Charles Gérard

And Now... Ladies and Gentlemen

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 2002. Mysterie van Claude Lelouch. Met o.a. Jeremy Irons, Patricia Kaas, Thierry Lhermitte, Alessandra Martines en Jean-Marie Bigard.

Une pour toutes

Frankrijk 1999. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Anne Parillaud, Alessandra Martines, Marianne Denicourt en Alice Evans.

Deux mamans pour Noël

Italië​/​​Frankrijk 1998. Drama van Paul Gueu. Met o.a. Antoine Duléry, Julie Jézéquel, Hubert Saint-Macary, Marie-José Nat en Ottavia Piccolo.

Ventura dit... Lino

Frankrijk 1997. Documentaire van Clelia Ventura en Babeth Si Ramdane. Met o.a. Claude Pinoteau, Norbert Saada, Claude Sautet, Edouard Molinaro en Georges Lautner.

Le voleur et le menteuse

Frankrijk 1993. Romantiek van Paul Boujenah. Met o.a. Mathilda May, Gérard Darmon, Philippe Léotard, Nathalie Cerda en Jacques Bonnot.

Suzanne Henson (May) is costumi[KA2]ere bij de film; ze is op de set ontslagen. Paul Salomon (Darmon) is een dief, die ontsnapt is uit de bak. In een haventje aan Het Kanaal wacht hij op een bootje dat hem zal meenemen. Suzanne mist haar trein. Ze was Paul al eerder op die dag tegen het lijf gelopen. Hij gaat bij haar aan tafel zitten in het restaurant. Ze vindt het goed dat hij aanschuift en ze gaan samen eten. Paul begint te praten en vertelt over zijn leven als schurk - het is te erg om waar te zijn. Suzanne bedenkt een verhaal (uit de film) met haar in de hoofdrol dat zo echt klinkt, dat het wel waar moet zijn. Die twee liggen elkaar wel, vooral als Suzanne ontdekt dat Paul de waarheid sprak. Ze beleven een heerlijke, onstuimige romantische nacht, maar hun geluk is van korte duur, want smeris Jeff (L[KA1]eotard) zit Paul op de hielen. Verhaal zonder al te grote verrassing over man-ontmoet-vrouw, maar de vonk tussen beide hoofdrollen slaat beslist over en sleept de kijker geheel mee. Er is een aardig subplot over serveerster Solange (een schitterende Cerda) die met de plaatselijke commissaris van politie een buitenechtelijke relatie onderhoudt. De film is vlot van tempo (in achttien draaidagen geschoten) en het effectieve scenario is van regisseur Boujenah. De fotografie was in handen van Philippe Pavans De Ceccatty. Geproduceerd door niemand minder dan Claude Lelouche. Dolby-geluid en Widescreen.

La belle histoire

Frankrijk 1992. Avonturenfilm van Claude Lelouch. Met o.a. Béatrice Dalle, Vincent Lindon, Marie-Sophie L., Patrick Chesnais en Gérard Darmon.

Lelouch houdt ervan om het lot van verschillende personages door elkaar te hutselen en vervolgens toe te kijken hoe het leven ermee omspringt. Met Jesus de zigeuner, Odona, Marie-Madeleine uit de jaren 1990, Simon de smeris, Pierre de kunstkenner, Marie de jonge onderwijzeres en nog vele anderen, gaat de cineast terug in de tijd om het grote avontuur te vertellen van een op het eerste gezicht ontbrande liefde: twee duizend jaar beproeving voor één seconde eeuwigheid. Hij doet dit met de handige en naïeve bekwaamheid die hem eigen is, vol dichterlijke vervoering t.o.v. het leven, met een intieme blik op zijn personages, terwijl hij trouw blijft aan het onuitputtelijke thema van de liefde, waar de mens allerlei toeren mee uithaalt. Maar voor het vertonen van oppervlakkige woorden en ontoegankelijke, steeds weer herhaalde scènes, is meer dan drie uur toch wat teveel van het goede. Het scenario is van de regisseur en camerawerk van Jean Yves Le Mener.

Il y a des jours... et des lunes...

Frankrijk 1990. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Gérard Lanvin, Patrick Chesnais, Annie Girardot, Marie-Sophie L. en Francis Huster.

Een komedie over de pech van anderen als de zomertijd bij volle maan ingaat. Dertien dagelijkse onopzettelijke persoonlijke rampjes (een politie-agent vergeet zijn werk en gaat swingen, een bruidegom wordt tijdens de bruidsnacht in de steek gelaten, een man zet zijn dochter in bij een gokspel, etc.), die zich voltrekken in de uren die op de tijdsverandering volgen. Het idee voor het scenario van de regisseur zelf is goed, maar de film maakt weinig indruk. Er zijn zowel wezenlijke als ontroerende momenten, maar ook langdradige gedeelten, trivialiteiten en de typische gezwollenheid van Lelouch, wanneer hij aan het denken slaat. Levendig is het allemaal wel, en ietwat oppervlakkig. Goed spel. Valérie Bonnier en Marc Rosenbaum werkten mee aan het scenario. Camerawerk van Jean-Yves Le Mener.

Bras d'honneur

Frankrijk 1989. Misdaad van Yves Rénier. Met o.a. Yves Rénier, Clément Michu, Francis Lax, Diane Simenon en Charles Gérard.

Rénier weet het zelf natuurlijk het beste en daarom speelt hij de hoofdrol in deze door hem geregisseerde serie getiteld Commissaire Moulin. Een alledaags verhaal, dat al duizend keer vertoond is, over twee gangsters die een bankoverval beramen. Voeg daarbij de nietszeggende dialogen en het resultaat is een clichématige boevenfilm waarvan er dertien in een dozijn gaan.

Club de Rencontres

Frankrijk 1987. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Francis Perrin, Jean-Paul Comart, Valérie Allain, Isabelle Margault en Herma Vos.

Nicolas, directeur van een huwelijksbureau, doet een poging een verwante ziel te vinden voor zijn vriend, de verlegen Bernard. Rond dit uiterst magere gegeven heeft Lang, naar eigen gebruik, een vulgair stukje boulevardvermaak (inclusief het scenario) in elkaar geflanst. Lomp en zo schuin als maar kan; volkomen ondraaglijke kost.

Attention Bandits

Frankrijk 1987. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Jean Yanne, Marie-Sophie L., Patrick Bruel, Charles Gérard en Corinne Marchand.

Een `kleine` Lelouch zonder enorme ambities en zonder veel middelen gemaakt, die erg doet denken aan SMIC, SMAC, SMOC, LE VOYOU of LA BONNE ANNEE. Maar dat zijn precies zijn meest verteerbare films. De heldendaden van deze twee ellendelingen brengen zowel een glimlach als (soms) ontroering teweeg, hoewel deze film eerder komisch dan tragisch is. Een vertelling met scènes zonder groot onderling verband. Amusement dat dan ook met het omdraaien van elke cent tot stand kwam. Maar ditmaal is het tenminste niet te mooi gemaakt, waar zijn 'grootse' films verzanden in de stijl van Elle en Paris-Match. Er zijn ook versies van 103m. Het scenario is van Lelouch. Het camerawerk is van Jean-Yves Le Mener.

Partir Revenir

Frankrijk 1985. Drama van Claude Lelouch. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Louis Trintignant, Evelyne Bouix, Michel Piccoli en Françoise Fabian.

De eigenaardige titel is die van een boek geschreven door de hoofdpersoon Salomé Lerner over haar ervaringen als vervolgde jodin tijdens WO II. Zoals altijd is Claude Lelouch een man van allerlei stijlen: een mengeling van goede en slechte elementen. Men moet hem nemen zoals hij is en er niets aan willen veranderen. Hij is het evenbeeld van een 19de-eeuwse schrijver en regisseert zijn acteurs op voortreffelijke wijze.

Viva la vie

Frankrijk 1984. Mysterie van Claude Lelouch. Met o.a. Charlotte Rampling, Michel Piccoli, Jean-Louis Tritignant, Evelyn Bouix en Charles Aznavour.

De `estheten` hebben zich altijd kritisch getoond ten opzichte van de films van Lelouch. Ze zouden t[KA2]e recht voor z`n raap zijn en vol met kwartjesfilosofie. Eerlijk gezegd is niet alles in zijn werk verachtelijk. In deze film vertelt hij wederom een SF-verhaal om een humanitaire boodschap aan de twee (toenmalige) supermogendheden door te geven betreffende de kernbewapening. Hoezeer de meningen verdeeld mogen zijn, het verhaal is zeer goed opgebouwd met een zich op drie verschillende niveau's afspelend scenario, al is het thema inmiddels achterhaald. Men merkt dan ook pas laat dat het om een droom gaat. Scenario van regisseur Lelouch en camerawerk van Bernard Lutic.

Ni avec toi ni sans toi

Frankrijk 1984. Komedie van Alain Maline. Met o.a. Philippe Léotard, Evelyne Bouix, Tanya Lopert, Charles Gérard en Karim Ouldarama.

Twee bevriende echtparen, [KA1]e[KA1]en met een zoon, zijn het onderwerp van deze film. Een van de mannen raakt zijn baan kwijt, de ander niet, [KA1]e[KA1]en drinkt, de ander niet, [KA1]e[KA1]en verlaat zijn vrouw, de ander niet, een van de vrouwen schrijft haar levensverhaal (dat ook uitgegeven wordt) en de andere niet. Een opeenvolging van clichés en beuzelarijen en even melodramatisch als de boeket-reeks. De regisseur is een assistent van Claude Lelouch, en heeft kennelijk alleen diens slechte eigenschappen overgenomen. De cameraman, Joël Davids, heeft daarentegen vakkundig werk geleverd.

Edith et Marcel

Frankrijk 1983. Biografie van Claude Lelouch. Met o.a. Evelyne Bouix, Marcel Cerdan Jr., Jacques Villeret, Francis Huster en Jean-Claude Brialy.

Ingewikkelde variaties rond het thema van Edith Piaf, Marcel Cerdan en het volmaakte evenbeeld van Piaf. Lelouch heeft kennelijk geen lering getrokken uit de flop PIAF van Guy Casaril: hij heeft een zeer lange film gemaakt met vage en conventionele personages. Enkele goede momenten (verzorgd door het evenbeeld van Piaf!) redden de film niet van de ondergang. Evelyne Bouix haalt het ook lang niet bij Edith Piaf terwijl Marcel Cerdan Jr. (Patrick Dewaere kon door tragische omstandigheden niet van de partij zijn) een even slecht acteur als bokser is. Een slechte Lelouch.

Qu'est-ce qui fait courir David?

Frankrijk 1982. Drama van Elie Chouraqui. Met o.a. Francis Huster, Nicole Garcia, Charles Aznavour, Magali Noël en Michel Jonasz.

Een dertig-jarige cineast schrijft een scenario voor een autobiografische tweede film. Hij gaat zó op in herinneringen dat hij zijn vriendin verwaarloost en de huidige situatie van zijn ouders niet onderkent. Dit beeld van een joods gezinsleven levert aandoenlijke en komische momenten op, maar de zelfvertedering van de regisseur holt zijn film op den duur uit, waardoor het totaal van geslaagde scènes en spelprestaties, nul is. De titelrol van Huster is conform de film: zó ingespannen bezig om te charmeren dat het averechts gaat werken. Scenario van Elie Chouraqui.

Les diplômés du dernier rang

Frankrijk 1982. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Michel Galabru, Marie Laforêt, Patrick Bruel, Philippe Manesse en Patrice Minet.

Deze film gaat over de fratsen die de studenten van een priv[KA1]e-instituut voor management in Oxford uithalen. Films over scholen doen het van tijd tot tijd, maar de meeste regisseurs bezondigen zich aan clich[KA1]es en karikaturen. Het is demagogisch en hypocriet: de studenten hekelen hun studie maar ze halen hun examens zonder problemen terwijl d[KA1]e (enige!) docent een complete domkop is. Kortom, de denkwijze uit de tijden van minachting, terwijl de werkelijkheid heel anders is.

Pétrole, pétrole !

Frankrijk 1981. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Bernard Blier, Catherine Alric, Henri Guybet en Charles Gérard.

Een onvoorstelbaar flauwe komedie die zogezegd inspeelt op het actuele thema van oliesjeiks die de benzineprijs naar hartelust manipuleren. Een Frans echtpaar wil dat monopolie doorbreken en begint de markt te overstelpen met goedkope benzine. Eén en ander is slechts een aanleiding om een aantal Franse olijkerds gehuld in witte gewaden van trappen te laten vallen, met taart te besmeuren en meer van dat fraais. Gezien het onmiskenbare potentieel van het thema een miskleun van jewelste.

Les Givrés

Frankrijk 1979. Komedie van Alain Jaspard. Met o.a. Sophie Daumier, Georges Claisse, Charles Gérard, Dora Doll en Henri Guybet.

Een stel Parijse idioten op skivakantie in de Franse Alpen, een gedroomd onderwerp voor een Franse komedie natuurlijk en regisseur Jaspard mist ook geen enkele kans: talloze valpartijen op ski's, brave vaders die wel eens een vakantiescharrel willen maken, sullen die zich in de kamer vergissen enzovoort, enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Les Charlots en délire

Frankrijk 1979. Komedie van Alain Basnier. Met o.a. Les Charlots, Henri Guybet, Charles Gérard, Sophie Deschamps en André Valardy.

De Charlots worden werkeloos en proberen een nieuwe baan te vinden. Rond dit povere idee weeft regisseur-scenarist Basnier een aantal anekdotes variërend van vulgair tot debiel waarin onze helden achtereenvolgens fakir, dirigent, taxichauffeur, gokker, gangster en ballonvaarder worden. Al de zevende film van de Charlots, en nog steeds niet om aan te zien.

Le mors aux dents

Frankrijk 1979. Misdaad van Laurent Heynemann. Met o.a. Jacques Dutronc, Michel Piccoli, Michel Galabru, Nicole Garcia en Charles Gérard.

Een oplichter heeft in het verleden goede zaken gedaan door politieke corruptie, maar probeert nu zijn slag te slaan met het wedden op paarden. Voor het geld om trainers en jockeys om te kopen chanteert hij zijn vroegere opdrachtgevers. Deze interessante misdaadfilm haalt te veel vormen van omkoping overhoop om echt doeltreffend te zijn. Wedden op paarden heeft in Frankrijk overigens een vergelijkbaar belang als de voetbaltoto in ons land. Sterke rollen van de uitgelezen bezetting houden de film boeiend boven de inhoudelijke vraagtekens uit.

Le guignolo

Frankrijk​/​​Italië 1979. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Mirella D'Angelo, Carla Romanelli, Michel Galabru en Charles Gérard.

Een internationale kunstdief krijgt in het vliegtuig naar Venetië een koffertje in handen dat een microfilm bevat. Terwijl hij met een bevriende museumsuppoost zijn culturele diefstallen voortzet, zit zowel de Franse geheime dienst als een Arabische bende achter hem aan. Deze brengt ook nog aantrekkelijke dames in het spel. Zo mogelijk absoluut dieptepunt in Belmondo's filmcarrière, waarbij iedere fantasie is uitgeschakeld en alles alleen aanleiding is om hem talloze malen eerder vertoonde stunts en grappen met onuitstaanbare bravoure te laten uitvoeren. Bij deze ergernis dwingt zelfs zijn lenigheid op gevorderde middelbare leeftijd geen respect meer af. Regisseur en medespelers kijken passief toe. Scenario van Jean Herman. Camerawerk van Henri Decae.

Flic ou voyou

Frankrijk 1979. Misdaad van Georges Lautner. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Michel Galabru, Georges Géret, Jean-François Balmer en Charles Gérard.

Nice wordt beheerst door een Corsicaanse gangsterbende die de politiecommissaris ongestraft doodt. Een commissaris van een speciale afdeling van de politie komt een onderzoek instellen, ontdekt dat de inspecteurs van de zedenpolitie connecties met de onderwereld hebben en schakelt hen en de gangsters uit. Belmondo in het voetspoor van Clint Eastwood als politieman die de wet in eigen hand neemt met een nog gewelddadiger methodiek dan de opponenten.

C'est encore loin l'Amérique

Frankrijk 1979. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Elisabeth Huppert, Roger Coggio, Alain Pralon, Danièle Evenou en Charles Gérard.

Een actrice uit een alternatief en armlastig toneelgroepje droomt van filmroem en komt in contact met een zich voor cineast uitgevende fantast (in werkelijkheid de eigenaar van een wasserij). Deze zegt een door haar geschreven scenario te willen verfilmen. Deze ironische komedie over wegdromende mislukkelingen is met al te weinig scherpte uitgevoerd; de komische en vertederende mogelijkheden van het qua lichaamsbouw sterk verschillende duo Huppert-Coggio - die samen het scenario schreven - zijn in eerdere autobiografische films eigenlijk al opgebruikt.

Ne pleure pas

Frankrijk 1978. Drama van Jacques Ertaud. Met o.a. Sylvain Joubert, Charles Vanel, Xavier Labouze, Christine Laurent en Charles Gérard.

Een jongen verjaagt tijdens de vakantie op de boerderij van zijn grootvader ongewenste kampeerders. Bij een demonstratie in Parijs herkent een van hen hem en tijdens een vechtpartij komt de jongen onder een politie-auto en zal hij levenslang invalide blijven. In deze pessimistische film over jeugdig idealisme dat in de meest tragische zin stukloopt, wordt opmerkelijk geacteerd en hij kreeg - zeker naar tv-maatstaven - een indringende vormgeving.

Les bidasses au pensionnat

Frankrijk 1978. Komedie van Michel Vocoret. Met o.a. Jean-Marc Thibault, Jacques Jouanneau, Jacques Chazot, Sylvain Green en Corinne Corson.

Povere klucht waarin een stel heetgebakerde soldaten vanuit hun kazerne een tunnel proberen te graven naar een nabijgelegen meisjesinternaat. Wie dit leuk vindt, kan daar maar beter niet mee te koop lopen.

Les Ringards

Frankrijk 1978. Komedie van Robert Pouret. Met o.a. Mireille Darc, Julien Guiomar, Aldo Maccione, Georges Wilson en Geneviève Fontanel.

De vrouw van een politiecommissaris die in een commissie voor liberalere strafmaatregelen zit, zorgt voor vrijlating van drie kruimeldieven en beraamt dan samen met hen een inbraak. Dit uitzonderlijk flauw en onbedoeld (?) demagogisch scenario kan niet gered worden door de regisseur die aardiger komedies maakte en een rolbezetting die ook leuker kan zijn.

C'est dingue...mais on y va

Frankrijk​/​​Italië 1978. Komedie van Michel Gérard. Met o.a. Stéphane Hillel, Rémi Laurent, Michel Melki, Michel Bonnet en Maurice Biraud.

Vier rekruten krijgen de opdracht een generaal te ontvoeren die in Italië op de bouw van een kerncentrale toeziet. Na steeds weer mislukte kidnap-pogingen krijgt de generaal zenuwtoevallen, zodat ze hem dan uit het ziekenhuis moeten zien te halen. Dit zoveelste voorbeeld van de in Frankrijk herleefde soldatenklucht is een aaneenschakeling van flauwiteiten, die alleen verrassen door het ontbreken van iedere vorm van logica of samenhang. De jonge acteurs spelen dynamisch, maar vergeefs; de veteranen uit het gezelschap zetten afgetrapte karikaturen neer.

Le jouet

Frankrijk 1976. Komedie van Francis Veber. Met o.a. Pierre Richard, Michel Bouquet, Fabrice Gréco, Suzy Dyson en Michel Aumont.

In zijn regiedebuut serveert Veber de ingrediënten die zijn daaropvolgende komedies tot kassuccessen zullen maken en Pierre Richard de sterstatus bezorgen. Laatstgenoemde bouwt zijn typische rol van aimabele schlemiel uit Le grand blond avec une chaussure noire gewiekst uit. Journalist François Perrin (een naam die Veber vaker voor een personage gebruikt) neemt noodgedwongen een ongemakkelijk baantje op zich: levend speelgoed voor het even verwende als ongelukkige zoontje van de miljardair in wiens zakenimperium Perrin een figurant is. Kleurrijke jaren zeventig-goedgevoelfilm voor het ganse gezin.

Le corps de mon ennemi

Frankrijk 1976. Drama van Henri Verneuil. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Marie-France Pisier, Bernard Blier, Charles Gérard en Daniel Ivernel.

Na zeven jaar onschuldig in de gevangenis te hebben gezeten, komt een man weer in zijn woonplaats terug om wraak te nemen op zijn omgeving. Hij weet hij als nachtclubeigenaar carrière te maken, waardoor men hem wel als gelijke moet accepteren als een drugssmokkel aan het daglicht komt. Hierdoor krijgt hij de kans de oude rekening te vereffenen. A priori een welkome afwisseling van Verneuil op het gebruikelijke avontuurlijke stuntwerk van Belmondo. De film krijgt bar weinig overtuigingskracht door de onbestemdheid van de misdaadintrige en de ongerichte sociale kritiek, waardoor de held geen spat beter lijkt dan zijn opponenten. Scenario van de regisseur, Michel Audiard en Felicien Marceau naar een roman van Marceau. Camerawerk van Jean Penzer.

Un jour de fête

Frankrijk 1975. Musical van Pierre Sisser en Elie Chouraqui. Met o.a. Michel Fugain, Nathalie Baye, Charles Gérard, Didier Kaminka en Michel Beaune.

Een vage geschiedenis over een groep jongeren uit de Parijse banlieue (Chanteloup Les Vignes), die het mikpunt van de haat van een caféhouder vormt. Ze organiseren een gratis kermis, waarop de burgemeester van de gemeente scherp wordt veroordeeld, terwijl de caféhouder een van de jongens van de groep doodt. Pseudo maatschappelijk thema en pseudo volks, en je krijgt de indruk dat men café-chantant à la 'Big Bazar' heeft willen maken. Een nogal slechte regie. En dan wortd er beweerd dat deze film is een komische musical zou zijn. Niet helemaal waardeloos vanwege enkele overtuigende acteurs, en een Baye die overigens helemaal niet thuishoort in deze warboel.

L'incorrigible

Frankrijk 1975. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Geneviève Bujold, Julien Guiomar, Capucine en Andréa Ferréol.

Onverbeterlijk, dat is Victor Vauthier (Belmondo), een charmante oplichter die onmiddellijk na vrijlating uit de gevangenis weer plannen maakt om op een handige manier aan geld te komen. Hij komt onder supervisie te staan van de niet minder charmante reclasseringsambtenaar Marie-Charlotte (een prima Bujold). De bedrieger besluit een triptiek van El Greco te stelen uit het Senlis museum, waar Charlotte's vader curator is. Vijfde en laatste samenwerking tussen regisseur De Broca en Belmondo is een matig geestige film waarin de ster onder meer in travestie te zien is.

Toute une vie

Frankrijk​/​​Italië 1974. Historische film van Claude Lelouch. Met o.a. Marthe Keller, André Dussollier, Charles Denner, Carla Gravina en Charles Gérard.

De voor elkaar bestemde joodse erfgename en een filmregisseur ontmoeten elkaar pas aan het eind van de film die in 1914 bij hun grootouders is begonnen. Dit overzicht van deze eeuw in bijpassende filmstijlen (zwijgend, zwartwit, kleur) werd een ambitieuze mislukking door al te simpele verbindingen tussen privé-verwikkelingen en het wereldgebeuren. Het lef van Lelouch dwingt op zijn minst bewondering af. De ingekorte versie was overigens een succes in Amerika.

La bonne année

Frankrijk​/​​Italië 1973. Misdaad van Claude Lelouch. Met o.a. Charles Gérard, Lino Ventura, Françoise Fabian, André Falcon en Mireille Mathieu.

Twee criminelen beramen een overval op een juwelierszaak in Cannes, maar het plan dreigt in de soep te lopen wanneer een van beiden verliefd wordt op de leuke dame van de antiekwinkel ernaast. De onnodig ingewikkelde flash-backstructuur doet weinig af aan wat een van Lelouchs beste films is geworden, met een fantasievol in beeld gebrachte kraak en een ongewone romance tussen de rechtlijnige Simon (Ventura) en de intellectuele en geëmancipeerde Françoise (Fabian). Film kreeg in 1987 onder de titel Happy New Year een Amerikaanse remake (met Peter Falk en Charles Durning) waarin Lelouch een kort cameo-optreden had.

L'aventure, c'est l'aventure

Frankrijk​/​​Italië 1972. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Jacques Brel, Charles Denner, Lino Ventura, Yves Robert en Juan Luis Buñuel.

Kassucces over oude houwdegens in een veranderende wereld. Na de gebeurtenissen van mei 1968 gaan bankovervallers Lino, Jacques en Simon in ontvoeringszaken. Rockzanger Johnny Hallyday, een ambassadeur, een Latijns-Amerikaanse revolutionair, ze moeten er allemaal aan geloven. Aansluitend viert het trio met hun twee handlangers het dolce far niente in de tropenzon, maar al snel slaat de ennui toe. Waarop regisseur Lelouch de grote blufbus opentrekt. Niets voor azijnpissers, twee uur feest voor liefhebbers van Franse cinéma populaire met karakterkoppen en heerlijke muziek. Gastoptredens van Michel Drucker, Catherine Allégret en anderen.

Smic smac smoc

Frankrijk 1971. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Catherine Allégret, Amidou, Charles Gérard, Jean Collomb en Francis Lai.

Een drietal dokwerkers zijn onafscheidelijke vrienden. Ook het voorgenomen huwelijk van één van hen brengt daar geen verandering in. Gevieren gaan ze zonder geld, maar met veel vindingrijkheid op een luxueuze huwelijksreis in de omgeving van Saint-Tropez. Deze geïmproviseerde low budget film waarin Leloughs vaste medewerkers achter de camera nu als acteurs optreden, wijkt verfrissend af door de proletarische personages. Helaas ontaardt de spontaniteit geleidelijk aan in de meligheid van vakantie-amateurfilmpjes.

Le voyou

Italië​/​​Frankrijk 1970. Komedie van Claude Lelouch. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Charles Gérard, Christine Lelouch, Charles Denner en Judith Margre.

Een gangster heeft een ingenieus kidnap-komplot tot een goed einde gebracht, maar is door één van zijn handlangers verraden. Na vijf jaar ontsnapt hij uit de gevangenis, haalt het losgeld op en gaat zich op de verrader wreken. De kokette stijl van Lelouch steunt hier het uitermate vernuftig en vermakelijk scenario dat door de acteurs met aanstekelijk plezier wordt uitgevoerd. Geringe ruimte voor romantiek behoedt de film voor kitscherige ontsporingen zodat de vaart zelden verslapt. Scenario van Lelouch, Claude Pinoteau en Pierre Uytterhoeven. Camerawerk van Jean Collomb.

L' Homme qui trahît la mafia

Frankrijk 1966. Experimenteel van Charles Gérard. Met o.a. Robert Hossein, Claude Mann, Claudine Coster, Robert Manuel en José Luis de Vilallonga.

De reorganisatie bij een drugssyndicaat eist slachtoffers. Een jonge politie-inspecteur, die de zaak onderzoekt, komt een vooraanstaande advocaat op het spoor. Hij vindt echter geen overtuigende bewijzen, tot een aanslag op zijn eigen leven mislukt. Het is een banaal gangsterdrama geworden, waarin lamlendig wordt geacteerd en clichématig wordt geregisseerd. De regisseur hield zijn carrière daarna dan ook voor gezien en schoolde zich om tot een komische bijrolspeler.

A couteaux tirés

Frankrijk 1963. Misdaad van Charles Gérard. Met o.a. Françoise Arnoul, Pierre Mondy, Daniel Ivernel, Petula Clark en Marcel Dalio.

Een nachtclubeigenaar met een onderwereld-verleden associeert zich met gangsters en oud-nazi's, om een Duitse schat uit WO II uit de Middellandse Zee op te duiken. Daarin bevinden zich compromitterende documenten, die geheim-agenten aantrekken. De slachtoffers stellen een schijnbaar slome politie-inspecteur in staat de overlevenden te arresteren. Nogal dolgedraaid scenario combineert clichés van minstens drie filmgenres zonder dat ze tot een logisch of overzichtelijk geheel gemaakt zijn. Een aardige rol van Ivernel als de inspecteur en een gast- optreden van Petula Clark als zichzelf, die de kijker een bedenkelijk beeld geeft van de gelegenheden waar ze optreedt.

La Loi des hommes

Frankrijk 1962. Misdaad van Charles Gérard. Met o.a. Micheline Presle, Philippe Leroy, Arletty, Pierre Mondy en Marcel Dalio.

Een journaliste die zich door haar relaties in hoge kringen boven elke verdenking waant, heeft een overval georganiseerd. Een inspecteur is niettemin hardnekkig in zijn achtervolging en reist haar na naar Zwitserland, waar een ontmoeting met een jeugdvriend die priester geworden is haar slechte geweten aanwakkert. Deze fantasieloze misdaadfilm heeft fraaie locatie-opnamen en een reeks incidentele rollen voor de goede acteurs, die de verhaalsvoortgang alleen maar stagneren.

L'ennemi dans l'ombre

Frankrijk 1960. Charles Gérard. Met o.a. Bernard Blier, Roger Hanin, Estella Blain, José Luis de Vilallonga en Michel Vitold.

Een geheim agent krijgt opdracht om geheime documenten op te sporen die gestolen zijn van een vermoorde chef van de contra- spionage. Hij gebruikt een code als lokaas die alleen zijn secretaresse kent. De onmachtige regie doet onwaarschijnlijkheden in het scenario (van Pascal Jardin) extra groot lijken en laat suspense verslappen, ondanks de boeiende fotografie en sterke rolbezetting. Gérard heeft zich later terecht laten omscholen tot komische bijrolspeler.

Une Balle dans le canon

Frankrijk 1958. Misdaad van Michel Deville en Charles Gérard. Met o.a. Pierre Vaneck, Roger Hanin, Mijanou Bardot, Paul Frankeur en Colette Duval.

Enkele paratroepers uit Indo-China laten zich bij hun demobilisatie overhalen tot geldsmokkel en gebruiken dat geld om een nachtclub op Pigalle te kopen. Het geringe succes van de club en het terugeisen van de buit door hun oude opdrachtgever noodzaken hen tot een inbraak waarbij een medeplichtige hen weer bedriegt. Dit onderwereld-drama onderscheidt zich alleen door een overmaat aan onwaarschijnlijke complicaties, maar is curieus als jeugdwerk van later beroemde mensen voor en achter de camera. (B.B.'s zusje Mijanou heet in haar rol Brigitte)