Béatrice Camurat: cast.
Er zijn 8 films gevonden.

Riviera

1991 | Drama

Frankrijk 1991. Drama van Marion Sarraut. Met o.a. Henri Serre, Sara de Saint-Hubert, Béatrice Camurat, Michel Albertini en Colette Bergé.

Eindeloze familiekroniek naar het model van DALLAS. Het uiterst vermoeiende feuilleton beweegt zich qua stijl voort tussen tragedie en klucht en de producenten hopen dat zo'n 25 jaar vol te houden! Een naar Europese normen herziene en gecorrigeerde 'soap opera' die het verhaal vertelt van een rijke familie aan de Côte-d'Azur en van hun vrienden, vijanden, concurrenten en lotgenoten. De GODFATHER voor de arme man! Technisch goed opgezet met een aantal ongetwijfeld door de computer gecreëerde stereotype personages, een paar publiekstrekkers, een massa tweederangs acteurs en bijrollen en de bijbehorende gages!

Spirale

1987 | Film noir, Misdaad, Thriller

Frankrijk 1987. Film noir van Christopher Frank. Met o.a. Richard Berry, Claire Nebout, Tchéky Karyo, Jean Bouise en Béatrice Camurat.

Een somber verhaal van een waanzinnige liefde in het licht van de C[KA4]ote d`Azur opgedist door Frank. Nogal vermoeiend voortbordurend op het klassieke (en afgezaagde) thema van de mens die meegesleept wordt in een helse spiraal. Lang zo goed niet als het gelijksoortige VERTIGO van Hitchcock. Een film die gemaakt is over een valse wereld eigen aan deze regisseur die -in zijn derde film - opnieuw bewijst dat hij een betere schrijver dan cineast is omdat het moeilijk is te geloven in de intrige en de personages, die bovendien vaag zijn.

Marie Love

1986 | Komedie

Frankrijk 1986. Komedie van Jean-Pierre Richard. Met o.a. Béatrice Camurat, Roger Mirmont, Françoise Christophe, Catherine Rich en Hélène Surgère.

Een ontmoeting in Parijs tussen, zoals de titel al doet vermoeden, een stripteasedanseres, afkomstig uit een uithoek van het land, die in haar vak tot een beroemdheid is uitgegroeid en een jonge gekozen burgemeester van eenzelfde soort gat, die echter onverwachts van hoger hand in Parijs benoemd. Tegen een achtergrond van laaghartige politieke intriges en striptease- optredens. Met andere woorden armoede en banaliteit komen in deze film samen en tempo zit er ook al nauwelijks in.

Train d'enfer

1985 | Thriller, Drama

Frankrijk 1985. Thriller van Roger Hanin. Met o.a. Roger Hanin, Gérard Klein, Christine Pascal, Robin Renucci en Xavier Maly.

Een jonge gastarbeider wordt door drie Fransen brutaal aangerand en uit een rijdende trein gesmeten. De commissaris die het onderzoek leidt komt op het spoor van een neo-fascistische terreurorganisatie geleid door hooggeplaatste notabelen. Een aantal bijrollen worden storend slecht vertolkt en de massascènes zijn niet altijd even overtuigend, maar als oprechte, harde aanklacht tegen het racisme is deze door Hanin zelf geregisseerde thriller een schot in de roos. De moord op de gastarbeider wordt uiterst realistisch in beeld gebracht en behoort tot de hardste, en in dit geval meest functionele geweldscènes van de laatste jaren. Als forumfilm bijzonder interessant, en pijnlijk actueel. Jean Curtelin schreef mee aan het scenario.

Marche à l'ombre

1984 | Komedie

Frankrijk 1984. Komedie van Michel Blanc. Met o.a. Sophie Duez, Michel Blanc, Béatrice Camurat, Gérard Lanvin en Mimi Felixine.

Michel Blanc; acteur, scenarist, regisseur, raadsel. Zo discreet en mediaschuw als hij is in zijn privéleven, zo uitzinnig en anarchistisch kan hij zijn in zijn films. Zijn regiedebuut Marche à l'ombre werd in Franstalige territoria meteen een kassakraker. Het verhaal is niets anders dan het blunderparcours van twee pipo's (Lanvin en Blanc zelf) die zich onder weinig florissante levensomstandigheden staande trachten te houden. Het tweetal struikelt van de ene idiote situatie (lees: sketch) in de andere, een erfenis van Blancs jaren met het fameuze komediegezelschap van het Parijse theater Le Splendid.

Un chien dans un jeu de quilles

1982 | Komedie

Frankrijk 1982. Komedie van Bernard Guillou. Met o.a. Pierre Richard, Jean Carmet, Julien Guiomar, Béatrice Camurat en Hélène Surgère.

De Parijse psycholoog Pierre Cohen (Richard) keert terug naar zijn Bretonse geboortedorp om zijn broer Joseph (Carmet) die bedreigd wordt met de onteigening van zijn boerderij, bij te staan. De komiek Richard produceerde zelf deze plattelandskomedie in een welkome en geslaagde afwijking van zijn verstrooide stuntelaarsimago. Hij kreeg goed tegenspel van Carmet en vooral van Camuret, als resp. zijn broer en schoonzus Françoise. Het scenario van Claude Gallot en regisseur Guillou vermijdt de gebruikelijke vulgaire pastorale humor, maar de regie had meer flair kunnen hebben. Niettemin was de desinteresse van het Franse bioscooppubliek toentertijd onverdiend en onverklaarbaar. Het camerawerk is van Claude Agostini.

Une affaire d'hommes

1981 | Misdaad, Thriller

Frankrijk 1981. Misdaad van Nicolas Ribowski en Nicolas Ribovsky. Met o.a. Claude Brasseur, Jean-Louis Trintignant, Jean Carmet, Jean-Paul Roussillon en Patrice Kerbrat.

Parijzenaars van middelbare leeftijd vinden in zondagse amateur-wielrennerij vriendschap zonder sociale verschillen. Als de vrouw van een aannemer tijdens hun wekelijkse rit wordt vermoord, blijkt dat de aannemer een 'tweede leven' voor zijn makkers verzwegen heeft. De gevoelens van de politiecommissaris worden verdeeld tussen loyaliteit en zijn twijfel aan het ijzeren alibi van zijn sportvriend. Het ingenieuze en oorspronkelijke thrillerscenario kreeg van debutant Ribowski een wat vlakke regie, maar geeft de acteurs boeiende rollen. Scenario van Georges Conchon. Camerawerk van Jean-Paul Schwartz.

Plein Sud

1980 | Avonturenfilm, Romantiek, Komedie

Frankrijk​/​​Spanje 1980. Avonturenfilm van Luc Béraud. Met o.a. Patrick Dewaere, Clio Goldsmith, Jeanne Moreau, Guy Marchand en Jose Luis Lopez Vasquez.

Een jonge vrouw die als lokvogel in een politiek complot wordt gebruikt, verzet zich tegen verdere manipulatie en dringt zich op aan een toevallige voorbijganger. Deze blijkt een vroegtijdig ingedutte professor te zijn, wiens verlangen naar avontuur en romantiek weer opbloeit tijdens een reeks van verwarrende en verontrustende belevenissen en ontmoetingen. Amour fou wordt verbeeld in opzettelijke termen van stationslectuur met net te veel afstandelijke ironie om het escapisme daarvan echt te laten werken. Goldsmith is - hoe aantrekkelijk ook - (nog) geen actrice, waardoor haar passie voor de helft in het luchtledige blijft. Dank zij Dewaere en bizarre bijrollen onderhoudend, maar de films van hetzelfde genre uit de jaren veertig worden niet geëvenaard.