Massimo Reale: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Cinque giorni di tempesta

1997 | Komedie, Drama

Italië 1997. Komedie van Francesco Calogero. Met o.a. Roberto De Francesco, Massimo Reale, Amanda Sandrelli, Karin Prioa en Chiara Caselli.

De aanstaande dienstplichtige Giovanni ontmoet in het verre Bolzano de eenzame, want net door haar vriend in de steek gelaten Loredana, die hij kort daarna weer uit het oog verliest. In Bolzano heeft Giovanni verder weinig meer te zoeken; de kazerne mag hij nog niet in omdat hij vijf dagen te vroeg arriveerde. Wat let hem dus om Loredana op te sporen. Het is het begin van een lange reis dwars door Italië met tragikomische ontmoetingen met vrienden en vriendinnen uit het verleden. Naast een meeslepend verhaal biedt de film een reeks metaforen die - zo meldde een enthousiaste Italiaanse criticus - een verrassend beeld geven van de desolaatheid van de Italiaanse jeugd. Eerder werk van Calogero werd vertoond op het Rotterdamse Filmfestival.

Non è romantico?

1993 | Drama, Romantiek

Italië 1993. Drama van Giovanna Sonnino. Met o.a. Maria Grazia Comunale, Carla Benefitti, Massimo Reale en Blas Roca Rey.

Een film die gemaakt is met weinig middelen, opgenomen op 16mm. Het ontbreekt aan kracht en levendigheid, bij het uitdrukken van melancholieke gevoelens, ondanks dat de vier jonge treurspelacteurs goed in hun rol zitten. De film werd gefinancierd door de eigenaar van een kunstgalerie. Het verhaal is eenvoudig, en tegelijkertijd gecompliceerd zoals je eigen emoties. De vier personages missen liefde en vinden eerder in woorden dan in daden een troostrijk toeverlaat; ze behoren tot een generatie die liever opnieuw geboren zou willen worden. Een sfeervolle film met een beetje psychoanalyse, goede bedoelingen waar het de moraal betreft, een minimum aan werk, een traag tempo en een tekort aan details, vervaardigd onder leiding van een onervaren debuterend regisseur.

Clase di ferro

1991 |

Italië 1991. Bruno Corbucci. Met o.a. Massimo Reale, Giampiero Ingrassia en Paolo Sassanelli.

Een film die gemaakt is met weinig middelen, opgenomen op 16mm. Het ontbreekt aan kracht en levendigheid, bij het uitdrukken van melancholieke gevoelens, ondanks dat de vier jonge treurspelacteurs goed in hun rol zitten. De film werd gefinancierd door de eigenaar van een kunstgalerie. Het verhaal is eenvoudig, en tegelijkertijd gecompliceerd zoals je eigen emoties. De vier personages missen liefde en vinden eerder in woorden dan in daden een troostrijk toeverlaat; ze behoren tot een generatie die liever opnieuw geboren zou willen worden. Een sfeervolle film met een beetje psychoanalyse, goede bedoelingen waar het de moraal betreft, een minimum aan werk, een traag tempo en een tekort aan details, vervaardigd onder leiding van een onervaren debuterend regisseur.