Remo Remotti

Casa famiglia

Italië 2000. Riccardo Donna. Met o.a. Remo Remotti, Eljana Popova en Marco Beretta.

Excellent Cadavers

Verenigde Staten​/​​Italië 1999. Drama van Ricky Tognazzi. Met o.a. Chazz Palminteri, F. Murray Abraham, Anna Galiena, Andy Luotto en Lina Sastri.

Reise nach Weimar

Duitsland 1996. Romantiek van Dominik Graf. Met o.a. Barbara Auer, Sylvester Groth, Rosemarie Fendel, Remo Remotti en Ursula Dierichs.

Il mondo alla rovescia

Italië 1995. Isabella Sandri. Met o.a. Lucia Andreotti, Remo Remotti, Renzo Rossi, Dada Morelli en Anna Recchimuzzi.

Nulla ci può fermare

Italië 1992. Mysterie van Antonio Luigi Grimaldi. Met o.a. Maurizio Donadoni, Roberto De Francesco, Margaret Mazzantini, Margherita Buy en Remo Remotti.

Mysterieuze jonge vrouw huurt twee detectives in om haar te beschermen tegen een maniak die haar achtervolgt. Vreemde gebeurtenissen stapelen zich op. De speurneuzen ontdekken dat de vrouw helemaal niet wordt achternagezeten. Haar motief wordt pas duidelijk in de verrassende ontknoping. Sympathieke spelers behoeden de film voor middelmatigheid.

Volere volare

Italië 1991. Komedie van Maurizio Nichetti en Guido Manuli. Met o.a. Maurizio Nichetti, Angela Finocchiaro, Mariella Valentini, Patrizio Roversi en Renato Scarpa.

Een zeer onderhoudende film van de origineelste filmmaker van Itali[KA3]e, een mengeling van animatie en spel. Maurizio (Nichetti) is een verlegen striptekenaar van de oude stempel. Martina (Finocchiaro) zoekt een romance die anders is dan anders. Deze twee zo verschillende karakters worden verliefd op elkaar. Kort na hun eerste ontmoeting wordt Maurizio geconfronteerd met een wrede werkelijkheid: langzaam maar zeker verandert hij in een bewegende stripfiguur. Hoe verder die metamorfose gaat, hoe meer Martina van hem houdt. Tenslotte zocht ze naar iets buitengewoons. Scenario van regisseurs Nichetti en Manuli. Camerawerk van Mario Battistoni.

Palombella rossa

Italië 1989. Komedie van Nanni Moretti. Met o.a. Nanni Moretti, Mariella Valentini, Silvio Orlando, Asia Argento en Alfonso Santagata.

De titel slaat op een techniek voor het maken van doelpunten bij waterpolo. De hele film speelt in een zwembad tijdens een waterpolowedstrijd, door Moretti gebruikt voor bespiegelingen over de Italiaanse communistische partij en de impasse rond 1990. Moretti speelt een belangrijk jong politicus, vertegenwoordiger van de communistische partij, bij een verkiezingsuitzending voor tv, die na een auto-ongeluk zijn geheugen verliest. Het eerste wat hij zich weer herinnert is dat hij communist is. Knap mengsel van komedie, politiek, sport en journalistiek. Scenario van hoofdrolspeler-regisseur Moretti en camerawerk van Giuseppi Lanci.

Notte Italiana

Italië 1987. Thriller van Carlo Mazzacurati. Met o.a. Marco Messeri, Giulia Boschi, Mario Adorf, Memé Perlini en Tino Carraro.

Een eerlijke advocaat houdt zich bezig met de waardebepaling van onroerend-goed en krijgt te maken met alle vormen van Italiaanse corruptie. De film ontpopt zich tot thriller en heeft een dramatische ontknoping tijdens een regenachtige nacht. Wat de film zo intrigerend maakt zijn de verschillende karakters en de verlaten landschappen van de Povlakte. Een veelbelovend hoofdfilmdebuut van Mazzacurati.

La Vela incantata

Italië 1982. Drama van Gianfranco Mingozzi. Met o.a. Massimo Ranieri, Monica Guerritori, Lina Sastri, Paolo Ricci en William Berger.

Twee broers trekken in de jaren '20 met een mobiele bioscoop door het Italiaanse platteland. De oudste wordt beìnvloed door het opkomend fascisme. De jongste zal zich in de toekomst door zijn contacten met een links-intellectueel wellicht tot een geëngageerd filmregisseur kunnen ontwikkelen. Dit boeiend en door de invalshoek merkwaardig tijdsbeeld valt door de combinatie van uiteenlopende elementen en inlassen van zwijgende-filmfragmenten wat lang en beklemtoond uit, maar heeft formele en spelkwaliteiten die dat compenseren. Een bijzonder debuut van Ricci als het jongere broertje.

Sogni d'oro

Italië 1981. Experimenteel van Nanni Moretti. Met o.a. Nanni Moretti, Piera Degli Esposti, Laura Morante, Alessandro Haber en Gigi Morra.

Een anarchistische komedie over een regisseur die een regisseur wil maken over de studentenrevoltes van '68 en daarbij in absurde conflicten komt met producenten, medewerkers, collega's en zijn dominerende moeder. Deze persoonlijke variant op Fellini's OTTO E MEZZO compleet met Freudiaanse- fantasiescènes, heeft een verkwikkende ironie, al zullen veel sarcastische referenties de niet-cinefiel gevormde toeschouwer ontgaan. In deze context is de acteur-regisseur soms te vriendelijk voor zijn eigen personage.

Masoch

Italië 1980. Drama van Franco Brogi Taviani. Met o.a. Paolo Malco, Francesca de Sapio, Fabrizio Bentivoglio, Valeria d' Obizi en Inga Alexandrova.

Historicus Leopold von Sacher Masoch wordt rond de eeuwwisseling verliefd op een jonge vrouw en maakt haar zijn geheime verlangens deelachtig om vernederd en gemarteld te worden. Pas in de loop van hun huwelijk wordt zijn perversie steeds openlijker, waarin de vrouw ondanks haar weerzin meegaat om het gezin intact te houden. Na de toch onvermijdelijke echtscheiding vindt hij een nieuwe meesteres. Om de bizarre seksualiteit visueel acceptabel en zelfs inleefbaar te maken, is meer talent en beheersing vereist dan de debuterende Taviani - jongere broer van Paolo en Vittorio - kan opbrengen, die weliswaar de oppervlakkige sensatie vermijdt, maar de al te simpel geïllustreerde biografie voor de toeschouwer laat wisselen tussen verveling en giecheligheid.

Il Prato

Italië 1979. Drama van Paolo Taviani en Vittorio Taviani. Met o.a. Michele Placido, Saverio Marconi, Isabella Rossellini, Giulio Brogi en Angela Goodwin.

Een jonge advocaat gaat vanwege een erfeniskwestie naar een Toscaans dorpje. Daar ontmoet hij een antropologe die zich met kindertoneel bezighoudt en zijn artistieke dromen van vroeger weer wekt. Het meisje is al verloofd met een landbouwingenieur die een agrarisch collectief wil stichten. Al hun projecten -ook hun harmonieuze ménage-à-trois lopen stuk op de realiteit. Deze voor de Taviani's ongewone film is optimistischer dan het negatieve einde doet vermoeden. De droom dat het geluk haalbaar is, blijft voor twee van de drie hoofdrollen intact en de leuze uit 1968 'verbeelding aan de macht' krijgt poëtische overtuigingskracht, ondanks de omstandigheden. De rol van Rossellini is niet slechts een hommage aan haar vader Roberto, maar ook een sterk en aandoenlijk debuut als actrice.