Alejandro Agresti: regie, cast, scenario, productie, camera, muziek en montage.
Er zijn 28 films gevonden.

The Lake House

2006 | Romantiek, Fantasy, Drama

Verenigde Staten 2006. Romantiek van Alejandro Agresti. Met o.a. Sandra Bullock, Keanu Reeves, Christopher Plummer, Willeke van Ammelrooy en Ebon Moss-Bachrach.

In het Hollywooddebuut van de Argentijnse regisseur Alejandro Agresti, winnaar van het Gouden Kalf in 1998 en 2002, spelen Keanu Reeves en Sandra Bullock een verliefde architect en dokter, die maar niet bij elkaar kunnen komen. De reden? Hij leeft in 2004, en zij in 2006. Met The Lake House geeft Agresti wat zijn opdrachtgevers van hem wensten: bekende acteurs mogen grote sentimenten uitspelen, om te laten zien dat ze meer in huis hebben dan het plaatsen van oneliners. Veel larmoyante metaforen en dichtgesmeerde symboliek. De film haalt het niet bij Agresti's eerdere werk.

Un mundo menos peor

2004 | Drama

Argentinië 2004. Drama van Alejandro Agresti. Met o.a. Mónica Galán, Carlos Roffé, Julieta Cardinali, Agustina Noya en Rodrigo Noya.

Na twintig jaar niets van hem gehoord te hebben ontdekt de Argentijnse Isabel (Galán) dat haar man Cholo (Roffé) een teruggetrokken bestaan leidt in een dorpje bij de zee. Met haar twee dochters reist ze af naar het gehucht, maar ze worden bepaald niet met open armen ontvangen. Cholo werd tijdens zijn gevangenschap door de militaire junta vernederd en gemarteld en wilde naderhand alles vergeten, zelfs zijn huwelijk. De Argentijn Agresti, ooit in Nederland gelauwerde maker van Valentin (2002), poogde een beeld te schetsen van de verscheurde cultuur in zijn vaderland, maar maakte een gelikt, plakkerig en stroperig drama.

The Master and his Pupil

2003 | Documentaire

Nederland 2003. Documentaire van Sonia Herman Dolz.

Zonder één woord technische uitleg schetst Herman Dolz het grote verschil tussen
meesterdirigent Valeri Gergjev en zijn onervaren masterclass-studenten.

Valentín

2002 | Drama, Biografie

Argentinië​/​​Nederland​/​​Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 2002. Drama van Alejandro Agresti. Met o.a. Rodrigo Noya, Julieta Cardinali, Carmen Maura, Stéfano Di Gregorio en Mex Urtizberea.

Weemoedig autobiografisch portret van een achtjarig jongetje dat in het Argentinië van begin jaren zestig bij zijn grootmoeder opgroeit. Hij droomt van een toekomst als astronaut, maar worstelt ondertussen met eenzaamheid, het gepest worden op school en de afwezigheid van zijn ouders. De Argentijns-Nederlandse Agresti, die zelf even verschijnt als de afstandelijke vader, maakt goed gebruik van de kleine Noya die met zijn korte beentjes en te grote bril steeds balanceert tussen kinderlijkheid en vroegvolwassenheid. Onderscheiden met een Gouden Kalf voor beste regie.

Una noche con Sabrina Love

2000 |

Argentinië 2000. Alejandro Agresti. Met o.a. Giancarlo Giannini, Cecilia Roth, Tomas Fonzi, Luis Margani en Norma Aleandro.

Weemoedig autobiografisch portret van een achtjarig jongetje dat in het Argentinië van begin jaren zestig bij zijn grootmoeder opgroeit. Hij droomt van een toekomst als astronaut, maar worstelt ondertussen met eenzaamheid, het gepest worden op school en de afwezigheid van zijn ouders. De Argentijns-Nederlandse Agresti, die zelf even verschijnt als de afstandelijke vader, maakt goed gebruik van de kleine Noya die met zijn korte beentjes en te grote bril steeds balanceert tussen kinderlijkheid en vroegvolwassenheid. Onderscheiden met een Gouden Kalf voor beste regie.

Fuera

1998 |

Argentinië 1998. Martin Schvartzapel. Met o.a. Alejandro Agresti, Eugenia Capizzano, Mariela Clein, Ricardo Garcia en Susana Brussa.

Weemoedig autobiografisch portret van een achtjarig jongetje dat in het Argentinië van begin jaren zestig bij zijn grootmoeder opgroeit. Hij droomt van een toekomst als astronaut, maar worstelt ondertussen met eenzaamheid, het gepest worden op school en de afwezigheid van zijn ouders. De Argentijns-Nederlandse Agresti, die zelf even verschijnt als de afstandelijke vader, maakt goed gebruik van de kleine Noya die met zijn korte beentjes en te grote bril steeds balanceert tussen kinderlijkheid en vroegvolwassenheid. Onderscheiden met een Gouden Kalf voor beste regie.

El viento se llevó lo qué

1998 | Komedie, Experimenteel, Fantasy, Drama

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Argentinië​/​​Nederland 1998. Komedie van Alejandro Agresti. Met o.a. Vera Fogwill, Ángela Molina, Fabián Vena, Jean Rochefort en Ulises Dumont.

Het is 1972. Soledad is één van de drie vrouwelijke taxichauffeuses in Buenos Aires. Wanneer ze voor de zoveelste keer door een klant wordt lastiggevallen verlaat ze de stad en haar saaie leven. Met pech strandt ze tenslotte in een troosteloos stadje aan het einde van de wereld in Patagonië. Kranten, radio en televisie zijn er niet. Het enige amusement -en contact met de buitenwereld- vormt de plaatselijke bioscoop, waar filmkopieën worden vertoond die (na talloze vertoningen elders) beschadigd, verknipt, verminkt en incompleet zijn. Het gevolg is dat de bewoners al generaties lang deze wanorde als de werkelijkheid ervaren. Ze spreken, handelen en denken zonder enige vorm van logica, net zoals de mensen in de film. Soledad verblijft in het hotel van Dona Mirta en wordt verliefd op Pedro, de plaatselijke filmcriticus, wiens kritieken uiteraard ook net zo verknipt zijn als de films. Voor de bewoners is Edgar Wexley de beroemdste en meest geliefde acteur in de geschiedenis. De originele films waarin hij speelt zijn verschrikkelijk, maar door alle verdwenen stukken uit de kopieën en de niet bedoelde schnitts, zijn het ware meesterwerken geworden. De geliefde acteur wordt uitgenodigd in de kleine stad

La cruz

1997 | Komedie

Argentinië 1997. Komedie van Alejandro Agresti. Met o.a. Norman Briski, Mirta Busnelli, Carlos Roffé, Laura Melillo en Silvana Silvari.

Het is 1972. Soledad is één van de drie vrouwelijke taxichauffeuses in Buenos Aires. Wanneer ze voor de zoveelste keer door een klant wordt lastiggevallen verlaat ze de stad en haar saaie leven. Met pech strandt ze tenslotte in een troosteloos stadje aan het einde van de wereld in Patagonië. Kranten, radio en televisie zijn er niet. Het enige amusement -en contact met de buitenwereld- vormt de plaatselijke bioscoop, waar filmkopieën worden vertoond die (na talloze vertoningen elders) beschadigd, verknipt, verminkt en incompleet zijn. Het gevolg is dat de bewoners al generaties lang deze wanorde als de werkelijkheid ervaren. Ze spreken, handelen en denken zonder enige vorm van logica, net zoals de mensen in de film. Soledad verblijft in het hotel van Dona Mirta en wordt verliefd op Pedro, de plaatselijke filmcriticus, wiens kritieken uiteraard ook net zo verknipt zijn als de films. Voor de bewoners is Edgar Wexley de beroemdste en meest geliefde acteur in de geschiedenis. De originele films waarin hij speelt zijn verschrikkelijk, maar door alle verdwenen stukken uit de kopieën en de niet bedoelde schnitts, zijn het ware meesterwerken geworden. De geliefde acteur wordt uitgenodigd in de kleine stad

Buenos Aires Vice Versa

1996 | Drama

Argentinië​/​​Nederland 1996. Drama van Alejandro Agresti. Met o.a. Vera Fogwill, Fernán Mirás, Mirta Busnelli, Nicolas Pauls en Carlos Roffé.

Het is 1972. Soledad is één van de drie vrouwelijke taxichauffeuses in Buenos Aires. Wanneer ze voor de zoveelste keer door een klant wordt lastiggevallen verlaat ze de stad en haar saaie leven. Met pech strandt ze tenslotte in een troosteloos stadje aan het einde van de wereld in Patagonië. Kranten, radio en televisie zijn er niet. Het enige amusement -en contact met de buitenwereld- vormt de plaatselijke bioscoop, waar filmkopieën worden vertoond die (na talloze vertoningen elders) beschadigd, verknipt, verminkt en incompleet zijn. Het gevolg is dat de bewoners al generaties lang deze wanorde als de werkelijkheid ervaren. Ze spreken, handelen en denken zonder enige vorm van logica, net zoals de mensen in de film. Soledad verblijft in het hotel van Dona Mirta en wordt verliefd op Pedro, de plaatselijke filmcriticus, wiens kritieken uiteraard ook net zo verknipt zijn als de films. Voor de bewoners is Edgar Wexley de beroemdste en meest geliefde acteur in de geschiedenis. De originele films waarin hij speelt zijn verschrikkelijk, maar door alle verdwenen stukken uit de kopieën en de niet bedoelde schnitts, zijn het ware meesterwerken geworden. De geliefde acteur wordt uitgenodigd in de kleine stad

Hexagon - Tegenbeweging

1994 |

Nederland 1994. Alejandro Agresti.

Het is 1972. Soledad is één van de drie vrouwelijke taxichauffeuses in Buenos Aires. Wanneer ze voor de zoveelste keer door een klant wordt lastiggevallen verlaat ze de stad en haar saaie leven. Met pech strandt ze tenslotte in een troosteloos stadje aan het einde van de wereld in Patagonië. Kranten, radio en televisie zijn er niet. Het enige amusement -en contact met de buitenwereld- vormt de plaatselijke bioscoop, waar filmkopieën worden vertoond die (na talloze vertoningen elders) beschadigd, verknipt, verminkt en incompleet zijn. Het gevolg is dat de bewoners al generaties lang deze wanorde als de werkelijkheid ervaren. Ze spreken, handelen en denken zonder enige vorm van logica, net zoals de mensen in de film. Soledad verblijft in het hotel van Dona Mirta en wordt verliefd op Pedro, de plaatselijke filmcriticus, wiens kritieken uiteraard ook net zo verknipt zijn als de films. Voor de bewoners is Edgar Wexley de beroemdste en meest geliefde acteur in de geschiedenis. De originele films waarin hij speelt zijn verschrikkelijk, maar door alle verdwenen stukken uit de kopieën en de niet bedoelde schnitts, zijn het ware meesterwerken geworden. De geliefde acteur wordt uitgenodigd in de kleine stad

El acto en cuestión

1993 | Fantasy, Biografie

Nederland​/​​Paraguay 1993. Fantasy van Alejandro Agresti. Met o.a. Carlos Roffé, Lorenzo Quinteros, Sergio Poves Campos, Mirtha Busnelli en Natalia Alonso Casale.

Naar een boek van Agresti, opgedragen aan en het verhaal over de magiër Miguel Quiroga, die een toverformule ontdekt waarmee hij voorwerpen en mensen kan laten verdwijnen. Hij woont in een drukbewoond flatgebouw in Buenos Aires en boekt algauw overal succes met zijn verdwijntruc. Hij wordt er ondertussen wel paranoïde van omdat hij vreest dat zijn formule gestolen zou worden. Bij een van zijn optredens laat hij een jongetje verdwijnen, maar slaagt er niet meer in het knaapje te laten terugkeren. En dat allemaal terwijl zijn toverboek in een grote oplage van de persen rolt en hij van plagiaat beschuldigd wordt. Spaans gesproken en opnamen gedraaid in Bulgarije, Tsjechië, Italië, Duitsland, België en Nederland. Wil een momentopname zijn van de politieke en culturele situatie in Europa na de ineenstorting van het communisme in 1990 maar zoals wel meer bij Agresti valt er weinig opwinding te beleven aan het gemekker en de trage, vaak ondoorgrondelijke symbolische beelden, hoewel keurig in zwart-wit gefotografeerd door Nestor Sanz.

El Acto en Cuestion

1993 |

1993. Alejandro Agresti. Met o.a. Nathalie Alonso Casale, Mirta Busnelli, Lorenzo Quinteros, Sergio Poves Campos en Carlos Roffé.

Naar een boek van Agresti, opgedragen aan en het verhaal over de magiër Miguel Quiroga, die een toverformule ontdekt waarmee hij voorwerpen en mensen kan laten verdwijnen. Hij woont in een drukbewoond flatgebouw in Buenos Aires en boekt algauw overal succes met zijn verdwijntruc. Hij wordt er ondertussen wel paranoïde van omdat hij vreest dat zijn formule gestolen zou worden. Bij een van zijn optredens laat hij een jongetje verdwijnen, maar slaagt er niet meer in het knaapje te laten terugkeren. En dat allemaal terwijl zijn toverboek in een grote oplage van de persen rolt en hij van plagiaat beschuldigd wordt. Spaans gesproken en opnamen gedraaid in Bulgarije, Tsjechië, Italië, Duitsland, België en Nederland. Wil een momentopname zijn van de politieke en culturele situatie in Europa na de ineenstorting van het communisme in 1990 maar zoals wel meer bij Agresti valt er weinig opwinding te beleven aan het gemekker en de trage, vaak ondoorgrondelijke symbolische beelden, hoewel keurig in zwart-wit gefotografeerd door Nestor Sanz.

Modern Crimes

1992 | Experimenteel, Drama

Nederland 1992. Experimenteel van Alejandro Agresti. Met o.a. Alejandro Agresti, Adrian Brine en Roy Ward.

Naar een boek van Agresti, opgedragen aan en het verhaal over de magiër Miguel Quiroga, die een toverformule ontdekt waarmee hij voorwerpen en mensen kan laten verdwijnen. Hij woont in een drukbewoond flatgebouw in Buenos Aires en boekt algauw overal succes met zijn verdwijntruc. Hij wordt er ondertussen wel paranoïde van omdat hij vreest dat zijn formule gestolen zou worden. Bij een van zijn optredens laat hij een jongetje verdwijnen, maar slaagt er niet meer in het knaapje te laten terugkeren. En dat allemaal terwijl zijn toverboek in een grote oplage van de persen rolt en hij van plagiaat beschuldigd wordt. Spaans gesproken en opnamen gedraaid in Bulgarije, Tsjechië, Italië, Duitsland, België en Nederland. Wil een momentopname zijn van de politieke en culturele situatie in Europa na de ineenstorting van het communisme in 1990 maar zoals wel meer bij Agresti valt er weinig opwinding te beleven aan het gemekker en de trage, vaak ondoorgrondelijke symbolische beelden, hoewel keurig in zwart-wit gefotografeerd door Nestor Sanz.

Alleen maar vrienden

1992 | Drama

Nederland 1992. Drama van Alejandro Agresti. Met o.a. Pieter Lutz, Willeke van Ammelrooy, Chaim Levano, Truus te Selle en Jaap Hoogstra.

Bejaarde, zieke Lutz ontmoet bij toeval een niet meer zo jonge, ook vereenzaamde van Ammelrooy. Zij gaan samen iets drinken en spoedig bloeit iets moois tussen hen. Maar tot meer dan wat bejaardengelul over kwaaltjes, ex-echtgenoot, de bij van Ammelrooy inwonende verbitterde zus Te Selle komt het niet. De interessantste figuur in dit schimmenspel is nog de schaakvriend van Lutz, Levano. De finale is onvoorstelbaar onwaarachtig en typisch Agresti: Lutz gaat zijn spaarcentjes van de bank halen, niet om met van Ammelrooy naar het zonnige Zuiden te trekken, maar om - vermomd als rolstoelpati[KA3]ent - in Rotterdam het Shellgebouw op te blazen. Zielig geleuter en jammer voor het acteertalent van Lutz, van Ammelrooy (nog net te jong voor haar rol) en Levano.

A Lonely Race

1992 |

1992. Alejandro Agresti. Met o.a. Truus te Selle, Chaim Levano, Willeke van Ammelrooy en Pieter Lutz.

Bejaarde, zieke Lutz ontmoet bij toeval een niet meer zo jonge, ook vereenzaamde van Ammelrooy. Zij gaan samen iets drinken en spoedig bloeit iets moois tussen hen. Maar tot meer dan wat bejaardengelul over kwaaltjes, ex-echtgenoot, de bij van Ammelrooy inwonende verbitterde zus Te Selle komt het niet. De interessantste figuur in dit schimmenspel is nog de schaakvriend van Lutz, Levano. De finale is onvoorstelbaar onwaarachtig en typisch Agresti: Lutz gaat zijn spaarcentjes van de bank halen, niet om met van Ammelrooy naar het zonnige Zuiden te trekken, maar om - vermomd als rolstoelpati[KA3]ent - in Rotterdam het Shellgebouw op te blazen. Zielig geleuter en jammer voor het acteertalent van Lutz, van Ammelrooy (nog net te jong voor haar rol) en Levano.

Sahara Sandwich

1991 | Thriller, Korte film, Drama, Experimenteel

Nederland 1991. Thriller van Paul Ruven. Met o.a. Jeroen Krabbé, Amanda Reddington, Willeke van Ammelrooy, Roy Ward en Kayla Nera.

Eerste speelfilm van de getalenteerde Ruven na zijn DE TRANEN VAN MARIA MACHITA, waarmee hij afstudeerde aan de Nederlandse Film en Televisie Academie, werd in een mum van tijd een thriller-achtige cultfilm. Een psychiater analyseert zonder moeilijkheden de problemen van zijn pati[KA3]enten maar is zelf niet in staat zijn persoonlijke problematiek op te lossen. Hij wordt bovendien verdacht van de verdwijning van drie vrouwen. Een duidelijke ode aan de film noir en de B-films uit Hollywood uit de periode 1940-1950. Mooi voorbeeld van minimale film: in nauwelijks drie dagen ingeblikt (door Argentijnse Nederlander Alejandro Agresti). Ruven schreef zelf het scenario.

Luba

1991 | Drama, Oorlogsfilm, Experimenteel

Nederland​/​​Argentinië 1991. Drama van Alejandro Agresti. Met o.a. Elio Marchi, Bozena Lasota, Adrian Brine, Michael Matthews en Viveca Lindfors.

Eerste helemaal in Nederland geproduceerde en opgenomen film van de Argentijn Agresti, gesitueerd in Rotterdam, anno 1941, met Marchi als Argentijns schrijver-uitvinder-politiek-vluchteling die in een bordeel bij hoertje Lasota een toevluchtsoord vindt en er een dramatische nacht doorbrengt. Hij filosofeert veel, Brine is de bordeelbaas. Veel sfeer maar weinig verhaal.

How to Survive a Broken Heart

1991 | Komedie, Korte film, Experimenteel

Nederland 1991. Komedie van Paul Ruven. Met o.a. Bonnie Williams, Eric de Bruyn, Alejandro Agresti, Gerard Thoolen en Jim Cook.

Ondanks de aanwezigheid van bekende namen als Thoolen en de Argentijnse filmmaker Agresti een door Pim de la Parra geproduceerde miskleun over gokkers in z.g. klote-races waarbij de deelnemers een parcours door de stad, aan de verkeerde kant van de weg, moeten afleggen en er meestal het hachje bij inschieten. Mislukt tragi-komisch relaas over verschillende gelukzoekers in Amsterdam. Scenario van Ruven, De la Parra en P.F. Vernu. Camerawerk avn Jan Wich.

Figaro Stories

1991 |

1991. Kaizo Hayashi, Claire Denis en Alejandro Agresti. Met o.a. Xiu Jian, Masako Dono, Michael James, Jim Stark en Edwin J. Rodriguez.

Ondanks de aanwezigheid van bekende namen als Thoolen en de Argentijnse filmmaker Agresti een door Pim de la Parra geproduceerde miskleun over gokkers in z.g. klote-races waarbij de deelnemers een parcours door de stad, aan de verkeerde kant van de weg, moeten afleggen en er meestal het hachje bij inschieten. Mislukt tragi-komisch relaas over verschillende gelukzoekers in Amsterdam. Scenario van Ruven, De la Parra en P.F. Vernu. Camerawerk avn Jan Wich.

Everyone Wants to Help Ernst

1991 |

Nederland 1991. Alejandro Agresti. Met o.a. Truus te Selle, Adrian Brine, Elio Marchi en Arjan Ederveen.

Ondanks de aanwezigheid van bekende namen als Thoolen en de Argentijnse filmmaker Agresti een door Pim de la Parra geproduceerde miskleun over gokkers in z.g. klote-races waarbij de deelnemers een parcours door de stad, aan de verkeerde kant van de weg, moeten afleggen en er meestal het hachje bij inschieten. Mislukt tragi-komisch relaas over verschillende gelukzoekers in Amsterdam. Scenario van Ruven, De la Parra en P.F. Vernu. Camerawerk avn Jan Wich.

Everyone Wants to Help Ernest

1991 | Drama

Nederland 1991. Drama van Alejandro Agresti. Met o.a. Arjan Ederveen, Elio Marchi, Adrian Brine en Truus te Selle.

Agresti heeft met zijn trouwe bezetting snel een weinig originele tv-productie gemaakt over een dertigjarige man die door een ongeval zijn geheugen is kwijtgeraakt en opnieuw met zijn 'vertrouwde' omgeving moet kennismaken. Hij moet alle stadia door van jong tot oud, en als het allemaal weer goed lijkt, is hij zo teleurgesteld dat hij maar één uitweg ziet: zelfdoding. Veel gepraat.

Library Love

1990 |

1990. Alejandro Agresti. Met o.a. Isabella van Rooy, Elio Marchi, Egbert de Jong en Gerie Boven.

Agresti heeft met zijn trouwe bezetting snel een weinig originele tv-productie gemaakt over een dertigjarige man die door een ongeval zijn geheugen is kwijtgeraakt en opnieuw met zijn 'vertrouwde' omgeving moet kennismaken. Hij moet alle stadia door van jong tot oud, en als het allemaal weer goed lijkt, is hij zo teleurgesteld dat hij maar één uitweg ziet: zelfdoding. Veel gepraat.

De nacht van de wilde ezels

1990 |

Nederland 1990. Pim de la Parra. Met o.a. Pim de la Parra, Liz Snoying, Camilla Braaksma, Kenneth Herdigein en Hans Dagelet.

Typische De la Parra-satire over de manier waarop films in Nederland worden gedraaid met de nadruk op de ontmoedigende moeizame en vernederende manier waarop cineasten in spe met het draaiboek in de hand subsidies en fondsen moeten zien te verkrijgen. Zichtbaar voor een habbekrats gemaakt maar met mooie fotografie van Alejandro Agresti die speels van kleur op zwart- wit springt. Het vele bloot is weinig opwindend, af en toe wel ondeugend.

City Life

1990 |

Nederland 1990. Bela T rr, Mrinal Sen, Mildred van Leeuwaarden, Carlos Reichenbach en Eagle Pennell.

Typische De la Parra-satire over de manier waarop films in Nederland worden gedraaid met de nadruk op de ontmoedigende moeizame en vernederende manier waarop cineasten in spe met het draaiboek in de hand subsidies en fondsen moeten zien te verkrijgen. Zichtbaar voor een habbekrats gemaakt maar met mooie fotografie van Alejandro Agresti die speels van kleur op zwart- wit springt. Het vele bloot is weinig opwindend, af en toe wel ondeugend.

Alissa in concert

1990 | Komedie, Muziek, Experimenteel

Nederland 1990. Komedie van Erik van Zuylen. Met o.a. Frances-Marie Uitti, Michael Matthews, Pim Lambeau, Johan Leysen en Jacques van Heijningen.

Experimentele film waarin de bekende celliste Uitti met haar onafscheidelijk instrument de wereld afzoekt naar haar minnaar, de Amerikaanse acteur Matthews, die vier rollen speelt. Ook Leysen speelt drie verschillende rolletjes en Lambeau is een soort ceremoniemeester. Maar de acteurs hebben het moeilijk om iets zinnnigs uit hun mond te krijgen. Gelukkig is er de fotografie van de jonge maar getalenteerde Argentijn Alejandro Agresti die met nerveuse camerahoeken van het ordinaire naar het fantastische of van het tragische naar het komische (?) wipt.

Boda Secreta

1989 | Drama

Nederland​/​​Argentinië​/​​Canada 1989. Drama van Alejandro Agresti. Met o.a. Tito Haas, Mirtha Busnelli, Sergio Poves, Nathan Pinzon en Floria Bloise.

Als gevolg van de vuile dictatuur in Argentini[KA3]e is een man verdwenen. Hij duikt na dertien jaar weer op en gaat op zoek naar zijn geliefde van weleer. Als hij haar gevonden heeft, blijken zij van elkaar vervreemd te zijn. Men ziet in hem niets anders dan een linkse revolutionair. Hij doodt een priester die hem chanteert waardoor hij tenslotte weer door de politie wordt opgepakt. Spaans gesproken (hoewel er ook een Engelse versie bestaat) in Argentinië gedraaide film veroorzaakte vooral heisa in Nederland waar hij de belangrijkste Gouden Kalf anno 1989 won als de Beste 'Nederlandse' speelfilm - vanwege het vaderlandschap van de coproducenten Kees Kasander en Denis Wigman. Soms ontroerend, meestal expressief, steeds onconventioneel. Derde speelfilm van de door Nederland geadopteerde Agresti, na EL HOMBRE QUE GANO LA RAZON en EL AMOR ES UNA MUJER GORDA.

El amor es una mujer gorda

1987 | Experimenteel

Nederland​/​​Argentinië 1987. Experimenteel van Alejandro Agresti. Met o.a. Elio Marchi, Sergio Poves Campos, Carlos Roffé, Sergio Poves Campos en Tito Haas.

Een Argentijnse journalist krijgt de opdracht een artikel te maken over een Amerikaanse filmploeg die een documentaire aan het maken is. Hij wordt boos als hij ziet hoe oneerlijk de filmers te werk gaan. Hij slaat aan het zwerven, op zoek naar zijn verdwenen vriendin. Agresti doet een poging de apathische houding van zijn landgenoten in de jaren tachtig te verbeelden. Het is een interessante film, hoewel de boodschap enigszins verloren gaat door de vormgeving waarmee Agresti een eresaluut brengt aan Orson Welles, een van zijn favorieten. Ook bekend als LOVE IS A FAT WOMAN.

El hombre que gano la razón

1986 | Experimenteel

Argentinië​/​​Nederland 1986. Experimenteel van Alejandro Agresti. Met o.a. Elio Marchi, Sergio Poves Campos, Marina Skell en Ulises Dumont.

De debuutfilm van Agresti, die in Argentinië niet genoeg financiële middelen vond, maar steun kreeg uit Nederland. Van een verhaal is nauwelijks sprake, een schrijver raakt in de war door zijn op hol geslagen fantasie. Agresti put zich uit in vreemde cameraposities, waar op zich niets tegen is, maar het leidt hier niet tot een boeiend kijkspel.