Marguerite Duras: regie, cast, scenario, muziek en schrijver.
Er zijn 19 films gevonden.

La douleur

2017 | Biografie, Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 2017. Biografie van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Mélanie Thierry, Benoît Magimel, Benjamin Biolay en Grégoire Leprince-Ringuet.

Parijs april 1945. Schrijfster Marguerite krijgt te horen dat haar man, wegens zijn politieke activisme gearresteerd is en op zijn deportatie wacht. De enige hoop op overleven is een snel einde van de oorlog en Marguerite kan niets anders doen dan wachten.

Depardieu... le regard des autres

2000 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 2000. Documentaire van Catherine Jivora en Pierre-André Boutang. Met o.a. Le Dœuff, Nathalie Baye, Claude Berri, Michel Blanc en Bertrand Blier.

Parijs april 1945. Schrijfster Marguerite krijgt te horen dat haar man, wegens zijn politieke activisme gearresteerd is en op zijn deportatie wacht. De enige hoop op overleven is een snel einde van de oorlog en Marguerite kan niets anders doen dan wachten.

L'amant

1992 | Romantiek, Drama, Erotiek, Biografie

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Vietnam 1992. Romantiek van Jean-Jacques Annaud. Met o.a. Jane March, Tony Leung Ka Fai, Frédérique Meininger, Arnaud Giovaninetti en Melvil Poupaud.

Als een vijftienjarige Française (March) vanuit koloniaal Indochina naar een kostschool in Saigon gaat ontmoet ze een meer dan twee keer zo oude Chinees (Leung). Liefde op het eerste gezicht. Lastig: haar ouders zijn wat verloederde racisten, hij moet binnenkort een verstandshuwelijk aangaan met een rijke Chinese erfgename. Het indrukwekkende semi-autobiografisch boek van Marguerite Duras (die zich van deze verfilming distantieerde) werd door Annaud wel erg zweterig in beeld gebracht: 'exotische soft porno', werd er dan ook door sommige critici geschamperd.

Les Enfants

1984 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1984. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Alexandre Bougosslavsky, Daniel Gélin, Tatiana Moukhine, Martine Chevalier en André Dussollier.

Ernesto, zoon van hele eenvoudige ouders, lijkt wel dertig jaar terwijl hij pas zeven is. Hij gaat niet vaak naar school, maar verwerft desondanks encyclopedische kennis op universitair niveau. Hij keert tenslotte terug tot de eenvoud van het alledaagse gezinsleven. Deze film straalt een enorme energie uit en is uit het leven van de personages gegrepen. Duras vervolgt, via hen, haar bittere en wanhopige monoloog gewijd aan onze eenzaamheid en suggereert de herleving van een tegenwoordig zeldzaam medeleven. Met fascinerende beelden geeft zij uiting aan haar obsessies.

Agatha et les lectures illimitées

1981 | Experimenteel

Frankrijk 1981. Experimenteel van Marguerite Duras. Met o.a. Bulle Ogier en Yann Andréa.

Broer en zus, die een geheime liefde voor elkaar koesteren, zien elkaar na vele jaren weer in een verlaten villa in een verlaten badplaats. Hun zwijgen roept het verleden op. Ze verlaten elkaar opnieuw: het is in hun herinneringen niet mooier geworden dan het was want 'alles was zo mooi, veel mooier dan de herinnering'. Paradoxaal genoeg gaat een hartstochtelijke lyriek in deze film gepaard met een uitermate starre beeldafstelling en lange opnamen waarop weinig te zien valt. Een 'ongewenste, verboden, niet weer te geven emotie' weergegeven als een soort obsessie. Cinema van het afwezige, de herinnering, de eenzaamheid en de vergetelheid. Een film die met geen andere te vergelijken is.

Le Navire night

1978 | Experimenteel

Frankrijk 1978. Experimenteel van Marguerite Duras. Met o.a. Dominique Sanda, Bulle Ogier en Mathieu Carrière.

Een SOS-telefoonlijn verbindt gedurende de nacht een getrouwde vrouw die aan leukemie lijdt, met een onbekende man. Hierdoor ontstaat een verbale liefdesrelatie, die weer teniet wordt gedaan omdat ze mogelijk steeds gelogen heeft. De film is niet meer dan een tamelijk willekeurige, hoewel zeer esthetische illustratie bij de geluidsband waarop Duras zelf de dialoog voert met collega-cineast Benoît Jacquot. De uiterst muzikale stem van Duras heeft een magisch effect. Men kan zich echter afvragen of hier nog wel van 'film' te spreken is.

Vera Baxter

1977 | Drama

Frankrijk 1977. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Claudine Gabay, Delphine Seyrig, Gérard Depardieu, Noëlle Chatelet en Claude Aufort.

Vera is de trouwe echtgenote van een ontrouwe man. Hij verschaft haar een minnaar, verteerd als hij wordt door schuldgevoelens. Geleidelijk aan groeit het koppel uit elkaar. De regisseuse en romanschrijfster gaat in deze film door met haar experiment: het achterwege laten van alle dramatiek, het laten prevaleren van het woord boven het beeld, het creëren van een statische toestand. Zij houdt zich aan geen enkele regel, maakt geen gebruik van muziek en er zijn geen gegevens over tijd en plaats. Uiteindelijk blijft er niets meer van een verhaal over. Een fascinerende film. De een zal het aanspreken, de ander totaal niet.

Le Camion

1977 | Experimenteel

Frankrijk 1977. Experimenteel van Marguerite Duras. Met o.a. Marguerite Duras en Gérard Depardieu.

Regisseuse Duras en acteur Depardieu zitten samen aan een tafel, terwijl zij het scenario voorleest over een vrouw die een lift krijgt van een vrachtwagenchauffeur. Hij luistert, of stelt vragen, zij antwoordt. Afgewisseld door beelden van een vrachtwagen, waarvan de inzittenden onzichtbaar blijven en die door een avondlandschap rijdt. Dit opmerkelijke experiment waarin het beeld `vernietigd wordt` en vervangen door de tekst, krijgt een suggestieve en bijna hallucinerende werking door de taalschoonheid (en Duras' dictie) en de simpelheid van de fotografie.

Baxter, Véra Baxter

1977 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1977. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Claudine Gabay, Delphine Seyrig, Gérard Depardieu, Noëlle Chateljet en Nathalie Nell.

V[KA1]era, die door haar geliefde echtgenoot bedrogen wordt en door hem uit eigenbelang in de armen van een ander is gedreven, is onderwerp van de verhalen in een bar. Een onbekende vrouw die het verhaal gehoord heeft gaat V[KA1]era `s avonds opzoeken - na een dag met gesprekken met de rivale, met de ex- minnaar en (telefonisch) met de echtgenoot - om haar van zelfmoord te weerhouden, tenzij ze zelf de Dood is. Om te zien en te horen een hypnotisch-trage film - alleen de echtgenoot (de stem is van François Périer) praat telefonisch 'normaal' - die inhoudelijk een herhalingsoefening is van Duras' eerdere werk, en die door de schematische opbouw eentonig wordt, maar wel móói eentonig.

Son nom de Venise dans Calcutta désert

1976 | Experimenteel

Frankrijk 1976. Experimenteel van Marguerite Duras. Met o.a. Delphine Seyrig, Nicole Hiss, Marie-Pierre Thiébaul en Sylvie Nuytten.

Zoals het merendeel van de films van deze romanschrijfster en cineaste, valt ook deze niet na te vertellen. De geluidsband is identiek aan haar vorige, INDIA SONG, waardoor het nodig is beide films te zien. Bovendien is er van de al verouderde decors van INDIA SONG weinig meer over gebleven dan lege en verlaten vertrekken, gapende openingen en wilde tuinen. Een decor waarin het spookt en waar geen enkel menselijk wezen langskomt. Een zoektocht naar het absolute? Gefilosofeer over de tijd, de eenzaamheid en de dood? Het geluid en het beeld verlopen niet synchroon, statische opnamen, een geleidelijk aan meedogenloze afbraak van de filmstijl en nog meer van die obsessies. Het uiteindelijke resultaat is een film die de fantasie van de kijker prikkelt.

Des journées entières dans les arbres

1976 | Drama

Frankrijk 1976. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Madeleine Renaud, Jean-Pierre Aumont, Bulle Ogier en Yves Gasq.

Moeder en zoon hebben elkaar in tien jaar niet gezien. Zij is minder welgesteld dan hij dacht, hij blijkt animator in een morsige nachtclub, heeft een hoerige vriendin en gokschulden. Ondanks teleurstellingen over en weer vinden ze elkaar tenslotte in herinneringen aan vroeger. Duras bewerkte haar eigen roman tot toneelstuk en vervolgens tot film die ondanks de sobere, statische stijl haar meest toegankelijke werd, met een opmerkelijke Renaud.

India song

1975 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1975. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Delphine Seyrig, Mathieu Carrière, Claude Mann, Didier Flamand en Vernon Dobtcheff.

Tijdens twee soirées rond 1930 danst en flirt de vrouw van de Franse ambassadeur in India met de aanwezige diplomaten, maar negeert de op haar verliefde vice-consul die zijn liefde tenslotte wanhopig uitschreeuwt. Ondertussen suggereert de geluidsband de door pest en honger geteisterde buitenwereld in de persoon van een waanzinnige bedelares. Deze hallucinerend trage film laat geen geacteerde, maar door de acteurs gerepresenteerde scènes zien zonder dialoog, verhaal of actie, die door de schoonheid van de beelden en muziek een bijzondere en indringende werking krijgen, zodat tegen de kennelijke opzet in, de pestilentie in de gesproken tekst tot bijzaak of een muzikaal element wordt gemaakt.

La Femme du Gange

1974 | Experimenteel

Frankrijk 1974. Experimenteel van Marguerite Duras. Met o.a. Catherine Sellers, Gérard Depardieu, Christian Baltauss, Dionys Mascolo en Robert Bonneau.

Een man keert terug naar S. Thala waar hij met zijn verdwenen maitresse heeft geleefd. Hij deelt zijn leven met haar alsof ze er nog is. Evenals in haar romans behandelt Duras in deze film de moeilijkheden in de communicatie tussen mensen. Buitenaardse stemmen vloeien samen en scheppen zo een fascinerende en benauwende werkelijkheid in het verminkte geheugen. Een poëtische wereld met grote kundigheid gefilmd.

Nathalie Granger

1972 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1972. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Lucia Bosé, Jeanne Moreau, Gérard Depardieu, Luce Garcia-Ville en Dionys Mascolo.

Twee vrouwen zitten zwijgend in een villa met grote tuin. Het dochtertje van een van hen komt thuis en haar gewelddadige gedrag tegen klasgenootjes geeft zorgen. De radio heeft berichten over geweldserupties in de buitenwereld. Een vertegenwoordiger komt langs met verkooppraatjes en gaat tegenover de stilte van de vrouwen steeds meer praten. De wasmachine die hij wil slijten hebben ze al. Deze film waarin ogenschijnlijk niets gebeurt, biedt voor wie het wil opbrengen fascinerend materiaal voor een eigen zingeving, maar is anders louter banaal en vervelend. De eerste film waarin Depardieu (als vertegenwoordiger) echt opviel. Scenario van Duras, en de beelden zijn van Ghislain Cloquet.

Détruire, dit-elle

1969 | Experimenteel

Frankrijk 1969. Experimenteel van Marguerite Duras. Met o.a. Henri Garcin, Daniel Gélin, Nicole Hiss, Michael Lonsdale en Catherine Sellers.

Gasten in een afgelegen hotel - een historicus, de studente met wie hij getrouwd is, een Duitse jood en een depressieve fabrikantenvrouw - zijn onmachtig om in de buitenwereld te functioneren en worden in dit vacuüm onderling verwisselbaar van identiteit en uitspraken. Dit zelfstandige filmdebuut van Duras naar haar eigen roman is ongewoon, ontoegankelijk, maar een opmerkelijk stijlvol experiment dat de filosofie helder weet te maken in treffende, uiterst sobere scènes.

La Musica

1967 | Romantiek

Frankrijk 1967. Romantiek van Marguerite Duras en Paul Seban. Met o.a. Robert Hossein, Delphine Seyrig, Julie Dassin en Marie-France Pissier.

Laten we Seban vergeten en zeggen dat dit Duras` eerste lange speelfilm was, naar een stuk van haarzelf. Waar deze lange dialoog (of liever: dubbele monoloog) tussen twee personages precies over gaat, is moeilijk te zeggen. In elk geval zijn de vaste thema`s van de romanschrijfster en cineaste erin terug te vinden: onmogelijke liefde, de grote eenzaamheid van de mens, doodgaan, intensiteit van niettemin onzekere en bedrieglijke herinneringen, enz. De kijker kent ze al uit haar dialogen voor HIROSHIMA MON AMOUR, het meesterwerk van Alain Resnais. Uiteraard is de een dol op dit soort films en vindt de ander ze slaapverwekkend. De opnamen verliepen niet helemaal rustig: `Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik ben ingehuurd`, vertelt Hossein in [KL]Robert Hossein, le diable boiteux[KLE] van Henry- Jean Servat (éditions Rocher, Monaco-Paris), omdat zij hem tijdens de opnamen voortdurend winkelmeisjes-Casanova en markt- Don Juan noemde. Het resultaat is ernaar: een verwarrende film, die heel apart is voor de Franse cinema en voor zijn tijd.

Mademoiselle

1965 | Drama

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1965. Drama van Tony Richardson. Met o.a. Jeanne Moreau, Ettore Manni, Frank Skinner, Umberto Orsini en Jacques Monod.

Moreau speelt met verve de seksueel gefrustreerde dorpsonderwijzeres in de Corr[KA2]eze, een bergachtige streek in het zuid-westen van het Franse Massif Central. Italiaanse houthakkers komen seizoensarbeid verrichten, w.o. de mooie Manni. De onderwijzeres sticht brand, en de verdenking onder de xenofobe boeren valt op de houthakkers. Manni moet vluchten en wordt door Moreau welwillend naar binnen geloodst; zij bezorgen elkaar de allermooiste nacht van hun leven, maar `s ochtends roept het kreng niet alleen moord en brand, maar ook nog verkrachting. De boeren doden Manni en de vermoorde onschuld verlaat met alle eer het dorp. Een wat merkwaardige film over latente vreemdelingenhaat naar een boek van Jean Genet (die ook het scenario schreef), die daarmee ook zijn (eigen) vrouwenhaat tot uitdrukking bracht. Niet naar ieders smaak, maar wel een ironische film die je aan het denken zet. David Watkins deed het camerawerk.

Moderato cantabile

1960 | Drama, Romantiek, Misdaad

Frankrijk​/​​Italië 1960. Drama van Peter Brook. Met o.a. Jeanne Moreau, Jean-Paul Belmondo, Didier Haudepin, Colette Régis en Pascale De Boysson.

Anne Desbar[KA2]edes (Moreau), de gefrustreerde vrouw van een industrieel (Dechamps), is bij toeval getuige van een moord-uit- hartstocht. Ze ontmoet Chauvin (Belmondo), een arbeider die de dader (Dobuzinsky) kent, en tijdens lange wandelingen samen praten ze over diens motieven. Eerst groeit geleidelijk de verliefdheid, dan bij haar het verlangen om ook gewurgd te worden. De toneelstuk van Marguerite Duras kreeg een trage, ingehouden filmvorm van toneelvernieuwer Brook. De film zou pretentieus en zonder spanning zijn zonder het onderdrukt nerveus acteren van Moreau, die in Cannes werd gelauwerd voor haar prestatie. Belmondo blijft in zijn rol een ledepop, maar hoeft ook niets méér te zijn. Het scenario van Gérard Jarlot en regisseur Brook. Het camerawerk is van Armand Thiard. Western Electric Sound System, Mono.

Hiroshima, mon amour

1959 | Drama, Experimenteel

Japan​/​​Frankrijk 1959. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Emmanuelle Riva, Eiji Okada, Bernard Fresson, Stella Dassas en Pierre Barbaud.

Een Franse actrice - voor filmopnamen in Hiroshima - wordt verliefd op een Japanse architect wat herinneringen aan haar eerste liefde (voor een Duitse soldaat, tijdens de oorlog) oproept. Deze eerste - door Marguerite Duras geschreven - speelfilm van Resnais maakt in het bewustzijn het heden en het oorlogsverleden één in elkaar overlopend geheel zonder conventioneel gebruikte flash-backs. Deze mijlpaal in de filmvernieuwing verliest niets van zijn oorspronkelijke werking.