Omar Charif: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Bidaya wa Nihaya

1960 | Drama

Egypte 1960. Drama van Salah Abouseif. Met o.a. Farid Chawki, Omar Charif, Samia Gamil en Amina Rizk.

Het hoofd van een gezin uit de kleine burgerij sterft vroegtijdig. De weduwe blijft achter met drie zoons en een dochter, die door een buurman onteerd wordt en daarna door hem verstoten; de familie raakt aan de bedelstaf. De weg omhoog in de maatschappij gaat via het leger, maar voor een officiersopleiding is geld nodig. De vernederde dochter levert zich over aan de prostitutie om de scholing van haar broers te kunnen betalen. Terwijl de oudste broer carière maakt bij de troepen, wordt zijn zuster door de politie opgepakt en moet hij haar op het bureau afhalen en zo komt hij achter de waarheid die altijd verzwegen was. Hij dwingt zijn zuster zich te verdrinken in de Nijl, waarna hij zelfmoord zal plegen om verdere schande te voorkomen. Een klein meesterwerk naar het boek van Nobelprijs- winnaar Naguib Mahfouz, van wie een zestigtal boeken verfilmd werden. Van de honderd populairste Egyptische films allertijden zijn er elf door hem geschreven.

Seraa Fil Mina

1956 | Drama

Egypte 1956. Drama van Youssef Chahine. Met o.a. Faten Hamama, Omar Charif, Ahmed Ramzi, Hussein Riad en Fardoss Mohammed.

Letterlijke vertaling: `gevecht op de kaden`. In feite is de staking van de dokwerkers van Alexandri[KA3]e het decor van dit verhaal, terwijl de volgende elementen daar zo goed en zo kwaad als het ging aan toegevoegd zijn: een sentimenteel plot, de moord op een oude dokwerker, gezagsconflicten tussen de havendirecteurs en Ragab, een jonge zeeman die een echte vader vindt en die het middelpunt vormt van dit zeer melodramatische gegeven. Het hele verhaal wordt geacht zich op [KA1]e[KA1]en dag af te spelen, hetgeen niet erg waarschijnlijk is. Als we daar dan nog eens het dualisme bij optellen dat bij dit soort films hoort (de slechten worden aan het eind altijd gestraft en de goeden worden beloond) krijgen we een uitkomst die niet altijd even verteerbaar is. De beschrijving van de wereld van de dokwerkers en van de klassenstrijd die zich daar afspeelt en het boeiende (zwart-wit) camerawerk zijn echter wel de moeite waard.