen te houden. Bij de jaren vertraagde première was de actualiteit verloren gegaan van deze tweede Godard-film die ook formeel en dramatisch niet tot zijn beste behoort. Debuut van Karina tegenover de al te onzekere hoofdrol van Subor.