Hubert Deschamps

Le voyage à Paris

Frankrijk 1999. Komedie van Marc-Henri Dufresne. Met o.a. Olivier Broche, François Morel, Micheline Presle, Marina Tomé en Valentin Morel.

Ferbac et le carnaval des ténèbres

Frankrijk​/​​Luxemburg 1993. Misdaad van Sylvain Madigan. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Brigitte Bemol, Hubert Deschamps, Patricia Malvoisin en Bernard Alane.

Brialy als Eric Ferbac wordt uitgenodigd op het jaarlijks gecostumeerd bal op het kasteel van een aanzienlijke familie als begeleider van de mooie dochter Bemol. De patriarch van het gezin, Deschamps, lijkt bijzonder opgetogen met zijn aanwezigheid. Terwijl de detective zijn balkleding uitzoekt is hij getuige van een vreemde gebeurtenis: recht tegenover zijn venster leveren twee mensen een gevecht op leven en dood. Typische policier, met enkele lugubere momenten, naar een scenario van Alain Demouzon en Michel Friedman. Goede ontspanning zonder verdere pretenties, charmant gespeeld door Brialy en met een knap gastoptreden van Brion. Camerawerk van Jean-Bernard Aurouet.

Comme un roseau

Frankrijk 1991. Komedie van Alain Dhenaut. Met o.a. Pierre Mondy, Christiane Minazzoli, Jean-Pierre Darras, Denise Grey en Hubert Deschamps.

Vrije bewerking van de roman [KL]Le roseau pensant[KLE] van Jean-Louis Curtis (Julliard, Parijs). Op zijn vijftigste voelt Martial zich nog prima. De zaken lopen goed, over zijn gezondheid mag hij niet klagen, hij is nog altijd een grote verleider, en zijn familie levert hem ook niet te veel problemen op. Plotseling sterft echter zijn jeugdvriend, die net als hij, enz... Vanaf dat moment begint hij aan zo'n beetje alles te twijfelen. De regisseur heeft het onderwerp in de vorm van een komedie willen gieten. Dat was niet zo'n goed idee, want het resultaat is vlees noch vis. Het tempo is aarzelend, en de film kan niet meer tippen aan het boek, waaruit een veel aangrijpendere nostalgie spreekt. De in 1925 geboren Mondy doet zijn uiterste best een geloofwaardig personage neer te zetten. Dankzij hem

Spécial Jean-Paul Belmondo

Frankrijk 1990. Muziek van Michel Drucker. Met o.a. Patricia Kaas, Pierre Vassilu, Johnny Hallyday, Jean-Louis Aubert en Eddy Mitchell.

De titel van deze film is misleidend, omdat Belmondo alleen in een aantal fragmenten te zien is. Een spektakel waarin zang, muziek en satirische sketches op goed geluk door elkaar gehutseld zijn. In deze film zijn eveneens te zien: Patricia Kaas, Pierre Vassilu, Johnny Hallyday, Jean-Louis Aubert, Eddy Mitchell, Melody, Karen Cheryl, La Compagnie créole, Zouc Machine, Michel Sardou, Michel Serrault, Christian Briand en Hubert Deschamps.

On ne meurt que deux fois

Frankrijk 1990. Misdaad van Philippe Monnier. Met o.a. Hubert Deschamps, Robert Dalban en Anna Gaylor.

Marcel (Deschamps), de exploitant van een dansgelegenheid aan de Marne moet tegen zijn zin op zijn trouwdag een landloper verbergen en u kunt wel raden wat daar de gevolgen van zijn. Zowel uit het scenario als uit de clichematige regie van de (nogal slechte) ex-filmregisseur blijkt duidelijk dat de film met een gebrek aan originaliteit te kampen heeft. Alleen het overtuigende acteerwerk redt de zaak nog een beetje. Bovendien is de titel verwarrend omdat er een film van Jacques Deray (1985) met dezelfde naam bestaat!

Le dindon

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Badel. Met o.a. Robert Lamoureux, Pierre Mondy, Henri Tisot, Yolande Folliot en Nicole Calfan.

Een tv-stuk naar een van de geijkte meesterwerken van Georges Feydeau (1862-1921), oftewel een leuke satire op de bourgeoisie van toen. De regie sluit aan bij die van Jean Meyer en het belang schuilt dus in de constante grapjes, onontwarbare situaties, knappe dialogen en het verrukkelijke spel.

L'amiral aux pieds nus

Frankrijk 1989. Misdaad van Pierre Desfons. Met o.a. Jacques Debary, Marc Eyraud, Hubert Deschamps en Jacques Alric.

Commissaris Cabrol onderzoekt de dood onder verdachte omstandigheden van een oude marine-officier en stuit op een complete gemeenschap, waar de klok is stilgezet aan het einde van het Franse keizerrijk en die al dertig jaar de gewone wereld weigert te accepteren. Een iel thema en weinig boeiend voor de niet-Franse televisiekijker maar wel een tamelijk verrassende reeks persoonsbeschrijvingen: een koloniale infanterieofficier, een prinses uit Laos, een geruïneerd zakenman etc. Aardig schilderachtig.

La septième Dimension

Frankrijk 1988. Sciencefiction van Laurent Dussaux, Stéphan Holmes, Olivier Bourbeillon, Peter Winfield en Manuel Boursinhac. Met o.a. Ferreux, Marie-Armelle Deguy, Francis Frapat, Jean-Marie Dupuis en Michel Aumont.

Een beroemde actrice is in de jaren vijftig verdwenen. Dertig jaar later ziet een jonge bewonderaar de vroegere partner van H[KA1]el[KA2]ene, de betreffende ster, en neemt hem mee in een fantastisch avontuur in een serie films. Een origineel idee, maar aangezien elk avontuur door een andere regisseur (zes) is gemaakt, is het resultaat nogal ongelijkmatig en onsamenhangend. De film is toch de moeite waard, omdat enigen van de jonge, onbekende regisseurs veelbelovend lijken te zijn. Er zitten een aantal bijzondere scènes in.

Corps z'a corps

Frankrijk 1988. Komedie van André Halimi. Met o.a. Philippe Khorsand, Stéphane Audran, Xavier Saint-Macary, Jean-Pierre Kalfon en Jean-Luc Bideau.

Als gevolg van een reorganisatie van zijn uitgeverij, waar Jean Chabert hoofdredacteur is van een serieus economisch tijdschrift, wordt hij tot uitgever van een erotisch blad gebombardeerd. De hele film draait om dit magere gegeven. Het verhaal zit vol banale grappen, uitermate vulgair en weinig geïnspireerd. Halimi die ook het scenario schreef, is een middelmatig regisseur met een oppervlakkig en nietszeggend oeuvre. Hij werkt voornamelijk voor de tv; dit is zijn tweede bioscoopfilm. De dialogen zijn ook van de regisseur, maar hij werd daarbij geholpen door Jacques Vilfrid en Christian Watton.

Bonjour l'angoisse

Frankrijk 1988. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Pierre Arditi, Guy Marchand, Jean-Pierre Bacri en Bernard Fresson.

Michaud (Serrault), staflid bij een beveiligingsfirma, is verlegen en nogal angstig. Het idee dat hij ontslagen zou worden bezorgt hem depressies. Bovendien wordt hij gefotografeerd voor een bank, juist op het moment dat daar een overval wordt gepleegd. Er ontstaan allerlei komische verwikkelingen. Op een wrange en zeer overtuigende manier worden de dwaasheden van onze maatschappij getoond. Serrault vertolkt de hoofdrol uitstekend. Scenario van Marcel Gotlieb en regisseur Tchernia, die zijn eigen boek bewerkte. Camerawerk van Jean Tournier.

A notre regrettable époux

Frankrijk 1988. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Jacqueline Maillan, Alida Valli, Jacques Dufilho, Pierre Tornade en Jean-Pierre Aumont.

Een macabere komedie op z'n Engels met niet minder dan zes moorden. Het draait allemaal om een erfenis, waar heel wat personen op azen. Helaas is het lang geen KING HEARTS AND CORONETS want zowel het scenario als de situaties ontbreekt het ten ene male aan vindingrijkheid. Klassiek en geijkt. De humor die is niet echt bijtend, en eerder zoet dan zwart. De uitmuntende prestatie van de acteurs redt de film echter. In 1990 werd er een 200m durende hermontage als tv-film van gemaakt en uitgezonden.

Association de malfaiteurs

Frankrijk 1986. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. François Cluzet, Christophe Malavoy, Jean-Pierre Bisson, Claire Nebout en Jean-Claude Leguay.

Komische variaties rond een attractiepark, een vervalste loterij, lachwekkende misdadigers, agenten, onbetrouwbare bankiers, etc. Kortom, een intrigestuk in de stijl van Jan Klaassen, een specialisme van Zidi. Hoewel zijn humor niet het niveau van die van Jacques Tati en Pierre Étaix haalt, staat deze toch ver boven die van Gérard Oury en andere 'typisch Franse' grappenmakers. Een komisch, maar niet al te kunstzinnig anarchisme is de verdienste van deze komedie, die levendig is ondanks het feit dat zo nu en dan de spanning wegvalt. Scenario van regisseur Zidi, Michel Fabre, Simon Michael en Didier Kaminka. Camerawerk van Jean-Jacques Tarbes.

Y'a pas le feu!

Frankrijk 1985. Komedie van Richard Balducci. Met o.a. Henri Génès, Hubert Deschamps, Mouss, Philippe Klébert en Basile.

Een burgemeester, die er genoeg van heeft zijn gemeente telkens in brand te zien door toedoen van een pyromaan, besluit een groep vrijwillige brandweermannen te formeren. Achteraf blijkt dat de dader niemand minder is dan het hoofd van de brandweer en hij wordt dan ook gearresteerd, terwijl het huis van de burgemeester in vlammen opgaat. Een onzinnig scenario van producent Dominique Sambourg en Richard Balducci, waarin alle afgezaagde clich[KA1]es van het zogenaamd typisch Franse dorpsleven sinds CLOCHEMERLE (1948) van Pierre Chenal gebruikt zijn. Het camerawerk is van Laurent Dailland.

Ça va pas être triste

Frankrijk 1982. Komedie van Pierre Sisser. Met o.a. Darry Cowl, Catherine Lachens, Hubert Deschamps, Philippe Castelli en Daniel Prévost.

Een logge klucht rond een drietal amateurgangsters, een burgemeester die zich verbeeldt dat hij een cowboy is, en andere stereotypen, w.o. een antiquair die het tegenzit en die zich tracht om te scholen tot bankrover. Een onzinnig scenario in de vorm van een parodie. Niets nieuws onder de zon. Een waardelozige regie en ontzettend klunzige acteurs.

Ça va faire mal

Frankrijk 1982. Komedie van Jean-François Davy. Met o.a. Bernard Menez, Daniel Ceccaldi, Henri Guybet, Caroline Berg en Kathie Briegel.

Een wanhopige filmproducent denkt het te kunnen redden met een pornofilm. Hij komt bovendien in het bezit van een lijk terwijl zijn vriendin een belastinginspecteur probeert af te leiden, die de boeken van de maatschappij wil doorkammen. Ten gevolge van een ongeluk belandt uiteindelijk het hele team in het paradijs alwaar de nieuwe regisseur God blijkt te zijn. Een dergelijke fabel had heel goed kunnen mislukken maar zelfs de overdreven komische uitlatingen lijken te werken omdat het hier een scherpe satire op filmwereld betreft (snobisme, verwaandheid, onbenulligheid, onbekwaamheid), die de regisseur heel goed kent.

Salut j'arrive

Frankrijk​/​​Duitsland 1982. Komedie van Gérard Poteau. Met o.a. Pierre Jolivet, Christiane Krüger, Michèle Grignon, Michel Galabru en Judith Magre.

Een jongeman trekt na zijn dienstplicht bij een ex-vriendin in met de afspraak dat ze elk hun eigen leven zullen leiden. Ondanks de pogingen van de ouders van het meisje om ze weer te koppelen, werken ze zich ieder voor zich in de amoureuze nesten tot ze ontdekken dat ze verliefd op elkaar worden. Deze succesvolle film met `caf[KA1]e-th[KA1]e[KA4]atre`-groepen onderscheidt zich meer door spontaan spel, dan door de oorspronkelijkheid van de kluchtintrige. Navolging hiervan (met name VIENS CHEZ MOI, J'HABIE UNE COPINE) met de traditionele komieken, resulteert in afgetrapte, volstrekte middelmaat.

Les sous-doués en vacances

Frankrijk 1982. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Hubert Deschamps, Daniel Auteuil, Guy Marchand, Grace de Capitani en Didier Kaminka.

Een succeszanger schakelt zijn rivaal in de liefde uit door te laten geloven dat hij homoseksueel is. Deze volgt hem met zijn vrienden naar Saint-Tropez waar de zanger met een meisje op vakantie is en zit hem op alle mogelijke manieren dwars. De onverwachte komst van een tweelingzuster zorgt voor een dubbel happy-end. Dit vervolg op een platte succesklucht put zogenaamde humor uit vooroordelen tegen vrouwen, homo's en kleurlingen en uit standaardgrappen die door de acteurs al even machinaal worden uitgevoerd. Scenario van regisseur Zidi, Didier Kaminka en Michel Fabre. In beeld gebracht door Paul Bonis.

San Antonio ne pense qu'a ça

Frankrijk 1981. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Philippe Gasté, Pierre Doris, Hubert Deschamps, Jacques François en Jean Goupil.

Een onnozele detective- en spionagekomedie waarin commissaris San Antonio de opdracht krijgt om gangster Walter Closet op te sporen. Die is namelijk in het bezit van een bril waarmee men dwars door muren kan kijken, een gadget waar ook op gejaagd wordt door Russische spionnen en een mysterieuze Juffrouw Tenebra. Gooi- en smijtwerk, inclusief zuurkoolgevechten en afzakkende broeken.

Pourquoi pas nous?

Frankrijk 1981. Komedie van Michel Berny. Met o.a. Aldo Maccione, Dominique Lavanant, Florence Giorgetti, Henri Guybet en Maurice Biraud.

Een vanwege loensheid schichtige boekverkoopster - wier zuster haar vergeefs aan de man probeert te brengen - komt letterlijk in botsing met een simpele beroepsworstelaar die verliefd op haar wordt. Ondanks ontwikkelings- en mentaliteitsverschillen en conflicten wint de liefde. Deze bijna poëtische, volkse komedie over kneusjes, die óók aanspraak op liefde en geluk maken, mist de bevlogenheid van haar beroemde vooroorlogse voorbeelden van dit genre, maar de innemende aanpak geeft de in middelmatige kluchtigheid getypeerde acteurs verrassende menselijkheid en humor. Naar de roman van Patrick Cauvin.

L' Amour trop fort

Frankrijk 1981. Komedie van Daniel Duval. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Jean Carmet, Daniel Duval, Hubert Deschamps en Christian Delanger.

De vriendschap tussen een jonge regisseur en een oude, weinig succesvolle bijrolspeler wordt verstoord doordat de filmer op een antiquaire verliefd wordt, terwijl de door zijn vrouw verlaten acteur juist meer en meer zijn gezelschap zoekt. Deze kennelijk autobiografische film van acteur-regisseur Duval over vertraagde volwassenheid, met alle positieve en negatieve ervaringen van dien, vervangt een psychologische uitdieping door een pittoreske en quasi-poëtische aanpak, waardoor het simpele gegeven alleen weet te boeien door goed en innemend acteren, maar nooit méér dan oppervlakkige belangstelling wekt.

T'inquiète pas, ça se soigne

Frankrijk 1980. Komedie van Eddy Matalon. Met o.a. Bernard Le Coq, Jean-Michel Dupuis, Véronique Rivière, Pierre-Olivier Scotto en Gérard Hérold.

Nadat door de goede zorgen van andere Franse filmmakers alle soldatengrappen reeds op film werden vastgelegd, is Matalon nu zo vriendelijk geweest alle hospitaalgrappen te bundelen in deze luidruchtige, platvloerse en, uiteraard, allesbehalve leuke Franse komdedie.

Les sous-doués

Frankrijk 1980. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Michel Galabru, Daniel Auteuil, Philippe Tacchini, Tonie Marshall en Magali Renoir.

Een chique middelbare school bereikt een dieptepunt in eindexamenresultaten. De directrice probeert met alle middelen meer succes te behalen, waartegen de leerlingen zich vindingrijk verzetten, al behalen ze met geraffineerde spiekmethodes wel het eindexamen. Bij een reünie tien jaar later blijken ze maatschappelijk allemaal zeer geslaagd, terwijl de politiecommissaris die hen het leven zuur maakte, is gedegradeerd tot verkeersagent. Deze in Frankrijk uiterst succesvolle klucht rijgt komische episodes zonder samenhang of ritme aan elkaar en laat de acteurs de vrije teugel in het aandikken van stereotype personages. De opzet om voortdurend alleen maar leuk te zijn, leidt tot platvoerse demagogie. Scenario van regisseur Zidi, Didier Kaminka en Michel Fabre. Camerawerk van Paul Bonis. Vervolg: LES SOUS-DOUÉS EN VACANCES.

Les Surdoués de la 1re compagnie

Frankrijk 1980. Komedie van Michel Gérard. Met o.a. Bernard Lavalette, Philippe Brizzard, Ariane Carletti, Hubert Deschamps en Darry Cowl.

Een lompe soldatenkomedie die zich in niets onderscheidt van alle andere lompe soldatenkomedies en het begrip 'overbodigheid' spectaculaire nieuwe demensies geeft.

Inspecteur la Bavure

Frankrijk 1980. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Coluche, Gérard Depardieu, Dominique Lavanant, Julien Guiomar en Alain Mottet.

Een onhandige politie-inspecteur - die door zijn moeder in het voetspoor van zijn gestorven vader is gedwongen - en een ambitieuze journaliste proberen ieder staatsvijand nummer 1 te pakken te krijgen, die echter met valse identiteit vriendschap met de blunderaar sluit. De combinatie Coluche-Depardieu geeft enige sjeu aan de komedie die het politiesysteem angstvallig spaart en alleen de stuntelende hoofdpersoon op de korrel neemt. De uniformering is ook de enige oorspronkelijkheid aan de voor het overige, afgekloven gags.

Rue du Pied-de-Grue

België​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Philippe Noiret, Pascale Audret, Jacques Dufilho, Jacques Chailleux en Giuliana de Si.

Een aan alcohol verslaafde schrijver heeft zich in zijn hoofd gezet dat zijn volwassen en muzikaal onbegaafde zoon een beroemd componist moet worden. Als het gewenste resultaat uitblijft, brengt hij de pianoleraren door verdrinking om het leven. Een poging om de po[KA3]ezie en bizarre humor van de vooroorlogse films van Pierre en Jacques Pr[KA1]evert opnieuw leven te geven, mislukt vrijwel volledig. De schilderachtige milieutekening relateert alleen aan de cinema van weleer. Iedere relatie met de werkelijkheid ontbreekt en de opzet om leuk te zijn staat echt spontane humor in de weg. De supervisie van Bertrand Tavernier laat zich aan het resultaat niet afzien. De acteurs brengen sporadisch redding (vooral regisseur Monicelli in de rol van pianoleraar)

Demons de midi

Frankrijk​/​​België​/​​Spanje 1978. Drama van Christian Paureilhe. Met o.a. Pierre Mondy, Sylvie Coste, Micheline Presle, Robert Hossein en Francis Lemaire.

Interessant psychologisch drama met Mondy in een uitzonderlijk sterke rol als een werkloze veertiger die het op een dag gewoon allemaal beu is, een auto steelt en naar het zuiden trekt. Onderweg ontmoet hij verschillende andere zwervers, maar uiteindelijk blijft hij alleen. Om in leven te blijven pleegt hij een paar kleine overvallen, tot hij echter door de politie wordt neergeschoten. Ondanks een aantal storende onwaarschijnlijkheden in het scenario boeit de film door de sfeerrijke en relatief originele behandeling van het thema en de meer dan behoorlijke vertolkingen.

La zizanie

Frankrijk 1977. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Louis de Funès, Annie Girardot, Julien Guiomar, Maurice Risch en Jacques François.

De burgemeester van een klein plaatsje is tevens de fabrikant van bestrijdingsmiddelen voor milieuvervuilende stoffen. Een grote opdracht uit Japan noodzaakt hem tot snelle uitbreiding van zijn bedrijf tot in zijn woning en de plantenkas van zijn vrouw. Ze verlaat het huis en stelt haar tegenkandidatuur bij verkiezingen. De rumoerige klucht laat de meeste mogelijkheden van het gegeven liggen en geeft alleen de bekende driftbuien van De Funès alle kansen.

Dear Detective

1977. Philippe de Broca. Met o.a. Hubert Deschamps, Catherine Alric, Annie Girardot en Philippe Noiret.

De burgemeester van een klein plaatsje is tevens de fabrikant van bestrijdingsmiddelen voor milieuvervuilende stoffen. Een grote opdracht uit Japan noodzaakt hem tot snelle uitbreiding van zijn bedrijf tot in zijn woning en de plantenkas van zijn vrouw. Ze verlaat het huis en stelt haar tegenkandidatuur bij verkiezingen. De rumoerige klucht laat de meeste mogelijkheden van het gegeven liggen en geeft alleen de bekende driftbuien van De Funès alle kansen.

Bartleby

Frankrijk 1976. Drama van Maurice Ronet. Met o.a. Michael Lonsdale, Maxence Mailfort, Maurice Biraud, Dominique Zardi en Jacques Fontanelle.

Een ambitieus, niet onverdienstelijke poging om het onverfilmbaar geachte verhaal van Herman Melville, een bezinning over de absurditeit van het bestaan, toch te verfilmen. Een klerk wordt ontslagen, maar weigert te vertrekken. Hoewel het geheel statisch en kunstmatig overkomt, zijn er een aantal boeiende diaglogen en sobere, ingetogen acteursprestaties die erin slagen de onvermijdelijke monotonie te doorbreken. Regisseur Maurice Ronet is te horen als de verteller. Eerder verfilmd in 1972 in Engeland.

Zig Zig

Italië​/​​Frankrijk 1974. Komedie van László Szabó. Met o.a. Catherine Deneuve, Bernadette Lafont, Walter Chiari, Jean-Pierre Kalfon en Hubert Deschamps.

Tingeltangel-zangeressen in Pigalle hebben een bijverdienste in de prostitutie, waardoor één van beiden via een klant betrokken raakt in een ontvoeringscomplot. Haar collega- vriendin blijkt met een begeleidingsmuzikant echter voor de kidnap verantwoordelijk die door een gepensioneerde politieman wordt opgelost. Deze absurdistische tragi-komedie bekommert zich nauwelijks om waarschijnlijkheid of overzichtelijkheid van het verhaal dat vooral aanleiding is voor bizarre typeringen en hommages aan beroemde films en genres, die tegelijk satirisch worden doorgeprikt. De verrassend ongegeneerde Deneuve vormt een aanstekelijk duo met Lafont.

Trio Infernal, Le

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1974. Misdaad van Francis Girod. Met o.a. Michel Piccoli, Mascha Gonska, Andréa Ferréol, Monica Fiorentini en Philippe Brizard.

Advocaat Georges Sarret (Piccoli) uit een provincieplaats huwt twee Duitse zusters uit, Philomene (Schneider) en Catherine (Gonska), aan rijke oude mannen met het oog op de erfenis. Als die niet snel een natuurlijke dood sterven, worden ze naar het hiernamaals geholpen. Deze zwarte komedie gaat consequent te ver en geeft de acteurs de kans tot monsterlijke creaties die ze wellustig aangrijpen. Sommige moorden en de verwerking van de slachtoffers vereisen van de toeschouwer een sterke maag. Als Piccoli een levensverzekering op Ferréol afsluit, nemen de gebeurtenissen een onverwachte wending. Behoorlijk ironische film die op stijlvolle wijze de jaren rond 1925 doet herleven. Het scenario is van Solange Fasquelle en Jacques Rouffio. Het camerawerk is van Andreas Winding.

Solveig et le violon turc

Frankrijk 1974. Drama van Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Solveig Mertens, Roger Blin, Hubert Deschamps, Romain Bouteille en Jean Mourat.

Deze marginale filmer uit Nantes kiest bewust voor het maken van 'streekfilms' en zodoende moet hij onder moeilijke omstandigheden werken. Bovendien bestaan zijn films slechts uit stukken scenario, zoals ook de bedoeling is, en vallen zodanig in losse brokken uiteen dat niemand er een touw aan kan vastknopen. Hetzelfde geldt voor deze zotte geschiedenis over een Turkse viool. De verteller raakt steeds verder verstrikt in een wereldje van idiote, bizarre en volledig verknipte figuren. Een beetje van dit en een beetje van dat, een beetje Raymond Queneau en ook natuurlijk Ionesco. De acteurs zijn vrienden van elkaar. Het resultaat is wisselvallig maar doet in elk geval versteld staan.

Soldat Duroc, ça va être ta fête!

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Gérard. Met o.a. Pierre Tornade, Robert Webber, Régis Porte, Jacques Duby en Michel Galabru.

Een jonge Franse soldaat brengt clandestien een nachtje door bij zijn verloofde in zijn geboorteplaats, achter de Duitse linies. Toevallig bevindt zich daar ook een Amerikaanse spion in de Duitse gelederen die door de Fransen ontzet moet worden, zodat de deserteur zijns ondanks een held wordt en promotie maakt. Deze rats-kuch-en-bonen klucht, geplaatst tegen een dramatische realiteit, mist zowel spanning als echte humor en laat bekende acteurs geroutineerd hun komische nummers opvoeren.

Le Mâle du siecle

Frankrijk 1974. Claude Berri. Met o.a. Claude Berri, Juliet Berto, Hubert Deschamps, Jacques Debary en Denise Provence.

Een echtpaar heeft een herenmodewinkel, maar jaloezie van de man - gevoed door een slippertje in het verleden - leidt tot conflicten over de aandacht van de vrouw voor haar klanten. Dan wordt ze bij een bezoek aan de bank door een gangster gegijzeld en de onrust over haar welzijn komt pas op de tweede plaats bij de vrees dat ze hem met de misdadiger ontrouw zal zijn. Als ze door de politie bevrijd is, komt hij met al zijn vragen echter niets te weten. De film - met een scenario-idee van Milos Forman - is een tragi-komische satire over de seksuele bezitsdrang die de liefde vergalt of verdringt en de dubbele moraal (de man gaat zelf zonder gewetensproblemen vreemd), maar Berri is als regisseur te vriendelijk en als acteur te weinig genuanceerd om de aanpak hard te maken, waardoor de film in de simpele anekdote blijft steken.

La gueule ouverte

Frankrijk 1974. Drama van Maurice Pialat. Met o.a. Hubert Deschamps, Monique Mélinand, Philippe Léotard, Nathalie Baye en Jacques Villeret.

Door een langdurig ziekbed van een kankerpatiënte worden de echtgenoot en de zoon geconfronteerd met hun eigen leefsituatie, die hen wanhopig doen zoeken naar hun vitaliteit, waarbij de zorg om de zieke ogenschijnlijk op de achtergrond raakt. Deze autobiografische film van de regisseur ziet af van iedere sentimentaliteit, maar benadert het sterven klinisch en de reacties van de nabestaanden met minutieuze observatie. Deze indringende film liep in de bioscoop stuk op de afweerreacties van het publiek, maar kreeg een tweede leven op de tv.

La Soupe froide

Frankrijk 1974. Komedie van Robert Pouret. Met o.a. Julian Negulesco, Christine Laurent, Sylvie Milhaud, Jean-Jacques Moreau en Raymond Bussières.

Verkoopsters uit Parijs gaan 'gezond leven' in een dorpje in de Ardèche, waar hun komst nieuwsgierigheid en argwaan wekt én de interesse van de lokale jongeheren. Boven die kandidaten verkiezen ze een driehoeksverhouding met een schuchtere Italiaanse gastarbeider, waardoor de vooroordelen hoog aanwakkeren, maar zich niettemin levensblij ten goede keren. Het onverwacht happy end ontneemt het beeld van intolerantie veel scherpte, dat voordien met de overtuigende felheid is getekend en boeiend gecontrasteerd wordt met getoonde vitaliteit zonder ironie van de jonge hoofdrollen. Een veelbelovend debuut van regisseur Pouret, die in zijn volgende films zou vastlopen in de traditionele stijl van de Franse komedie.

Gross Paris

Frankrijk 1974. Komedie van Gilles Grangier. Met o.a. Roger Pierre, Jean-Marc Thibault, Claude Piéplu, Melita Gautschy en Sophie Agacinski.

Deze bewerking van Souvenirs: Trente années sur les champs de course van Maurice Bernardet beperkt zich tot de oorlogsjaren, waaraan de hoofdpersonen niet meer dan hun hartstocht voor de paardenrennen hebben overgehouden. Had een scherpe satire kunnen zijn maar is niet meer dan een commerciële komedie, handig in elkaar gezet door een vakman. Ook bekend als LE GRAND DERBY.

Les Gaspards

België​/​​Frankrijk 1973. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Philippe Noiret, Charles Denner, Michel Galabru en Annie Cordy.

Tijdens werken, Parijs ligt praktisch open, verdwijnen er regelmatig mensen. Niet tevreden met de acties van de politie besluit een vader van een verdwenen meisje zelf op onderzoek uit te gaan. Op zijn tocht door de catacomben van Parijs ontdekt hij een volledige leefgemeenschap van mensen die de stadsdrukte beu zijn. Deze komedie is in feite een fabel over de hedendaagse stadsmens.

L' Ingénu

Frankrijk 1971. Komedie van Norbert Carbonnaux. Met o.a. Renaud Verley, Corinne Marchand, Jean Lefebvre, Marianne Eggerickx en Gérard Lartigau.

Een jonge indiaan uit het Amazonegebied, met een schip mee naar een Franse havenplaats gebracht, wordt verliefd op een jonge aristocrate die met een Parijse zakenman gaat trouwen. De Indiaanse tactiek verstoort het huwelijk en de rust in het stadje en hij wil de boot terug nemen, als een abt in hem een verdwenen neef herkent. De regisseur gooit in zijn tweede Voltaire-verfilming - na CANDIDE - opnieuw alle satire en filosofie overboord en houdt alleen een vlotte komedie over. De acteurs spelen geanimeerd en zijn boeiend, maar de uitbundigheid van Verley als natuurmens is een aanslag op het geduld.

Les bons vivants

Frankrijk 1965. Komedie van Gilles Grangier en Georges Lautner. Met o.a. Bernard Blier, Frank Villard, Dominique Davray, Yori Bertin en Andréa Parisy.

Drieluik (UN GRAND SEIGNEUR, LA FERMETURE, AU TRIBUNAL) over de nasleep van de sluiting van een bordeel. Uiteindelijk wordt een burgerman die zich over een dakloze hoer heeft ontfermd door haar erkentelijke collega's gepromoveerd tot nieuwe bordeelhouder. Deze episodenfilm heeft het voordeel dat de sketches op elkaar aansluiten. Alleen de laatste bijdrage echter - van Lautner, met Darc en De Funès - heeft enige verve en sjeu. Scenario van Albert Simonin en camerawerk van Michel Magne.

Le Dimanche de la vie

Frankrijk 1965. Komedie van Jean Herman. Met o.a. Danielle Darrieux, Françoise Arnoul, Jean-Pierre Moulin, Jean Rochefort en Olivier Hussenot.

Een provinciaal echtpaar kan zich dank zij een erfenis in Parijs installeren, waar de vrouw die helderziende is, een succesvolle waarzegster wordt, aan de vooravond van WOII. Een satirische roman van Raymond Queneau werd aangegrepen om een filmstijl uit de jaren '30 te reconstrueren. De regisseur is daar alleen plichtmatig in geslaagd: hij heeft geen eigen originaliteit kunnen opbrengen, maar de spiritualiteit en het stijlgevoel van de acteurs maken veel goed.

Moi et les hommes de quarante ans

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Jack Pinoteau. Met o.a. Dany Saval, Paul Meurisse, Paul Hubschmidt, Michel Serrault en Paolo Ferrari.

Een manicure voor heren besluit haar verloofde jaloers te maken met haar oudere cliëntèle. Hun geschipper en trouweloosheid in de liefde blijken fikse tegenvallers. De komedie heeft meer vaart dan humor. De specialiteit van Saval is om iedereen in haar films op de zenuwen te werken. Helaas gaat dat voor het publiek ook op. Scenario van Walter Ulbrich en J.J. Rouff. Camerawerk van Raymond Lemoigne.

Les Durs à cuire

Frankrijk 1964. Komedie van Jacques Pinoteau. Met o.a. Roger Pierre, Stéphane Audran, Jean Poiret, Michel Serrault en Mireille Darc.

Een schrijver van toneel-thrillers ontdekt dat zijn vrouw en zijn ghost-writer hem naar het leven staan. Hij wil zijn kennis van de perfecte misdaad gebruiken om wraak te nemen, maar de ene dode na de andere valt zonder dat hij zelf iets heeft ondernomen. Hoewel het hier een romanverfilming betreft, blijft deze zwarte komedie steken in de Franse traditie van de boulevardklucht, met aangedikt acteren en overwegend dialoog-humor. Het vlotte tempo en wat meer dan gewoonlijk visuele gags tillen het resultaat net boven het gemiddelde uit.

La chance et l'amour

Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Bertrand Tavernier, Eric Schlumberger, Charles Bitsch en Claude Berri. Met o.a. Michel Auclair, Bernard Blier, Iran Eory, Bob Morel en Gérard Tichy.

Een episodenfilm, waarmee een kwartet van jonge regisseurs hun bioscoopdebuut maakte. I (Tavernier): Een killer is door zijn opdrachtgever met vals geld betaald, maar wreekt zich tijdens het pokeren. II (Schlumberger): Een jong stel lijkt halfbroer en halfzuster te zijn, maar niet alleen de vader, maar [KA1]o[KA1]ok de moeder heeft destijds een slippertje gemaakt. III (Bitsch): Een journalist wint onder pseudoniem de loterij van zijn eigen krant, maar kan de prijs niet incasseren zonder zich bloot te geven. IV (Berri): Smoesjes van soldaten over hun nalatigheid komen uit, maar het Duitse leger dient zich aan vóór de disciplinaire straf. Het kort bestek geeft de debutanten niet veel kans om hun talent te etaleren - zeker niet als schrijvers - maar het spel van Blier en Piccoli tillen de episodes van Tavernier en Bitsch boven de beperkingen uit.

Les Copains

Frankrijk 1963. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Philippe Noiret, Pierre Mondy, Claude Rich, Michael Lonsdale en Guy Bedos.

Zeven schoolvrienden - inmiddels van middelbare leeftijd - brengen samen hun vakantie door met drinkgelagen en practical jokes als in 'de goeie ouwe tijd'. Vriendschap tussen veertigers die zich nog gedragen alsof ze kleine jongens zijn, is een thema waarmee Robert met deels dezelfde acteurs later zijn grootste successen zou behalen. Deze vroege poging - naar een roman van Jules Romains - heeft al veel van de latere kwaliteiten, al weten niet alle acteurs de juiste toon te treffen. De grote uitzondering is Noiret, in een prachtig nummer in vermomming als een prelaat die op de kansel een schunnige preek houdt.

Les Bonnes causes

Italië​/​​Frankrijk 1963. Drama van Christian-Jaque. Met o.a. Marina Vlady, Pierre Brasseur, Virna Lisi, Umberto Orsini en José Luis de Vilallonga.

Een vrouw heeft haar zieke echtgenoot vermoord en heeft de verdenking geladen op diens particuliere verpleegster. De rechter van instructie (Bourvil) vermoedt de waarheid, maar moet het opnemen tegen een briljant pleiter die ook nog de minnaar van de moordenares is. Deze thriller over klassejustitie heeft een pittig en wijdlopig dialoog die alle kansen geeft aan de tegenpolen als Bourvil en Brasseur. De ironische ontknoping waarbij de misdaad toch gestraft wordt komt wel heel erg uit de lucht vallen. Het scenario is van de regisseur en Paul Andréota naar de roman van Jean Laborde.

A toi de faire, mignonne

Frankrijk 1963. Actiefilm van Bernard Borderie. Met o.a. Eddie Constantine, Elga Andersen, Christiane Minazolli, Gaia Germani en Philippe Lemaire.

Lemmy Caution komt de FBI te hulp bij het opsporen van een ontvoerde geleerde. Deze met méér vaart en parodistische humor dan gewoonlijk gemaakte Eddie-film biedt aanstekelijk plezier voor velen.

Une Blonde comme ça

Frankrijk 1962. Avonturenfilm van Jean Jabely. Met o.a. Taina Beryl, Harold Kay, René Lefèvre, Jess Hahn en Robert Manuel.

Een journalist krijgt opdracht van een circusdirecteur om de ontvoering van diens dochter op te lossen. Het meisje is echter uit eigen beweging in de Zuidamerikaanse jungle gevlucht, waar ze een Indiaanse medicijnman zijn remedie tegen slangebeten probeert te ontfutselen. Het gevolg is dat ze zowel paranormale begaafdheden krijgt als een gespleten persoonlijkheid. Deze bizarre verfilming van een roman van Hadley Chase streeft burleske humor na, maar resulteert in flauwiteiten en machteloze leukdoenerij. De jungle is echter fotogeniek.

L' Affaire Nina B.

Duitsland​/​​Frankrijk 1961. Thriller van Robert Siodmak. Met o.a. Nadja Tiller, Pierre Brasseur, Walter Giller, Jacques Dacqmine en Etienne Bierry.

Zakenman probeert in naoorlogs Duitsland concurrenten uit te schakelen door ze te chanteren met nazi-verleden. In plaats daarvan wordt hij zelf gearresteerd wegens fraude. Oppervlakkige J. M. Simmel-roman met romance tussen geterroriseerde echtgenote en chauffeur krijgt van regie en acteurs meer spanning en toewijding dan hij verdient.

Zazie dans le métro

Frankrijk​/​​Italië 1960. Komedie van Louis Malle. Met o.a. Catherine Demongeot, Philippe Noiret, Hubert Deschamps, Carla Marlier en Annie Fratellini.

Speelse komedie over een bijdehand negenjarig meisje uit de provincie (Demongeot) dat vastbesloten is de metro te bezoeken tijdens haar logeerpartij bij haar oom in Parijs. Eenmaal in de lichtstad weet ze te ontsnappen en, terwijl de halve stad achter haar aanzit, beleeft ze de meest hilarische avonturen met Parijs anno jaren vijftig als onweerstaanbare apenkooi. Gedateerd en naïef maar nog steeds zeer vermakelijk dankzij de typische woordgrappen van Raymond Queneau - de schrijver van het bronboek - en de razend rappe enscenering van cineast Louis Malle op locatie in Parijs.

La Millième fenêtre

Frankrijk 1960. Drama van Robert Menegoz. Met o.a. Pierre Fresnay, Jean-Louis Trintignant, Barbara Lass, Julien Carette en Michel de Ré.

Een oud-marinier installeert zich in zijn bouwvallige geboortehuis en stagneert daarmee de voltooiing van een torenflat met 3000 woningen. Hij blijft pal op zijn rechten staan tot een Poolse studente, die verliefd is op de architect, hem tot andere gedachten brengt. Een sociale tragikomedie in de stijl van de vooroorlogse Frank Capra-films die nogal voorspelbaar uitvalt. De volkse hoofdrol wordt door Fresnay te opgelegd en doorzichtig geacteerd. Schilderachtige bijrollen.

La Famille Fénouillard

Frankrijk​/​​Spanje 1960. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Sophie Desmarets, Jean Richard, Annie Sinigalia, Marie-José Ruiz en Gérard Darrieu.

Vader Fénouillard wil burgemeester van zijn dorpje worden en vertrekt met vrouw en dochters naar Parijs om cultuur op te doen. Via de verkeerde trein belanden ze in Le Havre en van daaruit op een onbedoelde wereldreis van Zuid-Amerika via de Pool naar Japan. Film doet loffelijke poging om in aankleding en decoratie beelden van stripverhaal uit begin van de eeuw te benaderen, maar scenario en spel missen juiste toon en zijn eerder flauw dan parodistisch.

Le Travail c'est la liberté

Frankrijk 1959. Komedie van Louis Grospierre. Met o.a. Raymond Devos, Gérard Séty, Sami Frey, Jacques Dufilho en Judith Magre.

Vanwege een staking van Parijse vuilnismannen moet het afval worden opgehaald door een drietal gevangenen die van hun tijdelijke vrijheid profiteren om orde op zaken in hun privé-leven te stellen. Dit pakt voor de bigamist onder hen nogal gecompliceerd uit. Het aardige is de betere regie, hoewel theaterkomiek Devos in een van zijn zeldzame filmische uitstapjes een dwarse humor demonstreert.

La Corde raide

Frankrijk 1959. Drama van Jean-Charles Dudrumet. Met o.a. Annie Girardot, François Périer, Georges Descrières, Gérard Buhr en Henri Crémieux.

Een man probeert de minnaar van zijn vrouw uit te schakelen, die inderdaad vemoord wordt. De verdenking valt op hem, maar wordt afgewenteld als het slachtoffer zelf een misdadiger blijkt te zijn. Deze rommelig uitgewerkte debuutfilm met de overbekende dubbele bodems en formeel loze pretenties, is quasi nouvelle vague. De hoofdrolspelers maken het een en ander goed.

Bobosse

Frankrijk 1958. Komedie van Etienne Périer. Met o.a. François Périer, Micheline Presle, Elizsabeth Manet, Jacques Jouanneau en Armanda Navarre.

Een acteur die een stuk speelt over een man die het vertrek van zijn echtgenote filosofisch incasseert, wordt privé met dezelfde situatie geconfronteerd, bedrinkt zich en wil het toneel niet meer op. In de kleedkamer vertelt zijn teruggekeerde vrouw hem een doorzichtige leugen die hij al te graag wil geloven. Deze filmversie voegt aan het spitse toneelstuk van André Roussin niets eigens toe, maar registreert de briljante rol van Périer die er in het theater ook succes mee had. Acteur en debuterende regisseur zijn geen familie.