Jean-Yves Chatelais: cast.
Er zijn 11 films gevonden.

Lui au printemps, elle en hiver

2015 | Drama

Frankrijk 2015. Drama van Catherine Klein. Met o.a. Ludmila Mikaël, Éric Caravaca, Magali Woch en Jean-Yves Chatelais.

Eindvijftiger Jeanne (Mikaël) is gescheiden en werkt in een farmaceutisch laboratorium. Dan komt ze onverwacht in haar prepensioen terecht. En ontmoet ze Pascal (Caravaca). Hij is een stuk jonger en leeft van een uitkering, op zijn boot. De ex-man van Jeanne en ook haar kinderen blijken allerlei gedachten te hebben over hoe ze haar leven zou moeten leiden. Aardig drama over een lente-herfst romance heeft een leuke rol van Mikaël als de vrouw die worstelt met haar eigen keuzes maken. Eerste lange speelfilm van actrice-regisseur Klein.

Code Inconnu : Récit incomplet de divers voyages

2000 | Drama

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Roemenië 2000. Drama van Michael Haneke. Met o.a. Luminita Gheorghiu, Ona Lu Yenke, Maimouna Hélène Diarra, Alexandre Hamidi en Crenguta Hariton Stoica.

Door het bericht van actrice Juliette Binoche dat zij graag eens zou werken met de regisseur van films als Benny's Video en Funny Games, kwam de Oostenrijkse Michael Haneke in Parijs terecht. Daar speelt zich dit breed opgezette drama af, waarin verschillende mensen worden gevolgd. Binoche in een mooie rol speelt een aanstormende, ambitieuze actrice, die op straat haar jonge zwager tegen het lijf loopt. Die vernedert een Roemeense bedelaarster en wordt daarop aangesproken door een jonge Senegalees die werkt op een school voor doofstomme kinderen. Het is maar een klein, schijnbaar onbeduidend incident. Toch zal het voor de betrokkenen uiteenlopende gevolgen hebben. Haneke toont, ondanks (of misschien wel dankzij) de verbreding van zijn horizon, andermaal een sombere visie op de moderne, individualistische consumptiemaatschappij waarin intermenselijke communicatie tot mislukken gedoemd lijkt. Het beviel Haneke wel in Frankrijk: hij maakte er ook de (Frans-Oostenrijkse coproducties) La pianiste en Le temps du loup.

Les enfants du printemps : Les feuilles mortes

1999 | Komedie

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Door het bericht van actrice Juliette Binoche dat zij graag eens zou werken met de regisseur van films als Benny's Video en Funny Games, kwam de Oostenrijkse Michael Haneke in Parijs terecht. Daar speelt zich dit breed opgezette drama af, waarin verschillende mensen worden gevolgd. Binoche in een mooie rol speelt een aanstormende, ambitieuze actrice, die op straat haar jonge zwager tegen het lijf loopt. Die vernedert een Roemeense bedelaarster en wordt daarop aangesproken door een jonge Senegalees die werkt op een school voor doofstomme kinderen. Het is maar een klein, schijnbaar onbeduidend incident. Toch zal het voor de betrokkenen uiteenlopende gevolgen hebben. Haneke toont, ondanks (of misschien wel dankzij) de verbreding van zijn horizon, andermaal een sombere visie op de moderne, individualistische consumptiemaatschappij waarin intermenselijke communicatie tot mislukken gedoemd lijkt. Het beviel Haneke wel in Frankrijk: hij maakte er ook de (Frans-Oostenrijkse coproducties) La pianiste en Le temps du loup.

Les enfants du printemps : Les copains d'abord

1999 | Komedie

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Door het bericht van actrice Juliette Binoche dat zij graag eens zou werken met de regisseur van films als Benny's Video en Funny Games, kwam de Oostenrijkse Michael Haneke in Parijs terecht. Daar speelt zich dit breed opgezette drama af, waarin verschillende mensen worden gevolgd. Binoche in een mooie rol speelt een aanstormende, ambitieuze actrice, die op straat haar jonge zwager tegen het lijf loopt. Die vernedert een Roemeense bedelaarster en wordt daarop aangesproken door een jonge Senegalees die werkt op een school voor doofstomme kinderen. Het is maar een klein, schijnbaar onbeduidend incident. Toch zal het voor de betrokkenen uiteenlopende gevolgen hebben. Haneke toont, ondanks (of misschien wel dankzij) de verbreding van zijn horizon, andermaal een sombere visie op de moderne, individualistische consumptiemaatschappij waarin intermenselijke communicatie tot mislukken gedoemd lijkt. Het beviel Haneke wel in Frankrijk: hij maakte er ook de (Frans-Oostenrijkse coproducties) La pianiste en Le temps du loup.

Les enfants du printemps : En haut de l'affiche

1999 | Komedie

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Door het bericht van actrice Juliette Binoche dat zij graag eens zou werken met de regisseur van films als Benny's Video en Funny Games, kwam de Oostenrijkse Michael Haneke in Parijs terecht. Daar speelt zich dit breed opgezette drama af, waarin verschillende mensen worden gevolgd. Binoche in een mooie rol speelt een aanstormende, ambitieuze actrice, die op straat haar jonge zwager tegen het lijf loopt. Die vernedert een Roemeense bedelaarster en wordt daarop aangesproken door een jonge Senegalees die werkt op een school voor doofstomme kinderen. Het is maar een klein, schijnbaar onbeduidend incident. Toch zal het voor de betrokkenen uiteenlopende gevolgen hebben. Haneke toont, ondanks (of misschien wel dankzij) de verbreding van zijn horizon, andermaal een sombere visie op de moderne, individualistische consumptiemaatschappij waarin intermenselijke communicatie tot mislukken gedoemd lijkt. Het beviel Haneke wel in Frankrijk: hij maakte er ook de (Frans-Oostenrijkse coproducties) La pianiste en Le temps du loup.

La vérité vraie

1999 | Drama

Frankrijk 1999. Drama van Fabrice Cazeneuve. Met o.a. Béatrice Dalle, Julien Rochefort, Christiane Cohendy, Mathias Labelle en Ariane Séguillon.

Cathy (Dalle) is een alleenstaande moeder van rond de dertig. Ze heeft een hechte band met haar negenjarig zoontje Lucien (Labelle), genaamd Lulu. Cathy is prostituée, maar de jongen lijkt niet te lijden onder de beroepsmatige bedrijvigheden van zijn moeder. Hij weet wat ze doet, maar niemand van de buren is ervan op de hoogte. Maar als dan door een stom toeval de waarheid bekend raakt dreigt Cathy het voogdij over Lulu te verliezen. Ze slaagt erin het kinderwelzijn te overtuigen en Lulu mag bij haar blijven. Dan krijgt Cathy te horen dat ze een tumor heeft en er haar nog slechts een drietal maanden resten. Ze tracht Lulu voor te bereiden op het afscheid. Een drama dat bol staat van de problemen. Je zou er een soap van honderd afleveringen van kunnen maken, maar scenarist Jean-Luc Seigle perst alles in een oversentimentele prent van anderhalf uur. Dalle levert een knappe prestatie, maar kan het verhaaltje toch niet boeiend maken. Weinig opbeurende ontspanning voor een koude winteravond in de reeks 'de ziekte van de week'. Fotografie is van Pierre Novion en Pierre-Laurent Chenieux.

Une minute de silence

1998 | Drama

Duitsland​/​​België​/​​Frankrijk 1998. Drama van Florent-Emilio Siri. Met o.a. Benoît Magimel, Bruno Putzulu, Rüdiger Vogler, Jean-Yves Chatelais en Alexander May.

In december 1995 besluit de directie van de laatste kolenmijn in Frankrijk de kerstgratificatie niet uit te betalen, waarop de vakbonden moord en brand schreeuwen en een staking uitroepen. Het verhaal concentreert zich dan op Marek (Magimel) en Mimmo (Putzulu), twee kompels, die tot de tweede generatie behoren; hun ouders waren oorspronkelijk afkomstig uit respectievelijk Polen en Italie. Tot die tijd hadden ze er onbezorgd op los geleefd. Ze verdeelden hun tijd tussen werken, slapen, eten, zuipen en naar de hoeren gaan. De Poolse Marek sluit zich onmiddellijk aan bij de stakers, maar de Italiaanse Mimmo weet dat het om een achterhoedegevecht gaat en dat een sluiting onvermijdelijk is. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om van beroep te verwisselen. Hij raakt desondanks van de regen in de drup, omdat hij zich laat verlokken door de ongure Jager (Vogler), een Duitser die hem vele marken voorspiegelt en hem betrekt in mensensmokkel annex blanke slavinnenhandel. Mimmo trekt echter niet aan de touwtjes... Deze film met een politieke inslag is heel goed gemaakt en wordt zeer geëngageerd gespeeld, maar het thema is uit de tijd. Regisseur Siri die samen met Yves Ulmann het scenario schreef, kent het onderwerp uit den treure en draaide daarover eerder de documentaire La Mort Douce in 1992.

Dossier : Disparus - Benoît

1998 | Misdaad

Frankrijk 1998. Misdaad van Philippe Lefebvre. Met o.a. Nathalie Roussel, Jean-Claude Adelin, Didier Pain, Philippe Dormoy en Sébastien Tavel.

In december 1995 besluit de directie van de laatste kolenmijn in Frankrijk de kerstgratificatie niet uit te betalen, waarop de vakbonden moord en brand schreeuwen en een staking uitroepen. Het verhaal concentreert zich dan op Marek (Magimel) en Mimmo (Putzulu), twee kompels, die tot de tweede generatie behoren; hun ouders waren oorspronkelijk afkomstig uit respectievelijk Polen en Italie. Tot die tijd hadden ze er onbezorgd op los geleefd. Ze verdeelden hun tijd tussen werken, slapen, eten, zuipen en naar de hoeren gaan. De Poolse Marek sluit zich onmiddellijk aan bij de stakers, maar de Italiaanse Mimmo weet dat het om een achterhoedegevecht gaat en dat een sluiting onvermijdelijk is. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om van beroep te verwisselen. Hij raakt desondanks van de regen in de drup, omdat hij zich laat verlokken door de ongure Jager (Vogler), een Duitser die hem vele marken voorspiegelt en hem betrekt in mensensmokkel annex blanke slavinnenhandel. Mimmo trekt echter niet aan de touwtjes... Deze film met een politieke inslag is heel goed gemaakt en wordt zeer geëngageerd gespeeld, maar het thema is uit de tijd. Regisseur Siri die samen met Yves Ulmann het scenario schreef, kent het onderwerp uit den treure en draaide daarover eerder de documentaire La Mort Douce in 1992.

Libertés, Libertés

1989 | Avonturenfilm, Historische film

Frankrijk 1989. Avonturenfilm van Jean-Dominique de La Rochefoucauld. Met o.a. Sophie de La Rochefoucauld, Pierre Gérard, Aurélien Recoing, Didier Sandre en André Wilms.

Een verhaal over een liefde die op religieuze gronden en vanwege het bestaan van sociale verschillen niet geaccepteerd wordt in een klein stadje in het oosten van Frankrijk. Natuurlijk werd deze film gemaakt ter ere van de tweehonderdste verjaardag van de Franse Revolutie! Hij is echter nogal banaal en conventioneel en als hij al bedoeld is als familiefilm, dan moet het toch om een rare familie gaan! Hoewel zí[KA1]j een prachtige naam heeft is het produkt tamelijk bleekjes: Sandre redt zich aardig uit de brand, maar de genoemde Sophie zou een ander vak moeten kiezen.

Scout toujours

1985 | Komedie, Drama

Frankrijk 1985. Komedie van Gérard Jugnot. Met o.a. Gérard Jugnot, Jean-Claude Leguay, Jean Rougerie, Jean-Paul Comart en Agnès Blanchot.

Een groep idioten probeert hun tijdelijke hopman gek te maken. Het vindt immers plaats bij de padvinders (voor de ongelovigen zij gezegd dat de film nogal duistere bedoelingen heeft). Zulke padvinders zijn er gewoon niet in het echt. Er is niet eens sprake van subversie van de regisseur-schrijver- scenarioschrijver-vertolker omdat de film getuigt van een zeldzame poverheid op alle gebieden. Een waardeloze verzameling van grove, afgezaagde, duistere en vuile moppen. Scenario van regisseur Jugnot, Pierre Geller en Christian Biegalski. Camerawerk van Gérard De Battista.

Tendres cousines

1980 | Drama, Erotiek

Frankrijk 1980. Drama van David Hamilton. Met o.a. Thierry Tevini, Anja Shüte, Elise Cervier, Jean-Yves Chatelais en Macha Méril.

Een vijftienjarige puber brengt in 1939 de zomervakantie buiten door zonder zich van de economische crisis en politieke beroeringen bewust te zijn. Hij is verliefd op een nichtje dat echter de verkering van een oudere zus verkiest, maar hij mag zich toch niet beklagen over gebrek aan aandacht van andere meisjes en jonge vrouwen. De prentbriefkaarten-aanpak van Hamilton met jonge meisjes in verschillende staten van ontkleding in dit `artistiek` wazige beelden, kreeg de steun van een iets minder wezenloos scenario (van LA DENTELLIERE-auteur Pascal Lainé) en redelijk spel van de oudere generatie, maar dat blijft bijzaak in het decoratieve prentenboek.