Roland Vincent

Victor, Maître de Chantier : Dans la baie de l'archange

Frankrijk 1999. Drama van David Delrieux. Met o.a. Jean-François Stévenin, Julie Bataille, Zakariya Gouram, Maïté en Philippe Lefebvre.

Wonderboy

Duitsland​/​​Frankrijk 1994. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Fabienne Babe, Sam Djob, Kader Bouckhanef, Rüdiger Vogler en Jean-Marc Thibault.

Zwarte Maurice Maieux (Djob) is achttien en nog `maagd`. Hij slaapt met teddyberen. Zijn vader Marcel (Martial) is kreupel en een voormalig bokskampioen. Hij wil dat Maurice profbokser wordt, maar Maurice droomt van het conservatorium en hoopt violist te worden. Voor de ontmaagding van Maurice heeft Marcel een ideetje: blanke slet Nora Mouche (Babe) moet hem een paar kunstjes leren, maar nog voordat het tweetal het goddelijke moment kan consumeren, komt de echtgenoot van Nora binnengestormd en Maurice knalt hem per ongeluk in paniek neer. Met de politie in de buurt zit Maurice klem tussen zijn vader en Nora, die echter veel om hem geeft. Hij wordt bokser tegen wil en dank; het eerste is getruceerd, maar daarna wint hij gevecht na gevecht en leert hij van Nora te houden. Een film die de boksliefhebber niet zal kunnen bekoren omdat het bokswereldje slechts het decor vormt voor een buitenissig verhaal en de krachtmetingen meer op ballet lijken dan op een slachtersmatch. Serieuze kijkers zullen zich wellicht ergeren aan het gebrek aan logica van het scenario of de belachelijke plotwendingen, maar wie daar overheen stapt, kijkt naar een off-beat film met een wat bizar verhaal dat echter charmant en boeiend is. Het scenario is van regisseur Vecchiali, Brigitte Hantke en Frédérick Leroy, die zijn eigen, gelijknamige, boek bewerkte. Het camerawerk is van Georges Strouvé.

Le prix d'une femme

Zwitserland​/​​Canada​/​​Frankrijk 1993. Drama van Gérard Krawczyk. Met o.a. Philippine Leroy-Beaulieu, Suchitra Pillai-Malik, Franck Lapersonne, Serge Dupire en David John Pope.

In Indië voor de opnamen van een publiciteitsfilm, wordt regisseusse Leroy-Beaulieu onverwachts geconfronteerd met de plaatselijke zeden en gewoonten. Alles begint met de vreemde ontmoeting met Pillai-Malik die smeekt om een rol in haar film. Voor haar is het een kwestie van leven of dood. De geëmancipeerde Française gelooft het verhaal van het meisje niet. Dat kan volgens haar niet meer aan het eind van de 20e eeuw. Een cultuurschok die de toeschouwer versteld doet staan. Het gegeven is sterker dan de uitwerking, die eerder traditioneel alle exotische clichés volgt. Krawczyk schreef het scenario samen met Odile Barsky, Chantal Pelletier, Jean- Pierre Sinapi en Daniel Tonachella. Opgenomen op Sri Lanka door Gérard de Battista.

L'impure

Frankrijk 1992. Romantiek van Paul Vecchiali. Met o.a. Marianne Basler, Françoise Lebrun, Ian Stuart Ireland, Agnès Seelinger en Amadeus August.

Parijs 1933. Basler is mannequin bij een bekende mode- ontwerpster. Ze is een onafhankelijke, cynische jonge vrouw zonder illusies. Tijdens een modeshow in Longchamp ontmoet ze de rijke Engelsman Ireland, met wie ze een verhouding begint. Uit hun relatie wordt een zoontje geboren. Een jaar later ontdekt Basler vlekken op haar huid. Een arts stelt melaatsheid vast. Hij raadt haar een behandeling aan in een lepra-kolonie op de Fiji- eilanden. Groots aangepakt romantisch drama over een individualistische vrouw die door haar ziekte de ingetogenheid van het leven leert kennen. Driestuiver-bewerking (met groot budget: opgenomen op Cuba) van de roman van Guy des Cars, door Jacques Espagne en Vecchiali. Het camerawerk van Roger Dorieux is spectaculairder dan het verhaal.

Imogène contre-espionne

Frankrijk 1991. Avonturenfilm van Paul Vecchiali. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Françoise Thuries.

In een ultrageheime Franse dienst waar nieuwe wapens ontwikkeld worden, Top Secret Interarmes, werden enkele moorden gepleegd, terwijl enkele mensen tevens spoorloos verdwenen. Bovendien werden de plannen gestolen van nieuwe wapens. Imog[KA2]ene (Lavanant) krijgt van haar overste de opdracht in deze dienst te infiltreren als spionne om zo de zaak te onderzoeken. Ze merken niet dat een bizar personage, dat een beetje van hen verwijderd staat, hun gesprek volgt met een gevoelige microfoon. Als kolonel komt Imogène aan het hoofd van deze belangrijke dienst. Een voorspelbaar komisch spionage- avontuur met een humor die op het peil staat van een derderangs stripverhaal voor kinderen van rond de vijf jaar. Lavanant overacteert op genante manier en de haar omringende acteurs trachten duidelijk om ter slechtst te spelen. Waardeloze rommel waaraan de kijker zich enkel kan ergeren. Een laagtepunt in deze al niet bepaald hoog scorende reeks. Geschreven door Daniel Goldenberg. Fotografie van Georges Strouve.

Les jurés de l'ombre

Frankrijk 1989. Mysterie van Paul Vecchiali. Met o.a. Patrick Fierry, Laura Morante, Nicolas Silberg en François Chaumette.

Misdadigers dringen bij een advocate binnen om bepaalde documenten te stelen. Zij raakt gewond en haar zevenjarige kind word vermoord. Vanaf dat moment zijn zij en haar man, een journalist, beurtelings jagers en prooi. Er volgt een serie moorden. Op basis van dit klassieke thema maakte Vecchiali een miniserie waarin vooral de karakters en de gedragingen belicht worden. Het verhaal is ondergeschikt gemaakt aan de beklemmende, mysterieuze sfeer. Uitstekende acteerprestaties.

Le Café des Jules

Frankrijk 1988. Film noir van Paul Vecchiali en Jacques Nolot. Met o.a. Jacques Nolot, Brigitte Roüan en Patrick Raynal.

Een sinister caf[KA1]e zoals zovele waar de stamgasten veel drinken en op Christiane, een vriendin, wachten. Dan duikt David plotseling op die wel bij Christiane in de smaak valt, tot grote woede van de vaste bezoekers. David moet `s nachts vluchten om te voorkomen dat hij afgetuigd wordt, terwijl de stamgasten Christiane verkrachten. Net zo sinister als het decor. Is het omdat er twee regisseurs zijn - waaronder Nolot van wie niemand tot nu toe ooit gehoord had en die ook het scenario schreef en een van de hoofdrollen speelt (en duidelijk teveel hooi op zijn vork heft genomen) - dat de film zo innerlijk verdeeld overkomt wat betreft de zwarte humor en het keiharde naturalisme? Deze keer is Vecchiali aan zijn doel voorbij geschoten.

Encore/Once More

Frankrijk 1988. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jean-Louis Rolland, Florence Giorgetti, Pascale Rocard, Nicolas Silberg en Patrick Raynal.

Een man ontdekt op middelbare leeftijd dat hij homofiel is. Hij verlaat zijn vrouw en beleeft een stormachtige romance. Hij ontdekt dan dat hij AIDS heeft en zal sterven. Genadeloos en zakelijk verfilmd. De film is onderverdeeld in tien stukken, afgebakend door de verjaardagen van Louis tussen 1978 en 1987. Opnamen met vaste camera-opstelling, de opzettelijk theaterachtige behandeling en de komische intermezzi zorgen er voor dat de tragiek niet pathetisch wordt. Toont uitstekend hoe scherp de waarneming is van de nuchtere humanist Vecchiali.

L'été en pente douce

Frankrijk 1987. Komedie van Gérard Krawczyk. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jacques Villeret, Pauline Lafont, Guy Marchand en Jean Bouise.

Stuurloze Stéphane 'Fane' Leheurt trekt met zwoele paramour Lilas naar de Haute-Garonne in het huis van zijn zojuist overleden moeder. Daar ontfermt hij zich over broer Mo, die een hersenbeschadiging heeft. Mooie kleine acteursfilm naar de roman van genreliteratuurcoryfee Pierre Pelot toont een verlaat zelfreddende nieuwkomer in een vijandige dorpsgemeenschap. Bacri oefent hier voor zijn latere Bromsnor-persona. Schoonheid Lafont (1963-1988) verdween tijdens een impromptu Cevennen-wandeling en werd drie maanden later in een ravijn gevonden: een val was haar fataal geworden.

Je hais les acteurs

Frankrijk 1986. Komedie van Gérard Krawczyk. Met o.a. Jean Poiret, Michel Blanc, Bernard Blier, Patrick Floersheim en Michel Galabru.

Ben Hecht, een van Hollywoods meest gerespecteerde scenarioschrijvers (His Girl Friday, Notorious) schreef in 1944 het boek I Hate Actors!, een komisch Hollywood-achter-de-schermen verhaal over een agent die stapelgek wordt van de lastige, nuffige, onzekere, ijdele acteurs in zijn kaartenbakje. In deze Franse bewerking speelt Poiret de agent, Orlando Higgins, die ook nog eens wordt verdacht nadat op de set van een van zijn klanten een moord is gepleegd. Amusante whodunit-komedie waarin het zoeken is naar bekende Franse gezichten. Let op onder meer Gérard Depardieu en regisseurs Bernard Blier en Claude Chabrol.

Beau temps mais orageux en fin de journée

Frankrijk 1986. Komedie van Gérard Frot-Coutaz. Met o.a. Micheline Presle, Claude Piéplu, Xavier Deluc en Tonie Marshall.

Eerste veelbelovende film over een 'gewone' familie met de gebruikelijke spanningen, ruzies, verzoeningen, generatiekloven etc. Een moeilijk onderwerp dat met zorg behandeld dient te worden. De regisseur, een man die 'zowel van lachen als huilen houdt als ze onderling verhelderend werken, als een regenboog bij een stortbui', heeft het er goed van afgebracht, maar dat is mede te danken aan de zeer natuurlijke vertolking van de rolverdeling, en ook aan de moeite die hij heeft genomen niet te vervallen in populair gedoe. Kijk uit naar het volgende werk. Het scenario is van Jacques Davila en Frot-Coutaz. Het camerawerk is van Jean- Jacques Bouhon. Agfacolor, Mono.

Rosa la Rose, fille publique

Frankrijk 1985. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Marianne Basler, Jean Sorel, Pierre Cosso, Laurent Lévy en Catherine Lachens.

In de wijk van de Parijse Hallen vlucht Rose weg in een mythische droomwereld en het kost haar tenslotte haar leven. Dit is echter geen goede voorstelling van een film, gewijd aan nostalgie en mythen, en die je meeneemt op een geheimzinnige tocht in een zowel uitgestippelde als gedroomde wereld. Het geheel is poëtisch en boeiend, dankzij de overtuigingskracht van de regisseur.

L' Archipel des amours

Frankrijk 1982. Drama van Paul Vecchiali, Jacques Frenais, Gérard Frot-Coutaz, Michel Delahaye en Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Jean-Claude Drouot, Françoise Fabian, Christine Fersen en Dénise Gence.

Deze episodenfilm, een manifestatie van een collectief rond Vecchiali van in de bioscoopmarge opererende acteurs als een demonstratie van eensgezindheid, schiet zijn doel voorbij omdat de formule juist de verschillen in kwaliteit en talent benadrukt. Lang niet elke filmer heeft de vereiste puntigheid voor dit korte bestek, hoewel de bijdrage van Frot-Coutaz een scenaristisch meesterstukje is met een reeks van parallel-intriges in een beperkt aantal minuten. De geestigste sketch is die van Davila, nota bene over de besmettelijkheid van platjes. Treilhous episode over een keutelig-ruziënd oud echtpaar tegen de absurde achtergrond van winters Lourdes met alle verwijzingen naar bedevaart-toerisme en -commercie viel als afzonderlijke film in diverse prijzen. De belangeloze medewerking van prominente toneel-acteurs zorgt soms voor andere boeiende momenten.

Simone Barbès ou la vertu

Frankrijk 1980. Romantiek van Marie-Claude Treilhou. Met o.a. Ingrid Bourgoin, Martine Simonet, Michel Delahaye, Noël Simsolo en Raymond Lefevre.

Simone Barb[KA2]es (Bourgoin), een ouvreuse in een porno- bioscoop, op Montparnasse troost een collega met liefdesverdriet, gaat met een lesbische vriendin naar een vrouwenclub en krijgt in de nacht een lift van een vereenzaamde croupier van middelbare leeftijd uit het casino, maar is te moe om aan zijn toenadering gevolg te geven. Deze met zeer weinig geld gemaakte debuutfilm geeft door minutieuze aandacht de morsige milieus en personages een vanzelfsprekend bestaansrecht zonder moralisme of sensatie. Boeiende observaties wegen ruimschoots op tegen het ontbreken van een echt verhaal. Alle mannenrollen worden gespeeld door filmcritici. Het scenario is van Michel Delahaye (die de rol van de versierder speelt) en regisseuse Treilhou. Het camerawerk is van Jean-Yves Escoffier. Eastmancolor, Mono.

C'est la vie

Frankrijk 1980. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Chantal Delsaux, Jean-Christophe Bouvet, Cécile Clairval, Ingrid Bourgoin en Hélène Surgère.

Een gescheiden vrouw zoekt in haar isolement steun bij haar ex-schoonmoeder, die een troost-programma op de radio heeft. Ze laat zich op advies van een vriendin het hof maken door een toneelspeler, maar krijgt genoeg van zijn bezitsdrang en kiest voor verantwoordelijkheid voor zichzelf en haar kinderen. Een filmexperiment dat in vier dagen werd opgenomen in een gestileerd decor. Zowel om financi[KA3]ele redenen als in de hoop op intensief spontaan acteren van de acteurs. De film geeft een satirisch beeld van vrouwen onderling, die het voor elkaar allemaal veel beter weten, de invloed van de massa-media, de ondoordachte veeleisendheid van de mannen, maar wordt verstoord door overbodige franje: musical-inlassen, referenties aan andere films, en (foeilelijke) kleur-experimenten. De film is afwisselend interessant en ergerlijk, óók omdat hij, ondanks de goedgeschreven dialoog, een abominabele en nauwelijks verstaanbare geluidskwaliteit heeft.

Corps à coeur

Frankrijk 1979. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Nicolas Silbert, Madeleine Robinson, Myriam Mézières en Béatrice Bruno.

Eenvoudige auto-monteur die makkelijk succes heeft bij de vrouwen in een Parijse voorstad wordt verliefd op een sjieke vooraanstaande weduwe van middelbare leeftijd, die nog maar korte tijd te leven heeft en zijn liefde accepteert, ondanks verzet en afweer in beider omgeving. Dit melodrama in de vroegere volkse filmtraditie zet zonder ironie heftige emoties tegenover een onpersoonlijke moderne samenleving, maar verliest aan overtuigingskracht door het liefdespaar ook nog binnen een schilderachtige microkommos te plaatsen van aan oude scenario's van Prévert ontleende personages die alleen filmcitaten blijven en geen eigen bestaansrecht krijgen. Centrale tragische romance heeft een grote overtuigingskracht, maar is niet voor ieders smaak.

La Machine

Frankrijk 1977. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Sonia Savange, Monique Mélinand, Philippe Chemin en Danielle Gain.

Een gefrustreerde jongeman zoekt enige aanhankelijkheid bij jonge meisjes, maar vermoordt vanwege haar schrikreactie een achtjarige in paniek. Hij wordt gearresteerd en verhoord door politie en psychiaters. De media storten zich ook op de zaak, en tenslotte wordt hij ter dood veroordeeld en naar het schavot gebracht. Vecchiali geeft zijn gebruikelijke, gestileerde melodrama`s op voor klinische, gedetailleerde en op feiten gebaseerde films, die effectief het Franse justiti[KA3]ele apparaat en de doodstraf bevechten, zonder veel psychologische uitdieping van de moordenaar te geven (hoe goed Bouvet die rol ook speelt, vooral in zijn onverwacht pleidooi tijdens de rechtszaak).

Que notre rêgne arrive

Frankrijk 1976. Drama van Pascal Pueyo. Met o.a. René Berthier, André Chanal, Jean-François Chevais, Didier Flamand en Pierre Garçon.

Pueyo bewerkte zijn ontroerende roman [KL]Les robes de soie[KLE]. Een van die verbazingwekkende films die zonder een cent zijn opgenomen met voor het merendeel onbekende acteurs, en die een problematische lengte hebben, althans voor het publiek waarvoor ze bestemd zijn. Zwakke punten zijn de onbeholpen regie en de onzekere acteursbegeleiding. Ondanks alles loopt het allemaal toch en groeit de interesse voor de teleurstellingen die deze opgroeiende zoon van gescheiden ouders moet verwerken, die er maar niet in slaagt zich aan te passen op het internaat van een godsdienstige school. Wat betreft de regisseur, hij is na deze mislukking op het commerci[KA3]ele vlak (helaas) nooit meer aan een nieuwe film begonnen.

F... comme Fairbanks

Frankrijk 1976. Drama van Maurice Dugowson. Met o.a. Patrick Dewaere, Miou-Miou, John Berry, Michel Piccoli en Jean-Michel Folon.

Afgestudeerde ingenieur kan na zijn diensttijd geen werk vinden en noch vrienden noch vader (een bioscoop-operateur die hem de bijnaam heeft gegeven van zijn filmidool Douglas Fairbanks) noch de jonge actrice op wie hij verliefd wordt blijken in staat om zijn leven richting te geven. Reeks van mislukkingen vervreemden hem van zijn omgeving en leidt tot een depressie waaraan hij in zijn fantasie ontsnapt op een vliegend tapijt van Fairbanks als Dief van Bagdad. In bravoure verpakte wanhoop van Dewaere geeft socio-psychologisch drama grote overtuigingskracht, te midden van raak en ironisch getekende andere personages en situaties. (Berry in de vaderrol is de door senator McCarthy verbannen Hollywoodregisseur.)

Change pas demain

Frankrijk 1975. Mysterie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Myriam Mezières, Jean-Christope Bouvet, Sonia Savange en Liza Braconnier.

Vrouwelijke politicus met een ministerkandidatuur wordt gechanteerd met gefilmde seks-escapades van haar zoon en schakelt daarom een vrouwelijke detective in. Als diens assistente/levensgezellin wordt vermoord, verandert haar opdracht in een persoonlijke wraakneming; ze rolt tenslotte een organisatie van ex-OAS-leden op. Curieuze en geslaagde poging om detective-genre te vertalen in vrouwelijke termen en om de [KL]hard-core [KLE]-porno functioneel te integreren in `normale cinema`. Amusant om alle stereotiepen nu door vrouwen gespeeld - en daarmee verrassend geparodieerd - te zien, terwijl de porno zowel gepresenteerd wordt volgens morele vooroordelen (gedoe in morsig zwart-wit, de chantage-films), als met bevrijdende vanzelfsprekendheid in de handeling zelf.

Femmes, femmes

Frankrijk 1974. Komedie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Sonia Savange, Michel Duchaussoy, Michel Delahaye en Noël Simsolo.

Twee werkloze actrices die ooit met dezelfde regisseur getrouwd waren, wonen samen en dromen van de carri[KA2]ere die ze nooit gehad hebben. Ze komen steeds ge[KA3]isoleerder te staan in hun volksbuurt en de economische nood wordt steeds groter. Dan blijkt hun ex-echtgenoot overleden te zijn en zijn weduwe komt melden dat ze in het testament worden genoemd. Deze merkwaardige tragikomedie combineert de folklore van de pittoreske buurtbewoners met gestileerd rollenspel van de uitgerangeerde heldinnen. De film weet in opmerkelijke losse sc[KA2]enes (vaak met één enkele camera-instelling) heel veel duidelijk te maken, maar vervalt in onnodige herhaling. Hierdoor werkt ook de bizarre en uitbundige verve van de hoofdrolspeelsters op den duur meer irritant dan aanstekelijk. In de beste momenten is de film niettemin zeer oorspronkelijk en de aandacht waard.

Le rempart des Béguines

Frankrijk 1972. Drama van Guy Casaril. Met o.a. Nicole Courcel, Anicée Alvina, Jean Martin, Venantino Venantini en Ginette Leclerc.

Een meisje dat adolescente is, verzet zich tegen de huwelijksplannen van haar vader, een weduwnaar. Ze gaat diens ruim denkende minnares opzoeken. Er ontstaat een lesbische relatie die van de oudere vrouw vooral tactiek is om de afweer van het meisje dat het huwelijk in de weg staat, te ondermijnen. De inzet en suggestieve dubbelzinnigheid van de hoofdrolspeelsters wegen enigzins op tegen de vlakke scenariobewerking (van de schrijfster zelf) en botte regie van de roman van Fran[KA10]coise Mallet-Joris (die eveneens een verfilmd vervolg kreeg met LA CHAMBRE ROUGE). De andere acteurs passen zich bij de regie aan en zijn dus beneden peil. Achter de camera stond Andreas Winding.

Le Soldat Laforêt

Frankrijk 1970. Komedie van Guy Cavagnac. Met o.a. Roger Van Hool, Catherine Rouvel, Francisco Rabal, Fernand Sardou en Jacques Rispal.

Een Franse soldaat raakt in 1940 los van zijn regiment en zwerft dagenlang doeloos rond door Zuid-Frankrijk. Hij heeft een aantal plezierige en bizarre (mischien alleen gefantaseerde) ontmoetingen, totdat hij op brute wijze wordt geconfronteerd met de realiteit van de door hem bijna vergeten oorlog. Door de fotografie wordt de schijnbare vredigheid van het platteland overtuigend, de acteurs zorgen voor kleurrijke typeringen, maar de dialoog is vaak pretentieus en wezenloos. Een innemende, niet geheel geslaagde film van een debutant die nooit meer een volgende film maakte.

L' Etrangleur

Frankrijk 1970. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jacques Perrin, Eva Simonet, Julien Guiomar, Paul Barge en Nicole Courcel.

Een man die als kind een lustmoord heeft gezien, wurgt als volwassene vrouwen om hen uit hun lijden te verlossen, maar wordt gevolgd door een misdadiger die de slachtoffers berooft. Hij neemt telefonisch contact op met de inspecteur om zijn naam te zuiveren. Een jonge lerares biedt zich bij de politie aan om als lokvogel voor de moordenaar te dienen en verstoort daarmee de gegroeide vertrouwensrelatie. Deze tegendraadse verfilming van een misdaadscenario offert suspense bewust op aan de schildering van een tragisch nachtuniversum en is vooral aanleiding voor een reeks boeiende vrouwenportretten, hoewel Perrin de aandoenlijkheid van de wurger wat al te zeer aandikt.