Jérémie Semonin

L'instit : À quoi ça sert d'apprendre ?

België​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1998. Drama van José Pinheiro. Met o.a. Gérard Klein, André Thorent, Jérémie Semonin, Cécile Gabriel en Daniel Briquet.

Terrain glissant

Frankrijk 1995. Misdaad van Joyce Buñuel. Met o.a. Bernadette Lafont, Isabel Otero, Jean-Claude Adelin, Niels Dubost en Adélaïde Présas.

Otero gaat samen met haar dochtertje, haar vriendinnetje, haar nieuwe vriend Adelin en enkele vriendinnen op vakantie naar de Normandische kust. Ze wil van deze vakantie gebruik maken om in alle rust aan een project te werken. Adelin ontdekt echter dat de burgemeester van het stadje waar ze vertoeven twee mysterieuze 'ongelukken' in de doofpot tracht te stoppen. Twee tieners werden namelijk verkracht en vermoord, waarschijnlijk door een krankzinnige. Onderhoudende tijdsdoder die zo een beetje het midden houdt tussen een sentimenteel drama en een niet al te spannende thriller. Goed vertolkt door vooral Lafont als Otero's zakenpartner en vriendin en Sagebrecht. Het scenario van Buñuel en Elisabeth Rappeneau, naar een verhaal van Buñuel, is weinig origineel. Mooie fotografie van Martial Thury.

L'île aux mômes

Frankrijk 1994. Drama van Caroline Huppert. Met o.a. Christophe Malavoy, Philippine Leroy-Beaulieu, Jérémie Semonin, Raoul Billerey en Dimitri Rougeul.

Op de terugweg van een vakantieverblijf in Bretagne kiezen drie kinderen het hazepad. Uitgeput en uitgehongerd verschuilen zij zich in het schip van beeldhouwer Eric (Malavoy). Als hij de verstekelingen vindt, is zijn eerste impuls hen bij de gendarmerie af te zetten. Maar ze kunnen niet meteen terug naar het vasteland en hij gaat zich aan het trio hechten. Eric besluit het drietal nog maar te laten blijven op zijn eilandje in de golf van Morbihan. Intussen zoekt Florence (Leroy-Beaulieu), de begeleidster van de kinderen, naar het drietal. Zou er nog iets moois opbloeien tussen haar en Eric? Een verhaaltje, dat te mooi is om waar te zijn, en dat zich afspeelt tegen fraaie, natuurlijke decors. De film werd in 1992 gedraaid maar werd pas twee jaar later voor het eerst uitgezonden. Het scenario is van Gina Biutti, Bernard Granger, Adder Isker en Caroline Huppert. Het camerawerk is van Robert Alazraki.

Julie, bientôt 12 ans et demi

Frankrijk 1993. Familiefilm van Olivier Langlois. Met o.a. Evelyne Bouix, Jean-Marie Winling, Candide Lefranc, Sébastien Chamaillard en Bernard Graczyk.

Pierre (Winling) is reder van een drietal vissersbootjes. Zes jaar geleden werd hij door een ongeval op een van de scheepjes blind. Kort erop liet zijn vrouw hem en hun zes-jarige dochter Julie (Lefranc) zitten. Al die tijd heeft Julie haar vader geholpen en haar moeder in de huishouding vervangen. Nu is ze twaalf en de resultaten op school laten te wensen over. Pierre denkt dat het beter voor Julie zou zijn als zij naar een internaat gaat. Julie is hierover ongerust en ongelukkig. Ze wil een list bedenken. Haar kameraad Mathieu (Chamaillard) heeft een idee: zoek naar een geschikte vrouw voor Pierre. Ondertussen gaan de zaken door de daling van de visprijzen slecht en Pierre moet met bankkrediet werken. Op de bank leert hij Florence (Bouix) kennen, die daar stage loopt en zijn rekening behandelt. Door weer een ongeluk van Pierre, trekt Florence zich het lot van het gezinnetje aan. Verschrikkelijk sentimenteel gedoe dat echter een uitschieter is door de levenslustige, spontane vertolking van de jonge Lefranc. Het scenario van Langlois, Pierre Fauquet, Emmanuelle Sardou en regisseur Langlois staat echter bol van de clich[KA1]es, maar die weten af en toe de (jonge) kijk(st)er een fikse brok in de keel te bezorgen. Camerawerk van Jacques Guerin en Dominique Bonnot.

Les bottes de sept lieues

Frankrijk 1990. Avonturenfilm van Hervé Baslé. Met o.a. Christine Boisson, Jacques Dufilho, Geneviève Mnich, Jean-Claude Bouillaud en Jérémie Semonin.

Bewerking van een novelle van Marcel Aymé over de avonturen van een bende Parijse jochies afkomstig uit de lagere middenstand of uit arme milieus, die hun ogen hebben laten vallen op de wonderlaarzen, die staan uitgestald bij een handelaar in antiquiteiten. Alle elementen die zo typerend zijn voor deze schrijver, zoals de onbezonnenheid van de jeugd, de dwaasheid, het buitengewone en de liefde voor de eenvoudigen, zijn in deze film terug te vinden. Bekwaam, maar niet direct geniaal geregisseerd op basis van een uitstekende bewerking door Jean-Claude Grundberg. Noch Semonin als het charmante jochie noch Dufilho als de winkelier zal men snel vergeten.