Fred Orain: productie.
Er zijn 4 films gevonden.

Mon oncle

1958 | Komedie

Frankrijk​/​​Italië 1958. Komedie van Jacques Tati. Met o.a. Jacques Tati, Adrienne Servantie, Jean-Pierre Zola, Lucien Frégis en Betty Schneider.

Mon oncle is Jacques Tati's tweede optreden (na Les vacances de monsieur Hulot, 1953) in de huid van zijn alter ego monsieur Hulot. Het personage dat Frankrijk op de mentale kaart zette met zonovergoten, dommelende dorpjes, bruisende steden en kluchtige misverstanden. Hulot woont in het oude Parijs. Zijn familie - zus, schoonbroer en neefje - wonen in een hypermodern buitenhuis en ieder contact staat garant voor minutieus uitgewerkte visuele misverstanden met de kille moderniteit als aanjager. Onvergetelijk is de fontein in de strakke, stenen tuin. Het ding is bedoeld om indruk te maken op het bezoek en gaat alleen aan als er wordt aangebeld. De film kreeg de Oscar voor Beste Buitenlandse Film.

Les vacances de Monsieur Hulot

1953 | Komedie

Frankrijk 1953. Komedie van Jacques Tati. Met o.a. Jacques Tati, Nathalie Pascaud, Micheline Rolla, Louis Pérault en Valentine Camax.

De eerste speelfilm waarin regisseur-schrijver-acteur Tati in de huid kruipt van de zwijgzame, goedaardige maar onhandige Monsieur Hulot, is een heerlijke aaneenschakeling van eigenaardige maar vooral geestige gebeurtenissen in een badplaatsje waar Monsieur Hulot voor een vakantie neerstrijkt. Tati maakt zowel in beeld als geluid onnavolgbaar gebruik van zijn omgeving, een techniek die hij in latere films zou perfectioneren. Misschien wel Tati's beste, maar het is moeilijk kiezen tussen Jour de fête, Mon oncle en Playtime. Gefilmd op locatie aan de monding van de Loire in Saint-Marc-sur-Mer, waar Monsieur Hulot vanaf 1997 voor zijn geliefde Hôtel de la Plage in brons van het uitzicht geniet.

Jour de fête

1949 | Komedie

Frankrijk 1949. Komedie van Jacques Tati. Met o.a. Jacques Tati, Guy Decomble, Paul Frankeur, Santa Relli en Maine Vallee.

Tati's passie voor het conflict tussen moderniteit en traditie krijgt in Jour de fête vorm in het dagelijks werk van de stuntelende postbode François (Tati). Tijdens de feestelijkheden van 14 juli ziet François een film over de Amerikaanse posterijen die snel en efficiënt miljoenen brieven verwerken. François kan niet eens de posttas op zijn rug vinden, tot vermaak van de dorpelingen. Met hulp van de kermislieden probeert hij zijn ingesleten gewoonten te stroomlijnen. Feestelijke, vertederend warme komedie van de cineast die zijn vak zou perfectioneren met de latere Mon Oncle en Playtime. Werd in 1995 in de originele gekleurde versie opnieuw uitgebracht.

Les enfants du paradis

1945 | Drama, Romantiek

Frankrijk 1945. Drama van Marcel Carné. Met o.a. Arletty, Jean-Louis Barrault, Marcel Herrand, María Casares en Louis Salou.

De achtergrondinformatie bij de film is even legendarisch als het drama zelf. Om maar iets te noemen: de duurste productie tot dan toe werd gemaakt in de artistiek-logistieke hel, namelijk nazi-occupatie; regisseur Carné was gedwongen collaborerende figuranten in te huren, terwijl zijn joodse art director en componist vanuit een schuilplaats werkten en hoofdrolspeler Barrault verzetsleden op de set verborg. Tegelijk een allegorie voor het verzet tegen de occupatie en een poëtisch-realistische ode aan het theater en puurheid van hart, vertelt Les enfants du paradis over 19de-eeuwse mime-acteur Baptiste (Barrault), die een van de vele bewonderaars is van de mysterieuze courtisane Garance (Arletty). De film bestaat uit twee episoden: Le boulevard du crime en L'homme blanc, resp. 95 min. en 87 min.