Armando Trovajoli

La Cena

Italië​/​​Frankrijk 1998. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Fanny Ardant, Vittorio Gassman, Stefania Sandrelli, Lea Gramsdorff en Eros Pagni.

Marcello Mastroianni : mi ricordo, sì, io mi ricordo

Italië 1997. Documentaire van Anna Maria Tatò.

Regisseuse Tat[KA2]o deelde tot aan Marcello`s dood 22 jaar van haar leven met de `mooiste en benijdenswaardigste jongen van het witte doek`, die ooit door de Italiaanse cinema werd voortgebracht. Ze produceerde zes uur materiaal, maar de hier besproken festivalversie die voor een beperkte bioscoopdistributie bedoeld is, duurt `slechts` ruim anderhalf uur. Op de tv zal het portret van de `latin lover` een dikke twee uur duren. Tat[KA2]o en Mastroianni zouden gelijke hand in de inhoud van de film gehad hebben. Toch is het niet zeker wie wat besliste. Zo komt de kijker bijvoorbeeld weinig over het persoonlijke leven van Mastroianni te weten, en ook niet over de `vrouwen` uit zijn filmcarri[KA2]ere, w.o. Faye Dunaway, Catherine Deneuve (met wie hij een dochter had) en zijn eerste vrouw Flora, wan wie hij officieel niet kon scheiden, omdat Italië een katholiek land is en de paus in die zaken nu eenmaal zeggenschap heeft. Zelfs Sophia Loren is uitsluitend aanwezig via een foto. De kijker krijgt een goede indruk van Marcello's bewondering voor Luchino Visconti, Vittorio De Sica en Marco Ferreri. Mastroianni werd internationaal bekend door LA DOLCE VITA van Federico Fellini, maar de samenwerking tussen beide mannen ging niet van harte; hij was gebaseerd op wederzijds respect. We krijgen de indruk dat Marcello in de omgang een prettig mens was en dat hij bereid was bijna iedere rol te spelen die hem werd voorgelegd. Waarschijnlijk heeft zijn levensgezellin Tatò hem een beetje gedomineerd en is zij verantwoordelijk voor dit hele selectieve portret, waaruit veel is weggelaten. Niettemin boeiend genoeg en zeker verplichte kost voor filmstudenten. Het camerawerk is van Giuseppe Rotunno.

Il viaggio di Capitan Fracassa

Frankrijk​/​​Italië 1990. Romantiek van Ettore Scola. Met o.a. Massimo Troisi, Ornella Mutti, Jean-François Perrier, Vincent Perez en Emmanuelle Béart.

Dit verhaal speelt zich af in het begin van de 17e eeuw en vertelt de avonturen van een beminnelijk groepje treurspelacteurs op weg naar Parijs. De hoofdpersonen zijn Serafina, Isabella, Zerbina en Pulcinella. Wanneer de groep optreedt voor een adellijk publiek, trekken de drie actrices elk de aandacht van een potenti[KA3]ele rijke beschermer. Dit zeer theatrale kostuumstuk, waarin een overvloed aan beelden wordt geserveerd, is gebaseerd op een roman van Theophile Gautier (1863). De film beweegt zich lichthartig tussen de liefde voor het theater en de liefde van het hart. Veel mooie rollen. Ook bekend als CAPTAIN FRACASSA'S JOURNEY.

Splendor

Italië​/​​Frankrijk 1989. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Marcello Mastroianni, Massimo Troisi, Marina Vlady, Paolo Panelli en Pamela Villoresi.

Een tedere en oprechte hommage aan de bioscoop, waarin fantastisch wordt geacteerd tot in de kleinste rol. De bioscoop Splendor staat in de fictieve stad Arpino. De eigenaar (Mastroianni) is door teruglopende bezoekersaantallen gedwongen de zaak te sluiten. Vele jaren werd hij trouw bijgestaan door de operateur (Troisi) en de Franse ouvreuse (Vlady). In nostalgische terugblikken wordt hun geschiedenis getoond en tegelijkertijd het succes en de neergang van de naoorlogse cinema. Het scenario is van de regisseur. Camerawerk van Luciano Tavoli.

Che ora è

Italië​/​​Frankrijk 1989. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Marcello Mastroianni, Massimo Troisi, Lou Castel, Anne Parillaud en Renato Moretti.

Een vader (Mastroianni) brengt een dag door met zijn zoon (Troisi), die in dienst is. Vader, van geringe komaf, is een succesvol advocaat en hij wil alle waarden van de middenklasse meegeven aan zijn zoon, die zijn tegendeel is: een letterkundige die liever omgaat met vissers en boeken en die een aardje heeft naar zijn Napolitaanse moeder. Een zondag samen brengt moeilijke gesprekken, spanningen, onbegrip, totdat vader en zoon er eindelijk in slagen met elkaar te communiceren. Prachtig gespeeld door beide hoofdrollen. Scenario van regisseur en Beatrice Ravaglioli. Camerawerk van Luciano Tovoli.

La Famiglia

Italië​/​​Frankrijk 1987. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Emanuele Lamaro, Andrea Occhipinti, Stefania Sandrelli en Cecilia Dazzi.

Een familiekroniek die bijna de gehele 20e eeuw omvat. Ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van grootvader, komt de familie bijeen. De film is origineel omdat het verhaal zich geheel afspeelt in een groot huis, waarvan de muren de geschiedenis lijken buiten te sluiten. Scola weet op een minutieuze en gevoelige manier een periode weer te geven, waarin gedrag en mentaliteit evolueren naarmate de tijd vordert. Bovendien bevat de film een subtiele hoeveelheid humor en emotie. Echter toch niet geheel geslaagd omdat er zoveel personages in de film voorkomen, dat velen nauwelijks meer dan een silhouet blijven. Scenario van Ruggero Macari, Furio Scarpelli, Graziano Diana en Scola. Camerawerk van Ricardo Aronovich.

Maccheroni

Italië 1985. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Marcello Mastroianni, Jack Lemmon, Daria Nicolodi, Maria Luisa Saniella en Isa Danieli.

Amerikaanse topman van McDonnell Douglas Lemmon, die voor zaken in Napels is, krijgt bezoek van een oude kennis uit 1946 (Mastroianni). Het is zijn eerste bezoek sinds het einde van de oorlog en hij begint zich langzamerhand, aanvankelijk met tegenzin omdat hij het te druk heeft, de Napolitaan en diens getrouwde zuster, te herinneren. Met de zuster heeft hij eens een korte romance gehad. Iedereen in de familie lijkt hem te kennen, doordat zijn Napolitaanse vriend regelmatig, maar stiekem naar zijn eigen zuster schrijft en daarbij de naam van de Amerikaan gebruikt. Deze geslaagde en cermakelijke komedie is de moeite waard. Ook bekend als MACARONI.

Frankenstein 90

Frankrijk 1984. Horror van Alain Jessua. Met o.a. Jean Rochefort, Eddy Mitchell, Fiona Gélin, Herma Vos en Ged Marlon.

De zoveelste bewerking van de Frankenstein-mythe, een van de weinige Franse griezelfilms; de Franse filmindustrie heeft daar geen oren naar. Alain Jessua, die altijd films maakt waar dood en verderf in wordt gezaaid, probeert hier serieus werk te leveren maar vervalt jammer genoeg in het (onwillekeurige) komische, in tegenstelling tot Mel Brooks' geslaagde komische poging YOUNG FRANKENSTEIN. Het geheel is zwaar en moeilijk te geloven en haalt het niet bij de roman van Mary Shelley, laat staan de films van Robert Hammer. Jammer, want voor het zelfde geld had het zo aardig kunnen zijn.

Sing Sing

Italië 1983. Komedie van Sergio Corbucci. Met o.a. Adriano Celentano, Enrico Montesano, Marina Suma, Vanessa Redgrave en Paolo Panelli.

Deze film is een tweeluik. In de eerste speelt Celentano de rol van een detective à la Humphrey Bogart, die een meisje wil beschermen tegen een maniak die haar vermoedelijk wil vermoorden. De detective blijft haar bewaken, niet alleen om haar te redden, maar ook om haar hart te winnen. In de tweede episode speelt Montesano een man die ervan droomt de zoon van koningin Elizabeth te zijn. De film is niets bijzonders, maar het is een goed gemaakte komedie, waarin twee getalenteerde acteurs in dit genre de toeschouwer zo nu en dan laten lachen. Scenario van Franco Ferrini, Enrico Oldoini en Corbucci. Camerawerk van Alessandro D'Eva.

Plus beau que moi...tu meurs

Frankrijk​/​​Italië 1982. Komedie van Philippe Clair. Met o.a. Aldo Maccione, Philippe Clair, Philippe Castelli, Raymond Pellegrin en Philippe Nicaud.

Maccione wordt ervan beschuldigd een overval te hebben gepleegd en neemt de benen maar is onschuldig. Zijn tweelingbroer, een geestelijke, achtervolgt hem dwars door Noord- Afrika om hem te laten weten dat de politie achter hem aanzit. De ware schuldigen worden uiteindelijk gearresteerd. Rond dit idiote scenario dat de regisseur zelf schreef, heeft hij een stroom grappen verzonnen waarvan het merendeel voorspelbaar is. De indruk het allemaal al eens eerder gezien te hebben overheerst bij het zien van deze klucht van laag allooi. Camerawerk van Mario Vulpiani en Didier Tarot.

Il Nuovo mondo

Frankrijk​/​​Italië 1982. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Jean-Louis Barrault, Marcello Mastroianni, Hanna Schygulla, Harvey Keitel en Jean-Claude Brialy.

In juni 1791 wil koning Lodewijk XVI naar het buitenland vluchten. De revolutionaire kroniekschrijver Restif de la Bretonne volgt zijn koets in een diligence, waarin leden van de hofhouding, de Amerikaanse rebel Tom Paine en verschillende representanten van de bourgeoisie mede-passagiers zijn en waar onderweg ook de bejaarde Giacomo Casanova instapt. De bedachte geschiedschrijving - wat zou er gebeurd en gezegd zijn als historische personages elkaar ontmoet hadden - gaat gebukt onder een teveel aan losse ideeën en het gemis aan één ondersteunend idee. De teksten van Restif en Casanova zijn boeiend genoeg, maar goed spel van de sterbezetting bewijst alleen hoe slordig en schematisch de talrijke andere personages zijn uitgewerkt.

Il Conte Tacchia

Italië 1982. Komedie van Sergio Corbucci. Met o.a. Enrico Montesano, Vittorio Gassman, Zoë Chauveau, Paolo Panelli en Giuseppe Pambieri.

Een Romeinse timmerman heeft in 1910 vriendschap gesloten met een berooide oude aristocraat. Hij gaat geloven dat hij diens bastaardzoon is. De Romeinse adel neemt hem in de maling, totdat hij een duel met een Franse degenheld wint en door koning Umberto tot graaf wordt gemaakt. De uitbundige komedie-interpretatie van het historisch materiaal kreeg een zorgvuldige visuele reconstructie die schril contrasteert met de anachronistische grappen. Een ongewoon subtiele rol van komiek Montesano, die een sterke Gassman als de nog vitale prinselijke zuiplap aan zijn zijde heeft.

Grand Hotel Excelsior

Italië 1982. Komedie van Castellano & Pippolo. Met o.a. Adriano Celentano, Carlo Verdone, Enrico Montesano, Diego Abantantuono en Eleonora Giorgi.

Het wel en wee in een luxe-hotel als vehikel voor een kwartet populaire komieken: Celentano als een tirannieke directeur die door een sexy gaste belaagd wordt, Montesano als ober die voor zijn dochtertje een adellijke gast speelt, Abantantuono als logerende goochelaar die de pers in paranormale begaafdheid wil doen geloven en Verdone als logerende bokser die zich in plaats van te trainen op luxe verzorging concentreert. De rumoerige klucht laat dit viertal zien in hun overbekende typeringen, waarvan alleen Montesano en Verdone iets aardigs weten te maken. Nare seksistische en racistische grappen tegen zwart personeel.

Tais-toi quand tu parles

Frankrijk​/​​Italië 1981. Komedie van Philippe Clair. Met o.a. Aldo Maccione, Edwige Fenech, Jacques François, Philippe Nicaud en Clément Harari.

Een mislukkeling die zichzelf in zijn dromen als James Bond ziet, wordt verward met een homoseksueel geheim-agent en op een riskante missie naar Tunesië gestuurd. Een combinatie van de flauwste en platste grollen uit Franse en Italiaanse B-kluchten, vol fantasieloze verwijzingen naar 007-films, waarbij Fenechs imitatie van Ursula Andress de laatste van de weeromstuit een begenadigd actrice doet lijken. De resterende grappen zijn racistisch en homofobisch, maar behalve bedenkelijk óók nooit leuk, hoewel het publiek dat van deze film onverwacht een bioscoopsucces maakte, daar kennelijk anders over dacht. Scenario van de regisseur en Enrico Oldoini.

Passione d'amore

Frankrijk​/​​Italië 1981. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Valeria D'Obici, Bernard Giraudeau, Jean-Louis Trintignant, Bernard Blier en Massimo Girotti.

Een jonge militair (Giraudeau) wordt in 1862 naar een garnizoen in een grensplaats overgeplaatst, waar de ongewoon lelijke en ziekelijke nicht (D'Obici) van zijn kolonel hem achtervolgt met een geobsedeerde verliefdheid. Haar hardnekkige passie slaat op hem over en leidt tot een tragedie. Een stijlvolle historische verpakking zet Scola's filmische pleidooi voor de eigenwaarde van minderheden voort, in dit geval discriminatie op esthetische gronden. Waar de roman van Tarchetti voedsel aan de verbeelding gaf, werken visualisering en spel - ondanks alle kwaliteiten - soms averechts. Deze intrigerende variant op BEAUTY AND THE BEAST kan niet helemaal overtuigen en behoort zeker niet tot Scola's beste werk. Scenario van regisseur Scola en Ruggero Maccari. Camerawerk van Claudio Ragona. Ook bekend als PASSION OF LOVE.

Sono fotogenico

Frankrijk​/​​Italië 1980. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Renato Pozzetto, Edwige Fenech, Aldo Maccione, Michel Galabru en Julien Guiomar.

Een cinefiele nietsnut vertrekt van Lago Maggiore naar Rome om een filmcarrière te beginnen en laat zich daar bedriegen door impressario's, producenten, speldocenten en ambitieuze starlets om tenslotte als stuntman invalide te worden. Deze bittere satire op filmambities werd door Risi al eerder en beter bedreven en met name de acteurskeuze is nadelig voor de werking. Hoewel Pozetto een nationale populariteit geniet, zijn zijn voorkomen en acteren zo weinig innemend, dat men hem alles gunt, wat hem overkomt. Cynische verhaalswendingen en zelfkarikaturen van filmprominenten weten los van de hoofdrol te vermaken.

La Vita è bella

Italië​/​​USSR 1980. Thriller van Grigori Tsjoechrai. Met o.a. Giancarlo Giannini, Ornella Muti, Stefano Madia, Jevgeni Lebediev en Regis Adomaitis.

Een taxichauffeur in Lissabon wordt verliefd op een meisje dat is opgenomen in een verzetsgroep en laadt de verdenking van de geheime politie op zich, zodat hij gevangengezet wordt. Van buitenaf wordt een ontsnapping voor hem beraamd. Een merkwaardige politieke thriller, die in Rusland is opgenomen maar in Portugal gesitueerd, dat dan ook een weinig overtuigende filmische reconstructie krijgt. De regissuer, lang uit de gratie geweest, gebruikte een dictatuur elders voor een verpakte kritiek op het Stalinisme. Deze tweezijdige abstrahering resulteerde in een spannende actiefilm van doorsnee-kwaliteit.

La Terrazza

Frankrijk​/​​Italië 1980. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Marcello Mastroianni, Serge Reggiani, Ugo Tognazzi en Jean-Louis Trintignant.

Het Romeinse soir[KA1]ee-leven verenigt kopstukken uit het culturele en maatschappelijke leven. De steeds wisselende benadering van dezelfde sc[KA2]ene maakt duidelijk hoe zeer ieder van de mannen van zijn oorspronkelijke idealen is vervreemd en aan het eind van hun Latijn is gekomen. De vrouwen hebben daarentegen hun praktische greep op de realiteit behouden, terwijl de jongeren alles met ironische scepsis bekijken. Deze sleutelfilm met zelfkritiek (met schrijvers, filmers, politici in eigen rollen naast de acteurs) heeft een veelkleurige structuur die herhalingen niet geheel vermijdt, maar een ingewikkeld tragi-komisch beeld geeft van een generatie en ondanks alle ontluistering de warmte van in stand gebleven vriendschap overdraagt. Het scenario is van regisseur Scola, Agenore Incorocci als Age en Furio Scarpelli. Het camerawerk is van Pasqualino De Santis. Technicolor. Stereo.

La Matriarca

Italië 1978. Komedie van Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Catherine Spaak, Jean-Louis Trintignant, Philippe Leroy, Gigi Proietti en Luigi Pistille.

Een jonge weduwe ontdekt dat haar man in een vrijgezellenflat een actief seksueel dubbelleven leidde. Haar nieuwsgierigheid naar ongekende ervaringen leidt tot een weinig bevredigend resultaat en ze geeft de ene minnaar na de andere de bons. Ze wendt zich tot een arts die de erotische spelletjes ontdekt die hun beiden wel de gewenste prikkel geven. De laconieke verbazing van Spaak tilt het hypocriete scenario, dat de modieuze seksuele 'fetisjismen' en varianten zowel op de hak neemt als verlekkerd uit de doeken doet, naar een ironischer niveau. Ook filmisch gesproken zijn haar vele tegenspelers niet meer dan wegwerpartikelen.

Das Fünfte Gebot

Duitsland 1978. Misdaad van Duccio Tessari. Met o.a. Helmut Berger, Peter Hooten, Umberto Orsini, Evelyne Kraft en Udo Kier.

Een onderhoudende misdaadfilm naar ware gebeurtenissen over een bende die in de periode 1920-1930 het Roergebied onveilig maakte, waar een provocerende SA-chef er voor zichzelf een slaatje uit kon slaan. Alles eindigt in een spannende klopjacht, maar de regie en de enscenering rammelen nogal.

Una giornata particolare

Italië​/​​Canada 1977. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Sophia Loren, Marcello Mastroianni, John Vernon, Patrizia Basso en Françoise Berd.

Mei 1938. Rome loopt uit om een glimp op te vangen van Hitler die een officieel bezoek brengt aan Mussolini. Antonietta (Loren) blijft noodgedwongen thuis om zich te wijden aan het huishouden. In de woning tegenover haar is nog iemand thuis, Gabriele (Mastroianni), een wegens homoseksualiteit ontslagen radiospreker. Antonietta weet niets van zijn achtergrond maar wanneer de twee elkaar ontmoeten krijgen ze een groot wederzijds respect. Als een onontkoombare stoorzender klinkt gedurende de ontmoetingen de radio van de conciërge die verslag doet van de bombastische parades. Loren en Mastroianni spelen een prachtig koppel en zorgen samen met de ingetogen regie voor een geweldig mooie film, die op uiterst simpele wijze de waanzin van het fascisme etaleert. Wrang detail: Antonietta's dochter werd gespeeld door Mussolini's kleindochter Alessandra Mussolini, volksvertegenwoordiger voor de extreemrechtse Alleanza Nazionale in 1992.

Mogliamante

Italië 1977. Komedie van Marco Vicario. Met o.a. Laura Antonelli, Marcello Mastroianni, Leonard Mann, Gastone Moschin en Olga Karlatos.

Een salonanarchist duikt onder in het huis van zijn buurman en wordt vervolgens doodgewaand. Zijn aan migraine lijdende 'weduwe' moet zijn zaken overnemen en ontdekt zo zijn dubbelleven waardoor ze met name seksueel helemaal opbloeit, tot jaloezie van haar echtgenoot die alles vanuit zijn schuilplaats observeert. Het thema van dubbel voyeurisme -direct en indirect - kreeg een esthetische filmvorm in sepiatinten en decoratieve aankleding anno 1900, maar de regie laat de spelers ook voornamelijk decoratief zijn, terwijl de gedwongen passiviteit Mastroianni weinig dramatische kanten geeft. De talrijke erotische scènes zijn elegant in beeld gebracht.

I Nuovi mostri

Italië 1977. Mario Monicelli, Dino Risi en Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Ornella Muti, Alberto Sordi, Ugo Tognazzi en Orietta Berti.

Twaalf sketches over allerlei vormen van huichelachtigheid. Wisselend van toon, niveau en lengte, maar met enkele fikse uitschieters en voortdurend verrassend door het transformatievermogen van de drie voornaamste acteurs. Diverse scenarios van Age Scarpelli, Maccari en Zapponi.

Un Magnum speciale per Tony Saitta

Italië​/​​Canada 1976. Mysterie van Alberto De Martino. Met o.a. Stuart Whitman, John Saxon, Martin Landau, Gayle Hunnicutt en Carole Laure.

Een politieman in Montréal onderzoekt de moord op zijn zuster die een hem onbekend morsig leven leidde. Hij zou op een derde van de film al achter de waarheid zijn gekomen als hij alle getuigen niet onmiddellijk in elkaar had geslagen, nog vóór ze zijn vragen konden beantwoorden. De knokpartijen en geweldscènes zijn doel op zich, zonder aanleiding of functie in de whodunit waarvan de ontknoping dan ook totaal uit de lucht komt vallen. De Hollywood-achtige B-acteurs moeten de co-produktie een Amerikaans aanzien geven, maar hun stereotiepe rollen hebben al evenmin verband met het verhaal. Laure is goed in de rol van het slachtoffer.

Ugly, Dirty and Bad

Italië 1976. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Nino Manfredi, Francesco Anniballi, Maria Bosco, Giselda Castrini en Ettore Garofolo.

In een sloppenwijk van Rome woont een grote familie in een overvol (scooter tussen de stapelbedden) huisje. Patriarch Giacinto (Manfredi) heeft bij het werk een oog verloren, maar het geld dat hij ter compensatie heeft gekregen houdt hij angstvallig voor zichzelf - en voor een aangewaaide maîtresse. Het mooie, zwierige Rome is zo dichtbij, maar deze mistroostige familie kijkt een andere kant op. Scola (Una giornata particolare) laveert tussen komedie en sociale kritiek in dit soms wat nadrukkelijk geconstrueerde drama, dat hem in Cannes de prijs voor beste regie opleverde.

Telefoni bianchi

Italië 1976. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi, Agostina Belli en William Berger.

In een sloppenwijk van Rome woont een grote familie in een overvol (scooter tussen de stapelbedden) huisje. Patriarch Giacinto (Manfredi) heeft bij het werk een oog verloren, maar het geld dat hij ter compensatie heeft gekregen houdt hij angstvallig voor zichzelf - en voor een aangewaaide maîtresse. Het mooie, zwierige Rome is zo dichtbij, maar deze mistroostige familie kijkt een andere kant op. Scola (Una giornata particolare) laveert tussen komedie en sociale kritiek in dit soms wat nadrukkelijk geconstrueerde drama, dat hem in Cannes de prijs voor beste regie opleverde.

La Chambre de l'Evêque

Frankrijk​/​​Italië 1976. Thriller van Dino Risi. Met o.a. Ugo Tognazzi, Patrick Dewaere, Ornella Muti, Lia Tanzi en Gabriella Giacobbe.

Een jonge schipper op het Lago Maggiore wordt gastvrij opgenomen door een oorlogsveteraan. Deze laatste probeert een treurig huwelijksleven en een ander geheim te verbergen, achter zijn opschepperij over heldendaden, waarbij zijn mooie schoonzuster ook een geheimzinnige rol speelt. De dood van de echtgenote alsmede de erfeniskwesties roepen nog meer vragen bij de schipper op en hij wordt van nieuwsgierige getuige tot onwetende medeplichtige. De film wisselt steeds van thriller naar satirische komedie, waardoor beide elementen tekort komen. Sfeervolle locatieopnamen en genuanceerde rol van Tognazzi hadden een beter uitgewerkt scenario verdiend.

Cattivi pensieri

Italië 1976. Komedie van Ugo Tognazzi. Met o.a. Ugo Tognazzi, Edwige Fenech, Luc Merenda, Paolo Bonacelli en Orazio Orlando.

Advocaat wiens vliegtuig niet vertrekt, komt onverwacht thuis, vindt zijn vrouw slapend en ziet naakte mannenbenen in de garderobe. Hij doet de deur op slot en fantaseert gedurende de rest van de dag wie van zijn relaties de minnaar kan zijn, maar hij komt ze allemaal tegen. Uiteindelijk blijkt hij een gewone inbreker opgesloten te hebben. Humor en kwaliteiten van Tognazzi als acteur blijkt hij als regisseur nauwelijks te hebben. Jaloerse voorstellingen onderscheiden zich alleen van de filmrealiteit omdat ze nog net iets flauwer en platter zijn dan de rest.

Blazing Magnum

Canada 1976. Misdaad van Martin Herbert. Met o.a. Stuart Whitman, John Saxon, Martin Landau, Tisa Farrow en Carole Laure.

Een politieman onderzoekt de moord op zijn zuster. Whitman op de DIRTY HARRY-toer, maakt een vermoeide indruk en iedereen ziet er verdacht uit. De stunts worden goed uitgevoerd, maar de film is verder niet opvallend.

L' Anatra all'arancia

Italië 1975. Komedie van Luciano Salce. Met o.a. Ugo Tognazzi, Monica Vitti, John Richardson, Barbara Bouchet en Sabina de Guida.

Na zeven jaar huwelijk kondigt vrouw aan dat ze minnaar heeft en wil scheiden. Quasi-ruimdenkend nodigt echtgenoot zijn rivaal uit voor weekend om alles uit te praten, maar laat ook aantrekkelijke secretaresse komen. Brits blijspel THE SECRETARY BIRD kreeg eerst Franse toneelbewerking en vervolgens Italiaanse filmbewerking en bleef in alle versies voorspelbaar flauw, maar werd wel steeds uitbundiger. Dat blijkt geen winst.

I Telefoni bianchi

Italië 1975. Dino Risi. Met o.a. Agostina Belli, Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi, Renato Pozzetto en Cochi Ponzoni.

Een kamermeisje weet door gebruik van fysieke charmes filmster te worden en na een liaison met Mussolini de diva van de fascistische cinema. Na de oorlog is ze uit de gratie, maar weet er op dezelfde manier weer bovenop te komen. Harde satire is de rode draad tussen een reeks van situaties en personages van wie Gassman als een ijdele maar laffe acteur een absolute uitschieter is. Scenario van Ruggero Maccari, Bernardino Zapponi en de regisseur. Camerawerk van Claudio Cirillo.

Ab morgen sind wir reich und ehrlich

Oostenrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1975. Komedie van Franz Antel. Met o.a. Carroll Baker, Arthur Kennedy, Curd Jürgens, Christine Kaufmann en Vittorio Caprioli.

Een Hollywood-ster haalt een groep gangsters-in-ruste over om een film te produceren met haar in de hoofdrol. Om dit te financieren wordt een Amerikaanse senator en presidentskandidaat met zijn maffia-verleden gechanteerd. Het aardige gegeven kreeg onvoldoende scenario-uitwerking, maar wordt vooral gesaboteerd door de slappe regie die geen vat heeft op de curieuze, internationale rolbezetting. Antel regisseerde als François Legrand. Het scenario is van Sauro Scovolini en Willy Pribil. Het camerawerk is van Guglielmo Mancori. Ook bekend als DIE MAFIA LÄßT GRŸßEN.

Un Amour comme le notre

Frankrijk​/​​Italië 1974. Komedie van Claude Pierson (Andrée Marchand). Met o.a. Paola Senatore, Mauro Laurent, Lucrecia Love en Jacques Grigori.

Vertelling over Marc die bij zijn vrouw impotent is en door haar toedoen in de armen van haar vriendin Hélène belandt. In feite begeert hij zijn vrouw niet meer sinds de tragische dood van zijn zoontje bij een auto-ongeluk. Eenmaal genezen voedt hij met zijn vrouw het kind op dat hij bij Hélène heeft. Met deze basis voor een sentimenteel verhaaltje of juist een psychologische analyse, heeft Claude Pierson een intieme kroniek vervaardigd, waarin zij een gering maar wezenlijk talent toont. Jammer! Helaas heeft ze dat talent vergooid aan pornofilms. Ook bekend als DÉLIRE DES SENS en LA POLKA DES PETITES CULOTTES.

Profumo di donna

Italië 1974. Drama van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Alessandro Momo, Agostina Belli, Moira Orfei en Franco Ricci.

Een infanteriekapitein (Gassman) heeft bij manoeuvres zijn gezichtsvermogen en het gebruik van een hand verloren, maar aan medelijden of hulp heeft hij geen behoefte; hij heeft immers nog zijn reukvermogen waarmee hij zijn weg vindt, ook bij de vrouwen. Mooie rol van Gassman als ijzervreter, die soms, stiekem, toch emoties lijkt te hebben. Goed tegenspel van de jonggestorven Momo als de rekruut die hem moet begeleiden. De film won een César voor de beste film en werd bij de Oscars genomineerd voor beste niet-Engelstalige film en beste script. Opnieuw verfilmd in 1992 als Scent of a Woman met Al Pacino in de hoofdrol, een rol die hem een Oscar opleverde.

C'eravamo tanto amati

Italië 1974. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Nino Manfredi, Stefania Sandrelli, Stefano Satta Flores en Giovanna Ralli.

Drie vrienden uit het verzet groeien in de na-oorlogse Italiaanse ontwikkelingen steeds verder van hun oorspronkelijke idealen vandaan, maar ondanks alle ontstane barri[KA2]eres blijkt hun vriendschap na twintig jaar nog intact gebleven. Meesterlijk geconstrueerd scenario geeft compleet, tragi-komisch en kritisch tijdsbeeld. De filmhobby van een der hoofdpersonen is aanleiding voor een beeld van de vercommercialisering van de Italiaanse cinema, waarvoor Vittorio de Sica als voorbeeld wordt genomen (die overigens zelf zijn medewerking verleende, net als Federico Fellini en Marcello Mastroianni, die zichzelf spelen). Doorbraak- film van Scola. Het scenario van Age (Agenore Inrocci), Scarpelli (Furio Scarpelli) en regisseur Scola (als Scola). Het camerawerk is van Claudio Cirillo.

Amore amaro

Italië 1974. Drama van Florestano Vancini. Met o.a. Lisa Gastoni, Leonard Mann, Rita Livesi en Maurizio Fiori.

In de Noord-Italiaanse stad Ferrara van rond 1935 wordt een student, wiens vader als antifascist in de gevangenis zit, verliefd op een knappe lerares. Hun romance wordt overschaduwd door het politieke geweten van de jongeman die zijn vader wil volgen, waardoor de vrouw die in fascistische kringen verzeild is geraakt, hem verlaat. Een aantal goede acteurs en een verhaal dat goed in elkaar zit.

Tosca

Italië 1973. Luigi Magni. Met o.a. Monica Vitti, Vittorio Gassman, Umberto Orsini, Gigi Proietti en Aldo Fabrizi.

Een beroemd operaverhaal - een zangeres probeert vergeefs haar revolutionaire geliefde van de doodstraf te redden - werd tot parodie gemaakt door alle melodramatische elementen bloedernstig te laten acteren. Die toon blijft onvoldoende lang verrassend en vooral Gassman overdrijft zijn rol wel heel erg.

Paolo il caldo

Italië 1973. Komedie van Marco Vicario. Met o.a. Giancarlo Giannini, Rossana Podestà, Gastone Moschin, Adriana Asti en Vittorio Caprioli.

Een Siciliaanse baron blijkt als kind al de hitsige aard van zijn voorvaderen te hebben geërfd en maakt als volwassene een reeks van veroveringen, zonder onderscheid in rang en stand en laat fascisme, oorlog en bevrijding als onbelangrijke incidenten aan zich voorbij gaan. Als bejaarde is zijn geest nog steeds willig, maar het vlees wordt zwak en het huwelijk met een jonge apothekersdochter biedt geen soelaas, omdat ze frigide is. De film heeft minder aandacht voor de seksscènes dan de uitsluitende interesse van de hoofdpersoon doet verwachten en legt vooral het accent op familie-, gezins- en politieke conflicten, maar haalt daarmee zoveel zó kluchtig overhoop, dat het uiteindelijke resultaat oppervlakkig en vermoeiend platvloers wordt.

L' Uccello migratore

Italië 1973. Komedie van Steno. Met o.a. Lando Buzzanca, Rossana Podestà, Dominique Thorent, Gianrico Tedeschi en Paolo Cardoni.

Een Siciliaanse geschiedenisleraar krijgt een aanstelling op een school in Rome, waar zijn voorganger wegens anarchistische theorieën ontslagen is. leerlingen ondernemen in naam van het maoïsme allerlei sabotage-acties, totdat ze de nieuwe leraar - als deze erotische conflicten, waarin hij niets vermoedend is verzeild, voor het oog van de klas uitvecht - als revolutionair leider gaan zien. Deze meer sarcastische dan satirische film toont de nationale komiek Buzzanca weer als een hitsige Siciliaan, in conflict met de emancipatie elders. Politiek en onderwijs zijn niet meer dan wat andersoortig decor.

The Valachi Papers

Italië​/​​Frankrijk 1972. Misdaad van Terence Young. Met o.a. Charles Bronson, Lino Ventura, Jill Ireland, Walter Chiari en Amedeo Nazzari.

Een gevangen genomen lid van de maffia wordt vrijgelaten in ruil voor informatie en zal door een getuigenis voor de senaatscommissie de peetvader in gevaar brengen, die een half miljoen dollar op zijn hoofd zet. Repercussies in zijn priv[KA1]e-leven leidden tot een zelfmoordpoging, maar de FBI dwingt hem tot overleven om de organisatie te lijf te kunnen gaan. Deze door het succes van THE GODFATHER ge[KA3]inspireerde verfilming van de documentaire roman van Peter Maas (bewerkt door Stephen Geller) kreeg een zeer zwakke regie met onechte Italiaanse folklore en bloedige wraakacties, waarbinnen de acteurs hun rollen zeer melodramatisch aandikken, met uitzondering van Ventura als Vito Genovese.

Sono stato io

Italië 1972. Alberto Lattuada. Met o.a. Giancarlo Giannini, Sylvia Monti, Hiram Keller, Georges Wilson en Orazio Orlando.

Een fantast zonder talent wil beroemd worden, hoewel hij slechts figurant in het Scala van Milaan is. De onverwachte moord op opera-diva geeft hem de kans tot een stunt: hij geeft zich aan als dader om tijdens het proces op het laatste moment zijn alibi te onthullen. Zijn enige getuige sterft echter voortijdig. Het cynisch scenario kreeg een minder dan optimaal scherpe filmuitwerking omdat de regie zich al te nederig ondergeschikt maakt aan te nadrukkelijk acteren van Giannini. Grappige sc[KA2]enes wanneer hij niet in beeld is (helaas zelden).

La più bella serata della mia vita

Italië​/​​Frankrijk 1972. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Alberto Sordi, Michel Simon, Pierre Brasseur, Charles Vanel en Claude Dauphin.

Welgemoed zoeft parvenu Alfredo Rossi (Sordi) in zijn blitse Maserati met een pak zwart geld richting Genève wanneer een in zwart leder gehulde motorrijdster (Janet Agren) lonkt. Zelfverzekerd achtervolgt Alfredo haar, krijgt autopech in de bergen en onderdak in een kasteel. Daar participeert hij in een zonderling avondlijk rollenspel met vier exquis dinerende magistraten in ruste. De blonde motorpoes blijkt dienstmeisje Simonetta. Schuld, boete, Scola-esprit: in dit gastronomisch-vinologisch uitgelezen semi-Kammerspiel jongleren Sordi en vier Franse acteerveteranen met trancheermesscherpe dialogen. Prachtig. Naar Friedrich Dürrenmatts Die Panne (1956). Pierre Brasseur verscheidde in de opnameslotfase.

La mala ordine

Spanje​/​​Italië​/​​Duitsland 1972. Misdaad van Ferdiando Di Leo. Met o.a. Mario Adorf, Henry Silva, Woody Strode, Luciana Paluzzi en Sylva Koscina.

Een drugsleverantie voor Milaan komt niet aan op zijn bestemming, zodat een Newyorkse mafioso beroepsmoordenaars naar Itali[KA3]e stuurt om de rekening te vereffenen. Hun onterechte verdenking valt op een pooier (Adorf), die echter de gangsteroorlog overleeft en dan zelf de macht kan overnemen. Een vlot gemaakte B-film die aan het eind weinig acteurs in leven laat, maar het etaleren van bloedbaden en wreedheid vermijdt. De anatomie van de actrices wordt wel uitvoerig onthuld, maar zonder andere reden dan de kassa, en er is ook de onvermijdelijke plankgas-scène. Scenario van Ingo Hermes en regiesseur Di Leo.

Homo eroticus

Italië 1972. Komedie van Marco Vicario. Met o.a. Lando Buzzanca, Rossana Podestà, Bernard Blier, Sylva Koscina en Adriana Asti.

Een medisch onderzoek wijst uit dat een Siciliaanse huisknecht in Bergamo een derde testikel heeft en dus seksueel superpotent moet zijn. Deze reputatie dringt ook door tot de rijke dames; hij maakt een maatschappelijke bliksemcarri[KA2]ere, tot hij zijn potentie verliest en ware liefde en geluk vindt. Deze nieuwe variant op formule-komedies rond Buzzanca als onnozele maar hitsige Siciliaan wisselt de voor de hand liggende grappen af met geslaagdere en maakt van alle actrices karikaturale nymfomanen behalve van Podest[KA2]a (vrouw van de regisseur), die gespaard blijft voor het happy end. Ook bekend als MAN OF THE YEAR.

Conspirateurs, Les

Italië​/​​Frankrijk 1972. Drama van Luigi Magni. Met o.a. Robert Hossein, Nino Manfredi, Claudia Cardinale, Enrico Maria Salerno en Renaud Verley.

Het 19e eeuwse Italië. De Carbonari vechten tegen de tirannie van paus en leger. Twee van hen steken een verrader dood. Ze worden gearresteerd en ter dood veroordeeld, maar ze zullen pas worden geëxecuteerd als ze berouw tonen. Dat geeft enkele vrienden de tijd voor een reddingsactie. Geen suspense, maar de Pauselijke Staat van die tijd wordt op fijnzinnige, subtiele en ontroerende wijze tot leven gewekt door het camerawerk van deze barokke regisseur, die zich niets van heilige huisjes aantrekt en buiten zijn eigen land te weinig bekendheid heeft. Deze film, die in Frankrijk pas in 1972 te zien was, werd al in 1969 opgenomen. In Rome draaide hij verscheidene jaren.

Permette? Rocco Papaleo

Italië​/​​Frankrijk 1971. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Marcello Mastroianni, Lauren Hutton, Tom Reed, Margot Novak en André Farwagi.

Een Siciliaan is naar Amerika geëmigreerd in de hoop op een carrière als beroepsbokser. Na de mislukking daarvan moet hij in zijn onderhoud voorzien met allerlei vernederende baantjes. Hij blijft echter onverstoorbaar optimistisch contacten zoeken, waarvan hij keer op keer de dupe blijkt. Pas de minachting van een fotomodel aan wie hij zich verliefd heeft opgedrongen, brengt hem tot verzet tegen zijn situatie. Deze episodische tragikomedie rond de underdog Mastroianni is alleen bij vlagen echt treffend. Het grootste probleem is dat de volledig Italiaans gesproken versie aan de situatie van de buitenlander in Chicago alle overtuigingskracht ontneemt en de essentiële taalbarrière verdoezelt.

Noi donne siamo fatte cosi

Italië 1971. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Monica Vitti, Enrico Maria Salerno, Carlo Giuffré, Ettore Manni en Pupo de Luca.

Een episodenfilm met Vitti in twaalf verschillende rollen, van quasi seksueel-bevrijde intellectuele tot hysterische non en militante arbeidster. Het euvel van deze veelal uit sketches opgebouwde film is de afwisseling van leuk, minder leuk en onleuk, zodat de optelsom op den duur gaat vervelen en vermoeien. Vitti speelt haar personages met verve en laat in de sketches waarin de heldin steeds een gewillige prooi wordt van de man haar rol niet tot die van een vrouwenhater worden.

Il Vichingo venuto del Sud

Italië 1971. Komedie van Steno. Met o.a. Lando Buzzanca, Pamela Tiffin, Ferdy Mayne, Dominique Boschero en Renzo Marignano.

Een Siciliaan wordt door zijn werkgever overgeplaatst naar Denemarken en ziet zijn verwachtingen over seksuele vrijheid dermate overtroffen dat hij er niet van weet te profiteren. Dan trouwt hij met een studente Italiaans die echter in pornofilms acteert. Na vergeefse pogingen om zijn Siciliaanse eer te wreken, wordt hij de tegenspeler van zijn vrouw. Deze platvloerse en nogal hypocriete komedie wordt niet verteerbaarder gemaakt door [KL]schmiere[KLE] van komiek Buzzanca. De regisseur zat erbij en keek ernaar (of niet).

Il Paramedico

Italië 1971. Komedie van Sergio Nasca. Met o.a. Enrico Montesano, Edwige Fenech, Rossano Brazzi, Enzo Cannavale en Daniela Coggi.

Een verpleger wint een luxe-auto in een loterij, maar houdt dit geheim voor zijn vrouw die hem tot verkoop ter aanvulling van het huishoudgeld zal dwingen. De wagen brengt hem in een reeks van bureaucratische misverstanden, waarbij hij zowel voor een rijke chirurg als voor een gevaarlijke terrorist wordt aangezien. De regisseur, die met eerdere films problemen kreeg met de censuur, maakte een standaardkomedie vol afgetrapte grappen, humor in dialect en uiterst voorzichtige satire. De acteurs spelen met animo, maar Edwige Fenech maakt niets van de image- verandering van seks-ster tot huissloof. De cameraman had het gebruik van de zoomlens verboden moeten worden.

La moglie del prete

Italië 1970. Drama van Dino Risi. Met o.a. Sophia Loren, Marcello Mastroianni, Venantino Venantini, Gino Cavalieri en Pippo Starnazza.

Na een depressie over haar verhouding met een getrouwde man komt een zangeres via een telefonische hulpdienst in contact met een priester op wie ze verliefd wordt, maar ze kan hem niet overhalen om uit de kerk te treden. De film is meer een zoveelste vehikel voor het sterduo dan een satirische aanval op de destijds veelbesproken celibaatskwestie. Kritische en serieuze kanttekeningen worden alleen in de marge geplaatst.

Il prete sposato

Frankrijk​/​​Italië 1970. Marco Vicario. Met o.a. Lando Buzzanca, Rossana Podestà, Salvo Randone, Magali Noël en Enrico Maria Salerno.

Een Siciliaanse pastoor wordt overgeplaatst naar Rome, waar de losse zeden in zijn parochie hem in grote verwarring brengen. Een goedhartige call-girl die wekelijks komt biechten doet zijn celibaat wankelen, omdat een huwelijk tenslotte haar redding zou betekenen. Het aangezette komische spel van Buzzanca in zijn confrontaties met de frivole kerkgemeente maakt van de film een standaardklucht, waarbij de kritische portretten van de religieuze hiërarchie nauwelijks iets kunnen bijdragen aan een zinnige satire. Podestà brengt enige warmte en gevoeligheid als de call-girl die zich wegcijfert om de priesterroeping niet in gevaar te brengen.

Dramma della gelosia

Spanje​/​​Italië 1970. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Marcello Mastroianni, Monica Vitti, Giancarlo Giannini, Marisa Merlini en Hercules Cortes.

Getrouwde bouwvakker Oreste (Marcello Mastroianni) verlaat zijn vrouw voor bloemenverkoopstertje Adelaide (Monica Vitti) en stelt haar voor aan pizzabakker Nello (Giancarlo Giannini), die zijn politieke medestander is. Er ontstaat een driehoeksverhouding met jaloerse conflicten, zelfmoordpogingen en zelfs een experimentele ménage à trois. Deze parodie op de kasteelroman-dramatiek gecombineerd met links-politieke (lees: communistische) speldeprikken betekende de doorbraak van regisseur Ettora Scola (Una giornata particolare), al werd de film pas internationaal ontdekt en gewaardeerd ná zijn latere successen. Een briljante rol van Mastroianni, die de prijs voor beste acteur op filmfestival van Cannes ontving, en goed gesecundeerd wordt door Vitti.

May Morning

Italië 1969. Drama van Ugo Liberatore. Met o.a. Jane Birkin, Alessio Orano, John Steiner, Michaela Pirgnavelli en Edda di Benedetto.

Een amorele en luie Italiaanse student wordt op de Universiteit van Oxford slechts gehandhaafd vanwege zijn roeicapaciteiten voor de regatta tegen Cambridge. Na een conflict met de coach wordt hij toch verwijderd en hij wreekt zich door de dochter van zijn professor aan te randen, die hem vervolgens vermoordt. Dit melodrama van Liberatore rond een Italiaanse homme fatal in het buitenland heeft door opgeklopt effectbejag een aantal broeierige scènes, maar het feit dat het merendeel van de Britten ook door Italiaanse acteurs wordt gespeeld, geeft de anti-held Orano zeer weinig reliëf. Nog afgezien van het feit dat iedereen beroerd acteert, Birkin als zich wrekend slachtoffer in de eerste plaats.

Il Commissario Pepe

Italië 1969. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Ugo Tognazzi, Silvia Dionisío, Tano Cimarosa, Giuseppe Maffioli en Marianne Comtell.

De rust in een provincieplaatsje wordt opeens verstoord als de politiecommisaris ontdekt dat met name notabelen betrokken zijn bij, of profiteren van, clandestiene prostitutie. Hij aarzelt tussen schandaalverwekkende arrestaties of het accepteren van zwijggeld, maar neemt tenslotte ontslag. Sociale satire in vijfde film van Scola blijft aan de oppervlakte en is inmiddels weinig verrassend - en bovendien nogal indirect, namelijk, via affiches, aanplakbiljetten en slogans op binnen- en buitendecors - zodat alleen maar een onderhoudende, 'gewone film' overblijft met een goede, vrij serieuze rol van Tognazzi.

Dovè vai tutta nuda?

Italië 1969. Komedie van Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Tomas Milian, Maria Grazia Buccella, Gastone Moschin, Vittorio Gassman en Lea Lander.

Een degelijke bankemployée keert terug van een buitenlandse zakenreis met een echtgenote, die hij zich niet herinnert ontmoet of gehuwd te hebben, en die behalve een ongegeneerde flapuit ook nog een permanente naaktloopster blijkt te zijn. Ontslag is slechts de eerste van de resulterende complicaties. Meligheid kent geen tijd, hoewel Milian verrassende kwaliteiten toont als komediespeler. De rondborstige expressieloosheid van Buccella vindt ook ideaal emplooi, maar is onvoldoende voor het magere gegeven, zodat de gast-rol van Gassman als de excentrieke aspirant-dief zeer welkom is.

Straziami, ma di baci saziami

Italië 1968. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Nino Manfredi, Ugo Tognazzi, Pamela Tiffin, Moira Orfei en Livio Lorenzon.

Een kapper wordt verliefd op de dorpsschone, maar roddel van een jaloerse rivale leidt tot een breuk. Hij vindt haar terug in Rome als echtgenote van een doofstomme kleermaker. Deze satire op kasteelromans biedt tegelijk kritische notities over man- vrouwverhoudingen op zijn Italiaans. Gebrek aan kennis aan het geheel van gewoonten maakt de film buiten Italië minder doeltreffend, maar de dwaze komedie en ongegêneerde rollen van de beide acteurs blijven vermakelijk genoeg.

Sette volte sette

Italië​/​​Frankrijk 1968. Komedie van Michele Lupo. Met o.a. Gastone Moschin, Lionel Stander, Raimondo Vianello, Gordon Mitchell en Turi Ferro.

Deze Italiaanse poging tot een film in de stijl van de Britse Ealing-komedies lukt aardig dankzij een vernuftig scenario. Zeven gevangenisboeven ontsnappen gedurende de paar uur dat heel Londen de Cup Final volgt op tv om een bankroof te plegen en zijn weer nèt op tijd terug in hun cel.

Riusciranno i nostri eroi a ritrovare l'amico misteriosamente scomparso in Africa?

Italië 1968. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Alberto Sordi, Bernard Blier, Nino Manfredi, Franca Bettoja en Manuel Zarzo.

Een overwerkte uitgever besluit naar Afrika te gaan om zijn zwager op te sporen. Deze heeft namelijk al jaren geen teken van leven meer gegeven. Samen met zijn accountant volgt hij het spoor door het halve continent, waar de gezochte man in de meest uiteenlopende gedaantes - van missionaris tot huurling - in actie is geweest. Tenslotte vinden ze hem als 'regen-god' die niet meer terug wil naar de beschaving. De eerste komedie van Scola met duidelijk politiek engagement: racisme, kolonialisme, klassenstrijd. Hij neemt daar erg lang de tijd voor en offert daarvan te veel voor de overigens vermakelijke mannetjesmakerij van zijn sterren.

Come, quando, perchè?

Italië​/​​Frankrijk 1968. Drama van Antonio Pietrangeli en Valerio Zurlini. Met o.a. Horst Buchholz, Danièle Gaubert, Philippe Leroy en Colette Descombes.

Vrouw is met haar jeugdliefde getrouwd, maar het huwelijk is een sleur geworden, zodat het bezoek van een vriend van de echtgenoot al spoedig resulteert in een verhouding. Ze kan echter geen keus doen tussen beide mannen en de minnaar vertrekt naar het buitenland. Simpel scenario zonder oorspronkelijkheid wordt nog wezenlozer doordat geen van de acteurs Italiaans is, maar de banale dialoog via nasynchronisatie uitspreken, en de kitscherige prentbriefkaartenaanpak van liefdesscènes tussen Gaubert en Buchholz in de natuur. Pietrangeli overleed tijdens de opnamen, Zurlini voltooide de film en beiden zorgden voor een dieptepunt in hun respectabele carrière.

Svetlana ucciderà il 28 settembre

Italië​/​​Frankrijk 1967. Actiefilm van Sergio Grieco. Met o.a. Ken Clark, Beba Loncar, Lincoln Tate, Jess Hahn en Paolo Gozlino.

Een spionageverhaal met als hoofdpersoon een niets-vermoedende autocoureur. Een ingewikkeld plot, waar soms geen touw aan vast te knopen is. En wat kúnnen sommige mensen toch een hoop slaag verdragen zonder ernstig letsel op te lopen! Grieco regisseerde onder de naam Terence Hathaway.

Operazione San Pietro

Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1967. Komedie van Lucio Fulci. Met o.a. Heinz Rühmann, Edward G. Robinson, Jean-Claude Brialy, Lando Buzzanca en Uta Levka.

Napolitaanse dieven proberen tijdens de heilige week de Pieta uit de Sint Pieterskerk te stelen. Het lukt, maar een Amerikaanse gangster steelt haar weer van hen. Deze misdaadkomedie heeft het voordeel van de curieuze rolbezetting, maar de meeste aandacht gaat uit naar Buzzanca als de Napolitaan. Scenario van Ennio de Concini, Paul Hengge, Adriano Baracco en Roberto Gianviti. Camerawerk van Enrico Menczer en Alfio Contini.

Muori lentamente....te la godi di più

Spanje​/​​Duitsland​/​​Italië 1967. Misdaad van Franz Josef Gottlieb. Met o.a. Lex Barker, Maria Perschy, Amadeo Nazzari, Brad Harris en Wolfgang Preiss.

Een doorsnee spionage-film waarin een misdadiger in het bezit komt van een atoombom. Daarmee wil hij de Amerikanen chanteren.

Le dolci signore

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1967. Komedie van Luigi Zampa. Met o.a. Virna Lisi, Ursula Andress, Claudine Auger, Marisa Mell en Jean-Pierre Cassel.

Een getrouwde bourgeoise gaat in Rome haar oude vriendinnen opzoeken, die ondanks welstand en huwelijk nogal wat seksuele onvrede verbergen. Ze besluiten een avontuurlijk en swingend leventje te leiden met feestjes, flirts, striptease en mooie jonge minnaars. Deze episodisch opgebouwde film biedt weinig verrassingen of echte humor, al geeft de hoogst modieuze aankleding uit die tijd van de fraaie sterren nu enige extra aanleiding tot lachen. Het verhaaltje stelt niks voor maar de vrouwen zijn allemaal mooi en sexy.

Il Profeta

Italië 1967. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Ann-Margret, Yvonne Sanson, Liana Orfei en Oreste Lionello.

Een man van middelbare leeftijd heeft zich uit de moderne beschaving teruggetrokken en leeft in isolement in de bergen. Een op een primeur beluste tv-reporter vestigt de aandacht op hem en maakt hem als een zgn. `profeet` tot prooi van de media en goeroezoekers. Niet voorbereid op de veranderingen en nieuwe trends in de evoluerende samenleving, wordt hij een niet begrijpend en weerloos object voor commerci[KA3]ele uitbuiting. Deze vroege (en daardoor alweer gedateerde) satire op pseudo-filosofieën is niet al te gelukkig gecast : Gassman is te weinig naïef voor de intrigerende wereldvreemdheid en Ann-Margret heeft onvoldoende zelfspot om de rol van trend-volger door te prikken.

Il Marito mio e l'ammazzo quando mi pare

Italië 1967. Komedie van Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Catherine Spaak, Hywell Bennett, Hugh Griffith, Paolo Stoppa en Vittorio Caprioli.

Een beroemd violist is gelukkig getrouwd met een dertig jaar jongere vrouw, maar hij maakt zich zorgen over haar toekomst na zijn dood. In overleg met haar selecteert hij een jonge huwelijkskandidaat, die echter geen geduld heeft om te wachten tot zijn voorganger een natuurlijke dood is gestorven. De vrouw laat zich inpakken door zijn vuur en wordt medeplichtig aan een reeks steeds mislukkende moordaanslagen. Een onderhoudende komedie wordt gedragen door de ironie en warmte van Griffith als de oude echtgenoot. Bennett daarentegen is zo'n oen dat Spaak overmatige moeite moet doen om aannemelijk te maken dat ze hem verkiest. Uit de luxueuze decors en verkleedpartijen is duidelijk op te maken dat het oorspronkelijk een theaterstuk was.

Don Giovanni in Sicilia

Italië 1967. Komedie van Alberto Lattuada. Met o.a. Lando Buzzanca, Katia Moguy, Ewa Aulin, Katia Christine en Carletto Sposito.

Net als zijn plaatsgenoten gaat een Siciliaanse advocaat op vrouwenjacht onder Noordeuropese toeristes en ontdekt dat zijn verovering zijn in Zwitserland opgevoede jeugdliefde is. Na het huwelijk vestigen ze zich in Milaan, waar zijn ego fikse deuken oploopt als gevolg van de vrouwenemancipatie. Deze satirische komedie over de tegenstellingen tussen Noord- en Zuid-Italië bewandelt platgetreden paden, maar doet dat met verve. De rol van hitsige en ontheemde Siciliaan werd een standaardtype voor Buzzanca.

Sette uomini d'oro

Frankrijk​/​​Italië 1966. Misdaad van Mario Vicario en Marco Vicario. Met o.a. Rossana Podestà, Philippe Leroy, Gastone Moschin, Gabriele Tinti en Maurice Poli.

Als gemeente-arbeiders vermomde bankrovers dringen via riolen de kluis van een Zwitserse bank binnen en stelen de goudvoorraad. Het brein van de bende heeft plannen om de buit voor zichzelf te houden, maar de anderen weten de vrachtwagen met goud te pakken vóór hem. Dit op zichzelf doorsnee-inbraakverhaal kreeg naar vorm en spel een verrassende humoristische aanpak. De rol van Podestà - de vrouw van de regisseur - is louter decoratie, maar de ontwerper van haar kostuums moet hebben geijld.

Operazione San Gennaro

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1966. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Nino Manfredi, Senta Berger, Mario Adorf, Claudine Auger en Totò.

Een trio Amerikaanse gangsters wil de schat uit de San Gennaro-kerk in Napels stelen en zoekt contact met de lokale onderwereld, met name Dudu (Manfredi) die liever lui dan moe is. Deze onderhoudende combinatie van misdaadkomedie en Italiaanse zedensatire is het sterkst in de laatste aspecten, ondanks de beoogde flirt naar de internationale bioscoopmarkt. De gemengde rolbezetting heeft de nodige verve.

Maigret à Pigalle

Italië​/​​Frankrijk 1966. Misdaad van Mario Landi. Met o.a. Gino Cervi, Lila Kedrova, Raymond Pellegrin, Alfred Adam en Christian Barbier.

In de omgeving van de Pigalle vindt een reeks van sadistische moorden plaats. Commissaris Maigret is de enige die vermoedt dat het om meer dan één dader gaat. Het succes van Cervi als Italiaanse tv-Maigret leidde tot deze film die ondanks een meerderheid van Franse acteurs de kwaliteit en sfeer mist van de films met Gabin.

L' Arcidiavolo

Italië 1966. Historische film van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Claudine Auger, Mickey Rooney, Gabriele Ferzetti en Giorgia Moll.

Belfagor moet in opdracht van de duivel de zonde terugbrengen in het al te vredige Italië van 1486. Door vrouwen te verleiden weet hij vete tussen Rome en Florence aan te wakkeren tot hij echt verliefd wordt op Maddalena de Medici. Opmerkelijke kostumering en decoratie zijn voornaamste kwaliteiten van film die inhoudelijk achterblijft bij verhaal van Macchiavelli. Rooney als komische hulpduivel is zeer misplaatst.

Il grande colpo dei sette uomini d'oro

Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 1966. Komedie van Marco Vicario. Met o.a. Rossana Podestà, Enrico Maria Salerno, Philippe Leroy, Manuel Zarzo en Gastone Moschin.

In dit vervolg op SETTE UOMINI D'ORO slaagt de bende erin om 70.000 ton goud tijdens een transport bij klaarlichte dag en onder de ogen van de militaire bewaking te roven, waarbij hun technische vernuft wordt geëvenaard door de vermommingskunsten van de leidster van de bende. De film mist het verrassingseffect van het eerste deel, hoewel de avonturen ditmaal spectaculairder zijn en met meer raffinement uitgewerkt door de regisseur. Camerawerk van Ennio Guardieri.

I lunghi giorni della vendetta

Italië​/​​Spanje 1966. Western van Florestano Vancini. Met o.a. Giuliano Gemma, Gabriella Giorgelli, Francisco Rabal, Conrado Sanmartin en Nieves Navarro.

Gemma ontsnapt uit de gevangenis, en de lange weg van de wraak is daar. Gemma heeft onschuldig gezeten en de schuldigen krijgen nu problemen - tot aan de laatste man, zoals dat in een spaghetti-western hoort. Een goede, spannende film. Vancini heet gebruikt de naam Stan Vance als pseudoniem. Scenario van Fernando Di Leo. Camerawerk van Francisco Marin.

Adulterio all'Italiana

Italië 1966. Komedie van Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Catherine Spaak, Nino Manfredi, Maria Grazia Buccella, Akim Tamiroff en Vittorio Caprioli.

Een jonge vrouw ontdekt dat haar echtgenoot haar bedriegt met haar beste vriendin en dreigt hem ooit met gelijke munt te zullen terugbetalen. De man wordt sindsdien voortdurend geplaagd door wantrouwen en achtervolgt zijn vrouw in allerhande vermommingen. Deze komedie over de Italiaanse dubbele moraal - de man mag wel, de vrouw niet - wordt bekwaam geacteerd en lichtvoetig in beeld gebracht. Een poging tot het scheppen van een werelds beeld leidt echter tot extravagante kleding en kapsels waarmee de actrices voor aap lopen. Scenario van de regisseur, Luigi Malerba en Ottavio Alessi. Camerawerk van Roberto Gerardi.

Le Belle famiglie

Italië​/​​Frankrijk 1965. Komedie van Ugo Gregoretti. Met o.a. Susy Andersen, Tony Anthony, Adolfo Celi, Susanna Clemm en Annie Girardot.

Een vierluik. Een dienstbare Siciliaanse is uitgehuwelijkt aan een afstotelijke rijkaard, maar zij fantaseert zich een droomprins. Zijn verhouding met een aantrekkelijke Duitse wekt jaloezie op en gekonkel bij vrienden van een Italiaan. De echtgenote van een overspannen zakenman verzorgt hem liefdevol en verlaat hem zodra hij hersteld is. Een vrouw probeert haar onverschillige echtgenoot jaloers te maken met hun huisknecht. Deze niet al te diep doorprikkende satire moet het hebben van de schilderachtige typeringen door de topbezetting.

I Complessi

Italië 1965. Komedie van Dino Risi, Franco Rossi en Luigi Filippo d' Amico. Met o.a. Nino Manfredi, Ugo Tognazzi, Alberto Sordi, Franco Fabrizi en Gaia Germani.

Een episodenfilm: I Een verlegen werknemer wil op het personeelsfeestje zijn liefde aan een collega verklaren, maar wordt gestrikt door een hitsige oude vrijster. II Een vooraanstaande intellectueel wil een seks-film doen verdwijnen, waarin zijn echtgenote ooit speelde. III Ondanks de handicap van een paardengebit brengt een man het tot tv-presentator. Deze Commedia all'Italiana in kort bestek is wisselend van niveau, hoewel Risi's sketch een juweeltje van observatie is. Tognazzi en Sordi tillen zwakkere bijdragen boven matte regie uit.

Casanova 70

Italië​/​​Frankrijk 1965. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Marcello Mastroianni, Virna Lisi, Michèle Mercier, Marisa Mell en Margaret Lee.

Een Navo-officier is impotent, behalve wanneer de amoureuze situatie levensgevaarlijke risico's met zich meebrengt. Hij mint een leeuwentemster in de piste, vrouwen van jaloerse echtgenoten en komt tenslotte voor de rechter op beschuldiging van moord. De spottende omkering van de mythe van de 'latin lover' toont het romantische idool Mastroianni niettemin in een serie pikante situaties, die de film onderhoudend, maar slechts bij vlagen echt leuk maken. Het gedeelte met Ferreri als wantrouwende ega van Mell is een hoogtepunt.

Se permette parliamo di donne

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Maria Fiore, Sylva Koscina, Antonella Lualdi en Giovanna Ralli.

Een man vertelt van zijn talrijke vrouwelijke veroveringen, hun onvoorspelbare gedrag dat zowel tot positieve als negatieve verrassingen leidt en schetst daarmee onbedoeld ook een weinig positief beeld van de man. Deze debuutfilm van Scola heeft de opbouw van een episodenfilm met Gassman als de permanente hoofdrol (Adam), maar blijft voornamelijk een illustratie van vermakelijke tekst zonder eigen filmleven. Die illustratie gebeurt met aantrekkelijke actrices.

Matrimonio all'italiana

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Vittorio De Sica. Met o.a. Sophia Loren, Marcello Mastroianni, Aldo Puglisi, Tecla Scarano en Marilù Tolo.

Vlak na WO II begint de Napolitaan Domenico Soriano (Mastroianni) een relatie met prostituee Filumena Marturano (Loren) die 22 jaar zal duren. In de loop van de tijd heeft Filumena een steeds grotere rol gekregen in het leven en de zakelijke beslommeringen van Domenico. Maar dan kondigt hij aan met een jonge werkneemster te trouwen. Filumena wordt ernstig ziek en heeft als laatste wens 'eerzaam gehuwd' te sterven. Onmiddellijk na de trouwplechtigheid herstelt ze wonderbaarlijk. La Loren kon zich helemaal uitleven in deze klucht, die net als haar andere samenwerkingsverbanden met Mastroianni weer zeer geslaagd was.

Le Voci Bianche

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Pasquale Festa Campanile en Massimo Franciosa. Met o.a. Paolo Ferrari, Anouk Aimée, Vittorio Caprioli, Claudio Gora en Graziella Granata.

Gecastreerde contratenors zijn risicoloos gezelschap voor getrouwde, adellijke dames, hetgeen een zanger die door een list aan de operatie is ontsnapt, ongekende mogelijkheden biedt. De sterbezetting en de fantasierijke pruikentijd-aankleding weten uitbundig te verhullen, dat de regie en het scenario de meeste kansen van het gegeven hebben laten liggen. Ferrari is te weinig schelms voor de hoofdrol.

Le Bambole

Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Dino Risi, Franco Rossi, Luigi Comencini en Mauro Bolognini. Met o.a. Virna Lisi, Nino Manfredi, Monica Vitti, John Karlsen en Elke Sommer.

Episodenfilm. Aantrekkelijke vrouw blijft zo lang telefoneren dat haar echtgenoot troost in de liefde gaat zoeken bij de buurvrouw. Slurpen van soep door man wekt de moordlust van zijn vrouw. Een Zweedse komt wetenschappelijk voorbereid in Itali[KA3]e de verwekker van haar kind zoeken. Hoogbejaarde prelaat laat zich naar Rome vergezellen door zijn neef die door hotelhoudster wordt verleid. Korte opzet geeft talent voor en achter camera nauwelijks een kans. Deel 1 is wel leuk, maar voorspelbaar; 2 en 3 alleen maar flauw en alleen deel 4 komt echt amusant en pikant tot leven (en bracht Lollobrigida bij de zedenpolitie, hoewel het 'scandaleuze' meer zat in koppelaarsrol van geestelijke).

La Ragazza in prestito

Italië 1964. Komedie van Alfredo Giannetti. Met o.a. Rossano Brazzi, Annie Girardot, Tony Anthony, Marisa Merlini en Giuditta Rissone.

Een vrouw laat zich al jaren aan lijntje houden door een overjarige luie playboy die op geld van zijn moeder teert. Tot hij haar in bijzijn van zijn vrienden slaat en ze met hem breekt en ook de vrienden zich van hem gaan afkeren. De wellustige rol van Brazzi in de keerzijde van zijn Latin lover imago bepaalt de film. Typisch Italiaanse milieutekening.

La Mia signora

Italië 1964. Komedie van Luigi Comencini, Mauro Bolognini en Tinto Brass. Met o.a. Alberto Sordi, Silvana Mangano, Claudio Gora, Mino Doro en Maria Tedeschi.

Episodefilm. 1.Een man laat een liftster doorgaan voor zijn echtgenote om bij een sollicitatiebezoek indruk te maken. 2.Een man en een vrouw flirten, terwijl ze op het vliegveld op hun respectieve echtgenoten wachten. 3.Een zieke krijgt in het hospitaal plichtmatig bezoek van een gezin en stuurt hen voortaan rechtstreeks naar het strand. 4.De echtgenote van een ingenieur verplaatst al haar genegenheid naar haar kanaries. Het vierluik (Bolognini regisseerde deel 2 en 3) krijgt eenheid door het sterduo dat zijn veelzijdigheid mag demonstreren, maar de afzonderlijke sketches zijn te oppervlakkig en niet puntig genoeg.

La Congiuntura

Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Joan Collins, Jacques Bergerac, Hilda Barry en Marino Masé.

Een niet al te snuggere prins laat zich door een vlotte Engelse overhalen tot een 'plezierreisje' naar Zwitserland, in werkelijkheid om een miljoen dollar de grens over te smokkelen: de douane zal een aristocraat toch niet controleren. Ze houdt haar aanbidder aan het lijntje, maar weet in Zwitserland met list de hele buit aan haar medeplichtigen te ontfutselen, om daarmee en met haar prins vervolgens lang en in welstand te leven. Deze vlotte komedie haakte destijds in op de toen actuele geldsmokkel naar Zwitserland, maar geeft meer aandacht aan Collins' manoeuvres om Gassman het hoofd op hol te brengen en hem daarbij - aanvankelijk - toch uit haar slaapkamer te houden.

Il Magnifico cornuto

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Antonio Pietrangeli en Antonioni Pietrangeli. Met o.a. Ugo Tognazzi, Claudia Cardinale, Paul Guers, Bernard Blier en Michèle Girardon.

Een getrouwde man ontdekt tijdens een slippertje met hoeveel raffinement zijn vriendin haar echtgenoot weet te sussen en gaat twijfelen aan de trouw van zijn eigen wederhelft. De Italiaanse bewerking van LE COCU MAGNIFIQUE heeft een bravoure-rol van Tognazzi, maar zijn jaloerse fantasieën zijn op den duur pikant noch leuk.

Il Gaucho

Italië​/​​Argentinië 1964. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Nino Manfredi, Amedeo Nazzari, Silvana Pampanini en Maria Grazia Buccella.

De Italiaanse delegatie die een filmfestival in Buenos Aires bezoekt, bestaat uit een aantal sterren in opkomst of op hun retour, een militante scenarioschrijver en een fortuinjager. Bij aankomst ontmoeten ze een groep ge[KA3]emigreerde landgenoten die het minder goed voor de wind gaat dan ze proberen voor te geven. Hun verblijf loopt uit op teleurstellingen en een ontmaskering van de fa[KA10]cades. De enige uitzondering vormt een (troost)prijsje op het festival. Deze meer melancholieke dan venijnige satire, o.a. door het gebruik van [KA2]echte sterren-van-weleer (zoals Pampanini) toont vooral een mooie rol van Manfredi als de emigrant die het niet gemaakt heeft.

Alta infedeltà

Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Franco Rossi, Luciano Salce, Elio Petri en Mario Monicelli. Met o.a. Nino Manfredi, John Phillip Law, Fulvia Franco, Monica Vitti en Jean-Pierre Cassel.

Episodefilm. Jaloerse echtgenoot merkt met genoegen dat de aandacht van Brit niet zijn vrouw, maar hemzelf geldt. Wantrouwende echtgenote verleidt huisvriend, maar blijft zo doormopperen dat ze nauwelijks merkt dat het gebeurt. Een echtpaar brengt fleur in hun relatie door elkaar als zogenaamde onbekenden te versieren. Een gokker heeft alles verloren en kan alleen zijn vrouw nog inzetten. Film is uitschieter door hoog en amusant niveau van alle delen, hoewel sketch 1 en sketch 3 - als variant op The Lover van Harold Pinter - ironische uitschieters blijken. Goed spel in alle rollen.

Oggi a Berlino

Italië 1963. Drama van Piero Vivarelli. Met o.a. Helmut Griem, Nana Osten, Vittorio Pugliese, Enrico de Boccardi en Pietro Sciaro.

Een jonge Oostduitser is verliefd geworden op een meisje in West-Berlijn, maar wordt na de bouw van de Muur onder valse voorwendsels terug in het Oosten gelokt en zal vanwege zijn weigering zich voor politieke propaganda te lenen naar Leipzig worden gezonden. Bij het afscheid op de demarcatielijn wordt hij door een Vopo doodgeschoten. Een jammerlijke mislukking, niet alleen door de produktionele opzet met een Italiaanse rolbezetting en nagesynchroniseerde hoofdrollen, maar ook door een falende dramatische structuur en regie. De journaalfragmenten lijken vooral om kostenbesparing te zijn ingelast en benadrukken daardoor de nep van de spelscènes des te meer.

Italiano, brava gente

Italië​/​​USSR 1963. Oorlogsfilm van Giuseppe de Santis. Met o.a. Arthur Kennedy, Gianna Prokhorenko, Tatyana Samojlova, Peter Falk en Andrea Cheechi.

De tergende provocatie van Duitse soldaten om Russische krijgsgevangenen in de Oekraine in 1941 de Internationale te laten zingen, wakkert onvoorzien de verzetsgeest aan en leidt tot ontsnappingen, represailles en gijzelingen waarbij Italiaanse soldaten zich solidair gaan voelen en ook het slachtoffer worden. Deze combinatie van Russische propaganda-epiek met emotionele Italiaanse regie leidt tot een melodrama dat soms simplistisch is, maar altijd meeslepend. Kennedy speelt een Italiaanse fascist, Falk een Russische arts. (De scène in een veld vol zonnebloemen uit DR. ZHIVAGO blijkt uit deze eerdere film afgekeken.)

Ieri, oggi, domani

Frankrijk​/​​Italië 1963. Komedie van Vittorio De Sica. Met o.a. Sophia Loren, Marcello Mastroianni, Tina Pica, Aldo Giuffrè en Armando Trovajoli.

Napels, Milaan en Rome zijn de fraai in beeld gebrachte plaatsen van handeling in dit lichtvoetige drieluik van de Italiaanse regisseur De Sica. Loren is op d'r best in het laatste deel als de Romeinse prostituee Mara die een week van kuisheid betracht na een korte 'relatie' met een verliefde seminariestudent (Ridolfi). Mara's gefrustreerde minnaar Rusconi (Mastroianni) mag hunkerend toekijken bij een inmiddels fameuze striptease (een scène die nog eens dunnetjes werd overgedaan in Altmans Prêt-à-porter, 1994). Ieri, oggi, domani kreeg Oscar voor de Beste Buitenlandse Film.

II Fornaretto di Venezia

Frankrijk​/​​Italië 1963. Misdaad van Duccio Tessari. Met o.a. Michèle Morgan, Jacques Perrin, Enrico Maria Salerno, Stefania Sandrelli en Sylva Koscina.

Een Venetiaans bakkersknechtje in de tijd van de Dogen vindt het lijk van een edelman en wordt van moord beschuldigd. De graaf die tijdens het proces zijn verdediging op zich neemt heeft zèlf de man uit jaloezie gedood. Omdat alle veroveringen van het slachtoffer die aan het daglicht treden ook de jongen een grondige reden tot wraak lijken te geven, lukt het hem niet de verdachte vrij te pleiten zonder zelf te bekennen. De curieuze combinatie vam romantisch melodrama en detectivefilm kreeg door de kostuums en historische paleizen een oogstrelende verpakking.

I Mostri

Italië 1963. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi, Michèle Mercier, Marisa Merlini en Marioo Masè.

Achttien satirische sketches van verschillende tijdsduur, waarin de beide hoofdrollen elk tien personages voor hun rekening nemen en alle lagen van de Italiaanse maatschappij als satirisch doelwit nemen. Door de vaart en korte tijdsduur zijn ook de minder geslaagde episodes boven de middelmaat van het genre en geven die de acteurs kansen tot ongeremde schmiere waarbij Gassman een hoogtepunt is als een simpele bokser op zijn retour die in de ring in elkaar wordt geslagen. Tognazzi is een tv- verslaafde die ongemerkt door zijn vrouw wordt bedrogen. Een venijnige cabareteske humor blijft onverminderd werkzaam.

Ulisse contro Ercole

Italië​/​​Frankrijk 1962. Avonturenfilm van Mario Caiano. Met o.a. Michael Lane, Georges Marchal, Alessandra Panaro, Gianni Santuccio en Dominique Boschero.

Ulyssus heeft zich niet aan de wetten van de Olympus gehouden, zodat Hercules de opdracht krijgt hem gevangen te nemen en als slaaf te verkopen. Talrijke ontberingen samen doen hen echter vriendschap sluiten. Avonturen als in een stripverhaal zonder onderling verband met monsters, cyclopen, vogelmannen houden spanning en amusement gaande, ook wanneer effecten en trucages veel minder spectaculair zijn dan de makers zelf menen. Scenario van de regisseur.

Boccaccio '70

Frankrijk​/​​Italië 1962. Komedie van Federico Fellini, Luchino Visconti, Mario Monicelli en Vittorio De Sica. Met o.a. Sophia Loren, Anita Ekberg, Romy Schneider, Peppino De Filippo en Silvio Bagolini.

Film met drie episoden.1. LE TENTAZIONI DEL DOTTOR ANTONIO. Een moraalprediker wordt verontwaardigd over een pikant reclamebord met de tien keer levensgrote Ekberg die in zijn overspannen dromen tot leven komt. Deze eerste film in kleur voor Fellini kondigt in klein bestek de gestileerde fantasie en verbeeldingen van later werk aan. Deze episode duurt 53m. 2. IL LAVORO. De echtgenote van een Romeinse aristocraat die door een callgirl-schandaal in opspraak komt, geeft een impuls aan het huwelijk door zich voortaan ook voor gunsten te laten betalen. De Visconti-sketch is een bitter meesterwerkje en de openbaring van Schneider als volwassen actrice. 3. LA RIFFA. De eigenares van een kermisschiettent wordt door haar broer hoofdprijs van een competitie gemaakt, maar de winnaar is niet degene op wie ze een oogje heeft. Rumoerige volksklucht met temperamentvolle Loren was destijds verrassend, maar werd door haar en De Sica sindsdien te vaak herhaald. De film was oorspronkelijk een vierluik, maar de niet onaardige sketch RENZO E LUCIA van Mario Monicelli over een pasgetrouwde arbeider in Turijn - zonder beroemde ster - werd geknipt. Die wordt soms meevertoond op tv. De oorspronkelijke versie was 190m; de in ons land uitgebrachte film: 165m (de drieluik!), maar de censuur in Duitsland bijvoorbeeld sneed daar nog eens 9m af, zodat de Duitse drieluik slechts 156m is. De producenten voegden het getal 70 aan de titel toe, omdat ze dachten dat de film niet vóór 1970 door de Italiaanse censuur zou komen. Scenario's van Giovanni Arpino, Italo Calvino, Tullio Pinelli, Enzo Flaiano, Suso Cecchi d'Amico en Cesare Zavattini. Camerawerk van Giuseppe Rotunno, Otello Martinelli en A. Nannuzzi.

Una Domenica d'estate

Italië 1961. Komedie van Giulio Petroni. Met o.a. Jean-Piere Aumont, Karin Baal, Jacques Bergerac, Eddie Bracken en Françoise Fabian.

Een automonteur `leent` op zijn werk een wagen om met zijn vriendin op vakantie naar de badplaats Fregene te kunnen gaan; om dezelfde reden leegt een boekhouder de kas van zijn werkgever. De bestolenen gaan achter hen aan en hun belevenissen mengen zich met die van andere toeristen, met alle complicaties en romances vandien. Deze episodische film onderscheidt zich van andere vakantiefilms door de grotere eenheid van toon (waardoor het vooral een achtervolgingskomedie wordt met de nodige vaart) en door een curieuze internationale rolbezetting, die in de Italiaanse personages niet altijd overtuigt.

Pugni, pupe e marinai

Italië 1961. Komedie van Daniele d' Anza. Met o.a. Ugo Tognazzi, Raimondo Vianello, Maurizio Arena, Paolo Ferrari en Monique Just.

Een viertal mariniers wordt tijdens een oefening op zee gered door een Napolitaanse vissersboot die hen naar de haven brengt. Ze belanden in de meest uiteenlopende gangsteravonturen, worden verdacht van desertie en hun liefdesavonturen bereiken een chaotisch hoogtepunt in een tv-studio, waar de vriendin van één van hen als zangeres optreedt. De rond het hitsucces van de titelsong gebouwde klucht streeft de burleske humor van HELZAPOPPIN na, maar heeft nauwelijks één oorspronkelijke gag. De inzet van de acteurs is geschikter voor het revue-theater dan voor de filmcamera.

La schiava di Roma

Italië 1961. Actiefilm van Sergio Grieco en Franco Prosperi. Met o.a. Rossana Podestà, Guy Madison, Mario Petri, Giacomo Rossi Stuart en Ignazio Leone.

De Romeinse tribuun Caius Valerius wordt door de opstandige Galli[KA3]ers verslagen. Julius Caesar stuurt zijn zoon Marcus (Madison) met honderd soldaten om de opmars van 3.000 Galli[KA3]ers te stuiten totdat hij een leger bijeen heeft. De leider der Galli[KA3]ers, Lysircus (Petri) wil doorstoten, maar stamhoofd Marfus sluit liever vrede met de Romeinen. Bij een schermutseling met de Romeinen wordt de dochter van Marfus, Antea (Podestà), gevangen genomen en tot slavin gemaakt. Lysircus doet tegenover Marfus alsof hij ook vrede wil sluiten met de Romeinen, maar hij doodt hem voor de ogen van Antea. Marcus, die bij het gevecht gewond was geraakt, wordt door Antea verzorgd, die hem weer snel op de been heeft met haar kennis van geneeskrachtige kruiden. Tussen hen ontluikt een romance, maar dan is er altijd nog die onbetrouwbare Lysircus, die haar aan zich wil onderwerpen. Typische spektakelfilm, historisch nauwelijks betrouwbaar, met de nodige actie en een hele mooie Podestà. Voor genreliefhebbers een feest. Het scenario is van regisseur Prosperi, Silvano Reina en Marco Vicario. Het camerawerk is van Vincenzo Seratrice.

La Ragazza di mille mesi

Frankrijk​/​​Italië 1961. Komedie van Steno. Met o.a. Ugo Tognazzi, Danielle Demetz, Sophie Desmarets, Raimondo Vianello en Francis Blanche.

Een succesvolle mode-ontwerper wil na teleurstellingen in de liefde zijn carrière opgeven en zich in Afrika vestigen. Hij wordt verliefd op de aantrekkelijke, maar mentaal debiele dochter van de aspirant-koopster van zijn woning. Het blijkt een komplot te zijn van de sponsors van zijn modehuis om het voor de couture te behouden. Deze grovere Italiaanse versie van de Franse boulevard-komedie wordt door het aanstekelijke animo van de acteurs gered van de smakeloosheid van sommige grappen en effecten.

La Guerra continua

Italië​/​​Frankrijk 1961. Oorlogsfilm van Leopoldo Savona. Met o.a. Jack Palance, Giovanna Ralli, Serge Reggiani, Folco Lulli en Venantino Venantini.

In het najaar van 1943 ontsnapt een vijftal Italianen uit de militaire gevangenis om zich bij de oprukkende Geallieerden aan te sluiten. Een meisje dat bij de Amerikanen dollars hoopt te verdienen, voegt zich bij hen en zaait rivaliteit. Samen met een Amerikaanse parachutist ondernemen ze een geslaagde sabotage-actie en worden tijdig gered door te hulp gekomen bevrijders. Deze onderhoudende oorlogsfilm onderscheidt zich alleen door de cynische humor van de middelmaat die het genre eigen is, maar houdt met veel actie de aandacht vast.

Il mantenuto

Italië 1961. Komedie van Ugo Tognazzi. Met o.a. Ugo Tognazzi, Ilaria Occhini, Mario Carotenuto en Marisa Merlini.

De bescheiden boekhouder Stefano Garbelli wordt op een dag door de prostituee Daniela bestempeld als haar pooier. Het duurt niet lang voor hij niet alleen de politie op zijn dak krijgt, maar ook een paar pooiers die zich willen ontdoen van een concurrent.

II Mantenuto

Italië 1961. Komedie van Ugo Tognazzi. Met o.a. Ugo Tognazzi, Ilaria Occhini, Margarethe Robsham, Mario Carotenuto en Marisa Merlini.

Een meisje van buiten is in de avonduren prostituée in de stad, maar heeft een souteneur nodig om haar stukje troitoir te verdedigen. Ze klampt een man die zijn hondje uitlaat aan voor bescherming. Hij denkt alleen een verovering gemaakt te hebben, maar wordt geïntimideerd door de andere pooiers en wordt verdacht door de politie. De eerste film die acteur Tognazzi regisseerde is zijn aardigste en stapelt satirische misverstanden in vlotte vaart op.

Ercole alla conquista di Atlantide

Frankrijk​/​​Italië 1961. Avonturenfilm van Vittorio Cottafavi. Met o.a. Reg Park, Fay Spain, Ettore Manni, Luciano Marin en Laura Efrikian.

Dit derde deel in de Italiaanse Hercules-reeks wordt algemeen beschouwd als de meest geslaagde. Het blijft pulpcinema, maar de actie is amusant en de decors en fotografie zijn verrassend goed. Na de eerdere vertolkingen van klerenkasten Steve Reeves en Mark Forest kruipt nu Reg Park in de huid van de sterkste man ter wereld - toepasselijk, want Park werd maar liefst tienmaal uitgeroepen tot Mr. Universe. Hij acteert wat houterig, maar heeft een imposantere borstpartij dan al zijn tegenspeelsters, en dat is ook wat waard.

Ercole al centro della terra

Italië 1961. Avonturenfilm van Mario Bava en Franco Prosperi. Met o.a. Christopher Lee, Reg Park, Leonora Ruffo, Giorgio Ardisson en Ida Galli.

Een vampier heeft de koning gedood en houdt nog een prinses in zijn macht; zij kan alleen door een zeldzame plant uit de onderwereld worden gered. Hercules en Theseus gaan dit heilzame gewas halen, maar Theseus neemt óók een voor god Pluto bestemde vrouw mee. Hierdoor roept hij het noodlot over zich af, dat echter nog net op tijd kan worden afgewend. Het scenario als comic strip kreeg een fantasierijke en soms vermakelijke verbeelding waardoor de film zich van het gemiddelde onderscheidt, ook omdat Hercules deze keer niet oppermachtig blijkt. Het scenario is van regisseur Bava, Alessandro Continenza en Duccio Tessari. Het camerawerk is van Bava. Ook bekend als HERCULES IN THE CENTRE OF THE EARTH.

Un Militare e mezzo

Italië 1960. Komedie van Steno. Met o.a. Renato Rascel, Aldo Fabrizi, Robert Alda, Virna Lisi en Vicky Ludovici.

Een Italiaanse zakenman ervaart na een jarenlang verblijf in Amerika dat hij nog de dienstplicht in zijn geboorteland moet vervullen. Terwijl de recruut van middelbare leeftijd wordt gedrild, zorgen zijn dochter en de dochter van zijn sergeant voor complicaties buiten de kazerne. Deze militaire klucht is niet beter of slechter dan veel andere, maar wordt nu gecombineerd met een parodie op de Amerikaanse en Italiaanse mentaliteitsverschillen.

Le Pillole di Ercole

Italië​/​​Frankrijk 1960. Komedie van Luciano Salce. Met o.a. Nino Manfredi, Sylva Koscina, Vittorio De Sica, Jeanne Valérie en Francis Blanche.

Een braaf getrouwde arts slikt op een medisch congres libido-verhogende pillen en verleidt zijns ondanks de vrouw van een collega. Deze wil zich wreken met een tegenmanoeuvre, waartegen de anti-held zich wapent door een jonge Française voor zijn echtgenote te laten doorgaan. De amoureuze kluchtverwikkelingen zijn ouder dan Feydeau, maar worden met verve geplaatst in een moderne situering en zonder logge kwasi-pikanterie.

La ciociara

Italië​/​​Frankrijk 1960. Drama van Vittorio De Sica. Met o.a. Sophia Loren, Jean-Paul Belmondo, Eleonora Brown, Raf Vallone en Renato Salvatori.

Winkelierster Cesira (Loren) vlucht voor de bombardementen in Rome met haar dertienjarige dochter Rosetta (Brown) naar haar geboortedorp. Moeder en dochter worden beiden verliefd op de onderwijzer Michele Di Libero (Belmondo) die door de Duitsers wordt gefusilleerd. Tijdens hun terugtocht te voet naar Rome, worden beiden verkracht in een kerk door Marokkaanse soldaten. De eerste film na vijf jaar van De Sica was een teleurstelling, ook door de onevenwichtige scenariobewerking naar de roman van Alberto Moravia. Loren bewees zich in een overrompelende moederrol als een groot actrice (wat ze sindsdien te zelden zou doen) en dat maakt de film toch tot een aangrijpende ervaring. Loren ontving voor haar indrukwekkende spel de Oscar als Beste Actrice. In de eerste opzet zou zij overigens de dochter spelen en Anna Magnani de moeder.

I Piaceri del sabato notte

Italië 1960. Drama van Daniele d' Anza. Met o.a. Elsa Martinelli, Jeanne Valérie, Maria Perschy, Scilla Gabel en Pierre Brice.

Bij een Romeinse call-girl centrale zijn o.a. een gefrustreerde getrouwde vrouw en een betrekkelijk onervaren jong meisje werkzaam. Door tussenkomst van de echtgenoot moet het meisje een cliënt van de vrouw overnemen die sterft aan een hartaanval. De verstrekkende nasleep doet haar uit het leven stappen. Een muffe, en quasi-sensationeel aangeblazen zelfkantfilm in 'dolce vita-verpakking'. De mooie actrices en Chet Bakers trompetspel op de geluidsband bieden het nodige soelaas.

Souvenir d'Italie

Italië​/​​Frankrijk 1957. Komedie van Antonio Pietrangeli. Met o.a. June Laverick, Isabelle Corey, Ingeborg Schöner, Vittorio De Sica en Massimo Girotti.

Een Britse, Franse en Duitse toeriste liften gedrieën naar de Italiaanse Rivièra en hebben onafhankelijk van elkaar teleurstellende liefdesavonturen, hoewel de Duitse erin slaagt om een automonteur van zijn ideeën over standsverschil af te helpen. Deze voor de ontstaansperiode kenmerkende en exportgerichte vakantiefilm stoeit tegen de toeristische achtergronden van Venetië, Florence en Rome met het idee van de 'latin lover'. Zowel het scenario, de aandachtige regie als de sterke rolbezetting geven aan het bekende stramien meer diepte en zelfs enige melancholie mee, naast ironische en vermakelijke scènes.

Le Diciotteni

Italië 1955. Komedie van Mario Mattoli. Met o.a. Marisa Allasio, Antonio de Teffe, Luisella Boni, Helena Partelli en Ave Ninchi.

Een Britse, Franse en Duitse toeriste liften gedrieën naar de Italiaanse Rivièra en hebben onafhankelijk van elkaar teleurstellende liefdesavonturen, hoewel de Duitse erin slaagt om een automonteur van zijn ideeën over standsverschil af te helpen. Deze voor de ontstaansperiode kenmerkende en exportgerichte vakantiefilm stoeit tegen de toeristische achtergronden van Venetië, Florence en Rome met het idee van de 'latin lover'. Zowel het scenario, de aandachtige regie als de sterke rolbezetting geven aan het bekende stramien meer diepte en zelfs enige melancholie mee, naast ironische en vermakelijke scènes.

Bravissimo

Italië 1955. Komedie van Luigi Filippo D'Amico. Met o.a. Alberto Sordi, Giancarlo Zarfati, Patrizia Della Rovere, Mario Riva en Gianrico Tedeschi.

Een beginnend onderwijzer ontdekt dat een van zijn leerlingen gezegend is met een prachtige bariton. De meester vat het plan op een zangcarrière voor de jongen op te bouwen, en hij ontpopt zich als een bekwaam en meedogenloos manager, die het klaarspeelt zijn protégé in La Scala in Milaan te laten optreden. Hebzuchtige familieleden van de jongen komen plotseling opdagen om het kind op te eisen, dat zij eerder in de steek hadden gelaten. Helaas zal de leraar de strijd op de lange duur verliezen, en de jongen wordt gedwongen een andere weg in te slaan. Een bittere komedie over de speculatie en uitbuiting van ouders van begaafde kinderen, met een uitzonderlijk goede acteerprestatie van Alberto Sordi. Het scenario is van Agenore Incrocci. Het camerawerk is van Marco Scarpelli.

La donna del fiume

Italië​/​​Frankrijk 1954. Drama van Mario Soldati. Met o.a. Sophia Loren, Gérard Oury, Rik Battaglia, Lise Bourdin en Enrico Olivieri.

Een meisje wordt verleid door een smokkelaar en geeft hem aan bij de politie, ondanks het feit dat ze een kind van hem verwacht. Als hij later uit de gevangenis wordt ontslagen, is het zoontje plotseling verdwenen. Lorens eerste grote sterrol kreeg achter de camera`s medewerking van velen die later een eigen reputatie zouden verwerven (Pasolini schreef de dialoog). Een aanvankelijk sfeervol, broeierig melodrama ontspoort tegen het einde met veel louterende droefenis die de ster nog niet overtuigend weet te acteren.

Due notti con Cleopatra

Italië 1953. Historische film van Mario Mattoli. Met o.a. Ettore Manni, Alberto Sordi, Sophia Loren, Alberto Tagelalli en Paul Muller.

Jaren na de onopgemerkte première kreeg deze film een onverdiende reputatie door de publikatie van foto's met de inmiddels beroemd geworden Loren, topless in badscène. De paleiswacht van Cleopatra moet de nacht met haar doorbrengen wanneer Marcus Antonius aan het front is, maar wordt anders dan zijn collega's de volgende ochtend niet gedood. Deze platte klucht, zoals er destijds reeksen in Italië werden gemaakt - rond antieke of historische helden - is hooguit een curiosum om de vroege rollen van de sterren, die allesbehalve veelbelovend in de weer zijn. Loren speelt met een blonde pruik ook haar eigen slavin. Het roemruchte bad was uitsluiten bestemd voor de exportversie voor Frankrijk.

La Tratta delle bianche

Italië 1952. Misdaad van Luigi Comencini. Met o.a. Silvana Pampanini, Eleonora Rossi-Drago, Vittorio Gassman, Ettore Manni en Marc Lawrence.

Een man, die zijn geliefde uit de handen van een souteneur heeft gered, komt door diens toedoen in de gevangenis. De zwangere vrouw geeft zich op voor deelname aan een dansmarathon, om met het gewonnen geld de advocaat te kunnen betalen. Zij weet niet dat dit een valstrik is voor een handel in blanke slavinnen waar diezelfde souteneur achter zit. Comencini gaf in dit bizarre melodrama alle aandacht aan de marathon, waarvan sommige scènes een aan THEY SHOOT HORSES DON'T THEY? verwante indringendheid krijgen. De interessante rolbezetting houdt ook bij alle omringende verwikkelingen de aandacht vast, echter zonder ze geloofwaardig te maken.

L' Infedeli

Italië 1952. Drama van Mario Monicelli en Steno. Met o.a. Gina Lollobrigida, May Britt, Anna-Maria Ferrero, Pierre Cressoy en Irene Papas.

Corruptie en overspel binnen de Romeinse bourgeoisie resulteren in chantage en een sfeer van wantrouwen, waar een ten onrechte van diefstal beschuldigd dienstmeisje het slachtoffer van wordt. Ze pleegt zelfmoord. Deze op authentieke feiten gebaseerde episodische milieuschets is een interessante voorloper op LA DOLCE VITA en heeft een merkwaardige rolbezetting (sterren aan het begin van hun carrière, waarin ze sindsdien aanzienlijk beter leerden acteren).