Nikolai Nademsky (1892-1937): cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Zemlja

1930 | Drama, Zwijgende film

USSR 1930. Drama van Aleksandr Dovzhenko en Alexander Dowschenko. Met o.a. Semjon Svasjenko, Stepan Sjkoerat, Nikolai Nademsky, Jelena Maximova en Pjotr Masokja.

Een verhaal van de komst van een tractor, als symbool van een nieuwe toekomst van de landbouw in een dorp in de Oekra[KA3]ine tijdens de collectivisering. Dovzjenko is van Russische zijde verweten dat hij te veel aandacht heeft besteed aan het leven op het land en te weinig aan de strijd tegen de grootgrondbezitters. Tijdens de Expo in Brussel (1958) echter is de film uitgeroepen als één van de 12 beste films aller tijden. De film is een voorbeeld van Dovzjenko's karakteristieke lyrische wijze van poëtisch realisme. Gerestaureerd in 1997. Camerawerk van Danyl Demoutzki.

Arsenal

1929 | Zwijgende film, Oorlogsfilm

Rusland 1929. Zwijgende film van Aleksandr Dovzhenko. Met o.a. Semyon Svashenko, Nikolai Nademsky, Amvrosi Buchma en Georgi Khorkov.

Fragmenten uit WO I in de Oekraïne, de Oktoberrevolutie en de contra-revolutie van Petlyoera, waarin de arbeider Timosch de verbinding vormt tussen de verschillende episoden. Eisenstein roemde de ontkoppeling van de handeling van ruimte en tijd: er zit geen doorlopende handeling in de film. Dovzjenko koos voor een dichterlijke benadering in de tussentitels, die geen informatie geven maar louter een emotionele betekenis hebben. Naast Eisenstein, Poedovkin en Vertov behoort Dovzjenko tot de grote revolutionaire Sovjet-regisseurs.

Zvenigora

1928 | Experimenteel

USSR 1928. Experimenteel van Aleksandr Dovzhenko. Met o.a. Semjon Svasjenko, Nikolai Nademsky en Alexander Podorozjny.

De film is een anthologie van legenden die met elkaar verbonden zijn door het symbool van een verborgen schat en die door de geschiedenis heenlopen, van de invasie van de Vikingen tot het post-revolutionaire Oekraïne. Deze surrealistische film met zijn complexe symboliek werd door de critici en regisseurs als Eisenstein en Poedovkin bewonderd, maar niemand begreep er iets van, het publiek zeker niet. Dovzjenko zelf beschouwt de film als een catalogus van al zijn creatieve mogelijkheden. Zijn naam als belangrijk regisseur werd er in ieder geval mee gevestigd. De film wordt wel 'een Oekraïnse INTOLERANCE' genoemd.