Jenny Clève

Pour l'amour d'Elena

Frankrijk 1999. Drama van Maurice Frydland. Met o.a. Bernard Le Coq, Antonia Miklikova, Laure Killing, Alexandre Arbatt en Jenny Clève.

Les enfants du marais

Frankrijk 1998. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jacques Villeret, Jacques Gamblin, André Dussollier, Michel Serrault en Isabelle Carré.

XXL

Frankrijk 1997. Romantiek van Ariel Zeitoun. Met o.a. Michel Boujenah, Gérard Depardieu, Elsa Zylberstein, Catherine Jacob en Gina Lollobrigida.

De ondertitel van XXL luidt: 'Een film met grote ideeën', waarop een Franse criticus schreef 'Ja, maar welke ideeën?' Wat precies groot is aan de film en waar de warrige, kluchtige verwikkelingen op slaan, is onduidelijk. Alain denkt geramd te zitten met zijn modewinkel en verloofde in Parijs. De poppen gaan echter aan het dansen vanaf het moment dat de dood van een oude vent allerlei mensen aantrekt, onder wie Jean die er met Alains verloofde vandoor gaat.

Des gens si bien élévés

Frankrijk 1997. Alain Nahum. Met o.a. Marie Bunel, Jenny Clève, Michèle Morgan en Didier Flamand.

De ondertitel van XXL luidt: 'Een film met grote ideeën', waarop een Franse criticus schreef 'Ja, maar welke ideeën?' Wat precies groot is aan de film en waar de warrige, kluchtige verwikkelingen op slaan, is onduidelijk. Alain denkt geramd te zitten met zijn modewinkel en verloofde in Parijs. De poppen gaan echter aan het dansen vanaf het moment dat de dood van een oude vent allerlei mensen aantrekt, onder wie Jean die er met Alains verloofde vandoor gaat.

Des gens si bien élevés

Frankrijk​/​​België 1997. Drama van Alain Nahum. Met o.a. Michèle Morgan, Marie Bunel, Jenny Clève, Mélanie Thierry en Didier Flamand.

De ondertitel van XXL luidt: 'Een film met grote ideeën', waarop een Franse criticus schreef 'Ja, maar welke ideeën?' Wat precies groot is aan de film en waar de warrige, kluchtige verwikkelingen op slaan, is onduidelijk. Alain denkt geramd te zitten met zijn modewinkel en verloofde in Parijs. De poppen gaan echter aan het dansen vanaf het moment dat de dood van een oude vent allerlei mensen aantrekt, onder wie Jean die er met Alains verloofde vandoor gaat.

X,Y

Frankrijk​/​​België 1996. Komedie van Jean-Paul Lilienfeld. Met o.a. Clémentine Célarié, Patrick Braoudé, Jenny Clève, Maurice Chevit en Patricia Malvoisin.

De ondertitel van XXL luidt: 'Een film met grote ideeën', waarop een Franse criticus schreef 'Ja, maar welke ideeën?' Wat precies groot is aan de film en waar de warrige, kluchtige verwikkelingen op slaan, is onduidelijk. Alain denkt geramd te zitten met zijn modewinkel en verloofde in Parijs. De poppen gaan echter aan het dansen vanaf het moment dat de dood van een oude vent allerlei mensen aantrekt, onder wie Jean die er met Alains verloofde vandoor gaat.

Le secret de Julia

Frankrijk 1996. Mysterie van Philomène Esposito. Met o.a. Julien Guiomar, Chantal Lauby, Etienne Chicot, Agathe De la Fontaine en Jenny Clève.

De ondertitel van XXL luidt: 'Een film met grote ideeën', waarop een Franse criticus schreef 'Ja, maar welke ideeën?' Wat precies groot is aan de film en waar de warrige, kluchtige verwikkelingen op slaan, is onduidelijk. Alain denkt geramd te zitten met zijn modewinkel en verloofde in Parijs. De poppen gaan echter aan het dansen vanaf het moment dat de dood van een oude vent allerlei mensen aantrekt, onder wie Jean die er met Alains verloofde vandoor gaat.

L'écran témoin: X Y

Frankrijk 1995. Komedie van Jean-Paul Lilienfeld. Met o.a. Jenny Clève, Patrick Braoudé en Clémentine Célarié.

De ondertitel van XXL luidt: 'Een film met grote ideeën', waarop een Franse criticus schreef 'Ja, maar welke ideeën?' Wat precies groot is aan de film en waar de warrige, kluchtige verwikkelingen op slaan, is onduidelijk. Alain denkt geramd te zitten met zijn modewinkel en verloofde in Parijs. De poppen gaan echter aan het dansen vanaf het moment dat de dood van een oude vent allerlei mensen aantrekt, onder wie Jean die er met Alains verloofde vandoor gaat.

Vogue la galère

Frankrijk 1994. Komedie van Maurice Frydland. Met o.a. Patrick Chesnais, Pascale Rocard, Frédérick Tokarz, Pascale Nielsen en André Falcon.

Door de overname van het bedrijf, waarvoor hij jarenlang werkte, staat Chesnais plots op straat. Hij krijgt hulp van Tokarz, het werkloze vriendje van zijn dochter. Deze 25-jarige jongeman is een karweitjeskunstenaar en specialist in allerhande tewerkstellingsprogramma's. Een zuiver product van de samenleving van de jaren 1990 en hij zal Chesnais de echte wereld leren ontdekken en hem opnieuw leren leven. De vrouw van Chesnais, Rocard, doet in eerste instantie haar best om hem moreel te steunen maar zij is een frivole freule die hem finaal in de steek laat. Tragi-komedie, geschreven door Claude Gutman en Jean-Michel Morel, die op lichtvoetige toon het sociale probleem van de werkloosheid behandelt. Een aantal bijrollen worden vertolkt door Belgische acteurs, die regisseur Frydland in Brussel leerde kennen bij het draaien van een NESTOR BURMA-aflevering: Crahay, Sbille en Beukelaers.

Un crime de guerre

Frankrijk 1994. Oorlogsfilm van Michel Wyn. Met o.a. Guy Tréjean, Sylvain Joubert, Gérard Lartigau, Mathias Jung en Alain Floret.

Voor de militaire rechtbank van Bordeaux begint op 12 januari 1953 het proces 'Oradour-sur-Glane'. Rechter Tréjean herinnert bij de aanvang aan de gruwelijke taferelen die zich in dat dorpje afspeelden op 10 juni 1944. De 'S.S. Panzerdivision Das Reich' slachtte toen 642 mensen af, waaronder bijna vijfhonderd vrouwen en kinderen. De rechter betreurt het dat niet de hoofdschuldigen in de beklaagdenbank zitten. Hij moet zich tevreden stellen met de berechting van ondergeschikten, acht Duitsers en twaalf Elzassers. Een aangrijpende reconstructie van een oorlogsmisdaad, die om vergelding vraagt. Daarbij is het een wrange gedachte dat de hoofdschuldigen, zoals in de meeste gevallen, de dans ontspringen. Een sterk scenario geschreven door Sylvain Joubert, die zelf de rol van advocaat van een van de beschuldigden speelt. Sober in beeld gebracht door André Neaud.

Un ange passe

Frankrijk​/​​België 1994. Komedie van Guy Jorré. Met o.a. Roger Souza, Renée Faure, Jenny Clève, Annick Allières en Juliette Faber.

In een klooster waar nog acht oude nonnen verblijven, heerst een middeleeuws regime. De kloosterlingen zijn ervan overtuigd dat de buitenwereld hen al lang vergeten is. Tot ze bezoek krijgen van klusjesman Souza, die hen laat kennismaken met het opwindende leven buiten de kloostermuren. Saaie tragi-komedie over enkele oude kloosterzusters, die na jaren afzondering, opnieuw kennis maken met de buitenwereld en moeten vaststellen dat dit leven aan hen voorbij gegaan is. Het scenario is vrij gebaseerd op de in België zeer beruchte zaak van de 'Oude Klaren', een zaak die in de pers stukken boeiender was dan in deze draak. Voor de fotografie zorgde Alain Marcoen.

De père inconnu

Frankrijk 1992. Drama van Pierre Joassin. Met o.a. Marina Golovine, Jean-Pierre Bouvier, Sylvie Granotier, Vanessa Vassiliadis en Marc Adjady.

Marie-France (Golovine) wordt in 1944 kort na haar geboorte achtergelaten en als wees ingeschreven bij de burgelijke stand. Ze groeit op in verschillende tehuizen, tot ze in 1961 wordt opgezocht door een vrouw die beweert haar moeder te zijn. De vrouw zou doodziek zijn. Ze wil haar kind zien alvorens te sterven. Dan verdwijnt ze, zonder adres achter te laten. Drie jaar later ontmoet Golovine de vrouw opnieuw, toevallig in een café. Na lang aandringen verneemt ze dat haar vader een rijke industrieel is en nog leeft. Een niet bepaald een origineel gegeven en bovendien nog zeer klassiek verfilmd ook. Golovine is een ontdekking, een jonge actrice die een rol nodig heeft die haar op het lijf is geschreven, en niet de zoete koek die haar werd voorgeschoteld door Joassin, Brigitte Aymard en Sylvie Dervin, die hun scenario haalden uit de autobiografische roman van Marie-France Laganne. Mooie beelden van Roland Dantigny.

Présumé coupable

Frankrijk 1991. Mysterie van Pierre Joassin. Met o.a. Jacques Gamblin, Serge Beauvois, Geoffroy Boutan, Philippe Capelle en Gilles Defacque.

In 1987 is Julien (Gamblin) elf jaar getrouwd met Annie (Vandeville). Ze hebben twee kinderen, een grote boerderij en meer dan dertig koeien. Financiële zorgen hebben ze niet. Er is enkel de depressie van Annie die niet over de dood van haar vader, drie jaar voordien, kan komen. Op een nacht wordt Julien opgeschrikt door een schot. Annie heeft zich een kogel door het hoofd geschoten. Allerlei omstandigheden pleiten tegen Julien en hij wordt beschuldigd van moord. Reconstructie en analyse van een reeks ongelooflijke toevalligheden die een doodgewone man bijna drie jaar onschuldig in de gevangenis brengen, verdacht van moord op zijn vrouw. Een waargebeurde zaak en de echte Julien komt op het einde van de film persoonlijk zijn verslag doen. Uitgezonden in de reeks C'est mon histoire. Huguette Debaisieux schreef het scenario. Achter de camera stond Roland Dantigny.

Loin du Brésil

Frankrijk 1991. Komedie van Gérard Tilly. Met o.a. Emmanuelle Riva, Jenny Clève, Christophe Huysman, Eric Doyle en Charlotte Clamens.

Juliette (Riva), werd in de steek gelaten door haar man toen haar vijf kinderen nog klein waren. Hij ging er met een andere vrouw vandoor naar Brazli[KA3]e. Inmiddels zijn er 22 jaar verstreken, die Riva samen met huishoudster Cleve doorgebracht heeft in een grote villa in de buurt van Deauville. Zij heeft een oppervlakkige verhouding met een jongere aanbidder en is ondanks de strubbelingen niet geheel ongelukkig. Met het oog op moederdag komen haar kinderen voor een samenzijn op bezoek. Eerst arriveert haar homoseksuele jongste zoon Huysman met zijn vriend Doyle; zij is onverschillig over diens seksuele voorkeur. Vervolgens komt Clamens, die in verwachting is en eigenlijk een hekel heeft aan d`r moeder maar een hechte band heeft met haar tweelingbroer Chappatte. Tv-verslaggeefster, vrijbuitster Kazan en oudste broer Roulot (getrouwd en drie dochters) completeren het gezelschap. De re[KA3]unie is een stroom van bitterzoete gebeurtenissen, irritaties en gevatte opmerkingen. De familiemaaltijd dreigt overschaduwd te raken door de komst van vader, die ziek is en moeder anoniem een boeket rozen heeft gestuurd. Genoeg stof tot speculatie. Geslaagde komedie van het kaliber gefilmd toneel (maar met alle voordelen van de Zevende Kunst) naar het scenario van debuterende Tilly, die met het schrijven van toneelstukken de kost verdiende en naam maakte. Goed spel van alle hoofd- en bijrollen. Camerawerk van Benoit Delhomme.

Un ascenseur pour l'an neuf

Frankrijk 1990. Komedie van Gilda Bourdet. Met o.a. Isabelle Carré, Maurice Chevit, Jenny Clève en Marianne Epin.

Op oudejaarsavond komen zeven personen - waaronder een kind - gedurende 48 uur vast te zitten in de lift van een groot Parijs' warenhuis. Wat een drama had kunnen worden, is samen te vatten als een eindeloze woordenvloed. Een enorme verveling is het resultaat. Al het talent van een Alfred Hitchkock was nodig geweest om erin te slagen de kijker te boeien met een dergelijk uniek decor, dat is samen te vatten als de afwezigheid van decors. Uiteraard geen kostbare aangelegenheid. Nutteloos en

Libertés, Libertés

Frankrijk 1989. Avonturenfilm van Jean-Dominique de La Rochefoucauld. Met o.a. Sophie de La Rochefoucauld, Pierre Gérard, Aurélien Recoing, Didier Sandre en André Wilms.

Een verhaal over een liefde die op religieuze gronden en vanwege het bestaan van sociale verschillen niet geaccepteerd wordt in een klein stadje in het oosten van Frankrijk. Natuurlijk werd deze film gemaakt ter ere van de tweehonderdste verjaardag van de Franse Revolutie! Hij is echter nogal banaal en conventioneel en als hij al bedoeld is als familiefilm, dan moet het toch om een rare familie gaan! Hoewel zí[KA1]j een prachtige naam heeft is het produkt tamelijk bleekjes: Sandre redt zich aardig uit de brand, maar de genoemde Sophie zou een ander vak moeten kiezen.

Les bois noirs

Frankrijk 1989. Misdaad van Jacques Deray. Met o.a. Béatrice Dalle, Stéphane Freiss, Philippe Volter, Geneviève Page en Hervé Laudière.

Deray en Pascal Bonitzer bewerkten de roman [KL]Le ch[KA4]ateau des bois noirs[KLE] van Robert Margerit tot scenario. Een jeugdige Parisienne trouwt met een kasteelheer uit de P[KA1]erigord. Zij krijgt te maken met een besloten familiekring, waarbinnen de spanningen hoog zijn opgelopen: moord, vergiftiging enz. Eenzelfde geschiedenis als in [KL]Noeud de vip[KA2]eres[KLE] van Fran[KA10]cois Mauriac. Een zeer bekwaam regisseur maar hij blijft aan de oppervlakte. Jacques Deray hangt zeer aan de stof die hem wordt aangereikt. Hij schetst hier op intelligente wijze en met een zeker gevoel voor mysterie en spanning een drama, dat (te?) lang blijft smeulen voor het tot een uitbarsting komt. Aan een uiterste nauwkeurigheid voegen de innemende beelden van Carlo Varini en de decors van François Dalamothe het hunne toe.

Une vie comme je veux

Frankrijk 1988. Drama van Jean-Jacques Goron. Met o.a. Miou-Miou, Pierre Arditi, Vincent Lindon, Jean-Marc Thibault en Hito Jaulmes.

Laurence (Miou-Miou), 38 jaar, leidt een burgerbestaantje met haar twee kinderen en haar echtgenoot die afgevaardigde is, en voor wie de politiek alles is. Zij voelt zich in de steek gelaten en ontevreden met haar baantje van `ghost-writer` op een uitegeverij tot op het moment dat zij Arthur (Lindon) ontmoet, een verleidelijke jongeman die tien jaar jonger is dan zij. Uiteraard het eeuwige verhaaltje van de klassieke liefdesrelatie en de driehoeksverhouding. Deze televisieregisseur brengt in een dergelijk thema niets nieuws aan en stelt zich tevreden met het zich ondergeschikt maken aan de acteurs die - gelukkig maar - overtuigend en geloofwaardig zijn in een vrij gewoon scenario.

Félicien Grevèche

Frankrijk 1988. Avonturenfilm van Michel Wyn. Met o.a. Sylvain Joubert, Jenny Clève, Gérard Darrieu, Anne-Marie Besse en Maurice Chevit.

Félicien is met zijn vriend Paillot in 1871 gevlucht voor de onderdrukking van de Commune in Parijs en woont al 10 jaar in de Languedoc. Daar oefent hij de geneeskunde uit temidden van kwakzalvers en medicijnmannen. Dan verschijnt Gaëton Vignon, die de beide mannen aan hun verleden herinnert. Deze mini-serie riekt naar amateurisme en de banale regie maakt dit werk nog onbenulliger.

Le Meilleur de la vie

Frankrijk 1985. Drama van Renaud Victor. Met o.a. Sandrine Bonnaire, Jacques Bonnaffé, Jean-Marc Bory, Jenny Clève en Julie Jézéquel.

Véronique en Adrien houden van elkaar. Véronique raakt zwanger en ze trouwen, maar na de geboorte van hun kind ontstaan er grote problemen. Een vriendin raadt Adrien aan om er alleen tussenuit te gaan in Bretagne. Hij komt daar tot de conclusie dat hij van Véronique houdt. Hij zal echter de dood vinden bij een auto-ongeluk. Dit overbodige en banale eind komt de film niet ten goede: lijkt goedkoop en geeft een melodramatisch tintje aan de film. Minder geslaagd dan CE GAMIN-LA vanwege een willekeurige accumulatie van hoogtepunten, en de overrompelende muziek.

Partenaires

Frankrijk 1984. Drama van Claude D'Anna. Met o.a. Nicole Garcia, Jean-Pierre Marielle, Michel Galabru, Michel Duchaussoy en Elisa Servier.

In een theaterloge bevindt zich een acteursechtpaar dat in hetzelfde goedkope toneelstuk speelt. Zij komen tot een confrontatie, kwellen elkaar met scherpe tong en vinden elkaar weer terug. De verstikkende sfeer doet meteen aan Bergman denken. Het prachtige decor wordt stapsgewijs onthuld door de camera. Claude d'Anna heeft zich wat betreft het onderwerp op glad ijs begeven, en het blijkt een goede stijloefening te zijn. Het scenario is echter ongeloofwaardig. Vrij boeiend.

La garce

Frankrijk 1984. Drama van Christine Pascal. Met o.a. Isabelle Huppert, Richard Berry, Vittorio Mezzogiorno, Jean Benguigui en Jean-Claude Legay.

Dit is het bijzonder ingewikkelde verhaal van een zeventien- jarig meisje dat verkracht wordt door een politie-agent, een bons als vriend neemt, vervolgens van naam verandert nadat zij en haar vriend een ouder echtpaar hebben vermoord, en uiteindelijk de politie-agent weer tegenkomt en met hem wegloopt. Van een chronologische volgorde is hier totaal geen sprake. Het is een onwaarschijnlijk verhaal over gespuis in Frankrijk dat op Chicago in de jaren 1930 lijkt. En dat terwijl het zich afspeelt in de wijk van de confectiemagazijnen van de Sentier, die in werkelijkheid heel rustig is! Een vergezochte en domme film, maar het camerawerk van Raoul Contard is opmerkelijk.

L'été meurtrier

Frankrijk 1983. Film noir van Jean Becker. Met o.a. Isabelle Adjani, Alain Souchon, Maria Machado, Michel Galabru en Suzanne Flon.

In deze broeierige noir-tragedie, geschreven door cultauteur/co-scenarist Sébastien Japrisot (alias Jean-Baptiste Rossi; 1931-2003), is Adjani vrijgeviger met haar fysiek dan ooit. Ze excelleert als de verleidster Eliane, bijgenaamd 'Elle', die met haar Duitse moeder en invalide stiefvader in de lente van 1976 verhuist naar een dorp in de Franse Alpen. Dat met de jonge schone een zeer getroebleerde wraakengel is gearriveerd, vermoedt geen dorpeling. Ook niet de beminnelijke garagehouder-brandweerman Florimond, alias Pin Pon (chansonnier Souchon), op wie 'Elle' duidelijk haar zinnen heeft gezet. Met de compositie van het complexe, provocerende personage oogstte Adjani na Possession haar tweede César.

Vincendon

Frankrijk 1980. Misdaad van Franck Apprédéris. Met o.a. Jacques Dufilho, Michel Constantin, Julien Green, Jacques Rispal en Jenny Clève.

Drie agenten volgen een Parijse misdadiger naar Zuid- Frankrijk. Volgens een tip van zijn minnares wil hij daar een bank beroven. De overval mislukt en de achtervolging wordt ingezet. Deze ongewone politiefilm heeft zelfs een open einde. Het scenario is van Bernard Clavel.

Le dancing

België 1980. Drama van Jean-Louis Colmant. Met o.a. Rony Coutteure, Anne-Marie Cappeliez, Jenny Clève en Claude Talpaert.

In het karakterisiteke Frans-Vlaams-Belgische grensgebied met plaatsjes als Comines, Wervica en Bousbeque spreken de mensen een mengelmoesje van vijf talen en dialecten. Daar woont Popol en hij werkt hard in een kantoorboekhandel. Echter, nadat hij een baan als kelner in de 'Tyrol Dancing' heeft gekregen, verandert zijn hele leven. Een slecht in elkaar zittende kroniek over het alledaagse bestaan naar het voorbeeld van de Engelse persoonsgerichte cinema, hier vrij zwaar opgevat. Bovendien maakt het gebruik van de talen deze film moeilijk te volgen voor het merendeel van de kijkers. Op deze manier spreekt het bekrompen provincialisme helemaal niet aan. De spelers kunnen er in elk geval niets aan doen.

Anthracite

Frankrijk 1980. Drama van Edouard Niermans. Met o.a. Bruno Cremer, Jean-Pol Dubois, Jenny Clève, Jean Bouise en Jerôme Zucca.

Een jezuïeten-internaat anno 1952. Contact tussen gevoelige leerling en idealistische priester-leraar wordt in bekrompen milieu verdacht en onmogelijk gemaakt. Sobere en sombere variant op al vaker vertoond thema, maar toch veelbelovend regiedebuut van toneelacteur Niermans.

Mais où est donc ornicar

Frankrijk 1979. Drama van Bertrand Van Effenterre. Met o.a. Geraldine Chaplin, Brigitte Fossey, Jean-François Stévenin, Didier Flamand en Anna Prucnal.

Twee vrouwen hebben met succes een positie veroverd in verondersteld mannelijke beroepen: een als auto-monteur, een als expert sociale communicatie. Noch voor henzelf noch voor zijn omgeving zijn de gevolgen in hun vak en hun privéleven altijd even makkelijk te hanteren. De film is geen pamflet voor of tegen het feminisme, maar laat genuanceerd met gevoel en humor verschillende facetten zien.

Cocktail molotov

Frankrijk 1979. Drama van Diane Kurys. Met o.a. Elise Caron, Philippe Lebas, François Cluzet, Geneviève Fontanel en Henri Garcin.

17-jarigen zijn verliefd op elkaar, over het verzet van hun ouders en de sociale verschillen heen. Samen met een vriend vluchten ze naar Venetië, om van daaruit naar Israël te vertrekken, maar de jongen schrikt terug voor deze stap. Ze liften terug naar Parijs - mei 1968 - en het meisje laat zich aborteren. Soort vervolg - in periode en leeftijd van de personages - op Kurys' debuut DIABOLO MENTHE stelt ietwat teleur, omdat het scenario en een nietszeggende dialoog zeer aan de oppervlakte van de geschetste omstandigheden blijven, waardoor de conflicten nietsbeduidend worden. Spontaan acteren houdt de aandacht vast bij doelloze personages in doelloze tragikomedie.

Plurielles

Frankrijk 1978. Drama van Jean-Patrick Lebel. Met o.a. Christine Murillo, Jacques Denis, Monique Mélinand, Jenny Clève en Michel Amphoux.

Een monsterlijke bezinning over de positie van de vrouw in de maatschappij. Lebel wisselt scènes uit een huwelijksleven af met fragmenten uit een toneelstuk van een feministisch theatercollectief. De film bestaat uit beelden van werkende vrouwen en verbindende teksten die worden voorgelezen uit het werk van de theoreticus Friedrich Engels. Lachwekkend door zijn sacrale ernst en, uiteraard, stomvervelend.

Le Dossier 51

Frankrijk 1978. Thriller van Michel Deville. Met o.a. François Marthouret, Roger Planchon, Anna Prucnal, Didier Sauvegrain en Françoise Lugagne.

In economisch contact met de Derde Wereld moet de hoge diplomaat Dominique Auphal (Marthouret) door een geheime organisatie gemanipuleerd worden. Systematisch wordt gezocht naar de zwakke plek waarmee hij tot medewerking gechanteerd kan worden. De roman van Gilles Perrault kreeg een opmerkelijke filmvorm, waarin de hoofdpersoon nauwelijks te zien is en zijn portret wordt samengesteld uit getuigenissen van anderen wier ondervragers ook buiten beeld blijven. Een knappe, ongewone thriller. Het scenario is van Gilles Perrault en regisseur Deville. Het camerawerk is van Claude Lecomte. Eastmancolor, Mono.

La Communion solennelle

Frankrijk 1976. Horror van René Ferret en René Féret. Met o.a. Myriam Boyer, Nathalie Baye, Monique Mélinand, René Ferret en Marcel Dalio.

Kroniek van drie platte-landsfamilies die een eeuw lang worden gevolgd op communie-feesten die iedereen bijeenbrengen. Vernuftig geconstrueerd scenario laat ruimte voor rake observaties en ironisch spel. Beste momenten doen aan films van Jean Renoir denken. Het camerawerk is van Jean-François Robin.