Tempo
1996 | Komedie, Familiefilm, Drama
Oostenrijk 1996. Komedie van Stefan Ruzowitzky. Met o.a. Xaver Hutter, Nicolette Krebitz, Dani Levy, Simon Schwarz en Michou Friesz.
Nathalie (B[KA1]eart) en Louise (Bussi[KA2]eres) zijn sedert hun jeugd bevriend. Als ze rond de twintig zijn, willen ze beiden een carri[KA2]ere op de planken van de schouwburg maken. Terwijl Nathalie een gezonde belangstelling heeft voor jongens, ziet Louise eigenlijk alleen maar haar vriendin. Als Nathalie een avondje gaat dansen met de jongen uit het amateurtoneelstuk, waarin zij een rol hebben, is Louise de volgende morgen verdwenen. Van Louise`s moeder hoort Nathalie over Louise`s zelfmoordpoging en ook dat Louise haar nooit meer wil zien. Tien jaren verstrijken en Nathalie is op tournee in de Franse provincie. Zij speelt de hoofdrol in een stuk van haar partner Matthias (Levy). In Avignon klopt Louise na de voorstelling op de deur van de kleedkamer. Louise is getrouwd met Nicolas (Bouajila) en samen zitten ze in de tandtechniek. Ze boeren goed met de prothesen. Het weerzien is als vanouds. Louise hoort dat Nathalie naar Kopenhagen gaat voor de premi[KA2]ere van het stuk in Denemarken. Als Nathalie in Denemarken is, is Louise er ook - haar baan en man heeft ze laten vallen. Louise zegt dat ze Nathalie kan introduceren bij de international bekende toneelschrijver/dramaturg Waltar Amar (Kalfon), die in Kopenhagen woont en werkt. Hij is bezig met een nieuw stuk dat een geheel ander toneelgenre introduceert. Als Nathalie de rol krijgt, voelt Matthias zich artistiek verraden. Louise begint Nathalie te coachen en is bezig haar verovering eindelijk te consolideren, maar Nathalie voelt dat het toch haar kopje thee niet is nadat ze heftig de liefde bedreven hebben. Het scenario van regisseuse Corsini en Marc Syrigas in samenwerking met Pascale Breton en Pierre-Erwan Guillaume is niet slecht maar graaft niet al te diep. De spelprestaties van beide hoofdrollen zijn goed en dat compenseert veel. Het camerawerk van Agnès Godard is uitstekend. Dolby.
