Tony Gatlif

Djam

2017 | Drama, Muziek

Frankrijk/Griekenland/Turkije 2017. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Daphne Patakia, Simon Abkarian, Maryne Cayon, Kimon Tsakiris en Solon Lekkas.

De recalcitrante, onderbroekloze titelheldin Djam, een jonge zangeres die met slechts een vingerknip muziek kan laten instarten op de geluidsband, wordt naar Istanboel gestuurd door haar stiefvader Kagourgos, die zij liefkozend 'stinkende oude man' noemt. Daar moet ze een nieuwe krukas halen voor diens veerboot, die voor anker ligt in de thuishaven op het Griekse eiland Lesbos. Bruisende, tegendraadse roadmovie over vrijheid, verwantschap en ballingschap, die en passant ook nog commentaar levert op de Europese vluchtelingen- en bankencrisis. Met Griekse rebetika-muziek als kloppend hart.

Geronimo

2014 | Drama, Romantiek

Frankrijk 2014. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Céline Sallette, Rachid Yous, David Murgia en Nailia Harzoune.

Eigentijdse, vlammende dansversie van de West Side Story in Zuid-Frankrijk, door Tony Gatlif (Gadjo dilo, Latcho Drom), de in Algerije geboren Franse vertolker van de zigeunercultuur. Over de verboden liefde tussen Lucky (David Murgia) van de Spaanse Molina's, en Nil (Nailia Harzoune) van de Turkse Terzi's. Romeo en Julia op een mix van flamenco, hiphop en street dance. Uitzinnig, romantisch, fysiek, bandeloos en muzikaal. Met een formidabele Céline Sallette als de sterke doch kwetsbare, volkse beschermengel Geronimo.

Liberté

2009 | Drama

Frankrijk 2009. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Marc Lavoine, Marie-Josée Croze, James Thierrée, Carlo Brandt en Rufus.

Het Vichy-deel van Frankrijk anno 1943. In een dorp omzeilen dierenarts/burgemeester Théodore (Lavoine) en schooljuf/gemeenteadministratrice Mademoiselle Lundi (Croze) zo goed en kwaad als het gaat de nazi's en hun trawanten. De komst van een groep Roma-zigeuners uit België stelt Théodore en Mlle. Lundi voor keuzes met verstrekkende gevolgen. Deze eerste Franse film over de zigeunerslachtoffers van de Holocaust komt hard aan. De soms uitbundige regie staat haaks op de zekere doem die over dit Tweede-Wereldoorlogverhaal hangt, en die spanning tussen vorm en inhoud werkt voortreffelijk.

Transylvania

2006 | Drama, Muziek, Romantiek

Frankrijk 2006. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Asia Argento, Birol Ünel, Amira Casar, Alexandra Beaujard en Marco Castoldi.

Zingarina (Argento) rijdt met haar vriendinnen door het Noord-Roemeense landschap van Transsylvanië, op zoek naar haar geliefde, een zigeunermuzikant en de vader van haar ongeboren kind. Onderweg ontmoet ze de drankzuchtige Tchangalo. Het eerste deel van de film voert van feest naar feest, daarna raakt Zingarina het spoor bijster en volgt een verstilde tocht door het lege landschap. Sterk spel, vooral van Ünel - eerder te zien in het prachtige Gegen die Wand - als de boef Tchangalo. Gatlif, zelfbenoemd chroniqueur van Sinti en Roma, nam ook een flink deel van de muziek voor zijn rekening.

Exils

2004 | Muziek, Drama

Frankrijk/Japan 2004. Muziek van Tony Gatlif. Met o.a. Romain Duris, Lubna Azabal, Habib Cheik en Leila Makhlouf.

'Ma réligion, c'est la musique,' zegt Zano. De woorden hadden uit de mond van scenarist/regisseur Gatlif kunnen komen, de man die keer op keer dunne scriptjes gebruikt om zijn flamenco en Slavische zigeunermuziek de ruimte te laten in swingende films. Zano (Duris) trekt met zijn vriendin Naima (Azabal, ook van Paradise Now) van Parijs naar hun onbekende wortels in Algerije. Onderweg ontmoeten ze Habib en Leila, bij wier familie in Algerije ze mogen overnachten. De film eindigt, zoals Gatlif op de Exils-site schrijft, in een climax van soefie-catharsis, net zoals goede zigeunermuziek. Gatlif won er de prijs voor beste regisseur in Cannes mee.

Swing

2002 | Komedie, Muziek, Drama, Musical

Frankrijk/Japan 2002. Komedie van Tony Gatlif. Met o.a. Oscar Copp, Lou Rech, Tchavolo Schmitt, Ben Zimet en Fabienne Mai.

Swing is het werk van een filmmaker die vakantie viert. De grote passies uit Vengo ontbreken, en ook racisme en discriminatie zijn geen onderwerpen die in het zomerse leven thuishoren; de zigeuners zijn de lievelingen van de plaatselijke Fransen. Een helicoptershot over het Noord-Franse landschap, een les in Arabische muziek, lome riviertjes; Gatlif filmde alles wat hem beviel, maar vergat vaak er een aanleiding bij te bedenken. Zodra een nieuwe gitaarsolo wordt ingezet maakt dat echter niet meer uit.

Vengo

2000 | Drama, Muziek, Actiefilm

Spanje/Frankrijk/Japan/Duitsland 2000. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Antonio Canales, Orestes Villasan Rodriguez, Antonio Perez Dechent, Bobote en Juan Luis Corrientes.

'Gatlif is de eerste regisseur die ik tijdens een audiocommentaar met de muziek heb horen meeneuriën,' schreef de Volkskrant-recensent over de dvd van Vengo. Gatlif leeft voor muziek. Zigeunermuziek. 'El flamenco puro!' beweert een zigeuner uit Vengo. En zo is het: De flamenco in deze film oogt en klinkt puur en de film vertolkt het pure flamenco-leven. Dat heeft te maken met verlies, passie, beweging, natuur en intuïtie. Schrijver/regisseur Gatlif - zelf zigeuner - maakte eerder films over zigeuners (oa Gadjo dilo) en schreef een deel van de César-winnende muziek. We worden op gehele optredens getrakteerd, van onder meer de legendarische zangeressen La Caita en La Paquera en van danser/choreograaf Antonio Canales. De klasse en extase ervan zijn schitterend; het is net of de kijker zomaar een barretje is ingewandeld en bij toeval een folklorisch concert meemaakt. Er blijft helaas weinig tijd over voor een Godfather-achtig vendetta-verhaal over een Andalusische clubeigenaar (Canales), die bloedschuld heeft bij een andere familie. Het plotje rammelt en verdwaalt, en zo lijkt Gatlif ondanks zijn authenticiteit op het randje van de etnische cliché te dansen. Of misschien is dit de pure zigeunermanier van verhalenvertellen.

Je suis né d'une cigogne

1999 | Drama, Misdaad

Frankrijk 1999. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Romain Duris, Rona Hartner, Ouassini Embarek, Christine Pignet en Marc Nouyrigat.

'Gatlif is de eerste regisseur die ik tijdens een audiocommentaar met de muziek heb horen meeneuriën,' schreef de Volkskrant-recensent over de dvd van Vengo. Gatlif leeft voor muziek. Zigeunermuziek. 'El flamenco puro!' beweert een zigeuner uit Vengo. En zo is het: De flamenco in deze film oogt en klinkt puur en de film vertolkt het pure flamenco-leven. Dat heeft te maken met verlies, passie, beweging, natuur en intuïtie. Schrijver/regisseur Gatlif - zelf zigeuner - maakte eerder films over zigeuners (oa Gadjo dilo) en schreef een deel van de César-winnende muziek. We worden op gehele optredens getrakteerd, van onder meer de legendarische zangeressen La Caita en La Paquera en van danser/choreograaf Antonio Canales. De klasse en extase ervan zijn schitterend; het is net of de kijker zomaar een barretje is ingewandeld en bij toeval een folklorisch concert meemaakt. Er blijft helaas weinig tijd over voor een Godfather-achtig vendetta-verhaal over een Andalusische clubeigenaar (Canales), die bloedschuld heeft bij een andere familie. Het plotje rammelt en verdwaalt, en zo lijkt Gatlif ondanks zijn authenticiteit op het randje van de etnische cliché te dansen. Of misschien is dit de pure zigeunermanier van verhalenvertellen.

Gadjo Dilo

1997 | Drama, Komedie

Frankrijk 1997. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Romain Duris, Rona Hartner, Izidor Serban, Florin Moldovan en Ovidiu Balan.

In deze poëtische komedie portretteert regisseur Gatlif, die zelf van zigeunerafkomst is, zonder enige vorm van voyeurisme een Roma-stam. Hoofdpersoon is de Franse Stéphane die naar Roemenië reist op zoek naar een bijzondere zigeunerzanger. Hij wordt in huis genomen door een oude zigeuner en langzaam integreert de 'gekke vreemdeling' (de vertaling van de titel) in hun gemeenschap.

Mondo

1995 | Drama, Familiefilm

Frankrijk 1995. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Ovidiu Balan, Pierette Fesch, Jerry Smith, Pierrette Fesch en Philippe Petit.

De tienjarige zigeunerjongen Mondo verschijnt uit het niets in de straten van Nice. Hij heeft geen familie, geen thuis. Met zijn ontwapenende glimlach stapt hij vrijmoedig op mensen af met de vraag of ze hem willen adopte-ren. Niemand zegt ja, maar de vindingrijke Mondo maakt snel vrienden. Hij haalt geld op voor de straatartiest, gespeeld door Philippe Petit, een beroemd koorddanser. Een oudere visser leert hem lezen, een zwervende Schot wordt zijn grootste vriend. Zijn enige vijand is de politie, die hem wil oppakken en in een tehuis wil stoppen. MONDO is een kleurrijke parabel over "Vrijheid". Regisseur Gatlif belicht de romantische kant van het bestaan in de marge van de maatschappij, met een poëtisch oog voor de schoonheid van het leven. Het gevoe-lige sprookje doet ons even wegdromen naar een andere wereld, waarin de regisseur over ons en over Mondo waakt.

Latcho Drom

1993 | Documentaire

Frankrijk 1993. Documentaire van Tony Gatlif.

De Algerijns-Franse filmmaker Gatlif reist van India via Egypte, Turkije en Oost-Europa naar Spanje om de lokale Roma-cultuur vast te leggen. Even fascinerend als de verschillen zijn de overeenkomsten die hij op de diverse continenten aantreft. Muziek en dans staan centraal in deze vrijwel dialoogloze documentaire die het Roma-bestaan nadrukkelijk van een kleurrijke, levendige kant wil laten zien - hoewel de benarde positie van Roma in het verleden en heden impliciet ook voorbij komt. Gatlif kreeg in Cannes de Un Certain Regard Award.

Gaspard et Robinson

1990 | Avonturenfilm, Komedie

Frankrijk 1990. Avonturenfilm van Tony Gatlif. Met o.a. Gérard Darmon, Vincent Lindon, Suzanne Flon, Bénédicte Loyen en Charlotte Girault.

Twee onafscheidelijke vrienden, Gaspard (Darmon) en Robinson (Lindon), knappen een strandhuis op om er een caf[KA1]e van te maken. Ondanks een moeilijke jeugd heeft de een, Robinson, een zonnig karakter, en doet al het mogelijke om zijn vriend Gaspard, die depressief is na het vertrek van zijn vrouw, er moreel weer bovenop te helpen. Op een dag ontmoeten zij een verwaarloosd omaatje (Flon), nemen haar met zich mee naar huis en adopteren haar vervolgens. Een heel eenvoudig thema, voorzien van een aanpak waarin de rake typeringen, waardoor deze cineast (een trotse zigeuner!) zich kenmerkt, niet ontbreken. Hij weet zijn altijd min of meer marginale, maar boeiende en sympathieke (RUE DU DEPART) karakters op een warme en menselijke wijze neer te zetten. Het onbeduidende scenario (Gatlif en Marie- Th[KA1]er[KA2]ese Rudel) brengt enkele langdradige momenten met zich mee, maar het voortreffelijke spel van de drie hoofdpersonen (een film met weinig personages en met weinig geld gemaakt) compenseert dit zeker weer. Vooral Flon, als een net zo ongewone grootmoeder als LA VIEILLE DAME INDIGNE van René Allio, valt op. Dominique Chapuis deed de fotografie.

Pleure pas my love

1989 | Komedie, Drama, Erotiek

Frankrijk 1989. Komedie van Tony Gatlif. Met o.a. Fanny Ardant, Rémi Martin en Jean-Pierre Sentier.

Gatlif is van oorsprong geen Noordafrikaan, zoals nogal eens wordt verondersteld, maar zigeuner! Met deze film stapt hij af van de beschrijving van randfiguren. Het gaat in wezen om een weinig bizonder gegeven, hoewel het hier een merkwaardige draai kreeg. Er zijn drie personages. De zoon brengt geleidelijk aan de maîtresse van zijn vader in vervoering. Wat langdradig en zo nu en dan ongeïnspireerd maar er zijn ook innmende scènes en ontroerende psychologische portretten.

Rue du départ

1986 | Drama

Frankrijk 1986. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. François Cluzet, Christine Boisson, Ann-Gisel Glass, Jean-Pierre Bacri en Maurice Barrier.

Een intiem beeld van de gewone mensen in het armoedige milieu van de Parijse buitenwijken. Een erg precies uitgewerke regie maar met in een vreemde omgeving geplaatste decors, overdadige belichting en veel pittoreske beelden. Jammer genoeg is het een mooie film over vieze buurten en een brave film over randfiguren. Onsamenhangend scenario en onduidelijke personnages die nooit overtuigen, met uitzondering van Boisson. Na LES PRINCES een teleurstellende film van Gatlif.

Les Princes

1983 | Drama

Frankrijk 1983. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Gérard Darmon, Céline Militon, Muse Dalbray, Concha Tavora en Dominique Maurin.

Een familie van Algerijnse zigeuners moet haar appartement in een woonkazerne ontruimen en wordt zo gedwongen tot een nomadenbestaan. Een bouwvakker neemt met zijn drie zwagers uit sociaal protest deel aan oplichterijen en diefstal en verstoot vanuit traditioneel macho-gevoel zijn vrouw, die zich door een sociaal werkster de anti-conceptiepil heeft laten aanpraten. Zijn inwonende grootmoeder houdt de tradities hoog, maar ze is nieuwsgierig en bereid te profiteren van de beschaving en ze leert met haar achterkleinkind lezen. Ondanks de soms grove karikaturen van een afkeurende maatschappij, is dit een door milieu, onderwerp en doorvoelde aanpak belangwekende film van de jonge Algerijnse regisseur die hiermee eigen ervaringen van zich af filmde. Er is een prachtige oma-rol van de tachtigjarige Muse Dalbray.

La Terre au ventre

1978 | Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk 1978. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Betty Berr, Anne Hoybel, Marie Keruzore, Marie-Hélène Rudel en Elisabeth Kaza.

1962. In Algerije leveren Franse troepen strijd tegen het opstandige FLN. Vier jonge Fransen en hun moeder leven in hun armoedige huisje in een klein dorp. De moeder is stervende. Dan valt een Algerijnse verzetstrijder, opgejaagd door de Fransen, het huisje binnen en vraagt om hulp. Het thema van de burgerbevolking die te lijden heeft onder de oorlog wordt hier boeiend gecombineerd met een subtiele relatieschets. Hoewel niet vrij te pleiten van enige langdradigheden en al te nadrukkelijke acteursprestaties is LA TERRE AU VENTRE een integere, interessante film.

La Rage au poing

1974 | Misdaad, Actiefilm

Frankrijk 1974. Misdaad van Eric Le Hung. Met o.a. Gilles Chevalier, Françoise Dorner, Tony Gatlif, Patrick Jeantet en Philippe Lavot.

Naar een oorspronkelijk idee van Tony Gatlif: dit idee is nauwelijks oorspronkelijk te noemen, want het gaat om het beschrijven van de afpersing, agressie, listen en uiteenlopende gewelddadigheden van een bende straatjongeren in de Parijse voorsteden. Alledaags gegeven en helemaal afgezaagd wat betreft de plaats waar het zich allemaal afspeelt. Andere regisseurs hebben dit onderwerp met veel meer vernuft, diepgang en scherpte aangepakt. Hier hebben we te maken met een twijfelachtig bijprodukt, dat voorspelbaar eindigt in een bloedbad. De clichématige typetjes worden gespeeld door jonge, slecht geregisseerde acteurs.

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1983	Les Princes
1974	La Rage au poing

Scenarist		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2017	Djam
2014	Geronimo
2009	Liberté
2006	Transylvania
2004	Exils
2002	Swing
2000	Vengo
1999	Je suis né d'une cigogne
1997	Gadjo Dilo
1995	Mondo
1993	Latcho Drom

Producer		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2014	Geronimo
2009	Liberté
2004	Exils
2000	Vengo
1997	Gadjo Dilo

Componist		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2006	Transylvania
2004	Exils
2002	Swing
2000	Vengo
1999	Je suis né d'une cigogne
1997	Gadjo Dilo

name

email

mijn instellingen