Alain Poiré

Le schpountz

Frankrijk 1999. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Smaïn, Sabine Azéma, Ticki Holgado, Martin Lamotte en Jean-Jérôme Esposito.

Le dîner de cons

Frankrijk 1998. Komedie van Francis Veber. Met o.a. Jacques Villeret, Thierry Lhermitte, Francis Huster en Daniel Prévost.

Uitgever Brochant nodigt de financieel medewerker François, die als hobby het nabouwen van beroemde bouwwerken met lucifers heeft, bij hem uit. Hij is van plan om François te introduceren bij zijn Parijse vriendenclub, en flink de spot met hem te drijven. Maar François krijgt het voor elkaar om in zeer korte tijd Brochants leven totaal overhoop te halen

Le jaguar

Frankrijk 1996. Komedie van Francis Veber. Met o.a. Jean Reno, Patrick Bruel, Harrison Lowe, Patricia Velasquez en Danny Trejo.

Komedieregisseur Veber vertelt een snel maar absurd verhaal over een gokker die met een mysterieuze opdracht in de jungle terechtkomt. Op een dag bevindt Perrin zich in een hotellift met een etnoloog en een Indiaan uit de Amazone. Voordat hij het weet is er een bijzondere band ontstaan tussen hem en de bijzondere Zuid-Amerikaanse gast en wordt hij de jungle ingestuurd op zoek naar de ziel die de Indiaan zou hebben verloren.

Fantôme avec chauffeur

Frankrijk 1996. Avonturenfilm van Met o.a. Philippe Noiret, Gérard Jugnot, Jean-Luc Bideau en Charlotte Kady.

De voorlaatste film van komediemeester Oury (La grande vadrouille) is lichtvoetige fantastiek à la René Clair. Los van elkaar worden Georges Morel, privéchauffeur van de dubieuze zakenman Philippe Bruneau-Teissier, en de rijkaard zelf vermoord. Vervolgens tracht het duo, geesten in de wachtkamer van het hiernamaals, de identiteit van hun moordenaar aan de levenden kenbaar te maken. De gniffels die deze door Francis Veber geschreven spookkomedie opwekt komen voornamelijk uit het postuum weggevallen sociale-klassenverschil en uit scabreuze escapades. De speciale effecten zijn in hun dienstbare eenvoud zeer geslaagd.

Cuisine et dépendances

Frankrijk 1993. Komedie van Philippe Muyl. Met o.a. Zabou Breitman, Sam Karmann, Jean-Pierre Bacri, Jean-Pierre Darrousin en Laurent Benoît.

Martine (Zabou) en Jacques (Karmann) krijgen bezoek van een vriend en zijn vrouw Charlotte (Joui) die ze in geen tien jaar meer gezien hadden. De vriend is inmiddels een bekende tv- persoonlijkheid geworden. Bij hen logeert al een maand een schrijver, Georges (Bacri), die tijdelijk zonder onderkomen zit en toevallig (nou, ja) de ex-vriend van Charlotte is. Het feit dat het haar goed gaat en hem niet, stemt hem bitter. Charlotte`s man loopt vertraging op, waardoor het eten telkens een uurtje verschoven wordt. En dat geeft de aanwezigen de gelegenheid om veelvuldig en afwisselend in de keuken hun hart flink te luchten. Als er eindelijk aan deur gebeld wordt, is het Fred (Darroussin), Martine's broer met zijn nieuwste, opzichtige vlam. Hij zit flink in de schulden en hoopt met een spelletje poker de tv-personality flink uit te schudden. We krijgen Charlotte's man echter nooit te zien, maar aan het eind van het verhaal is bijna iedereen een illusie armer: Martine is ontevreden met haar lot als huisvrouw, Charlotte ziet in dat ze aan de leiband loopt van iemand die bekend is en Jacques heeft gewoon de pest in dat Martine het stel ooit had uitgenodigd. De dialogen zijn aardig, maar de film is nog statischer dan het oorspronkelijke, succesvolle toneelstuk, waarop hij gebaseerd is. Bacri en Jaoui, die het scenario schreven, hebben gemeend, dat mensen die niet in de gelegenheid zijn geweest om naar de schouwburg te gaan, wel geld zouden uitgeven om hun toneeltje op het bioscoopscherm te zien. Ze hebben zich vergist in het medium, want voor film is dit veel te tam gedoe. Het degelijke camerawerk is van veteraan Willy Kurant. Eastmancolor.

Le bal des casse-pieds

Frankrijk 1992. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jean Rochefort, Jacques Villeret, Victor Lanoux, Miou-Miou en Jean Carmet.

Het lijkt erop dat de filmer een vervolg op het amusante en geenszins verouderde LES CASSE-PIEDS (1948) van Jean Dr[KA1]eville heeft willen maken, met als gangmaker de fascinerende No[KA3]el-No[KA3]el. Het resultaat is vlees noch vis want met het inconsequente scenario (van de regisseur en Jean- Loup Dabadie), dat nogal eens in herhalingen vervalt, is slordig omgesprongen. Soms valt er even te lachen maar de vele mogelijkheden van het thema - het dagelijks bestaan wordt immers voortdurend verstoord door lastige, domme en middelmatige figuren, met name door achterlijke ambtenaren - werden helaas niet ten volle benut. Een speciale vermelding voor Lemercier die op treffende wijze verbijstert. Camerawerk van Robert Alazraki.

Le château de ma mère

Frankrijk 1990. Biografie van Yves Robert. Met o.a. Julien Ciamaca, Philippe Caubère, Nathalie Roussel, Didier Pain en Thérèse Liotard.

Vervolg op La gloire de mon père naar de autobiografische roman van de Franse romancier Marcel Pagnol (1895-1974). Le château de ma mère biedt wederom een intieme en nostalgische blik op de jeugd van de schrijver. Marcel (Ciamaca) is inmiddels een jaar of 13 en hunkert iedere dag naar de vakanties in het tweede huis van de familie in de Provence. De voetreis erheen is steeds weer een avontuur, met als eindbestemming de geliefde heuvels, het landelijke decor voor zijn eerste schuchtere stappen in liefde en vriendschap. Yves Robert levert met dit warme tweeluik het beste werk van zijn onevenwichtige carrière. Prachtige cinema.

La gloire de mon père

Frankrijk 1990. Biografie van Yves Robert. Met o.a. Julien Ciamaca, Philippe Caubère, Nathalie Roussel, Didier Pain en Joris Molinas.

Acteur-regisseur Robert kreeg in 1990 internationale lof voor zijn op de memoires van schrijver/cineast Marcel Pagnol (1895-1974) gebaseerde tweeluik, La gloire de mon père en Le château de mon mère. In La gloire de mon père staan de jeugdervaringen van de kleine Marcel centraal. Hoe hij samen met zijn vader en moeder, broertje en zusje van Aubagne naar Marseille verhuist. Hoe ze in de Provence een zomerhuisje huren, waar Marcel op slag verliefd wordt op de omgeving, en op Lili. De film treft de stijl van Pagnol met griezelige precisie. Regisseur Yves Robert en zijn scriptschrijver Jérôme Tonnerre moeten wel fans zijn.

Clara et les chics types

Frankrijk 1981. Komedie van Jacques Monnet. Met o.a. Daniel Auteuil, Thierry Lhermitte, Josiane Balesko, Isabelle Adjani en Christian Clavier.

Zes dertigers, die hun draai in het leven nog niet hebben gevonden, spelen in een popgroep. Onderweg naar een concert hebben ze allerlei amoureuze en relationele ontmoetingen met ex-geliefden en nieuwe vlammen. Het verrassende en met milde ironie geschreven scenario geeft de uitstekende cast - onder wie enkele leden van café-theatergroep 'Splendid', die later de wereld zouden bestormen - de ruimte. Debuterend regisseur Monnet voegt daar weinig aan toe, toch is de film een interessant herkenbaar generatieportret.

Coup de tête

Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Jacques Annaud. Met o.a. Patrick Dewaere, France Dougnac, Jean Bouise, Dorothée Jemma en Michel Aumont.

Een pracht satire met Dewaere als een rebelse, anti-autoritaire voetballer die alleen wordt getolereerd omdat men van hem verwacht dat hij een beslissende rol zal spelen in het behalen van de kampioenstitel voor de lokale ploeg. Annaud (The Name of the Rose, L'ours, Seven Years in Tibet) toont zich een uitstekend observator van herkenbare Franse typetjes, en slaagt er ook in ze in een ruimere, interessantere context te plaatsen. De bekrompenheid van de 'dorpsnotabelen' en de buiten alle proporties opgeblazen 'aanbidding' van voetbalhelden worden subliem gehekeld. Dewaere speelt een van zijn beste rollen en wordt uitstekend omringd door een reeks betrouwbare bijrolacteurs.

Un éléphant ça trompe énormément

Frankrijk 1976. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jean Rochefort, Danièle Delorme, Anny Duperey, Guy Bedos en Victor Lanoux.

Étienne (Rochefort) is een gelukkig getrouwde man, in tegenstelling tot z'n vrienden, die allemaal vreemdgaan. Maar op een dag raakt hij geheel in de ban van een fotomodel (Delorme): hij moet en zal haar ontmoeten en het hof maken. Levendige komedie van acteur-regisseur Robert, die ook onder meer het tweeluik La gloire de mon père en Le château de ma mère op zijn naam heeft staan. Film kreeg een vervolg, Nous irons tous au paradis, en een Amerikaanse remake, The Woman in Red, die het overigens niet haalde bij het origineel.

Dracula père et fils

Frankrijk 1976. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Christopher Lee, Bernard Menez, Catherine Breillat, Marie-Hélène Breillat en Mustapha Dali.

Dracula is uit Transsylvanië verjaagd en komt in het hedendaagse Parijs waar hij emplooi vindt als ster in griezelfilms. Zijn zoon is maar een halve vampier en nauwelijks bloeddorstig. Als gastarbeider wordt hij verliefd op een jonge vrouw die sprekend lijkt op de grote liefde van zijn vader. Deze parodie op het horrorgenre heeft talrijke verrassende vondsten, ietwat ontsierd door leukdoenerij van Menez. Lee speelt zijn bekende personage bloedserieus en is daardoor wel zo grappig. Het scenario is van regisseur Molinaro, Alain Godard, Jean-Marie Poiré naar de roman Paris-Vampire van Claude Kotz. Het camerawerk is van Alain Levent.

D'amour et d'eau fraîche

Frankrijk 1976. Drama van Jean-Pierre Blanc. Met o.a. Annie Girardot, Miou-Miou, Julien Clerc, Jean-Pierre Darras en Cérise.

De relatie tussen pianoleraar Jip (Clerc) en Mona (Girardot) loopt op de klippen wanneer Jip de jongere Rita (Miou-Miou) ontmoet. De passie is groot, maar het lot is de nieuwe geliefden niet goed gezind. Klein drama rond bourgeois conformisme en de hang naar post-1968 hippiedom heeft een mooi trio in de hoofdrollen. Miou-Miou had bij regisseur Blanc gelobbyd voor haar geliefde Patrick Dewaere als tegenspeler, maar raakte vervolgens verliefd op zanger en gelegenheidsacteur Julien Clerc. Hun dochter is actrice-regisseuse Jeanne Henry.

Pas de problème!

Frankrijk 1975. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Miou-Miou, Bernard Menez, Jean Lefebvre, Henri Guybet en Anny Duperey.

Wanneer in het huis van Anita (Miou-Miou) een man binnenstrompelt en overlijdt, begint een reeks van vreemde situaties. Anita, juist vrij uit het gevang, verstopt het lijk in de kofferbak van de auto van Edmond, de vader van haar vriendje (Menez). Deze pakt onverwacht dezelfde auto om ermee naar Zwitserland te rijden. Comedy of errors van regisseur Lautner (Le Professionel, met Jean Paul Belmondo), moet het hebben van leuke acteurs (let op de jonggestorven Patrick Dewaere als barman), ohlala-momenten en charmante jaren zeventig-sfeer.

Le téléphone rose

Frankrijk 1975. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Pierre Mondy, Mireille Darc, Daniel Ceccaldi, Michael Lonsdale en Gérard Hérold.

Een Amerikaanse onderneming die een fabriek in de provincie wil opkopen tracteert de ondernemer op een uitje met een call- girl zonder dat hij dat direct doorheeft. De verwikkelingen zijn voorspelbaar in een toneelmatige film, met sympathieke acteursprestaties. Scenario van Francis Véber.

La gifle

Frankrijk​/​​Italië 1974. Komedie van Claude Pinoteau. Met o.a. Lino Ventura, Annie Girardot, Isabelle Adjani, Nicole Courcel en Francis Perrin.

Gescheiden aardrijkskundeleraar Jean (Ventura) en zijn opgroeiende dochter Isabelle (Adjani) hebben dezelfde opvliegende aard. Een stevige ruzie eindigt met een klap, waarop Isabelle naar haar moeder Hélène (Girardot) in Engeland vertrekt. Jean, die ook nog ruzie met zijn vriendin heeft, besluit Isabelle achterna te reizen. Ventura en Girardot zijn goed in deze aardige, tikje melancholieke komedie over moeizame familierelaties, maar de belangrijkste trekpleister van de film is Adjani, destijds pas achttien jaar, die een geweldige temperamentvolle meid neerzet en met deze film doorbrak.

Comment réussir... quand on est con et pleurnichard

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Stéphane Audran, Jane Birkin en Jean Rochefort.

'Hoe te slagen wanneer je een klootzak en een huilebalk bent'. Zo'n filmtitel kon alleen ontspruiten aan het brein van volkse dialoogmeester Audiard. Antoine Robineau (Carmet) is de dubbelsukkel in kwestie, een drankhandelaar die zielige verhalen ophangt om zijn azijnvermouth aan de man te brengen. Ook bij de dames legt de slinkse verkooptechniek hem geen windeieren. CRQOECEP is Audiard tout court: een tegelijk ordinair en hatelijk grappig anti-bourgeois jaren-zeventig-tijdsbeeld met navenante decors en muziekjes. Jane Birkin spreidt als stripdanseres haar talenten tentoon.

Le silencieux

Frankrijk​/​​Italië 1973. Thriller van Claude Pinoteau. Met o.a. Leo Genn, Lino Ventura, Suzanne Flon, Lea Massari en Robert Hardy.

Lino Ventura is goed op dreef als de Sovjetrussische natuurkundige Haliakov die tijdens een wetenschappelijk uitstapje in Londen wordt gekidnapt door de Britse geheime dienst MI5. Of hij maar even wat namen wil noemen van Britse spionnen; als dat geregeld is, is hij weer vrij man. Maar Haliakov heeft een geschiedenis. Eigenlijk heet hij Clément Tibère; hij is Fransman van geboorte en werd ooit door de Sovjets ontvoerd en in een natuurkundig laboratorium te werk gesteld. Als de MI5 hem vrijlaat, is de KGB vast nog niet met hem klaar. Le silencieux is de debuutfilm van toenmalig regie-assistent Claude Pinoteau die vaker samenwerkte met Ventura, onder andere in films als La septième cible en La gifle.

La valise

Frankrijk 1973. Avonturenfilm van Georges Lautner. Met o.a. Mireille Darc, Michel Constantin, Jean-Pierre Marielle, Michel Galabru en Amidou.

Frans geheim agent Augier (Constantin) ziet zich voor de idiote taak gesteld om Israëlische collega Bloch (Marielle) onbemerkt en heelhuids probleemland Libië uit te krijgen. Aldus begint een reis waarin het lijdend voorwerp in een ouderwetse hutkoffer langs de vele risicopunten wordt gesmokkeld. De eigenlijke spilrol in deze amusante avonturenkomedie is niettemin voor Darc, die als de libertijnse Françoise met haar charmes en kordaatheid het onfortuinlijke spionnentweetal uit de penarie helpt. Niet Lautners vlotste werk, maar sympathiek vanwege de cast en zeer luchthartig van toon.

Les mariés de l'an II

Frankrijk​/​​Italië​/​​Roemenië 1971. Komedie van Jean-Paul Rappeneau. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Marlène Jobert, Laura Antonelli, Michel Auclair en Julien Guiomar.

De naar Amerika uitgeweken Nicolas (Belmondo) keert na de Franse Revolutie terug naar het vaderland om van zijn vrouw te scheiden. Hij moet wel want een voorgenomen tweede huwelijk met een rijke Amerikaanse erfgename liep al spaak tijdens de kerkelijke inzegening. Een jaloerse concurrent beschuldigde hem van bigamie waarop een vechtpartij - de eerste uit een lange reeks - volgde. Deze uitbundige en sierlijke avonturenkomedie wordt gecombineerd met een temperamentvol liefdesverhaal. Belmondo doet wat van hem verwacht kan worden, veel knokken en verbaasd kijken, alsof hij er eigenlijk niet bij wil horen.

Boulevard du Rhum

Spanje​/​​Frankrijk​/​​Italië 1971. Avonturenfilm van Robert Enrico. Met o.a. Brigitte Bardot, Lino Ventura, Bill Travers, Clive Revill en Jess Hann.

Een dranksmokkelaar ontmoet op zijn reizen een filmster die hij al aanbad in de bioscoop. Ze gaat mee op zijn boot en wordt bondgenote in zijn avonturen. Groots opgezet zee-avontuur (dat speelt omstreeks 1925) mist ondanks de zorgvuldige tijdsreconstructie de epische adem. De combinatie Bardot-Ventura blijkt minder verrassend dan verwacht mocht worden. De regisseur en Pierre Pelegria bewerkten een roman van Jacques Pécheral tot scenario. Camerawerk van Jean Boffety.

Le distrait

Frankrijk 1970. Komedie van Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Bernard Blier, Maria Pacôme, Paul Préboist en Catherine Samie.

De onhandige Pierre Malaquet weet dankzij zijn moeder een baantje te krijgen bij een reclamebureau. Hij is behoorlijk creatief, maar opnames van zijn reclamespots lopen steevast in het honderd, met verontwaardigde reacties van het publiek als resultaat. Op een dag ontmoet hij de dochter van een belangrijke cliënt. Geestige komedie, regiedebuut van hoofdrolspeler Richard (Le Grand Blond avec une chaussure noire, 1972). Leuk mengsel van fysieke humor en absurdisme op z’n Frans. Bernard Blier is de amoureuze baas van het reclamebureau.

Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais... elle cause!

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Annie Girardot, Bernard Blier, Mireille Darc, Jean Le Poulain en Sim.

Opgewekt blijspel van regisseur/scenarist/volkstaalkunstenaar Michael Audiard (1920-1985) over roddelende werkster Germaine (hupse Annie Girardot) die dagdroomt over een weelderig leven in Monte Carlo terwijl ze haar werkdag verdeelt tussen een bijbeunende televisiepresentatrice, een slinkse bankier en een leraar met pikante buitenschoolse theateractiviteiten. 'Ze drinkt niet, rookt niet, flirt niet maar... ze kletst!' grossiert in gevatte jaren 60-dialogen en in fraaie plaatjes van Parijse rommelbuurtjes en fantastische retrofuturistische jaren 70-interieurs. Gebaseerd op het boek Bonne vie et meurtres van Fred Kassak.

Le cerveau

Frankrijk​/​​Italië 1969. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. David Niven, Jean-Paul Belmondo, Eli Wallach, Silvia Monti en Raymond Gérôme.

Bestaat de ultiem Franse Goed Humeur-film? Zo ja, dan is het er waarschijnlijk eentje van het driespan Oury (1919-2006), co-scenarist/dochter Danièle en auteur Marcel Jullian: La grande vadrouille, Le corniaud of ook deze heerlijk maffe misdaadkomedie die maar geen vaart mindert. Twee partijen hebben daarin hetzelfde treinroofplan - en dus een probleempje. Grappige scènes en memorabele types te over, Niven voorop als hyperintelligente gentleman-boef wiens hoofd soms scheef hangt van zijn te grote IQ. Voeg daarbij de zonnige sixtiessoundtrack van Georges Delerue, de 'Scope-fotografie en Italiaanse starlet Silvia Monti in bikini en je hebt een confettibom van formaat.

Le pacha

Frankrijk​/​​Italië 1968. Misdaad van Georges Lautner. Met o.a. Jean Gabin, Dany Carrel en Jean Gaven.

De Citroën HY - de bestelbus met de golfplaatcarrosserie - is een icoon van Franse industriële frivoliteit. Over de tegenhanger van Renault, de Goélette, hoor je zelden iets. Niet terecht volgens Goélette-enthousiastelingen, en zij zijn doorgaans dan ook zeer te spreken over Le Pacha een stijlvolle policier waarin Jean Gabin jaagt op de overvaller van een door Goélettes uitgevoerd waardetransport (wel even wegkijken tijdens de scène met de bazooka). Reguliere toeschouwers worden ondertussen royaal bediend met zinderend onbewogen spel van een ensemble topacteurs, opgeluisterd met stemmige muziek van Serge Gainsbourg.

Faut pas prendre les enfants du Bon Dieu pour des canards sauvages

Frankrijk 1968. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Marlène Jobert, Françoise Rosay, Bernard Blier, Paul Frankeur en André Pousse.

Michel Audiard (vader van Un prophète-regisseur Jacques) werkte als scenarist mee aan meer dan honderd Franse films - veelal genreproducties die beter in de smaak vielen bij het publiek dan bij de critici. Hij regisseerde slechts een handvol van zijn eigen scripts, met deze misdaadkomedie als debuut. Het verhaal, over een op geld beluste jongedame die een aantal gangsterbendes tegen elkaar uitspeelt, heeft weinig om het lijf, net als hoofdrolspeelster Jobert in veel scènes. Tikje oubollig intussen, maar de dialogen zijn spitsvondig en Jobert charmeert als sexy volwassen Pippi Langkous.

Les risques du métier

Frankrijk 1967. Drama van André Cayatte. Met o.a. Jacques Brel, Emmanuelle Riva, Nadine Alari, René Dary en Jacques Harden.

De alom bewonderde Belgische chansonnier Jacques Brel (1929-1978) maakte halverwege de jaren zestig de overstap naar film en had zijn eerste grote rol in Les risques du métier. Hij speelt een onderwijzer wiens carrière en huwelijk op de helling komt te staan wanneer hij door een aantal van zijn leerlingen wordt beschuldigd van seksueel misbruik. Brel en tegenspeelster Emmanuelle Riva zijn prima in deze bewerking van het gelijknamige, op feiten gebaseerde boek van Jean en Simone Cornec. Brel zorgde ook, hoe kan het anders, voor de muziek.

Le grand restaurant

Frankrijk 1966. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Louis de Funès, Bernard Blier, Folco Lulli, Maria Rosa Rodriquez en Venentino Venentini.

Een staatshoofd verdwijnt tijdens het souper in een chique restaurant. De restaurateur wordt door de politie verdacht van kidnapping, terwijl terroristen hem belagen in de mening dat hij de politicus verborgen houdt. Hoog tempo en voldoende afwisseling compenseren het gebrek aan oorspronkelijkheid en de slordige uitwerking van de gags. Blier als politiecommissaris slaagt erin de show te stelen van De Funès. Het scenario is van Jean Halian, maar De Funès en Jacques Besnard hadden ook een vinger in de pap.

Le vice et la vertu

Frankrijk​/​​Italië 1963. Drama van Roger Vadim. Met o.a. Annie Girardot, Catherine Deneuve, Robert Hossein, O.E. Hasse en Philippe Lemaire.

Résistance-strijdster Justine (Deneuve) roept haar collaborerende zus Juliette (Girardot) te hulp wanneer Justines aanstaande in het nazi-cachot belandt. Een reddingsplan loopt echter faliekant mis en daarop zitten de zussen Deugd en Ondeugd stevig in de penarie. Vadim verlegde Justine (1787) van De Sade naar WO II-gedeeld Frankrijk en distilleert er een fraai ogend, sappig melodrama met erotische ondertonen uit. Hossein speelt met overgave de fielterige SS-officier Schörndorf. Uit dezelfde thematische potpourri knutselden de Italianen in de jaren zeventig het beruchte subgenre van de nazi-(soft)porno.

Un témoin dans la ville

Italië​/​​Frankrijk 1959. Misdaad van Edouard Molinaro. Met o.a. Sandra Milo, Lino Ventura, Françoise Brion, Jacques Berthier en Franco Fabrizi.

Een rijke industrieel (Berthier) heeft ruzie met zijn maitresse en duwt haar voor een rijdende trein. Hij wordt niet gepakt: er is onvoldoende bewijs tegen hem. Maar dan besluit de echtgenoot van de vrouw (Ventura) het recht in eigen hand te nemen, en hij bedenkt een duivels plan. Dat loopt nét niet helemaal perfect. Stevige thriller met fraaie zwart-witfotografie van Henri Decaë (Les quatre cents coups) en een fijne jazzsoundtrack van Barney Wilen (Ascenseur pour l'échafaud), en Ventura op z’n film noirst.

Le dos au mur

Frankrijk 1958. Thriller van Edouard Molinaro. Met o.a. Gérard Oury, Jeanne Moreau, Philippe Nicaud, Claire Maurier en Jean Lefebvre.

Wanneer Jacques Decrey (Oury) erachter komt dat echtgenote Gloria (Moreau) hem bedondert met een sukkelende acteur (Nicaud), bedenkt hij een diabolisch chantageplan om het hun betaald te zetten. Dat loopt faliekant mis in deze fraaie mengeling van liefdestragedie en film noir à la française. Oury en Molinaro schreven later filmgeschiedenis als komedieregisseurs met respectievelijk La grande vadrouille en La cage aux folles. Het inkzwarte scenario is gebaseerd op Délivrez-nous du mal van San-Antonio-serieauteur Frédéric Dard, regieassistent was niemand minder dan Claude Sautet.

Un condamné à mort s'est échappé

Frankrijk 1956. Oorlogsfilm van Robert Bresson. Met o.a. François Leterrier, Charles Le Clainche, Maurice Beerblock en Roland Monod.

Een verzetsman (Leterrier) wordt door de Gestapo gearresteerd en ter dood veroordeeld. Hij wacht op zijn executie in een cel in een gevangenis in Lyon. Hij maakt plannen voor zijn ontsnapping, die gecompliceerd worden door de vraag of hij een nieuwe medegevangene kan vertrouwen. Uitstekende film van Bresson moet het niet hebben van opsmuk en sensatie, maar biedt minutieuze detaillering, kalme montage en sterk spel van Leterrier - door Bresson van de filosofiefaculteit van de Sorbonne geplukt - en de andere amateur-acteurs. Gebaseerd op de memoires van verzetsman André Devigny.