Jacques Legras

Vidange

Frankrijk 1998. Drama van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Marianne Basler, Jean-Pierre Mocky, Jean Barny, Michel Bertay en Alain Fourès.

Robin des mers

Frankrijk 1998. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Pierre Caralp, Julie Van Horn, Roland Blanche, Jacques Legras en Jean Abeille.

N'écoutez pas, mesdames!

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Badel. Met o.a. Pierre Dux, Micheline Boudet, Jacques François, Micheline Dax en Jacques Legras.

Naar het stuk van Sacha Guitry, ofwel het eeuwig terugkerende thema van het overspel, van een zeldzame onbeschaamde en cynische benadering voorzien. Anders gezegd de pure en simpele lichtzinnigheid zelve. Ondanks de veranderde denk- en handelwijze sinds de creatie, is het verhaal niet verouderd. Verder doen er acteurs mee, die geknipt zijn voor hun rol, maar helaas werd bij de tv-opname weer eens zo'n blijkbaar loodzware camera gehanteerd. Toch is het vakmanschap van Guitry van dien aard, dat het geheel functioneert met de precisie van een uurwerk.

Corps z'a corps

Frankrijk 1988. Komedie van André Halimi. Met o.a. Philippe Khorsand, Stéphane Audran, Xavier Saint-Macary, Jean-Pierre Kalfon en Jean-Luc Bideau.

Als gevolg van een reorganisatie van zijn uitgeverij, waar Jean Chabert hoofdredacteur is van een serieus economisch tijdschrift, wordt hij tot uitgever van een erotisch blad gebombardeerd. De hele film draait om dit magere gegeven. Het verhaal zit vol banale grappen, uitermate vulgair en weinig geïnspireerd. Halimi die ook het scenario schreef, is een middelmatig regisseur met een oppervlakkig en nietszeggend oeuvre. Hij werkt voornamelijk voor de tv; dit is zijn tweede bioscoopfilm. De dialogen zijn ook van de regisseur, maar hij werd daarbij geholpen door Jacques Vilfrid en Christian Watton.

Retenez-moi... ou je fais un malheur

Frankrijk 1984. Komedie van Michel Gérard. Met o.a. Jerry Lewis, Michel Blanc, Charlotte de Turckheim, Laura Betti en Maurice Risch.

Pijnlijke afgang van Lewis als komiek in een vergezochte klucht over een bende die een operadiva gebruikt voor hun misdadige praktijken. Jerry is een rechercheur uit Las vegas, die zijn ex-vrouw in Straatsburg opzoekt, die weer getrouwd is met een smeris. Hoe kom je erop! Davis Milhaud en Louise Vincent tekenden voor het kronkelige scenario. De fotografie is van Jean Monsigny. De makers hoopten met de titel DEFECTIVE DETECTIVE op export naar Amerika. Zelfs voor de heel harde kern van zeer toegewijde Jerry-fans gaat dit betreurenswaardige rolprentje te ver.

Les Malheurs d'Octavie

Frankrijk 1983. Komedie van Roland Urban. Met o.a. Roger Carel, Jacqueline Jefford, Jacques Monod, Florence Blot en Jacques Legras.

Potsierlijke verwikkelingen rond spionage en geheim-agenten van de ambassade van de Volksrepubliek Goulachistan in Frankrijk. Een dergelijk thema had een geschikte basis kunnen zijn voor een goede komedie maar alles valt in het water, de regie is slecht, de clichés stapelen zich op en de grappen zijn niet bepaald subtiel. Een erbarmelijk produkt.

N'oublie pas ton père au vestiaire

Frankrijk 1982. Komedie van Richard Balducci. Met o.a. Jean Lefebvre, Manuel Gélin, Eric Adjani, Patricia Elig en Denise Grey.

De zoon van een fluitist zakt voor zijn eindexamen, omdat hij zoveel van popmuziek houdt. Hij gaat na een conflict met zijn vader op zichzelf wonen. Na een reeks van belevenissen wordt hij verliefd op een kunststudente en verzoent zich met zijn ouders. Generatieconflict-komedies zijn een nieuw Frans succes, waarvan dit wel een z[KA1]e[KA1]er muf voorbeeld is, met als strekking dat jongeren even hun wilde haren moeten verliezen om daarna des te gedwee[KA3]er tot de normen terug te keren. Flauwe quasi- grapjes over quasi-modieusheden. (Gélin is de zoon van Daniel Adjani, de broer van Isabelle).

Le Jour se lève et les conneries commencent

Frankrijk 1981. Komedie van Claude Mulot. Met o.a. Maurice Risch, Jacques Legras, Henri Guybet, Michel Modo en Eva Harling.

Ze zijn altijd goed bij kas en hoeven niet te werken, want ze leven op de zak van hun vader of van zijn minnares; drie hufters die achter meisjes aanlopen en hufterige streken uithalen. Dat is alles. De film lijkt op z'n titel: om te huilen.

Mais qu'est-ce que j'ai fait au bon dieu pour avoir une femme qui boit dans les cafés avec les hommes?

Frankrijk 1980. Komedie van Jan Saint-Hamont. Met o.a. Robert Castel, Antoinette Moya, Michel Boujenah, Lorraine Bracco en Jacques Legras.

Een hysterische en bijna steeds vervelende komedie die uitgaat van het idee dat het gesticuleren en het rare accent van een pied-noir (een Fransman die in Algerije geboren is en na de Algerijnse onafhankelijkheid naar Frankrijk kwam) per definitie geestig zijn. Verder is alle energie van de vier (!) scenarioschrijvers duidelijk in de marathontitel gekropen en werd de film door de acteurs ter plaatse geïmproviseerd. Gezien het talent, of althans het opvallende gebrek daaraan, van die acteurs beslist geen goed idee. Scenario van regisseur Jan Saint- Hamont, Daniel Saint-Hamont, Alain Le Henry en Robert Castel.

Le Piège à cons

Frankrijk 1979. Drama van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Catherine Leprince, Bruno Netter, Jacques Legras, Lise Roy en Dominique Laurent.

Een na de studentenrevolutie van mei '68 uit Frankrijk weggevluchte professor met revolutionaire sympathieën keert terug naar Parijs omdat hij zich zorgen maakt over één van zijn ex-leerlingen die in zijn brieven allerlei extreme theorieën verdedigt. Als hij in Parijs aankomt verneemt hij van diens vriendin dat de jongen bij een treffen met de politie is neergeschoten. Een interessante dramatische film over de kater van mei '68 die, zoals dat wel meer het geval is bij films van Mocky, nogal te lijden heeft onder al te nadrukkelijke vertolkingen en een al dan niet bewuste slordige regie.

La gueule de l'autre

Frankrijk 1979. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Bernadette Lafont, Curd Jürgens en Andréa Parisy.

Uit angst voor een terrorist laat een politicus zich tijdens de verkiezingscampagne vervangen door een op hem lijkend familielid. De plaatsvervanger, die acteur is, pakt alles op zijn eigen manier aan, en met succes. Tenslotte zal de vervanger de identiteit van de ander aannemen. De satirische elementen worden al te voorzichtig aangepakt waardoor de uitwerking van dit kansrijke gegeven vrijblijvend vriendelijk wordt. De personages blijven schetsmatig, op de dubbelrol van Serrault na, die door gebrek aan tegenspel ook teleurstelt.

Le Roi des bricoleurs

Frankrijk 1977. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Sim, Michel Serrault, Pierre Bolo, Paulette Frantz en Jacques Legras.

Een satirische komedie over twee industriëlen die een oud herenhuis in een kuuroord erven en dat laten restaureren door de plaatselijke aannemer. Die heeft echter andere plannen met het gebouw en saboteert de werken in de hoop op die manier het gebouw van zijn nieuwe eigenaars te kunnen overnemen. Serrault is eens te meer schitterend als de onbetrouwbare aannemer, maar de regie van Mocky is al te nadrukkelijk en bordeelkomiek Sim absoluut onleuk. Een gemiste kans.

L'intrépide

Frankrijk 1975. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis Velle, Claudine Auger, Juliette Mills, Michel Galabru en Roger Hanin.

De scenarioschrijver Jacques Vilfrid heeft zich niet moegemaakt toen hij een verhaal van Andr[KA1]e Versini bewerkte. Het resultaat is een verwarde komedie vol persoonsverwisselingen met groteske (en verliefde) moordenaars, die zich deels afspeelt in een slaapwagon. De sporadische goede idee[KA3]en verzuipen in de onbenulligheid, terwijl de gebruikelijke clich[KA1]es, waaronder de stereotiepe homo, allemaal aanwezig zijn. Een film die typerend is voor de produktieve carri[KA2]ere van deze regisseur (1924-1982). Ook bekend als LE GARDE DU CORPS.

Vos gueules, les mouettes!

Frankrijk 1974. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Robert Dhéry, Colette Brosset, Pierre Mondy, Pierre Olaf en Christian Duvaleix.

Een familie in een Bretons vissersdorp bestaat uit verwoede amateurfotografen die ieder voor zich deelnemen aan een tv- wedstrijd voor 8 mm-filmers met impressies van de streek. De hele bevolking wordt gemobiliseerd. De filmversie van een toneelstuk van Dhéry heeft een te magere inhoud voor een ander tempo eisend medium, terwijl de acteurs die ook op het toneel meespeelden voor het oog van de camera al te uitbundig hun rol spelen. Scenario van Colette Brosset.

La Gueule de l'emploi

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Roulland. Met o.a. Evelyne Buyle, Jean Carmet, Darry Cowl, Georges Géret en Jacques Legras.

Twee mislukte komedianten die platzak zijn (ze hebben niet het juiste uiterlijk voor een baan), halen schurkenstreken uit, waarbij ze gebruik maken van hun ervaring als acteur. Om te beginnen geven zij zich uit voor beroemde fijnproevers (lachwekkende scène met Jean Carmet als kok) en zij eindigen als echte kopstukken. Eenmaal zeer rijk geworden, krijgen zij belangrijke functies in staatsdienst toebedeeld, aangezien ze 'er nu het juiste uiterlijk voor hebben'. Ongetwijfeld een film die onder vrienden is gemaakt, maar het is een vrolijke, fantasievolle komedie en een tamelijk scherpe satire op de hedendaagse samenleving.

Le permis de conduire

Frankrijk 1973. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis Velle, Pascale Roberts, Jacques Jouanneau, Maurice Biraud en Sandra Julien.

Een bewoner van een voorstad maakt promotie naar een Parijs' hoofdkwartier en moet leren autorijden. Tot hij zijn rijbewijs heeft moet hij een appartement in het centrum huren. Zijn doordeweekse vrijgezellenbestaan leidt tot ongezochte slippertjes, maar de ergste complicaties komen door zijn onhandigheid achter het stuur. De komische mogelijkheden van het scenario zijn binnen een halfuur opgebruikt, zodat het voor de rest voorspelbare herhalingen zijn. De acteurs spelen met animo en niet al te vet. Deze film over de auto als het symbool van potentie ontstond overigens tijdens de olie-crisis.

Los Charlots van a España

Spanje 1972. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Béatrice Chatelier, Jacques Legras en Gérard Croce.

Een bewoner van een voorstad maakt promotie naar een Parijs' hoofdkwartier en moet leren autorijden. Tot hij zijn rijbewijs heeft moet hij een appartement in het centrum huren. Zijn doordeweekse vrijgezellenbestaan leidt tot ongezochte slippertjes, maar de ergste complicaties komen door zijn onhandigheid achter het stuur. De komische mogelijkheden van het scenario zijn binnen een halfuur opgebruikt, zodat het voor de rest voorspelbare herhalingen zijn. De acteurs spelen met animo en niet al te vet. Deze film over de auto als het symbool van potentie ontstond overigens tijdens de olie-crisis.

Les Charlots font l'Espagne

Frankrijk 1972. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Gérard Rinaldi, Jean Sarrus, Gérard Filipelli, Jean Guy Fechner en Katia Tchenko.

Deze keer gaan de Charlots naar Spanje waar ze allerlei doldwaze avonturen beleven.

L' Etalon

Frankrijk 1969. Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Bourvil, Francis Blanche, Michael Lonsdale, Francis Terzian en Noëlle Leiris.

Werkloze veearts moet eerste hulp verlenen bij zelfmoordkandidate en verneemt zo van de seksuele frustraties bij getrouwde vrouwen. Samen met een aantal goedgebouwde vrijwilligers begint hij een op het ziekenfonds verhaalbare therapie waar vrouwen genezing kunnen halen zonder slecht geweten over overspel. Film laat weinig van die pikante praktijk zien, maar richt zich op de reacties van echtgenoten en moraalprofeten. Zalvend hypocriete rol van Bourvil.

Hibernatus

Frankrijk​/​​Italië 1969. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Louis de Funès, Michael Lonsdale, Claude Gensac, Bernard Alane en Olivier de Funès.

Na een ietwat uitgelopen winterslaap van zeventig jaar in het Noordpoolijs wordt jong gebleven wetenschapper Fournier (Alane) eind jaren zestig ontdekt en ontdooid. Hij blijkt de overgrootvader van Edmée, echtgenote van heetgebakerde industrieel Hubert de Tartas, maar waant zich nog altijd in 1905. Krankjorume sciencefictionpremisse biedt meesterkomiek De Funès ampel voorzetten tot staccato verbaliteiten, verkleedpartijen en andere kluchtigheden in kleurig CinemaScope. Gensac, comédienne van de millimetertiming en De Funès’ echtgenote in diverse Gendarme-films, geeft uitstekend partij. De Tartas' kapitale residentie staat overigens in Le Vésinet, West-Parijse groenoase der zeer bevoorrechten.

Le petit baigneur

Italië​/​​Frankrijk 1968. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Louis de Funès, Andréa Parisy, Jacques Legras, Franco Fabrizi en Michel Galabru.

Louis de Funès, daar moet je van houden. Maar de uitbundige stijl van deze geliefde Franse komiek (hij maakte ruim 100 films en beleefde professioneel zijn beste tijden in de jaren 50 en 60) blijft altijd populair: kijk maar naar het succes van ADHD-grapjas Jim Carrey. De Funès speelt de baas van een scheepswerf die een werknemer heeft ontslagen. Maar wanneer het ontwerp van die man blijkt aan te slaan wordt er alles aan gedaan hem weer terug te winnen. Chaotisch, lawaaierig en hier en daar echt grappig, bijvoorbeeld in de scène waarin Legras de show steelt als pastoor op een krakkemikkige preekstoel.

Fais donc plaisir aux amis

Frankrijk 1968. Komedie van Francis Rigaud. Met o.a. Roger Pierre, Jean-Marc Thibault, Christiane Minazolli, Francis Blanche en Sophie Agacinski.

Een verkoper in een garage heeft zich tegenover zijn rijke broer in Puerto Rico als directeur voorgedaan en weet van zijn baas gedaan te krijgen dat hij diens plaats mag innemen gedurende het verblijf van de broer in Parijs. De garagehouder wordt nu voor zijn rokkenjagende werknemer aangezien en krijgt last met jaloerse echtgenoten. Boulevardklucht vervalt in te veel herhalingen, waardoor ze niet amuseert en de acteurs doen overmatig druk, maar zijn toch te verkiezen boven John Lanting.

Trois enfants dans le désordre

Frankrijk 1966. Komedie van Léo Joannon. Met o.a. Bourvil, Jean Lefebvre, Rosy Varte, Jeanne Colletin en Gérard Lartigau.

Door een onterechte verdenking van hoogverraad wordt een kleine ondernemer niet alleen met gevangenisstraf bedreigd, maar ook met onteigening van zijn bezit. Om dat veilig te stellen adopteert hij als vrijgezel drie 'onwettige' kinderen. Na zijn vrijspraak wil hij dit gezin niet verloochenen. Een simpele en huisbakken komedie zoals Bourvil ze in het begin van zijn carrière vaak speelde. Zijn gerijptheid als acteur geeft deze herhalingsoefening meer dimensie, maar de regie laat het op alle punten afweten. Scenario van regisseur Joannon en Jacques Emmanuel. Camerawerk van Henri Persin.

La bourse ou la vie

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1965. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Fernandel, Heinz Rühmann, Jean Poiret, Marilù Tolo en Darry Cowl.

De kassier en de boekhouder van een aannemer moeten geld opnemen en aan hun werkgever overdragen voor een grote transactie. Door omstandigheden missen ze hun afspraak en voorkomen daarmee onbewust een grote zwendelzaak. De visuele gags zijn overbekend, maar de dialogen van Marcel Aymé zijn pittig. Hoewel de mogelijkheden van de ongewone combinatie Fernandel-Rühmann ongebruikt blijven, is dit een aardige komedie. Scenario van de regisseur, Fernand Marzelle en Alain Moury. Het camerawerk is van Jean Tournier.

Les Quatre Charlots mousquetaires

Frankrijk 1963. Avonturenfilm van André Hunebelle. Met o.a. Les Charlots, Karin Petersen, Josephine Chaplin, Catherine Jourdan en Bernard Haller.

Zoveelste versie van Alexandre Dumas` beroemde avonturenroman met als verschil dat niet de Musketiers maar hun vier knechten koningin Anna redden van de intriges van kardinaal Richelieu (een idee dat al eerder in een Italiaanse komedie werd gebruikt). Deze regisseur die twintig jaar eerder een versie naar de letter filmde, tekent nu voor een amechtige parodie die nooit grappig of zelfs onderhoudend wil worden. Leuk doen maar niet leuk zijn maakt het kwartet onuitstaanbaar.

Bertrand coeur de lion

Frankrijk 1951. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Robert Dhéry, Colette Brosset, Roger Destain, Roger Saget en Jean Richard.

Een timide jachtopziener die in dienst is van een opera-tenor verbergt de konijnen zodra zijn baas gaat jagen. Hij wordt verliefd op de zuster van een gevreesde smokkelaar en valsemunter, die stroman blijkt van de tenor zelf. Om haar te veroveren moet hij toch enige heldenmoed gaan demonstreren. Vernuftige komedie is met verve gemaakt, hoewel het echtpaar Robert Dhéry-Colette Brosset als spelers geschikter lijken voor het theater dan voor de nabijheid van de camera.

Branquignol

Frankrijk 1949. Komedie van Robert Dhéry. Met o.a. Robert Dhéry, Colette Brosset, Julien Carette, Jean Carmet en Micheline Dax.

Groep komedianten moet voorstelling geven op kasteel van markiezin en krijgt zo'n misprijzend onthaal dat ze de soirée op alle mogelijke manieren proberen te saboteren. Toneelrevue kreeg filmversie in de stijl van HELLZAPOPPIN' en introduceerde destijds nieuwe reeks van komieken. Hun gegroeide bekendheid sindsdien maakt film minder verrassend en leuk dan bij de première. Komische goochel-act blijft onverminderd leuk.