Francis Lemaire

Une fille è papas

Frankrijk​/​​België 1997. Komedie van Pierre Joassin. Met o.a. Christophe Malavoy, Christian Charmetant, Julie Voisin, Caroline Tresca en Grace de Capitani.

Le comédien

Frankrijk 1997. Komedie van Christian de Chalonge. Met o.a. Michel Serrault, Charles Aznavour, Daniel Prévost, Maria de Medeiros en Nathalie Serrault.

Mon Amour

Frankrijk​/​​België 1996. Thriller van Pierre Joassin. Met o.a. Florence Pernel, Robin Renucci, Patrick Catalifo, Nadine Spinoza en Nadia Barentin.

Na drie jaar huwelijk voelt de jonge lerares Marion zich niet meer prettig bij haar bezitterige, jaloerse echtgenoot Richard. Ze verlaat hem en krijgt onderdak bij Antoine, de broer van haar beste vriendin. Buiten zichzelf van jaloezie brengt Richard zijn vrouw bijna om het leven en zij belandt in het ziekenhuis. Iedereen denkt dat Marion een zelfmoordpoging gedaan heeft, behalve Antoine

Le jaguar

Frankrijk 1996. Komedie van Francis Veber. Met o.a. Jean Reno, Patrick Bruel, Harrison Lowe, Patricia Velasquez en Danny Trejo.

Komedieregisseur Veber vertelt een snel maar absurd verhaal over een gokker die met een mysterieuze opdracht in de jungle terechtkomt. Op een dag bevindt Perrin zich in een hotellift met een etnoloog en een Indiaan uit de Amazone. Voordat hij het weet is er een bijzondere band ontstaan tussen hem en de bijzondere Zuid-Amerikaanse gast en wordt hij de jungle ingestuurd op zoek naar de ziel die de Indiaan zou hebben verloren.

Une nounou pas comme les autres

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Familiefilm van Eric Civanyan. Met o.a. Mimie Mathy, Thierry Heckendom, Micheline Dax, Renan Mazeas en Lucille Boulanger.

Julie Toronto (Mathy) heeft een aantal boekhouddiploma's. Ze is klein voor een volwassene: slechts 1.32m en is wanhopig op zoek naar werk. Tenslotte reageert ze op een advertentie waarin een kindermeisje gevraagd wordt. Ze wordt ontvangen door de grootmoeder die onmiddellijk gecharmeerd is door deze kleine vrouw en neemt haar in dienst. De kinderen zijn minder opgetogen met deze 'dwerg' die ze moeten gehoorzamen. Geen film met onverwachte gebeurtenissen of originele plotwendingen, maar met een onvergetelijke Mathy in een hartveroverende rol. Uit dit vrouwtje straalt zoveel energie dat je haar kleine postuur vergeet; of wellicht nog beter: ze weet dit in haar voordeel te benutten. Zij trekt letterlijk de hele cast mee door haar enthousiasme. Laurent Chouchan baseerde zijn scenario op een oorspronkelijk idee van Mathy. Fotografie van François Crétien. Deze tv-film kende zo'n succes dat een jaar later een sequel gedraaid werd, UNE NANA PAS COMME LES AUTRES.

Lily et Lily

Frankrijk 1990. Komedie van Georges Folgoas. Met o.a. Jacqueline Maillan, Jacques Jouanneau, Francis Lemaire, Yvan Varco en Henri Lambert.

De adaptatie van een boulevardkomedie van het produktieve duo Barillet en Grédy, opgebouwd rond het thema van een totaal niet op elkaar lijkende tweeling, zowel op het maatschappelijke vlak als qua karakter, met als gevolg een reeks voor het meerendeel voorspelbare en weinig verrassende misverstanden. Ondoordachte grappen, en het feit dat de dienstdoende slaaf de regie van Pierre Mondy nogal gewoontjes verfilmde, zorgt ervoor dat het allemaal erg lang duurt.

Le scoop

België 1989. Jean-Louis Colmant. Met o.a. Francis Lemaire, Liliane Vincent, Christian Maillet, Philippe Geluck en Yvette Merlin.

Een Chinese ster-reporter (gespeeld door een rasechte een Amerikaan, wie daar op let is een kniesoor) maakt een uitermate wrede reportage over de oprichter van een religieuze sekte die vooral dol is op geld. Alles goed en wel, maar hij is er niet zozeer op uit de werkelijkheid naar boven te laten komen als wel om tegen elke prijs sensatie in de reportage te krijgen, zodat hij nog meer roem zal verwerven. Helaas, deze satire op het wereldje van de televisie gaat volledig de mist vanwege een al te grote voorzichtigheid en een gebrek aan originaliteit. Hoe kon het ook anders, de opdracht kwam vanuit het besloten kringetje zelf, dus had de televisiemaker geen vrij spel.

Il Maestro

Frankrijk​/​​België 1988. Oorlogsfilm van Marion Hänsel. Met o.a. Malcolm McDowell, Charles Aznavour, Francis Lemaire, Pietro Pizzuti en Carmela Locantore.

McDowell speelt een jonge joodse getalenteerde, toekomstige dirigent, Goldberg, die tijdens de oorlog onderduikt in een Noord-Italiaans klooster, en opgescheept wordt met Aznavour, een irritante, derderangs musicus. Als er een vrouw, Ferréol, in het spel komt, ontstaan er diepgaande onderhuidse wrijvingen. Tijdens de bevrijding weet McDowell de Amerikaanse bevrijders over te halen Aznavour op transport te zetten naar het Zuiden van Italië, en zich zo te ontdoen van zijn rivaal. Als hij tien jaar later - inmiddels een vermaard dirigent - Aznavour als de paukenist van het gastorkest terugziet, kan hij niet meer optreden. Alle trauma's van weleer komen naar boven. Een aardig drama, losjes gebaseerd op de novelle van Mario Soldati La gaccia verde en de derde film van de regisseur.

A notre regrettable époux

Frankrijk 1988. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Jacqueline Maillan, Alida Valli, Jacques Dufilho, Pierre Tornade en Jean-Pierre Aumont.

Een macabere komedie op z'n Engels met niet minder dan zes moorden. Het draait allemaal om een erfenis, waar heel wat personen op azen. Helaas is het lang geen KING HEARTS AND CORONETS want zowel het scenario als de situaties ontbreekt het ten ene male aan vindingrijkheid. Klassiek en geijkt. De humor die is niet echt bijtend, en eerder zoet dan zwart. De uitmuntende prestatie van de acteurs redt de film echter. In 1990 werd er een 200m durende hermontage als tv-film van gemaakt en uitgezonden.

Lily et Lily

Frankrijk 1985. Komedie van Pierre Mondy. Met o.a. Jacqueline Maillan, Jacques Jouanneau, Francis Lemaire, Yvan Varco en Henri Lambert.

De actie voltrekt zich in het Hollywood in de jaren 1930-1940 in het wereldje van de grote sterren. Een bijzonderheid is dat Maillan de twee hoofdrollen kreeg aangeboden: die van bewierookte ster die een zenuwinzinking nabij is en die van (uiteraard) haar tweelingzus, een puriteinse verpleegster, die afreist naar de grote villa aan Sunset Boulevard. Naar een stuk van de produktieve leveranciers van boulevardkomedies, Barillet en Grédy. Al die Franssprekende lieden maken het er niet geloofwaardiger op. Veel te lang, star, vlak geregisseerd en vooral om Maillan, die bruisend en gekunsteld spel niet uit elkaar kan houden, kan de kijker niet heen.

La septième cible

Frankrijk 1984. Misdaad van Claude Pinoteau. Met o.a. Lino Ventura, Lea Massari, Jean Poiret, Elisabeth Bourgine en Roger Planchon.

Op een dag wordt Bastien Grimaldi (Ventura) vlak bij zijn huis in Parijs door twee onbekenden mishandeld. Even later staat zijn auto in de fik. Bastien wil weten wie het op hem gemunt heeft, zijn zoektocht brengt hem naar Berlijn. Misdaadthriller met een prima hoofdrol van Ventura en veel eigenaardige wendingen houdt misschien niet de hele tijd de spanning vast, maar heeft een aangenaam nuchtere sfeer. De Italiaans-Franse Ventura (La bonne année), die in 1987 zou overlijden, maakte vier films met regisseur Pinoteau.

Paradis pour tous

Frankrijk 1982. Drama van Alain Jessua. Met o.a. Patrick Dewaere, Jacques Dutronc, Fanny Cottençon, Stéphane Audran en Philippe Léotard.

Sinds zijn eerste lange speelfilm, LA VIE [KA2]A L`ENVERS (1963), houdt Jessua zich uitsluitend bezig met de angst van het individu in onze westerse, concentratiekamp-achtige wereld. Een angst die vaak in waanzin uitmondt. Deze keer schenkt hij opnieuw inhoud aan zijn moralistische ideeën. Dankzij een medische behandeling zijn depressieve mensen te genezen maar tegelijkertijd gedragen ze zich opeens 'overaangepast'. Iemand die deze behandeling heeft ondergaan, vertelt dit alles in de vorm van memoires. Het komt allemaal wat te overtuigd over en door het steeds maar weer herkauwen van hetzelfde thema heeft Jessua nauwelijks nog iets nieuws te melden, ook al ontbreekt het zijn films niet aan kwaliteit.

T'inquiète pas, ça se soigne

Frankrijk 1980. Komedie van Eddy Matalon. Met o.a. Bernard Le Coq, Jean-Michel Dupuis, Véronique Rivière, Pierre-Olivier Scotto en Gérard Hérold.

Nadat door de goede zorgen van andere Franse filmmakers alle soldatengrappen reeds op film werden vastgelegd, is Matalon nu zo vriendelijk geweest alle hospitaalgrappen te bundelen in deze luidruchtige, platvloerse en, uiteraard, allesbehalve leuke Franse komdedie.

Un si joli village

Frankrijk 1979. Drama van Etienne Périer. Met o.a. Victor Lanoux, Jean Carmet, Valérie Mairesse, Michel Robin en Gérard Jugnot.

Een ondernemer heeft het in een klein dorpje helemaal voor het zeggen. Op een dag verdwijnt zijn vrouw en ook al vermoedt iedereen dat Bertin haar uit de weg heeft geruimd, niemand durft iets te ondernemen. Gealarmeerd door de dorpsroddel komt uiteindelijk rechercheur Carmet een onderzoek instellen, maar hij stoot op een muur van stilte. Het interessante scenario van deze thriller werd sober en verzorgd verfilmd en door met name Lanoux en Carmet boeiend vertolkt, maar lijdt onder wat langdradigheden en een geforceerd slot.

La couleur du temps

België​/​​Frankrijk 1979. Drama van Christian Paureilhe. Met o.a. Pierre Mondy, Sylvie Coste, Francis Lemaire, Francins Blistin en Micheline Presle.

Een werkloos kaderlid verlaat Parijs. Hij gaat op avontuur uit in Frankrijk en op zoek naar zijn vroegere geliefdes en kameraden. Paureilhe, cineast uit experimentele hoek, stelt diepgaand teleur met zijn gekunstelde, weinig verrassende scenario, en zijn rondtrekkende, zeer oppervlakkige personage. Een soort van armoedige LE FEU FOLLET (Louis Malle, 1963). Het ergste is dat hij in 1978 met DÉMONS DE NUIT opnieuw in dezelfde fout verviel, met precies hetzelfde thema en net zo'n mislukking. Daarna verdween hij voorgoed van de schermen.

L' Ange gardien

Canada​/​​Frankrijk 1978. Komedie van Jacques Fournier. Met o.a. Margaret Trudeau, Francis Lemaire, André Falcon, Marco Perrin en Marthe Villalonga.

Langdradige, vervelende komedie over een rijke industrieel die zijn vrouw alleen met vakantie laat gaan, maar haar wél laat schaduwen door een lijfwacht. Die lijfwacht is uiteraard een onhandige, domme slungel en zorgt aldus voor de vrolijke noot. Oorspronkelijk geschreven voor Anny Duperey en Aldo Maccione die echter op het laatste moment bedankten voor de eer. Niet onverstandig, zo blijkt.

Demons de midi

Frankrijk​/​​België​/​​Spanje 1978. Drama van Christian Paureilhe. Met o.a. Pierre Mondy, Sylvie Coste, Micheline Presle, Robert Hossein en Francis Lemaire.

Interessant psychologisch drama met Mondy in een uitzonderlijk sterke rol als een werkloze veertiger die het op een dag gewoon allemaal beu is, een auto steelt en naar het zuiden trekt. Onderweg ontmoet hij verschillende andere zwervers, maar uiteindelijk blijft hij alleen. Om in leven te blijven pleegt hij een paar kleine overvallen, tot hij echter door de politie wordt neergeschoten. Ondanks een aantal storende onwaarschijnlijkheden in het scenario boeit de film door de sfeerrijke en relatief originele behandeling van het thema en de meer dan behoorlijke vertolkingen.

L'hôtel de la plage

Frankrijk 1977. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Myriam Boyer, Daniel Ceccaldi, Anna Gaël, Michèle Grellier en Guy Marchand.

Een aantal gezinnen brengt jaarlijks de vakantie door in een hotel in een Bretonse badplaats, maar ook door de opgroeiende kinderen zijn er toch weer onvoorziene verrassingen en amoureuze complicaties. De regisseur van A NOUS LES PETITES ANGLAISES houdt zich aan hetzelfde stramien van vakantieflirts - nu in alle leeftijdscategorieën - met minimale oorspronkelijkheid. Sommige aardige momenten zijn te danken aan de acteurs. Scenario van Michel Lang.

Julie pot de colle

Frankrijk 1976. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Marlène Jobert, Jean-Claude Brialy, Alexandra Stewart, Christian Alers en Anna Gaylor.

Een jonge zakenman, voor een transactie in Marokko, wordt onverwachts geconfronteerd met een vrouw die haar man vermoord zegt te hebben. Hij helpt haar het lijk te verbergen en neemt haar mee naar Parijs waar zijn hele georganiseerde bestaan omver wordt gegooid. Deze poging tot een komedie in vooroorlogse Hollywood-stijl mist verrassingen en een lichte stijl van acteren. Het tempo is meer gehaast dan vlot.