On appelle ça... le printemps
2000 | Komedie, Muziek
Frankrijk 2000. Komedie van Hervé Le Roux. Met o.a. Marilyne Canto, Maryse Cupaiolo, Marie Matherton, Bernard Ballet en Pierre Berriau.
Fanfan (Cupaiolo) laat haar vriendje Charles (Chappey) zitten om bij haar vriendin Joss (Matheron) in te kunnen trekken, maar Joss had haar man Paul (Berriau) en kind al voor haar laten zitten met als gevolg dat ze allebei op straat staan. Ze gaan naar Fanfans zus Manu (Canto) en hopen daar te mogen blijven, maar Manu`s vriend Mytch smijt ze alledrie de deur uit. Gelukkig is Claude (Ballet) na een toevallige ontmoeting bereid om ze op te vangen. Claude heeft een vriend, Jean (Szabo), en binnen de kortste keren ontstaat er een oorlog tussen de geslachten. Ondertussen willen Charles, Paul en Mytch hun vriendinnen en/of vrouwen weer terug. Dit maakt de oorlog compleet. Een bizarre film, waarin de diverse plotonderdelen worden afgewisseld door muziek met zang, die niets met het verhaal te maken hebben, maar wél het aardigst zijn. Hoewel we mogen aannemen dat het scenario van regisseur Le Roux feministisch bedoeld is, komt het vrouwvijandig over, ondanks de wellust van de drie heldinnen. Het optreden van Charles, Paul en Mytch als drie nichterige musketiers lijkt nergens naar, tenzij je valt op dit soort pompeuze verkleedpartijen. De kinderachtige 'humor' is grof, niet leuk en de rolprent als geheel is eentonig. Le Roux is filmcriticus bij het highbrow tijdschrift Cahiers du cinéma en zoals we weleens eerder hebben opgemerkt, voor hem geldt: schoenmaker houd je bij je leest. Het camerawerk van Pierre Milon ziet er fris uit. Super 16 mm opgeblazen tot 35 mm. Dolby SR.
