Marianne Epin

L'atelier

Frankrijk 1999. Alexandre Tarta. Met o.a. Marie Christine, Marianne Epin en Wojtek Pszoniak.

Les liens du coeur

Frankrijk 1996. Historische film van Josée Dayan. Met o.a. Tchéky Karyo, Florence Darel, Christopher Thompson, Caterine Wilkening en Julie Depardieu.

Pigeon volé

Frankrijk 1995. Drama van Mehdi Charef. Met o.a. Philippe Léotard, Amandine Boyadjian, Christiane Cohendy, Agnès Garreau en Marianne Epin.

Léotard was ooit een succesrijke clown, maar nu hij ouder wordt tracht hij wat geld te verdienen op de markt van Marseille als vuurspuwer. Wanneer hij na een trieste voorstelling zijn boeltje bijeenraapt wordt hij geobserveerd door een kleine jongen, Boyadjian. Deze wijkt niet meer van zijn zijde, ook niet wanneer de oude man zijn zwijgzame metgezel wil afzetten aan de school waarvan het adres in zijn vest genaaid is. Een jongen die nog alles van het leven te verwachten heeft, maar die weinig hoop koestert in de toekomst en een man wiens leven naar zijn einde loopt en die op een rijk verleden kan terugblikken, helpen elkaar aan nieuwe levenslust. Léotard is schitterend in zijn rol en de kleine Boyadjian is hartveroverend. Het scenario van Charef zelf is niet steeds even boeiend, maar laat een goede indruk na. Fotografie van Romain Winding. Formaat 16/9.

Le fils de Gascogne

Rusland​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Pascal Aubier. Met o.a. Jean-Claude Dreyfus, Dinara Droukarova, Grégoire Colin, Pascal Bonitzer en Gérard Cherqui.

De jonge Harvey (Colin) moet een groep Georgische zangers begeleiden die een drietal dagen in Parijs zal verblijven. Tussen hem en de achttien-jarige tolk Dinara (Droukarova) ontluikt een romance. Door een toeval ontmoet het stel Marco Garciano (Dreyfus), een werkloze acteur, die iedereen onder tafel kan praten. Marco beweert dat Harvey sprekend lijkt op een zekere Gascogne, een overleden dichter en musicus, die vooral bekend werd omdat hij een speelfilm gemaakt zou hebben die niemand ooit heeft gezien. Onder het mom dat Harvey de zoon van deze Gascogne is, gaan ze op zoek naar die legendarische film. Hun speurtocht brengt hen in contact met een resem bekende regisseurs, schrijvers, technici en acteurs, die allemaal hun eigen rol spelen. Op de manier van Robert Altman`s THE PLAYER (1992) werden veel mensen, die naam in de Franse film hadden gemaakt, bereid gevonden een rolletje te vertolken in deze sympatieke rolprent die ons een beeld van de hedendaagse Franse filmwereld geeft, gekoppeld aan een tournee van een zanggroep uit Georgië, waarin twee tegengestelde culturen met elkaar worden geconfronteerd. Het scenario is van regissieur Aubier en Patrick Mondiano. Het camerawerk is van Jean-Jacques Flori.

La rivière Espérance

Frankrijk 1995. Josée Dayan. Met o.a. Manuel Blanc, Carole Richert, Claire Nebout, Pascal Greggory en Jean-Claude Drouot.

Tv-fresco in negen delen, naar de gelijknamige trilogie van Christrian Signol, met centraal het leven en de vele dramatische gebeurtenissen van een familie van binnenvaartschippers op de Dordogne, in de tweede helft van de 19e eeuw. Liefde, passies, haat, ambities, hoop, mislukkingen, menselijk lijden en min of meer avontuurlijke ondernemingen vormen de ingredi[KA3]enten van een familiekroniek [KA2]a la Fran[KA10]caise. De handeling begint in het jaar 1832 wanneer de dertien-jarige Benjamin Donnadieu (Wiik), net als zijn vader en grootvader, met een sleepboot hout gaat vervoeren van de bovenloop van de Dordogne naar de laagvlakte - precies te zijn van Souillac naar Libourne. De jongen hoopt later onder de knoet van Ars[KA2]ene Lombard (Verley), de grote baas, en voor eigen rekening te kunnen varen. Zeven jaar later slaagt de inmiddels volwassen Benjamin (nu gespeeld door Blanc) erin een nieuwe afzetmarkt voor het hout te vinden. De toekomst ziet er stralend uit en Benjamin stapt fier in de voetsporen van zijn vader. Hij heeft ook een `verboden` relatie met Marie Paradou (Richert) en hij wordt weggestuurd voor een harde opleiding bij de marine. De zwangere Marie is wanhopig en twijfelt tussen haar liefde voor Benjamin en een verstandshuwelijk (met materi[KA3]ele zekerheid) die de notarisklerk Alexandre Duthil (Gr[KA1]eggory) haar en haar kind kan bieden. Benjamin gaat zich later met het vervoer van ondermijnende republikeinse geschriften bezighouden. Een gepland trac[KA1]e van de spoorlijn tot Souillac betekent een nekslag voor de schippers. Opvallend mooie landschappen van de P[KA1]erigord, Corr[KA2]eze en vooral van de Dordogne maken dit lange epos van de Isra[KA3]elische generaalsdochter Dayan (zij speelt zelf een rolletje) het volgen waard. Zij liet zich duidelijk inspireren door het oeuvre van John Ford. Bij het geheel kwamen negentig acteurs, honderd figuranten en een technische ploeg van 45 personen te pas. Scenaristen zijn Jean- Pierre Sinapi en Daniel Tonachella, die eerder al voor de tv de hit JALNA maakten. Drouot - van oorsprong een Belg en waar is de tijd van THIERRY LA FRONDE, Frankrijks populairste serie! - is een robuuste vijftiger, de familiepatriarch Victorien en vader van Benjamin, met madame Depardieu als zijn tv-echtgenote Elina.

Les cinq dernières minutes : Meurtre à l'université

Frankrijk 1994. Misdaad van Jean-Marc Seban. Met o.a. Pierre Santini, Pierre Hoden, Féodor Atkine, Isabelle Carré en Marianne Epin.

Een bekende etnologe, het hoofd van de researchafdeling van de universiteit van Parijs VIII, maakt een dodelijke val van vijftien meter. Moord of zelfmoord? Commissaris Massard (Santini) twijfelt sterk aan een ongeval en de autopsie stelt hem in het gelijk. In het lichaam van het slachtoffer worden sporen aangetroffen van een zeldzaam verdovend middel, dat slechts in een paar Afrikaanse gebieden voorkomt. Massard en zijn assistent (Hoden) staan weer eens voor een moeilijk geval. Diverse onverwachte wendingen zorgen voor een spannende aflevering van de in Frankrijk zeer populaire serie. Het scenario is van Martin Djidou en Pierre Pauquet. Voor regisseur Seban, van huis uit maker van documentaires, was dit zijn speelfilmdebuut met een avondvullende tv-film, opgenomen op locatie in de universiteit met studenten als figuranten. Het camerawerk is van Luc Hervé. Aflevering nummer 73 van 81. Mono.

Julie Lescaut : Ruptures

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Zwitserland 1994. Misdaad van Josée Dayan. Met o.a. Véronique Genest, Jérôme Anger, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en Maxime Leroux.

Een oude Chinese kruidenier is het slachtoffer van een moordaanslag. Wanneer de politie arriveert slaat zijn kok op de vlucht. In haar onderzoek stuit Julie Lescaut (Genest) op een huwelijksbureau met een clientèle die uitsluitend bestaat uit gefortuneerde Aziaten. Het hele zaakje riekt echter erg naar vrouwenhandel en hoe dieper Julie graaft, hoe meer ellende ze ontdekt. Een policier met centraal de bijna meest mensonwaardige misdaad: het smokkelen van vrouwen die de hoop koesteren op een nieuw bestaan, maar eindigen aan de rand van de maatschappij. Goede bedoelingen, naar een routineus, goed geacteerd, scenario van Alexis Lecaye. Voor de fotografie tekende Jean-Pierre Aliphat.

Le manque

Frankrijk​/​​België 1993. Drama van Pierre Joassin. Met o.a. Jacques Franz, Serge Dupuy, Josy Bernard, Marianne Epin en Dennis Barre.

Fran[KA10]cois (Frantz), een veertiger, leeft in een provinciestadje als kunstschilder. Gehuwd en vader van vier kinderen heeft hij alles om gelukkig te zijn, ware het niet dat zijn oudste zoon Olivier (Dupuy) hem zorgen baart. De jongeman, kind uit een eerste huwelijk, kan niet opschieten met zijn stiefmoeder Isa (Epin). Soms wordt hij echt agressief. Tot overmaat van ramp wordt hij uit de school gezet wegens slecht gedrag. De jongen geraakt aan de drugs. Aangrijpend drama over een jongen die verslaafd raakt en zijn vader die zijn zoon terug tracht te winnen. De film geeft een prangend beeld van de effecten van drugsverslaving op de ganse familie van de betrokkene. Het op ware feiten gebaseerde scenario van Huguette Debaisieux en Joassin is gesteund op een onderzoek van Anne Senger. Achter de camera stond Roland Dantigny. Uitgezonden in de reeks C'est mon histoire en gevolgd door een verklaring van de personen die het meemaakten.

Sushi, Sushi

Frankrijk 1991. Komedie van Laurent Perrin. Met o.a. André Dussollier, Jean-François Stévenin, Sandrine Dumas, Eva Darlan en Kentaro Matsuo.

Het scenario is pittig genoeg, want het gaat om een culinair avontuur. Een voormalige leraar beeldhouwen begint in Parijs een cateringbedrijf dat Japanse gerechten thuis bezorgt. Na aanvankelijk succes volgt al (te) spoedig een faillissement. Het geheel wordt gepresenteerd aan de hand van afgezaagde absurde situaties en buitensporige ellipsen. De personages zijn kleurrijk (Darlan als excentrieke burgerdame!) maar oppervlakkig, in de stijl van de film. Overigens was de doelstelling prima: een aanval op de wereld van het geld en de bijbehorende hersenschimmen. Vermakelijk maar ook steeds bijna belachelijk, door scènes zoals die van een legertje loopjongens dat verkleed als samourais op scooters over de Champs-Elysées raast. Jammer! Scenario van Laurent Perrin en Michka Assayas. Camerawerk van Dominique Le Rigoleur.

Un ascenseur pour l'an neuf

Frankrijk 1990. Komedie van Gilda Bourdet. Met o.a. Isabelle Carré, Maurice Chevit, Jenny Clève en Marianne Epin.

Op oudejaarsavond komen zeven personen - waaronder een kind - gedurende 48 uur vast te zitten in de lift van een groot Parijs' warenhuis. Wat een drama had kunnen worden, is samen te vatten als een eindeloze woordenvloed. Een enorme verveling is het resultaat. Al het talent van een Alfred Hitchkock was nodig geweest om erin te slagen de kijker te boeien met een dergelijk uniek decor, dat is samen te vatten als de afwezigheid van decors. Uiteraard geen kostbare aangelegenheid. Nutteloos en

Papa est parti maman aussi

Frankrijk 1989. Familiefilm van Christine Lipinska. Met o.a. Sophie Aubry, Jérôme Kircher, Benoît Magimel, Anais Subra en Nicolas Neuhuys.

Vier kinderen worden enkele weken door hun ouders alleen gelaten. Zij leiden gedurende deze periode een geheel zelfstandig bestaan en maken talloze avonturen mee. Een mengsel van humor, onverwachtse gebeurtenissen en soms spanning. De regisseuse schotelt ons een film voor die wisselend van kwaliteit is, net als de roman van Reno Forlani, die overigens aan het scenario heeft meegewerkt. Knap in elkaar gezet maar oppervlakkig tijdverdrijf met overtuigend spel van de jonge acteurs die vijf, zes, veertien en zestien jaar oud zijn.

Jamais plus toujours

Frankrijk 1976. Yannick Bellon. Met o.a. Bulle Ogier, Loleh Bellon, Jean-Marc Bory, Marianne Epin en Bernard Giraudeau.

Claire (Ogier) keert terug naar Parijs, na een lange periode van vrijwillige verbanning na de dood van Agathe (Bellon), met wie zij zeer goed bevriend was. Op dwangmatige wijze loopt zij de veilinghallen af op zoek naar alles wat zij kan terugkopen, van wat ooit aan Agathe toebehoorde en bij opbod is verkocht. Daar ontmoet zij Matthieu (Bory) die ook in de ban van de overledene verkeert. Ze beginnen een relatie en Claire kan weer genieten van het echte leven. Zorgvuldige beschrijving van een zwerftocht, boordevol diepgaande en subtiele emoties die de kijker meeneemt naar de grenzen van de wanhoop. Een trage en tot in de puntjes uitgewerkte film, die werkelijk weet te fascineren, net als het andere werk van deze regisseuse.