Anna Gaël: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

L'hôtel de la plage

1977 | Komedie

Frankrijk 1977. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Myriam Boyer, Daniel Ceccaldi, Anna Gaël, Michèle Grellier en Guy Marchand.

Een aantal gezinnen brengt jaarlijks de vakantie door in een hotel in een Bretonse badplaats, maar ook door de opgroeiende kinderen zijn er toch weer onvoorziene verrassingen en amoureuze complicaties. De regisseur van A NOUS LES PETITES ANGLAISES houdt zich aan hetzelfde stramien van vakantieflirts - nu in alle leeftijdscategorieën - met minimale oorspronkelijkheid. Sommige aardige momenten zijn te danken aan de acteurs. Scenario van Michel Lang.

Le Plumard en folie

1974 | Komedie

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Lemoine (Jacques Lem). Met o.a. Alice Sapritch, Michel Galabru, Jean Lefebvre, Claudine Gensac en Patrick Topaloff.

Met als medeplichtigen een klein losbandig dienstmeisje en een bediende, vertelt een goudkleurig bed zijn geschiedenis. Hij heeft heel wat meegemaakt! Inbrekers, gigolo's, overspelige vrouwen, ontrouwe echtgenoten, homoseksuelen, lesbiënnes, machines die het schudden van het bed bij de seksuele spelletjes meten en opgehitste jonge paartjes. Aan het slot zakt het bed in elkaar. Vederlichte komedie die niet echt pornografisch is. Ook bekend als LE LIT.

Manalive

1972 | Mysterie

België 1972. Mysterie van Frédéric Geilfus en Denise Geilfus. Met o.a. Pierre Vernier, Anna Gaël, Gisèle Oudart, Suzanne Colin en André Debaar.

Op basis van een roman van Chesterton, die zich afspeelt in een kasteel waar de tijd heeft stilgestaan, en waar een grillige en geheimzinnige onbekende de boel op stelten komt zetten. Bij de Engelse auteur overheerst de humor, waarvan geen spoor is terug te vinden. In deze film zijn slechts visuele arabesken, verwrongen camerabewegingen en een pretentieuze en vluchtige stijl te zien, terwijl de zombie-achtige acteurs in een overvol, veel te nadrukkelijk aanwezig en overweldigend decor ronddolen. Doet sterk denken aan een wassenbeeldenmuseum. Alleen de talentvolle Vernier doet zijn uiterste best, maar daarmee is deze slechte 'cultuurfilm' nog niet gered.