Luc Thuillier

Paddy

Frankrijk 1999. Komedie van Gérard Mordillat. Met o.a. Marc Barbé, Julie Gayet, Julie Jézéquel, Florence Thomassin en Luc Thuillier.

De gré ou de force

Frankrijk 1998. Drama van Fabrice Cazeneuve. Met o.a. Julien Boisselier, Philippe Duclos, Laurent Arnal, Marie Desgranges en Philippe Faure.

Le secret de Saint Junien

1997. Christiane Spiero. Met o.a. Grace De Capitani, Luc Thuillier en Caroline Tresca.

Le juge est une femme : Drôle de jeu

Frankrijk 1997. Drama van Daniel Vigne. Met o.a. Florence Pernel, Jean-Pierre Kalfon, Frédéric Diefenthal, Dominique Guillo en Delphine Zentout.

La guerre des moutons

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1996. Komedie van Rémy Burkel. Met o.a. Luc Thuillier, Rufus, Philippe Clay, Anne Roussel en Brigitte Bemol.

Pour une vie ou deux

Frankrijk 1995. Romantiek van Marc Angelo. Met o.a. Lambert Wilson, Judith Godrèche, Raoul Billerey, Christian Vadim en Luc Thuillier.

De schatrijke chemische ingenieur No[KA3]el Gr[KA1]egorio (Wilson) staat op het punt te trouwen met de mooie Andr[KA1]ea (Broustal). Op weg naar zijn kantoor rijdt hij Mila (Godr[KA2]eche) omver die met haar moto boodschappen doet voor een fotograaf. Ze is niet gewond maar kan een gunstige financi[KA3]ele regeling treffen met No[KA3]el. De foto`s die ze moest wegbrengen zijn echter hopeloos verloren en ze krijgt de bons van haar baas. Weer een zware slag voor het meisje dat juist een einde heeft gemaakt aan haar relatie met G[KA1]erard (Thuillier). Deze wil echter het voogdijschap over hun zesjarig dochtertje Betty (Serre) en grijpt elke gelegenheid te baat om haar in discrediet te brengen. Ten einde raad vraagt Mila de hulp van Noël. Gérard, die haar schuilplaats ontdekt heeft, ontvoert Betty en vlucht met de auto van Noël. Een ontspannende farce die weinig om het lijf heeft en bovendien erg voorspelbaar is. Het puike spel van Wilson en Godrèche maakt de film wel aantrekkelijk, evenals het ontwapenende acteertalent van de kleine Serre. Niets om voor thuis te blijven, maar als je niets anders te doen hebt best vermakelijk. Philippe Setbon, Claude Lerist en Léon Noël baseerden hun scenario op een origineel verhaal van Georges Desmouceaux en Yvan Lopez Garcia. Fotografie is van Jacques Boumendil. Stereo.

Maigret et le port des brumes

Frankrijk 1994. Misdaad van Charles Nemes. Met o.a. Bruno Cremer, Jean-Claude Dauphin, Jeanne Marine, Jean-Marie Cornille en Luc Thuillet.

In Parijs wordt een rondzwervende, gewonde man opgepakt, die aan geheugenverlies lijdt. Commissaire Maigret (Cremer) laat zijn foto in de landelijke pers afdrukken in de hoop dat iemand hem zal herkennen. Een jonge vrouw (Marine) komt spoedig opdagen: zij blijkt de dienstmeid te zijn van de sinds een maand vermiste kapitein (Goodall) met als thuishaven een kustplaatsje in Normandi[KA3]e. Maigret begeleidt de man en zijn meid terug naar hun woonplaats in de hoop ter plekke de mysterieuze zaak te kunnen ontrafelen. De zeevaarder sterft echter de dag na zijn terugkeer als gevolg van een strychnine-vergiftiging. Goede weergave van de sfeer, die ook kenmerkend is in het boek van Georges Simenon [KL]Le port des brumes[KLE] dat in 1932 verscheen en in het Nederlands uitkwam als [KL]Maigret in de mist[KLE]. Typische situaties, die zo kenmerkend zijn voor Simenon: sprekende stiltes, ingewikkelde familierelaties, enz. De rolbezetting, de bijrollen inbegrepen, staan op een hoog niveau. Vooral Dauphin (de zoon van acteur Claude Dauphin en actrice Maria Mauban) is perfect als de bijzonder arrogante burgemeester. Scenario en dialogen van Guy Patrick Sainderichin. Regisseur Nemes speelt de rol van de dokter, maar dat maakt van hem nog geen Hitchcock.

L'instit: Une seconde chance

Zwitserland​/​​Frankrijk 1994. Drama van Gérard Marx. Met o.a. Gérard Klein, Dora Doll, Luc Thuillier, Laura Martel en Victor Garrivier.

Na de dood van haar moeder wordt de kleine Martel toevertrouwd aan de zorg van haar grootouders, notabelen in een provinciegat. Het meisje kent haar vader, Thuillier, niet. Voor opa en oma is hij een randfiguur en ze hebben hem nooit geaccepteerd. Op een dag staat hij echter voor de deur. Als hij niet mag binnenkomen, tracht hij een glimp van haar op te vangen in het schoolgebouw. Onderwijzer Klein is verplicht partij te kiezen in dit gezinsdrama en hij steunt Thuillier in zijn recht op vaderschap. Verdere stroperige belevenissen van plattelandsonderwijzer Klein, die wel zijn best doet om aanvaardbaar te acteren, maar die gebukt gaat onder een onmogelijk scenario, geschreven door Jean-Claude Isbert, Pierre Colin-Thibert en Didier Cohen. Alleen voor fanatieke liefhebbers die het kijken niet kunnen laten. Fotografie van Roland Bernard.

Leïla, née en France

Frankrijk 1992. Familiefilm van Miguel Courtois. Met o.a. Luna Sentz, Luc Thuillier, Halima Daoud, Mostefa Stiti en Elisabeth Croze.

Sentz speelt Le[KA3]ila, een in Frankrijk geboren jonge vrouw met Algerijnse ouders. Ze is negentien, een prachtige meid en volledig geassimileerd. Ze gaat nog naar de middelbare school. Ze wordt verliefd op een jonge arts (Thullier) bij wie ze intrekt. Hierover ontstaat een probleem met haar ouders, maar na een gesprek is alles is weer koek en ei. Ze wordt gevraagd om in de vakantie haar moeder naar Algerije te vergezellen. Ze gaat mee. Haar vader bepaalt vanuit Frankrijk dat ze moet blijven. Ze ontdekt dat ze niet meer terug kan, omdat men zonder dat ze het wist het Franse paspoort ongeldig heeft gemaakt. Het in Frankrijk geboren en getogen meisje wordt in één klap derdewereld burgeres. Film over een probleem van de dubbele nationaliteit, het generatieconflict en de cultuur-kloof. Een mooie rol van de 22-jarige Sentz. Goussairi speelt Leïla als klein meisje. De opnamen op locatie werden gedraaid in Tunis en Lyon. Gebaseerd op een waar gebeurd voorval naar het boek van Aïcha Benaissa en Sophie Ponchelet Né en France door Chantal Renaud en Miguel Courtois tot scenario bewerkt. Geproduceerd met geld van de Franse regionale tv.

Toujours seuls

Frankrijk 1991. Komedie van Gérard Mordillat. Met o.a. Zabou Breitman, Luc Thuillier en Annie Girardot.

Sentz speelt Le[KA3]ila, een in Frankrijk geboren jonge vrouw met Algerijnse ouders. Ze is negentien, een prachtige meid en volledig geassimileerd. Ze gaat nog naar de middelbare school. Ze wordt verliefd op een jonge arts (Thullier) bij wie ze intrekt. Hierover ontstaat een probleem met haar ouders, maar na een gesprek is alles is weer koek en ei. Ze wordt gevraagd om in de vakantie haar moeder naar Algerije te vergezellen. Ze gaat mee. Haar vader bepaalt vanuit Frankrijk dat ze moet blijven. Ze ontdekt dat ze niet meer terug kan, omdat men zonder dat ze het wist het Franse paspoort ongeldig heeft gemaakt. Het in Frankrijk geboren en getogen meisje wordt in één klap derdewereld burgeres. Film over een probleem van de dubbele nationaliteit, het generatieconflict en de cultuur-kloof. Een mooie rol van de 22-jarige Sentz. Goussairi speelt Leïla als klein meisje. De opnamen op locatie werden gedraaid in Tunis en Lyon. Gebaseerd op een waar gebeurd voorval naar het boek van Aïcha Benaissa en Sophie Ponchelet Né en France door Chantal Renaud en Miguel Courtois tot scenario bewerkt. Geproduceerd met geld van de Franse regionale tv.

Toujours seul

Frankrijk 1991. Komedie van Gérard Mordillat. Met o.a. Annie Girardot, Marius Colucci, Yan Epstein, Claude Evrard en Julie Jezequel.

Sommigen dachten dat het succes van LA VIE EST UN FLEUVE TRANQUILLE (Etienne Chatillez, 1988) Mordillat slapeloze nachten zou bezorgen. Die mensen zijn dan wel tamelijk snel een serie komische, meedogenloze en verfrissende satires, zoals BILLY ZE KICK vergeten! Deze keer gaat zijn film uit van een bizar gegeven: bij Chevillard zijn ze met zijn twaalven en op een avond wordt er aangebeld en dient nummer dertien zich aan! Aangezien dertien een ongeluksgetal is moet er iemand vertrekken, maar niemand weet wie. Een variatie op de stoelendans met absurde situaties en met typische personages met even typische tronies! Als een echte remedie tegen waanwijsheid is deze zedenstudie bedoeld voor de `gemiddelde Fransman` en dat proeft u! De regisseur is even gemeen als Bu[KA6]nuel en we treffen dan ook niet voor niets de onvergelijkelijke Jezequel in deze film aan. Je zou kunnen denken dat Girardot alle andere acteurs wegspeelt, maar dat is echt niet zo en ze past prima in deze galerij der imbecielen (zo, dat is eruit). Zeer stichtend.

La vieille qui marchait dans la mer

Frankrijk​/​​Italië 1991. Komedie van Laurent Heynemann. Met o.a. Jeanne Moreau, Michel Serrault, Luc Thuillier, Géraldine Danon en Jean Bouchaud.

Jeune premier Lambert (Thuillier) volgt de rijpe Lady M. en haar kompaan-in-ladelichterij Pompilius van Guadeloupekust naar Côte d'Azurstrand: luxe, avontuur en wie weet wat nog meer liggen in het verschiet. Heynemanns adaptatie van een apocriefe roman van Frédéric Dard (auteur van de vermaarde San-Antonio-misdaadreeks) ontbeert de oorspronkelijke tragiek, maar is als ouderwetse zwendelaarskomedie met een schaduwrandje best genietbaar. Moreau, vaak afstandelijk, speelt naturel naar haar leeftijd als de dame die het ouder worden niet kan accepteren. Serrault verleent, in zijn ietwat ondergestoffeerde factotumrol, het drama subtiel reliëf.

Vol d'enfant

Frankrijk 1990. Drama van Luc Béraud. Met o.a. Claire Nebout, Laure Killing, Luc Thuillier, Christophe Odent en Stéphanie Murat.

Om er financieel bovenop te komen, stemt Corinne (Nebout) erin toe om voor een bedrag van FF 170.000 als draagmoeder te fungeren voor een welgesteld echtpaar dat zelf geen kinderen kan krijgen. De zaken lopen echter anders dan verwacht. De regisseur van deze film moest na de publieke mislukking van twee opmerkelijke produkties van zijn hand (LA TORTUE SUR LE DOS en PLEIN SUD) aan een tweede carrière bij de TV beginnen. Deze film draagt het stempel van zijn sterke persoonlijkheid: de obsessie voor personages met wie het de verkeerde kant opgaat, de zeer lichamelijke en sensuele manier van regisseren, de verheerlijking van het lichaam en het leven en de suggestieve stijl. Uitstekend acteerwerk.

Un père et passe

Frankrijk 1989. Komedie van Sébastian Grall en Sébastien Grall. Met o.a. Eddy Mitchell, Guy Marchand, Véronique Genest, Luc Thuillier en Pénélope Schellenberg.

Haar moeder, die journaliste is, zit in het buitenland. De elf-jarige Camille maakt van de gelegenheid gebruik uit te zoeken wie nu precies haar vader is. Zij ontmoet vijf vroegere minnaars van haar moeder. Wie is het? Dat interesseert de kijker al gauw niet meer want deze op zich al weinig geloofwaardige speurtocht verloopt moeizaam en overtuigt nauwelijks. Het gekunstelde spel van de jonge actrice maakt het er al niet beter op. Deze tweede lange speelfilm van de voormalige assistent van Zulawski is net zo gemaakt als de eerste, LA FEMME SECRÈTE.

Monsieur Hire

Frankrijk 1989. Thriller van Patrice Leconte. Met o.a. Michel Blanc, Sandrine Bonnaire, Luc Thuillier, André Wilms en Eric Bérenger.

Monsieur Hire (Blanc) is een in zichzelf gekeerde kleermaker die ’s nachts de buren bespiedt. Zijn zonderlinge gedrag maakt hem hoofdverdachte van de moord op een buurvrouw, een zaak die zijn tedere relatie met een andere buurvrouw ernstig bemoeilijkt. Sfeermeester Patrice Leconte (La veuve de Saint Pierre) verfilmde het gelijknamige boek van de Waalse detectiveschrijver Georges Simenon, en maakte er een benauwend werk van, met de camera dicht op de huid. Een ontkleurde film noir, waarin de kijker gluurt naar de voyeur en waarin thema (voyeurisme, eenzaamheid) samenvalt met de verteltrant (visueel, onbestemd).

J'aurais jamais dû croiser son regard

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Marc Longval. Met o.a. Nathalie Cardone, Smaïn, Luc Thuillier, Marie Caries en Philippe Chambon.

Bambi en Lucky zijn twee onafscheidelijke vrienden, te lui om te werken maar best sympathiek. Ze leven van wat zwarte klusjes zo hier en daar tot op de dag dat Zoé in het leven van Bambi opduikt. Zij stelt zich niet tevreden met zo'n miserabel bestaan en sleept hen mee in allerlei louche zaakjes. Daar hadden ze beter niet aan kunnen beginnen. De toon is niet tragisch en de kijker vermaakt zich prima bij het volgen van de grappige avonturen en de tegenslagen. Het aarzelende tempo, de grove montage die resulteert in een soort opeenvolging van sketches en de aarzelende overgangen maken deze eerste lange speelfilm in ieder geval even ongelijkmatig als veelbelovend.

Cher Frangin

Frankrijk 1989. Oorlogsfilm van Gérard Mordillat. Met o.a. Luc Thuillier, Julie Jézéquel, Marius Colucci, Eric Denize en Philippe Caroit.

Vanwege de Algerijnse oorlog in 1959 wil Alain zijn militaire dienstplicht niet in Algerije vervullen. Hij vlucht. Eenmaal opgepakt moet hij voor de rechtbank verschijnen. Wegens gebrek aan manschappen voor het leger wordt hij toch bij een gevechtseenheid ingelijfd met alle risico's van dien. Mordillats persoonlijk getinte werk krijgt met deze ontnuchterende geschiedenis, waarin verontwaardiging doorklinkt en het slechte geweten van Frankrijk ten tijde van dit conflict tussen de regels door speelt, een vervolg. Een onverbloemde getuigenis, sterk geregisseerd, ondanks enkele onbeduidende zwakheden en langdradige stukken die op de rest geen nadelige invloed hebben.

Pause café, pause tendresse 3 : L'argent de la drogue

Frankrijk 1988. Drama van Serge Leroy. Met o.a. Véronique Jannot, Bernard Le Coq, Myriam Boyer, Annick Alane en Isabelle De Botton.

Pierrot (Thuillier) komt vrij na een lange gevangenisstraf. Hij is blij om zijn vriendin Marie-Jo (Blanco) terug te zien, maar zijn blijdschap slaat vlug om in ontgoocheling als hij werk gaat zoeken. Op de arbeidsmarkt is weinig plaats voor iemand met een strafblad die bovendien nog ongeschoold is ook. Zelfs de beste intenties kunnen niet helpen. Pierrot is jong, verliefd en wil leven, maar dat is niet eenvoudig. Enkel de misdaad biedt nog een uitweg. Marie-Jo doet beroep op maatschappelijke werkster Jo[KA3]elle Calvet (Jannot), temeer daar ze vreest dat Pierrot met zelfmoordplannen rondloopt. Joëlle is weer redder in nood in deze wedloop tegen de tijd en tegen de dood. Het wordt allemaal eerder sentimenteel voorgesteld, maar liefhebbers van het genre komen niet bedrogen uit. Georges Coulonges bewerkte zijn eigen roman en Jean-Paul Schwartz filmde er de beelden bij.

L' Autre nuit

Frankrijk 1988. Drama van Jean-Pierre Limosin. Met o.a. Julie Delpy, Sylvain Jamois, Luc Thuillier en Roger Zabel.

De oudste dochter onderzoekt de oorzaak van het auto-ongeluk dat haar ouders het leven heeft gekost en komt erachter wie verantwoordelijk was. Een mager thema voor een film die zich kenmerkt door grote nauwkeurigheid in het analyseren van gevoelens. Waarheidsgetrouwe, goed getekende personages maar ook een kritische visie op de wereld van vandaag. Enkele mislukte en saaie momenten beletten niet de ontdekking van een jonge regisseur, met talent voor nuances en ongemerkte veranderingen.

Il y a maldonne

Frankrijk 1988. Misdaad van John Berry. Met o.a. Clovis Cornillac, Luc Thuillier, Jacques Martial, Nathalie Gabay en Marcel Maréchal.

Een somber verhaal dat zich afspeelt in de arbeiderswijken van Courbevoie. Over een kleine dief (hij heeft een horloge gestolen!) die de tragische dood van twee hoofdpersonen, waaronder een omgekochte politieman, veroorzaakt. Afgezien van de anekdote, gaat het er voor John Berry om - een Amerikaanse filmer die in het McCarthy-tijdperk werd verjaagd en sinds 1954 in Frankrijk films maakt - de thema's vriendschap en verraad te behandelen. Een paar zwakheden, waaronder een 'voorspelbaar' slot. Doch deze triller gaat uitgebreid in op een minder begunstigde sociale klasse en de personages weten te overtuigen.

Hors-la-loi

Frankrijk 1984. Misdaad van Robin Davis. Met o.a. Clovis Cornillac, Wadek Stanczak, Nathalie Spilmont, Isabelle Pasco en Madeleine Robinson.

Vijftien jongeren van diverse etnische groeperingen (misschien wil de cineast beschouwd worden als iemand die ook namens anderen spreekt?) richten een bloedbad aan na provocerende opmerkingen van een haatdragende racist tijdens een dansavond. Omdat ze gezocht worden door de politie proberen ze een verlaten dorp te bereiken - met de nodige pech onderweg - waar de politie hen uiteindelijk omringt. Het onderwerp spreekt voor zich, maar de manier waarop de maker te werk is gegaan is net zo eenzijdig als de racistische houding van sommige personages: alle jongeren stuiten tegen een muur van onbegrip en alle volwassenen (behalve een excentrieke boerin) zijn diep in hun hart bruten! Het is begrijpelijk dat het publiek zich niet bepaald aangetrokken voelt tot deze film die door een 'bevooroordeelde' pers aangeprezen is. De jongeren kunnen zich er niet mee identificeren, en de volwassenen zijn het geweld van het dagelijkse leven beu.

Nee En France Leila

Frankrijk. Drama van Miguel Courtois. Met o.a. Luc Thuillier en Luna Sentz.

Vijftien jongeren van diverse etnische groeperingen (misschien wil de cineast beschouwd worden als iemand die ook namens anderen spreekt?) richten een bloedbad aan na provocerende opmerkingen van een haatdragende racist tijdens een dansavond. Omdat ze gezocht worden door de politie proberen ze een verlaten dorp te bereiken - met de nodige pech onderweg - waar de politie hen uiteindelijk omringt. Het onderwerp spreekt voor zich, maar de manier waarop de maker te werk is gegaan is net zo eenzijdig als de racistische houding van sommige personages: alle jongeren stuiten tegen een muur van onbegrip en alle volwassenen (behalve een excentrieke boerin) zijn diep in hun hart bruten! Het is begrijpelijk dat het publiek zich niet bepaald aangetrokken voelt tot deze film die door een 'bevooroordeelde' pers aangeprezen is. De jongeren kunnen zich er niet mee identificeren, en de volwassenen zijn het geweld van het dagelijkse leven beu.

Leila née en France

Zwitserland. Chantal Renaud. Met o.a. Chalia Boudraa, Luc Thuillier en Luna Sentz.

Vijftien jongeren van diverse etnische groeperingen (misschien wil de cineast beschouwd worden als iemand die ook namens anderen spreekt?) richten een bloedbad aan na provocerende opmerkingen van een haatdragende racist tijdens een dansavond. Omdat ze gezocht worden door de politie proberen ze een verlaten dorp te bereiken - met de nodige pech onderweg - waar de politie hen uiteindelijk omringt. Het onderwerp spreekt voor zich, maar de manier waarop de maker te werk is gegaan is net zo eenzijdig als de racistische houding van sommige personages: alle jongeren stuiten tegen een muur van onbegrip en alle volwassenen (behalve een excentrieke boerin) zijn diep in hun hart bruten! Het is begrijpelijk dat het publiek zich niet bepaald aangetrokken voelt tot deze film die door een 'bevooroordeelde' pers aangeprezen is. De jongeren kunnen zich er niet mee identificeren, en de volwassenen zijn het geweld van het dagelijkse leven beu.