Gérard Gregory: regie en cast.
Er zijn 6 films gevonden.

Orgies de cuir noir

1986 | Erotiek

Frankrijk 1986. Erotiek van Youri Berko. Met o.a. Anna Lombardi, Gérard Gregory, Patrick Marin, Piotr en Christophe Clark.

Rituele spelletjes van een sadomasochistische sekte in een kelder, waar de inwijding van Anna (Lombardi) plaatsvindt. Haar pikante schoonheid maakt in deze curiositeit veel goed. De film is curieus aangezien de maker drie erotische specialiteiten behandelt: het sadomasochisme, spelletjes met water en bondage. Voor liefhebbers.

Extases anales

1986 | Erotiek

Frankrijk 1986. Erotiek van Pierre B. Reinhard. Met o.a. Gérard Gregory, Eric Saville, Myriam, Masha en Marianne Aubert.

Zoals de alternatieve titel van deze film DALLAX EN BAVIERE al doet vermoeden, spelen deze erotische verwikkelingen zich af in een Beiers aandoend chalet waar het niet ontbreekt aan zuurkool of bierkannen op het bureau van de baas. Het ontbreekt bij deze parodie op de tv-serie Dallas niet aan vlotheid en pikanterie.

Inside Marilyn II

1985 | Erotiek

Zwitserland​/​​Frankrijk 1985. Erotiek van Michel Leblanc. Met o.a. Olinka Hardiman, Gabriel Pontello, Claus Bini, Dominique Gérard en Elinia Martinelli.

Z.g. vervolg op MARYLIN, MON AMOUR met blonde Olinka Hardiman, nu als actrice Mitzi, die op MM zou lijken. Als ze haar geliefde Dan Butler betrapt tijdens groepsseks in de Parijse studio, gaat ze op hoge benen, geheel en al beledigd naar Milaan. Ze duikt om zich te troosten de koffer in met haar ex-vriendje Renato.

La maison des mille et un plaisirs

1984 | Erotiek

Frankrijk​/​​Zwitserland 1984. Erotiek van Michel Leblanc. Met o.a. Olinka Hardimann, Dominique Saint Clair, André Kay, Alban Ceray en Gabriel Pontello.

Na[KA3]ieve boerendeerne Claudine (Hardimann) komt terecht in het bordeel van haar tante, Madame Blanche (Saint Clair), waar zij al gauw de topattractie van het rode paleis wordt. De keiharde Madame Blanche wil Albert (Ceray), een steenrijke klant die van een wipje houdt, chanteren met compromitterende foto`s, maar Claudine die inmiddels verliefd op hem geworden is, wil niet meewerken. Ze probeert Parzival (Pontello), de enige man in de tent, zo ver te krijgen om haar en Albert te helpen. De soft-core versie van een pornofilm met Olinka (de porno-Marilyn Monroe uit Frankrijk!), die zo verschrikkelijk saai is, dat een late kijker tegen de slaap moeten vechten om zijn ogen open te houden. Bovendien doet de prent buitengewoon gedateerd aan. Al naar gelang de uitzending op de tv is deze film verder gecoupeerd en meestal gereduceerd tot resp. 75m of 69m -alhoewel de laatste speelduur symbolisch is, wordt hij er niet beter van. Regisseur Leblanc heet in werkelijkheid Michel Lemoine.

La Maison des mille et un plaisirs

1984 | Erotiek

Frankrijk 1984. Erotiek van Michel Blanc. Met o.a. Olinka, Dominique Saint Clair, André Kay, Alban Ceray en Gabriel Pontello.

Claudine, een plattelandsmeisje, werkt in een bordeel in Parijs. Maar binnen korte tijd wil ze trouwen met een keurige jongeman. Het scenario is dat van een beeldroman bestemd voor romantisch ingestelde schoolmeisjes, het enige verschil zijn de wat harde pornobeelden. Minder slecht dan gewoonlijk, dankzij de goede productie en een hoofdrolspeelster die overtuigender blijkt te zijn dan de avonturen die zij beleeft.

Attention peinture fraîche

1979 | Erotiek

Frankrijk 1979. Erotiek van Gérard Gregory. Met o.a. Jean-Pierre Armand, Peper von Luge, Karinne Stephen, Guy Bonnafoux en Tony Morena.

Garagehouder leidt dubbel leven: `s nachts pleegt hij met twee makkers inbraken. Ze stelen een waardevol schilderij en verkopen het aan een rijke verzamelaar. Het geld dat hij op het lijk van zijn ene maat vindt steekt hij zonder het aan zijn andere maat te vertellen in zijn zak, en vanaf dat moment leeft hij een prima leventje, totdat zijn makker weer opduikt. Als we daar dan nog een seksfeestje aan toevoegen (tamelijk onschuldig, maar de film duurt 72m, dus de censuur zal wel langs zijn geweest) en ons realiseren dat onze trieste held zich voor bepaalde reparaties in natura laat betalen, wordt duidelijk dat het hier om wat plat verfilmde onbenulligheid gaat. Ook bekend als J'AI RIEN DESSOUS.