Vengo
'Gatlif is de eerste regisseur die ik tijdens een audiocommentaar met de muziek heb horen meeneuriën,' schreef de Volkskrant-recensent over de dvd van Vengo. Gatlif leeft voor muziek. Zigeunermuziek. 'El flamenco puro!' beweert een zigeuner uit Vengo. En zo is het: De flamenco in deze film oogt en klinkt puur en de film vertolkt het pure flamenco-leven. Dat heeft te maken met verlies, passie, beweging, natuur en intuïtie. Schrijver/regisseur Gatlif - zelf zigeuner - maakte eerder films over zigeuners (oa Gadjo dilo) en schreef een deel van de César-winnende muziek. We worden op gehele optredens getrakteerd, van onder meer de legendarische zangeressen La Caita en La Paquera en van danser/choreograaf Antonio Canales. De klasse en extase ervan zijn schitterend; het is net of de kijker zomaar een barretje is ingewandeld en bij toeval een folklorisch concert meemaakt. Er blijft helaas weinig tijd over voor een Godfather-achtig vendetta-verhaal over een Andalusische clubeigenaar (Canales), die bloedschuld heeft bij een andere familie. Het plotje rammelt en verdwaalt, en zo lijkt Gatlif ondanks zijn authenticiteit op het randje van de etnische cliché te dansen. Of misschien is dit de pure zigeunermanier van verhalenvertellen.
