Chuck Berry: cast en muziek.
Er zijn 17 films gevonden.

Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

2003 | Komedie, Drama

Frankrijk​/​​Turkije 2003. Komedie van François Dupeyron. Met o.a. Omar Sharif, Pierre Boulanger, Gilbert Melki, Lola Naymark en Anne Suarez.

Zo 'ziek' was grootheid Omar Sharif (Lawrence of Arabia) van zijn goedbetaalde bijrolletje in 'slechte film' 13th Warrior (1999), dat hij stopte met acteren totdat een schitterende film zich zou aandienen. Dat werd Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran. En Sharif speelt gelijk een van zijn beste rollen ooit, als de oude islamitische kruidenier Ibrahim. Meneer Ibrahim raakt bevriend met de jonge jood Momo (Boulanger), die genegeerd wordt door zijn verdrietige vader (Melki). Momo kan de vervang-vader wel gebruiken, die fijne dingen zegt als 'Traagheid, dat is het geheim van het geluk'. En Ibrahim komt weer eens achter zijn toonbank vandaan.

Le Secret

2000 | Romantiek, Drama

Frankrijk 2000. Romantiek van Virginie Wagon. Met o.a. Anne Coesens, Michel Bompoil, Tony Todd, Quentin Rossi en Jacqueline Jehanneuf.

Dertiger Marie (Anne Coesens) is gelukkig getrouwd met François (Michel Bompoil). Ze hebben een leuk kindje, een leuk huis en allebei een leuke baan. Schone schijn want Marie gaat steeds meer gruwen van alle voorspelbaarheid. François is zich van geen kwaad bewust en stuurt aan op een tweede kind. Dat is de druppel voor Marie die haar leven niet in 'een definitieve plooi wil leggen'. Ze zoekt een uitweg die zich voordoet in de persoon van zwarte Amerikaan Bill West (Tony Todd) die ze tegen het lijf loopt tijdens haar encyclopedieëncolportage. Bill past op een huis van een vriend. Hij doet de hele dag niets en Marie zoekt een man die haar niets te bieden heeft. Ze laat haar echtgenoot in het ongewisse maar de uitbundige buitenechtelijke seks laat sporen na die François niet over het hoofd kan zien. Een platgetreden verhaal dat in handen van Virginie Wagon zeer goed uit de verf komt.

Pop Galerie: Jimi Hendrix

1998 | Documentaire, Biografie, Muziek

Duitsland 1998. Documentaire van Rudi Dolezal en Hannes Rossacher. Met o.a. Lenny Kravitz, Little Richard, Brian May, Janie Hendrix en Al Henrix.

Dertiger Marie (Anne Coesens) is gelukkig getrouwd met François (Michel Bompoil). Ze hebben een leuk kindje, een leuk huis en allebei een leuke baan. Schone schijn want Marie gaat steeds meer gruwen van alle voorspelbaarheid. François is zich van geen kwaad bewust en stuurt aan op een tweede kind. Dat is de druppel voor Marie die haar leven niet in 'een definitieve plooi wil leggen'. Ze zoekt een uitweg die zich voordoet in de persoon van zwarte Amerikaan Bill West (Tony Todd) die ze tegen het lijf loopt tijdens haar encyclopedieëncolportage. Bill past op een huis van een vriend. Hij doet de hele dag niets en Marie zoekt een man die haar niets te bieden heeft. Ze laat haar echtgenoot in het ongewisse maar de uitbundige buitenechtelijke seks laat sporen na die François niet over het hoofd kan zien. Een platgetreden verhaal dat in handen van Virginie Wagon zeer goed uit de verf komt.

El amor perjudica seriamente la salud

1997 | Romantiek

Spanje 1997. Romantiek van Manuel Gómez Pereira. Met o.a. Penélope Cruz, Gabino Diego, Ana Belén, Juanjo Puigcorbé en Laura Conejero.

Dertiger Marie (Anne Coesens) is gelukkig getrouwd met François (Michel Bompoil). Ze hebben een leuk kindje, een leuk huis en allebei een leuke baan. Schone schijn want Marie gaat steeds meer gruwen van alle voorspelbaarheid. François is zich van geen kwaad bewust en stuurt aan op een tweede kind. Dat is de druppel voor Marie die haar leven niet in 'een definitieve plooi wil leggen'. Ze zoekt een uitweg die zich voordoet in de persoon van zwarte Amerikaan Bill West (Tony Todd) die ze tegen het lijf loopt tijdens haar encyclopedieëncolportage. Bill past op een huis van een vriend. Hij doet de hele dag niets en Marie zoekt een man die haar niets te bieden heeft. Ze laat haar echtgenoot in het ongewisse maar de uitbundige buitenechtelijke seks laat sporen na die François niet over het hoofd kan zien. Een platgetreden verhaal dat in handen van Virginie Wagon zeer goed uit de verf komt.

Rock and Roll Hall of Fame Concert

1995 | Documentaire, Musical, Muziek

Verenigde Staten 1995. Documentaire van Marty Callner. Met o.a. Chuck Berry, Bruce Springsteen, Eric Burden, Johnny Cash en Aretha Franklin.

Het megaconcert ter gelegenheid van de opening van de Cleveland's Rock and Roll Hall of Fame weerspiegelt de geweldige diversiteit van de rock- en popwereld van de afgelopen veertig jaar: van The Allman Brothers Band tot The Pretenders, van Johnny Cash tot John Mellencamp, van Martha and The Vandellas tot Alice in Chains. Verder treden op: James Brown, Dr. John, Al Green, The Kinks, Melissa Etheridge, Soul Asylum, Little Richard, Booker T and The MG's, The E Street Band, Sam Moore en talloze anderen, te veel om op te noemen. Toch ontbreken er een aantal grote namen zoals Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr van The Beatles, The Rolling Stones, The Who, Pink Floyd enz. Het begint meteen goed met 'Johnny B. Goode' gezongen door Chuck Berry en begeleid door Bruce Springsteen en lichtjaren verwijderd van de hype en de glitter uit de lang vervlogen gloriedagen. Zij zetten gelijk de toon voor de gehele film, die op dit niveau blijft. Heel wat grote sterren treden samen op, uitstekende nummers met klassieke rock 'n' roll zonder dat platgedraaide stukken tot vervelends toe worden uitgevoerd - in tegendeel alles bruist van de energie en de ludieke vondsten. Het merendeel is de moeite waard, al is het jammer dat de film niet besluit met jam-sessie van alle betrokkenen. De regie van Callner beantwoordt aan de eisen, die een muziekdocumentaire gesteld worden.

Rock & Roll

1995 | Documentaire, Muziek, Historische film

Verenigd Koninkrijk​/​​Verenigde Staten 1995. Documentaire van David Espar, Daniel McGabe en Karen Walsh. Met o.a. Elvis Presley, Chuck Berry, James Brown, Little Richard en The Beatles.

Muziekdocumentaire als miniserie in tien delen van [KA1]e[KA1]en uur. Sterk vanaf de eerste tot de laatste minuut begint dit in de Amerikaanse Deep South, waar het zijn hart hoog houdt. Onder de loep wordt genomen de ontwikkeling van de rockmuziek uit de blues, gospel, country en jazz tot in de jaren 1990, waarin de techno opkwam. In de eerste aflevering gaan we terug naar de bron in de beginjaren 1950 toen Elvis Presley, Chuck Berry en Jerry Lee Lewis een nieuw elan gaven aan rythm `n` blues in de vorm van rock. Delen 2, 3 en 4 gaan over de invloed op het publiek van Bob Dylan en The Beatles, de opkomst van producent Phil Spector, de successen van meidengroepjes, de Engelse invasie (in Amerika), producent George Martin praat over zijn samenwerking met The Beatles, Mowtown sound, Eric Clapton en The Cream, Keith Richards en Jimmy Paige van Led Zeppelin, die zich lovend uitlaten over de blues. In de delen 5 tot 9 komen voor het voetlicht Jerry Garcia van Grateful Dead, die vertelt over Woodstock en Altamont, David Bowie praat over zijn veranderingen, James Brown, The Sex Pistols en punk. De laatste aflevering is gewijd aan rap. Een interessante film over de rockmuziek, waaraan natuurlijk valt af te dingen dat het nog veel uitgebreider had kunnen zijn. De commentaarstem is van Live Schreiber.

Fugueuses

1995 | Drama

Frankrijk 1995. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Irène Jacob, Nicole Garcia, Stéfano Dionisi en François Berléand.

In de trein Parijs-Lissabon wil Marina (Marie Trintignant) zich een snel nummer van haar begeleider Bruno (Gelin), die de zestig gepasseerd is, zich niet laten welgevallen. Hij slaat met zijn hoofd tegen de rand van de wasbak en is op slag dood. Marina verlaat de coup[KA1]e en ontmoet in een wagon verderop Prune (Jacob), die haar vertelt dat ze op weg is naar haar vader in Lissabon die ze in haar hele leven nog geen tien keer heeft gezien, om haar onuitstaanbare moeder Jeanne (Garcia) te ontvluchten. Marina en Prune liggen elkaar wel en ze zetten samen de reis voort. Bij het baden in Portugal verdrinkt Prune en neemt Marina haar identiteit aan en begint lieve brieven naar Jeanne te sturen, die het zaakje op een gegeven moment niet meer vertrouwt. Ondertussen is Marina, die dus nu Prune is, verliefd geworden op Prune`s halfbroer Eugenio (Dionisi). Uiteindelijk moet alles fout lopen. Het scenario van regisseuse Nadine Trintignant en Gilles Perrault bevat geen nieuwe stof, is tamelijk zwak en laat een aantal zaken onopgelost. Hierbij komen een aantal idiote dialogen direct in de camera en dat is heel erg jammer, want Marie Trintignant en Jacob beschikken allebei over veel talent om de kijker te boeien. Ze hadden derhalve een betere film verdiend. Het camerawerk van Acacio De Almeida bevat een aantal prachtige shots van het landschap en is in zijn totaliteit zeer aanvaardbaar. Er is dankbaar gebruik gemaakt van klassieke muziek (Mozart, Bruckner, Wagner, Vivaldi) die heel goed past en mooi klinkt.

A Very Open Prison

1995 |

Verenigd Koninkrijk 1995. Guy Jenkin. Met o.a. Tom Wilkinson, Ronald Pickup, Stephen Tompkinson, Emily Mortimer en Peter Wingfield.

Op het moment dat Home Secretary Wilkinson op het punt staat gepromoveerd te worden tot Prime Minister, ontsnappen er drie zware misdadigers uit een gevangenis die door hem als uiterst veilig aangemerkt wordt. Een bijzonder vervelend toeval, temeer omdat de drie nietsnutten een weeshuis gijzelen. De vraag is nu of hij de S.A.S. moet inschakelen of niet. Een politieke allegorie die bol staat van onderkoeld cynisme en pikzwarte humor. De hele politieke machine gaat genadeloos door de vleesmolen evenals het gevangeniswezen (de ontsnapping op zich is pure slapstick). Wilkinson is subliem als de man die zijn functie belangrijker vind dan het welzijn van de staat. De dialogen van Jenkin zijn bijtend als vitriool. Knappe fotografie van Peter Edwards.

Chuck Berry Hail! Hail! Rock 'n' Roll

1987 | Documentaire, Muziek

Verenigde Staten 1987. Documentaire van Taylor Hackford. Met o.a. Julian Lennon, Etta James, Robert Cray, Keith Richards en Eric Clapton.

Deze ode aan rock & roll is enerzijds een documentaire over de loopbaan van Chuck Berry, van groot belang voor het ontstaan van deze muziek, anderzijds een registratie van een concert ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag. Het initiatief voor dit concert, dat in 1987 plaatsvond komt van Rollling Stone Keith Richards die, schatplichtig als hij zegt te zijn aan Berry, de oude rocker in het zonnetje wil zetten. Richards heeft het allemaal prima geregeld, maar al gauw blijkt dat Berry heel specifieke ideeën over zijn optredens heeft. Berry is een curieus en eigenwijs figuur die het liefst over geld praat en zeer gesloten is over zijn privé-leven. Evengoed wordt weer eens duidelijk wat een begenadigd musicus hij is. Met zijn zestig jaar weet hij het podium nog steeds geheel voor zichzelf op te eisen. Aanvullend wordt een weergave van Berry´s privé-leven vertoond.

American Hot Wax

1978 | Drama, Musical, Muziek

Verenigde Staten 1978. Drama van Floyd Mutrux. Met o.a. Tim McIntire, Fran Drescher, Jay Leno, Laraine Newman en Jeff Altman.

Alan Freed liet midden jaren vijftig jong Amerika over de radio kennismaken met zwarte rhythm & blues. Hij maakte dat de term rock & roll in zwang kwam en de ontdekking van de economische macht van platenkopende tieners veranderde de muziekbusiness ingrijpend. Om zijn muziekvoorkeuren te pluggen moest Freed het wel opnemen tegen de gevestigde orde, die muzikale toenadering tussen zwart en wit afkeurde en sprak van 'duivelse muziek' die de geesten van de jeugd corrumpeerde. In de muziekfilm American Hot Wax organiseert Freed (McIntire) tegen de stroom in een concert van o.m. Jerry Lee Lewis en Chuck Berry. In een interview liet regisseur Mutrux weten dat zijn film gaat 'over de muziek, het ritme, de lawaaischopperij en de opwinding'. Dat is ook het plezierigste aan American Hot Wax: Mutrux zet wel wat historische feiten op een rij, maar de essentie is duidelijk het gevoel dat deze revolutionaire muziek teweegbracht in stijve tijden. American Hot Wax brengt ons naar het centrum van de bron van de nieuwe muziek. Wat hij duidelijk maakt: rock 'n' roll is here to stay, niet omdat rechtse lieden fout bezig zijn, maar omdat het vuur van deze sound niet te doven valt.

And then came rock

1977 | Muziek, Documentaire

Verenigde Staten 1977. Muziek van Kit Galloway. Met o.a. Chuck Berry, Chubby Checker, Elton John, Bob Dylan en Joan Baez.

Een weinig coherente compilatiefilm waarin optredens van verschillende rocksterren (en dat wordt heel breed geïnterpreteerd, van Joan Baez tot Chubby Checker) worden afgewisseld met slecht gedupliceerde filmfragmenten die op het eerste gezicht niets met de optredende vedetten te maken hebben. Heel bizar allemaal, maar de liefhebbers kunnen er eventueel wel plezier aan beleven.

Let the Good Times Roll

1973 | Muziek, Documentaire

Verenigde Staten 1973. Muziek van Sidney Levin en Bob Abel. Met o.a. Chuck Berry, Chubby Checker, Bo Diddley, Little Richard en Five Satins.

Een rockdocumentaire met smaak en spiritualiteit. Een studie van de jaren vijftig, verteld door middel van een ongelooflijk samenvoegen van filmmateriaal en een aantal prachtige optredens door leidende rock'n rol-sterren uit die periode, in concerten speciaal voor de film samengesteld. Helaas gaan diverse creatieve beeldeffecten, die speciaal gemaakt waren voor groot-beeld en daarbij verschillende scènes tegelijk tonen, op tv verloren.

The T.A.M.I. Show

1964 | Muziek

Verenigde Staten 1964. Muziek van Steve Binder. Met o.a. The Rolling Stones, Chuck Berry, James Brown, Marvin Gaye en < Jan and Dean.

Slechte opnamen van een rockconcert dat werd opgenomen in het Civic Auditorium van Santa Monica. Niettemin van onschatbare waarde: de Stones in hun beginperiode, de Supremes en andere groepen uit de jaren zestig treden hier op. Ook James Brown is te zien in een onvergetelijke show. T.A.M.I. betekent `Teenage Awards Music International`. Oorspronkelijk 113m, inclusief de opnamen van de Beach Boys die er later uitgehaald zijn (in de finale zijn ze nog heel even te zien). Vervolg: THE BIG T.N.T. SHOW.

Jazz on a Summer's Day

1959 | Documentaire, Muziek

Verenigde Staten 1959. Documentaire van Bert Stern. Met o.a. Louis Armstrong, Big Maybelle, Chuck Berry, Dinah Washington en Gerry Mulligan.

1958: Newport, Rhode Island is het zomerse decor voor het jaarlijkse jazzfestival in dit kleine stadje aan de oostkust van de Verenigde Staten. Behalve een registratie van de optredens van muzikale grootheden als Louis Armstrong, Thelonious Monk, Mahalia Jackson en Chuck Berry, schetst Jazz on a Summer's Day ook een pakkend tijdsbeeld van de stijlvolle Amerikaanse fifties.

Go! Go, Johnny

1958 | Muziek, Drama

Verenigde Staten 1958. Muziek van Paul Landres. Met o.a. Jimmy Clanton, Alan Freed, Sandy Stewart, Chuck Berry en Jo-Ann Campbell.

De wees Clanton, uit het kerkkoor getrapt omdat hij rock `n` roll speelde, wordt door Freed getransformeerd tot `Johnny Melody`, een tieneridool ('He's dreamy. Oh, wow, he's the living end'). Matig, maar een produkt van zijn tijd.

Mr. Rock and Roll

1957 | Muziek

Verenigde Staten 1957. Muziek van Charles S. Dubin. Met o.a. Alan Freed, Little Richard, Clyde McPhatter, Frankie Lymon and The Teenagers en Teddy Randazzo.

Deze film dat laat zien en horen hoe Alan Freed de rock 'n' roll 'ontdekt'. In AMERICAN HOT WAX trad Berry op met Tim McIntire als tegenspeler, maar hier is hij te zien samen met echte muziekhelden. Klasse-opnamen van McPhatter, Lymon en Little Richard. Graziano is erbij voor de komische noot.

Rock, Rock, Rock

1956 | Muziek, Musical

Verenigde Staten 1956. Muziek van Will Price. Met o.a. Tuesday Weld, Teddy Randazzo, Alan Freed, Frankie Lymon en The Teenagers.

Weld, in haar filmdebuut en nauwelijks uit haar oefenbeha, moet dertig dollar bij elkaar zien te krijgen om een strapless avondjurk voor een feestje te kopen. De film werd voor een appel en een ei gemaakt en dat is te zien ook. Maar de rock 'n' roll- nummers, vooral die van Chuck Berry, zijn levendig. Lymon en de Teenagers zingen 'I'm Not A Juvenile Delinquent'. Welds zangstem werd door Connie Francis nagesynchroniseerd.