Reni Mertens: regie.
Er zijn 3 films gevonden.

Pour écrire un mot

1988 |

Burkina Faso​/​​Zwitserland 1988. Reni Mertens en Walter Marti. Met o.a. Emmanuel Sama en Ollo Palé.

Beschrijving van het dagelijkse leven van de bewoners van Sanwara, een dorpje in de provincie Poni in Burkina-Faso en tevens een wenk naar de duidelijke vooruitgang die het onderwijs daar met zich meebrengt. Zeer spontaan en natuurlijk gespeeld. Bovendien is het een verdienste van deze film dat ze niet nostalgisch wordt, want ze suggereert alleen maar dat de ruilhandel de sleutel tot de vooruitgang is en dat het authentieke Afrika ons ook het een en ander te leren heeft. Zoals gebruikelijk is er door de regisseurs zelf veel zorg besteed aan het camerawerk. De film telt een aantal trage scenes, maar het geheel blijft toch interessant.

Die Selbstzerstörung des Walter Matthias Diggelman

1973 | Experimenteel, Drama

Zwitserland 1973. Experimenteel van Reni Mertens. Met o.a. Walter Marti en Walter Matthias Diggelman.

De titel hoeft gelukkig niet letterlijk opgevat te worden. Als enige acteur verschijnt de schrijver voor zijn eigen rechtbank, d.w.z. de camera en, daarachter, de kijkers die als rechters of medeplichtigen optreden. Zo zet hij voor zichzelf de zaken op een rijtje in een soort niet te classificeren maar zeer aangrijpend gefilmd toneel. Een produktie die als een permanente provocatie van deze twee onscheidbare regisseurs beschouwd wordt.

Ursula ou le droit de vivre

1966 | Drama

Zwitserland 1966. Drama van Reni Mertens en Walter Merti. Met o.a. Mimi Schaiblauer en Anita Utziger.

Een pedagogische film in de zin van Bertolt Brecht. De hoofdpersoon is een klein meisje dat doof, stom, blind, epileptisch en zwakzinnig is, en dat acht jaar lang begeleid wordt door een leidster met buitengewone eigenschappen (Scheiblauer). Het donker doet hier het licht het best tot zijn recht komen. Deze film zet de kijker bovendien met een schok aan het denken, niet zozeer over de methoden van de leidster of over de abnormaliteit van haar pupil, maar eerder over zijn eigen opvatting van normaal zijn. Met medewerking van gehandicapte kinderen. Het gaat hier om een technisch huzarenstukje, want er moest een enorme studio met een maximum aan mogelijkheden ingericht worden, waaronder een vloer waarop de dove kinderen de trillingen konden voelen. De film neemt een aparte plaats in het Zwitserse filmgebeuren in en kreeg veel aandacht in het buitenland.