Nelly Borgeaud

La confusion des genres

Frankrijk 2000. Komedie van Ilan Duran Cohen. Met o.a. Pascal Greggory, Nathalie Richard, Vincent Martinez, Alain Bashung en Julie Gayet.

La vie ne me fait pas peur

Zwitserland​/​​Frankrijk 1999. Drama van Noémie Lvovsky. Met o.a. Magali Woch, Ingrid Molinier, Jean-Marie Parmentier, Camille Rousselet en Valeria Bruni Tedeschi.

Jeanne et le garçon formidable

Frankrijk 1998. Romantiek van Olivier Ducastel en Jacques Martineau. Met o.a. Virginie Ledoyen, Mathieu Demy, Jacques Bonnaffé, Valérie Bonneton en Frédéric Gorny.

La femme d'un seul homme

België​/​​Frankrijk 1997. Romantiek van Robin Renucci. Met o.a. Clémentine Célarié, Didier Sandre, Barbara Schulz, Robin Renucci en Julie Voisin.

Les cinq dernières minutes : L'assassin fait du cinéma

Frankrijk 1994. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Pierre Santini, Pierre Hoden, Nelly Borgeaud, Marie Bariller en Mario Luraschi.

Nabij het bos van Senlis wordt een misdaadfilm opgenomen. Commissaris Massard (Santini) en zijn trouwe partner (Hoden) zijn als experts in de criminilogie uitgenodigd om op te treden als adviseurs. Iedereen siddert voor de ster van de film Marika (Bariller), en niemand durft in te gaan tegen haar besluit een gevaarlijke stunt op een paard zelf uit te voeren. De stunt mislukt en de ster maakt een dodelijke val. Iedereen is ervan overtuigd dat het een ongeval was, behalve Massard, die aan moord denkt. Goed gemaakte routine-detective op basis van een weinig geïnspireerd scenario van Vergez zelf. Op de vertolking is, zoals steeds in deze serie, weinig aan te merken. Vergez speelt zelf de regisseur van de film in de film. Goed camerawerk van Jean-Claude Saillier.

Une nouvelle vie

Zwitserland​/​​Frankrijk 1993. Drama van Olivier Assayas. Met o.a. Sophie Aubry, Judith Godrèche, Bernard Giraudeau, Christine Boisson en Philippe Torreton.

Tina is twintig en heeft haar vader nooit gekend. Ze is opgevoed door haar wilskrachtige moeder en staat nu op het punt te trouwen met de vriendelijke Torreton. Wanneer haar moeder sterft, stort haar fragiele wereldje in. Hoewel ze heeft beloofd het nooit te zullen doen, wil ze per se haar vader opzoeken. De eerste confrontatie is niet met hem, maar met haar halfzuster Godrèche. Een intimistische beschouwing van complexe familiebetrekkingen, goed gefilmd en aanvaardbaar gespeeld, maar met een scenario van Assayas dat weinig verrassends te bieden heeft. Denis Lenoir stond achter de camera.

L'accompagnatrice

Frankrijk 1992. Drama van Claude Miller. Met o.a. Romane Bohringer, Richard Bohringer, Elena Safonova, Claude Rich en Samuel Labarthe.

Miller heeft de gebeurtenissen in de roman van Nina Berberova verplaatst naar het bezette Parijs van 1942. Centraal staat de aantrekkingskracht die een mooie, jonge zangeres op een adolescente uit een bescheiden milieu uitoefent. Als talentvol pianiste wordt zij de begeleidster van eerstgenoemde. Hoewel Miller laat merken niet wezenlijk geraakt te zijn door het onderwerp, herkent de kijker zijn muziek en vakmanschap, als het gaat om het vastleggen van een blik, een traan of een gebaar, niet onder woorden te brengen gevoelens en de ingehouden confrontaties tussen de personages. De uitstekende acteursregie dwingt bewondering af. Een opmerkzame vertolking van Richard Bohringer en Safonova. Romane Bohringer is een ware ontdekking. Scenario van Miller en Luc Beraud. Camerawerk van Yves Angelo.

Les cahiers bleus

Frankrijk 1991. Komedie van Serge Leroy. Met o.a. Evelyne Bouix, Jean Carmet, Michel Duchaussoy, Nelly Borgeaud en Tom Novembre.

Het is een rustige en brave school volgens de inspecteur, maar de nieuwe onderwijzeres komt deze harmonie verstoren. Ze voorziet haar leerlingen vooral van blauwe schriften waarin ze alles mogen opschrijven dat in hen opkomt. Op een dag krijgen ze het vreemde idee een gedicht met een beetje bloed te illustreren: de ouders vinden het een schandaal! Wat is dat voor een gek mens? Jaag haar weg! De kinderen zijn echter gelukkig en werken hard, maar uiteindelijk loopt de zaak uit de hand vanwege de pietluttigheid van de volwassenen. Een tweeslachtige film van de zeer wisselvallige regisseur Leroi, die de kinderen overigens zeer goed beschrijft en er af en toe echte monsters van maakt (ATTENTION, LES ENFANTS REGARDENT), terwijl hij zich op de rand van het fantastische genre begeeft. Er zitten echter te veel kunstgrepen in het nauwelijks realistische scenario, hetgeen het uitstekende homogene acteerwerk niet ten goede komt. Tamelijk vrije bewerking van de roman van René-Jean Clot Le bleu d'outre-tombe.

Tumultes

België​/​​Frankrijk 1990. Drama van Bertrand Van Effenterre. Met o.a. Bruno Cremer, Nelly Borgeaud, Julie Jezequiel, Clotilde de Bayser en Laure Marsac.

Het bedoelde tumult speelt zich van binnen af. Patrick is in Engeland doodgegaan. Zijn familie, die aan de Bretonse kust woont, hun geboortestreek, wordt op de hoogte gebracht en ieder reageert anders. De vader stort zich op zijn werk tussen eb en vloed in de visserij, de moeder vlucht in schizofreen gedrag en de drie dochters ervaren een gruwelijk verlies. Alleen Anne weet dat haar broer zelfmoord heeft gepleegd, maar durft het niet te zeggen. Ze wacht er heel lang mee - een opmerkelijk beknopte scène - en dit nieuws werkt als de katalysator die alle wonden heelt. Een eenvoudige, trage, uitvoerige geschiedenis, op zeer persoonlijke wijze benaderd en voorzien van bewonderenswaardig spel. De steeds terugkerende beelden van de zee, vergezeld van het 'Requiem en ut mineur' van Cherubini, vormen het leit-motiv. Fascinerend.

Le noeud de vipéres

Frankrijk 1990. Drama van Jacques Trébouta. Met o.a. Pierre Dux, Suzanne Flon, Michel Peyrelon, Nelly Borgeaud en Sabine Haudepin.

Dux ervaart dat zijn vrouw Flon geen enkele belangstelling voor hem aan de dag legt. Langzaam maar zeker begint hij haar intens te haten. Naar een roman van François Mauriac. Het dialoog werd geschreven door Jean Chatenet.

Le malade imaginaire

Frankrijk 1990. Komedie van Jacques Deschamps. Met o.a. Jean Dautremay, Christine Murillo, Nelly Borgeaud en Isabelle Desroches.

Een filmbewerking van de komedie van Moli[KA2]ere naar de theaterregie van Jean-Marie Vill[KA1]egier. De ironie van het lot sloeg meedogenloos toe, toen de dramaturg-acteur enkele uren na de vierde voorstelling, waarin hij de rol van de zieke in kwestie speelde, stierf (1673). Een des te interessantere bewerking omdat het stuk voor het eerst wordt gespeeld met de proloog en de vier zang- en dansintermezzo's. Bovendien uitstekende acteerprestaties.

Le ciel du faubourg

Frankrijk 1990. Komedie van Jacques Trefouel. Met o.a. Pierre Banderet en Nelly Borgeaud.

Voor deze bewerking van een roman van Andr[KA1]e Dh[KA4]otel is de tekst nauwkeurig gevolgd. Dat geldt niet voor de strekking en het is dan ook heel moeilijk de werkwijze en de sfeer van deze schrijver over te brengen op het scherm. Zijn intriges rond de (morele, sentimentele en sociale) dwalingen van op het eerste gezicht middelmatige personages, zijn heel vaag. Het gaat vooral om de stijl. Deze film is zodoende eerder een illustratie van deze bizondere wereld, keurig ingekleurd door twee hoofdpersonen die worden omringd door duistere bijfiguren. Langdradig.

La pipe de Maigret

Frankrijk 1989. Misdaad van Jean-Marie Coldefy en Jean-Marie Codelfy. Met o.a. Jean Richard, Nelly Borgeaud, Philippe Demarle, Gérard Jourde en André Penvern.

Maigret kan er niet van slapen. Iemand heeft zijn lievelingspijp gestolen uit zijn eigen kantoor op de Quai des Orfèvres. Onvergeeflijke heiligschennis!! Een onderzoek volgt en verrassingen blijven niet uit maar de pijp komt weer terecht. Een bewerking van Simenon die soms tegen het komische aanligt. Ontspannend en aardig om te volgen, mede dank zij een vrij levendige regie en overtuigend spel.

Comédie d'été

Frankrijk 1989. Komedie van Daniel Vigne. Met o.a. Marushka Detmers, Rémi Martin, Jean-Claude Brialy en Nelly Borgeaud.

Daniel Vigne, gevoelig, scherpzinnig en origineel filmer van het verleden (LE RETOUR DE MARTIN GUERRE), heeft de roman [KL]Versant Sud[KLE] van de Oostenrijkse schrijver Edouard von Keyserling bewerkt en verfilmd. Dat was geen eenvoudige klus want het gaat om een moeilijk, gedetailleerd, subtiel en genuanceerd auteur die in al zijn boeken de ondergang van een aristocratie met een voorliefde voor het morbide en sadomasochistische (het is 1912) beschrijft. De regisseur slaagt erin deze gecompliceerde en toch ook angstige personages op het witte doek over te brengen. De kijker krijgt bij het zien van de beelden de indruk werkelijk de lucht in te ademen van een tijd waarin niets kon of mocht. Een geslaagde opzet.

Dandin

Frankrijk 1988. Komedie van Roger Planchon. Met o.a. Claude Brasseur, Daniel Gélin, Zabou Breitman, Nelly Borgeaud en Jean-Claude Adelin.

De klucht (met serieuze ondertoon) van Moli[KA2]ere in een bewerking van een toneelregisseur van wie het de eerste lange speelfilm is. Planchon is zonder twijfel bang geweest het verwijt te krijgen `gefilmd theater` te maken. Resultaat: de camera`s (vier stuks!) zwenken om en om alsof ze de draaiziekte hebben en de sint-vitus dans aan het doen zijn. Teveel geluid en teveel opgewondenheid, ook om zo moeilijke scènes luchtiger te maken. Dit belangrijke voorbehoud daargelaten, wordt in DANDIN door alle acteurs schitterend gespeeld en briljant door Brasseur in de hoofdrol. En men vindt er de geest van Molière helemaal in terug.

Paroles et musique

Canada​/​​Frankrijk 1984. Komedie van Élie Chouraqui. Met o.a. Catherine Deneuve, Richard Anconina, Jacques Perrin, Nick Mancuso en Dominique Lavanant.

Twee vrienden (Lambert en Anconina) willen carri[KA2]ere maken in de muziek. Dat lukt met hulp van de veertig-jarige impressario Deneuve, een vrouw die in zaken geslaagd is, maar gekweld wordt door priv[KA1]e-problemen. Hun wegen scheiden zich als een van hen (Lambert) verliefd wordt op Deneuve, wiens echtgenoot vertrokken is naar Canada. Na diverse verwikkelingen vinden ze elkaar weer en pakken de draad weer op. Chouraqui is een van de assistenten van Lelouch, maar zijn werk is duidelijk niet van hetzelfde kaliber. Oppervlakkig zoals een beeldroman, en te mooi om waar te zijn. Ondanks zijn onbetwistbare liefde voor het filmen heeft de maker hier niets nieuws te melden. De verzorgde muziek van Legrand werkt niet echt in een verhaal over de pop-wereld.

Je, tue, il,

Frankrijk 1982. Thriller van Pierre Boutron. Met o.a. Pierre Vaneck, Nelly Borgeaud, Magali Renoir, François Perrot en Françoise Dorner.

Charles Courville (Vaneck) is een beroemde schrijver, die zowel bij het publiek als in de pers lof oogst. Hij bereidt zich voor op de publikatie van een nieuwe roman, die zijn carri[KA2]ere moet bekronen, maar dan doet zich een reeks even onverklaarbare als ongewone en verontrustende gebeurtenissen voor, waardoor hij gaat geloven dat er een raadsel speelt in zijn bestaan. Met de hulp van zijn vrouw gaat hij op zoek naar de waarheid, die een mens soms beter niet kan achterhalen! De regisseur heeft zich altijd al beziggehouden met de (zeldzame) creatieve tv-genres. Duistere en angstaanjagende sfeer, tweeslachtige personages, en een raadsel dat met zorg intact gehouden wordt tot aan de verrassende finale.

Une page d'amour

Frankrijk 1980. Drama van Élie Chouraqui. Met o.a. Anouk Aimée, Bruno Cremer, Frédérique Alexandre, Nelly Borgeaud en Jean-Pierre Castaldi.

Charles Courville (Vaneck) is een beroemde schrijver, die zowel bij het publiek als in de pers lof oogst. Hij bereidt zich voor op de publikatie van een nieuwe roman, die zijn carri[KA2]ere moet bekronen, maar dan doet zich een reeks even onverklaarbare als ongewone en verontrustende gebeurtenissen voor, waardoor hij gaat geloven dat er een raadsel speelt in zijn bestaan. Met de hulp van zijn vrouw gaat hij op zoek naar de waarheid, die een mens soms beter niet kan achterhalen! De regisseur heeft zich altijd al beziggehouden met de (zeldzame) creatieve tv-genres. Duistere en angstaanjagende sfeer, tweeslachtige personages, en een raadsel dat met zorg intact gehouden wordt tot aan de verrassende finale.

Mon oncle d'Amérique

Frankrijk 1980. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Gérard Depardieu, Nicole Garcia, Roger Pierre, Marie Dubois en Nelly Borgeaud.

Aan de hand van drie fictieve levenslopen giet Resnais de theorieën van neurochirurg-filosoof Henri Laborit (1914-1995) in een hoogst originele cinepuzzelvorm. Textielfabrieksdirecteur René, actrice Janine en schrijver-politicus Jean handelen allemaal zowel naar oerinstincten als naar maatschappelijke 'wetten' zoals door Laborit geponeerd. Deze worden geïllustreerd met rattenexperimenten. Geestoprekkende, veelbekroonde cinema van een meester. Voor het oorspronkelijke afficheontwerp tekende stripauteur Enki Bilal. Nevenrolletje van Catherine Frot, die later tot Frankrijks meest geliefde actrice zou uitgroeien.

Les rustres

Frankrijk 1978. Komedie van Yves-André Hubert. Met o.a. Nelly Borgeaud, Magali Renoir, Michel Galabru, Gaston Vacchia en Bruno Devoldore.

Een nogal fantasieloze verfilming naar Carlo Goldoni (1707- 1793) onder regie van Claude Santelli. Het stuk doet als fijnzinnige, zich gedurende een carnaval in Venetië afspelende karakter- en zedenschets vrij gedateerd aan. Subtiele decors van Jean Mandaroux en aanstekelijke, ritmische muziek. De spontaniteit van Renoir doet veel terwijl Galabru - bij wijze van uitzondering - aardig wordt benut.

Le sucre

Frankrijk 1978. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Gérard Depardieu, Michel Piccoli, Jean Carmet, Nelly Borgeaud en Roger Hanin.

Een speculant weet een rentenier over te halen om diens kersverse erfenis te investeren in aandelen op de suikermarkt waarvan de beursnotities worden gecontroleerd door een financiële haai. Minder een sociale satire op de paniek die bij marktfluctuaties kan ontstaan dan een karikaturale karakterstudie die een reeks uitgelezen acteurs alle kansen op ongewone types geeft. Scenario van Georges Conchon en de regisseur.

La Certosa di Parma

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1977. Mauro Bolognini. Met o.a. Peter Capell, Lucia Bosè, Nelly Borgeaud, Jean Boissery en Yann Babilée.

Een speculant weet een rentenier over te halen om diens kersverse erfenis te investeren in aandelen op de suikermarkt waarvan de beursnotities worden gecontroleerd door een financiële haai. Minder een sociale satire op de paniek die bij marktfluctuaties kan ontstaan dan een karikaturale karakterstudie die een reeks uitgelezen acteurs alle kansen op ongewone types geeft. Scenario van Georges Conchon en de regisseur.

L'homme qui aimait les femmes

Frankrijk 1977. Drama van François Truffaut. Met o.a. Geneviève Fontanel, Leslie Caron, Nathalie Baye, Sabine Glaser en Valérie Bonnier.

Een ingenieur heeft een wanhopige behoefte aan gezelschap van vrouwen en maakt om de meest uiteenlopende redenen, maar altijd serieus en oprecht, voortdurend jacht op alle categorie[KA3]en, maar vindt nooit de ware. Zijn autobiografische roman wekt de interesse van een redactrice van een uitgeverij. Rondom de ernstige en bijna melancholieke Don Juan - een ongewone en goede rol van Denner - voert Truffaut in soms heel kort bestek een reeks vrouwenportretten op die bijna allemaal even opmerkelijk zijn, al heeft het scenario (van Truffaut, Michel Fermaud en Suzanne Schiffman) wat erg weinig substantie.

Parlez-moi d'amour

Frankrijk 1975. Drama van Michel Drach. Met o.a. Louis Julien, Nathalie Roussel, Andréa Ferréol, Michel Aumont en Joëlle Bernard.

Een adolescent - zoon van gescheiden ouders - beleeft zijn eerste seksuele ervaringen, maar adviseert zelf de jonge actrice op wie hij verliefd wordt om een regisseur te verkiezen boven hem. Een zelfmoordpoging uit eenzaamheid resulteert in de hereniging met, en hopelijk meer aandacht van zijn moeder. De bekwame en soepele regie en de goede spelprestaties verdienen een beter scenario dan de optelsom van clichés en aangedikte zwartwitcontrasten. Een traumatische ervaring te laten oplossen in een lachbui aan het slot lijkt gepikt te zijn van LE SOUFFLE AU COEUR en mist iedere overtuigingskracht.

La sirène du Mississipi

Frankrijk​/​​Italië 1969. Romantisch drama van François Truffaut. Met o.a. Catherine Deneuve, Jean-Paul Belmondo, Nelly Borgeaud, Martine Ferrière en Marcel Berbert.

De Franse meester lijkt met deze verfilming van de romantische thriller Waltz into darkness van William Irish vooral een ode te willen brengen aan Hitchcock. Belmondo speelt een eenzame zakenman op een Afrikaans eiland, die een postorderbruid bestelt. Bij aankomst windt de dame in kwestie (Deneuve) hem meteen om haar vinger, maar is ze wel te vertrouwen? Destijds een relatieve flop voor Truffaut, misschien omdat het allemaal wat afstandelijk en oppervlakkig blijft, maar de sfeer is lekker broeierig en de acteurs zijn très cool. In 2001 verscheen de lachwekkende remake Original Sin met Antonio Banderas en Angelina Jolie.

La bien-aimée

Frankrijk 1967. Drama van Jacques Doniol-Valcroze. Met o.a. Michèle Morgan, Paul Guers, Jean-Marc Bory, Eléonore Hirt en Marc Eyraud.

Meer een herziening dan een bewerking van de roman [KL]Fanny[KLE] van Lucie Faure. Parijs aan het einde van de negentiende eeuw. Een bankier, de graaf van Frezac (Guers) wordt na een hartaanval op de vloer van zijn kantoor aangetroffen. Een vriend vertelt het trieste verhaal aan Fanny (Morgan), die al tien jaar lang een relatie met de graaf had, hoewel hij getrouwd was en kinderen had. Tenminste, dat dacht iedereen toch. De waarheid blijkt echter heel anders te zijn. Behalve met de subtiele dialogen en het hoogstaande spel van de acteurs hebben we hier te maken met een regisseur die het tv-gebeuren heeft weten te verrijken met zijn scheppende geest (1920-1989). Elk beeldt verwijst naar een schilderij van de impressionistische meesters van die tijd. 'Overdreven esthetiek' volgens sommigen, maar dat doet niks af aan het verhaal en aan de bijzonder betoverende helderheid van het geheel.

Codine

Frankrijk​/​​Roemenië 1963. Drama van Henri Colpi. Met o.a. Alexandre Virgil Platon, Rasvan Petresco, Françoise Brion, Nelly Borgeaud en Maurice Sarfati.

In een arm dorpje in Roemeni[KA3]e anno 1900 sluit een halfwees vriendschap met goedmoedige krachtpatser Codine (Platon), die hem en zijn moeder weet te redden van een choleraepidemie. Een woedeaanval wegens bedrog van zijn geliefde met zijn beste vriend maakt de reus tot moordenaar maar hij komt toch weer uit zijn schuiladres om de verantwoordelijkheid voor zijn kleine makker op zich te nemen. Dit primitieve volksdrama kreeg een overtuigende vertolking en een zorgvuldige filmvorm, die vals sentiment en onnodig pittoresk spectakel vermijdt en humor en drama vanzelfsprekend afwisselt en in elkaar laat overgaan. Het op het filmfestival van Cannes bekroonde scenario is van Dumitru Carabat, Yves Jamiaque en regisseur Colpi naar de roman van Panait Istrati. Het camerawerk is van Stefan Horvath en Marcel Weiss. Eastmancolor.

Jacqueline

Zwitserland 1956. Drama van Franz Schnyder. Met o.a. Nelly Borgeaud, Hannes Schmidhauser, Heinrich Gretler, Peter Arens en Fred Tanner.

Het verhaal van deze film navertellen is ondoenlijk. Er is een operetteachtige Freiburger, een soldaat van de Zwitserse garde van het Vaticaan ('praat wat zachter, de paus slaapt!'), gedwarsboomde liefdes, een gezamenlijke reis naar Rome, een hersentumor en het Vreemdelingenlegioen. Waarschijnlijk de meest belachelijke Franstalige Zwitserse film ooit gemaakt. Hoogtepunt in deze film: dertig Zwitserse koeien die hun bellen laten klingelen, terwijl de mensen buikpijn krijgen van het lachen. Met als muziek het onovertroffen 'koeherderslied' gezongen in plat Freiburgs. Stuitend kleurgebruik. Deze film kan beschouwd worden als de enige werkelijk surrealistische Zwitserse film, wat zeker niet de bedoeling van de makers was.

Le dossier noir

Frankrijk​/​​Italië 1955. Thriller van André Cayatte. Met o.a. Jean-Marc Bory, Bernard Blier, Nelly Borgeaud, Danièle Delorme en Gianni Esposito.

Een jonge rechter van instructie Jacques Arnaud (Bory) wordt benoemd in een provincieplaatsje na de dood van zijn voorganger. Hij ontvangt een klacht van hondenfokker Dutoit (Balp[KA1]etr[KA1]e), wiens beesten vergiftigd werden. Hij heropent de zaak, maar het dossier uit de titel dat door een kennis van Dutoit, Le Guen (Grenier), was samengesteld, is zoek. Het brengt een vooraanstaande burger, Boussard (Frankeur), in verlegenheid. Dan wordt Le Guen vergiftigd en het onderzoek naar zijn dood leidt tot onverkwikkelijke intriges in de kring van de familie, medewerkers, de pers en de lokale autoriteiten. Arnaud komt uiteindelijk op twee mogelijke verdachten, maar dan blijkt Le Guen door nalatigheid in het ziekenhuis te zijn gestorven. Het in de openbaarheid brengen van de schandalen eist nieuwe slachtoffers: de zoon van Le Guen, Alain (Fourkade) pleegt zelfmoord en Arnaud wordt ontslagen. De film is een pleidooi voor de objectiviteit van justitie en gerechtigheid voor de burger, maar er worden te veel geheimen over schuld op elkaar gestapeld, waardoor het openen van provinciale beerput steeds minder overtuigt. Hevige dramatisering geeft tegelijk sterke rolbezetting goed gebruikte kansen. Wordt in Frankrijk hoger gewaardeerd dan er buiten, omdat heel veel kleine details de niet-Franse kijker ontgaan. Een halve eeuw na dato, in een land met een half miljoen, grotendeels politieke schadalen en corruptiezaken, die door vijfhonderd rechters behandeld moeten, worden nog steeds zeer actueel. Het scenario is van Charles Spaak en regisseur Cayatte. Het camerawerk is van Jean Bourgoin. Mono.

Hotel Adlon

Duitsland 1955. Drama van Josef von Báky. Met o.a. Sebastian Fischer, Nelly Borgeaud, Werner Hinz, Nadja Tiller en René Deltgen.

Veertig jaren uit het bestaan van een hotel in Berlijn. Het bekende mensen-in-het-hotel-genre aan de hand van Hedda Adlons levensherinneringen.

Celà s'appelle l'aurore

Italië​/​​Frankrijk 1955. Drama van Luis Buñuel. Met o.a. Lucia Bosé, Georges Marchal, Nelly Borgeaud, Gianni Esposito en Julien Bertheau.

Dokter Valerio (Marchal) is nauw betrokken bij de levens van zijn patiënten in een plattelandsgemeente. Zoals Sandro (Esposito), voorman van een lokale industrieel. Ondertussen verlangt Valerio’s jongere vrouw Angela (Borgeaud) naar grootsteeds Nice. Na een periode in Mexico bewerkte de Spaanse Buñuel in Frankrijk een roman van Emmanuel Roblès. Deze film vormt met de latere La mort en ce jardin en La fièvre monte à El Pao een drieluik over revolutionair sentiment. Sterk werk van de maker van ondermeer Un chien Andalou en Belle de Jour