Jean-Jacques Moreau

Madame le proviseur : La saison des bouffons

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Marc Seban. Met o.a. Danièle Delorme, Christine Dejoux, Josiane Lévêque, Lionel Vitrant en Elisa Servier.

Sur un air de mambo

Frankrijk 1996. Komedie van Jean-Louis Bertucelli en Sabine Ullmann. Met o.a. Catherine Jacob, Jean-Paul Muel, Bernard Alane, Betty Bomonde en Jean-Jacques Moreau.

La passe montagne

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Marie Seban. Met o.a. Danièle Evenou, Jean-Jacques Moreau, Ludwig-Stanislas Loison-Robert, Daniel Kenigsberg en Terence Leroy-Beaulieu.

Les cinq dernières minutes : Un mort sur les pavés

Frankrijk 1995. Mysterie van Jean-Marc Seban. Met o.a. Pierre Santini, Pierre Hoden, Jacques Balutin, Aurélien Recoing en Anne Gisèle Glass.

Een jonge veelbelovende wielrenner sterft tijdens de wielerklassieker Parijs-Roubaix. Onderzoek wijst uit dat hij vergiftigd werd. Le commissaire Massard (Santini) en zijn assistent Antoine Barrier (Hoden) gaan in het wielrennerswereldje op onderzoek uit. Het gif bevond zich in de fles van een gevierde Franse coureur en teamleider (Recoing), die het slachtoffer te drinken aanbood. Voelde deze ploegkapitein zich bedreigd door de rijzende ster in zijn team? Zo eenvoudig zit het natuurlijk niet in elkaar - daar kun je vergif op innemen! Het scenario is van Patrick Chêne, die zelf ook eventjes te zien is. Leuk om nu eens via een 'policier' een blik achter de schermen te krijgen over het gesjoemel in de volkssport van het wielrennen.

La bougeotte

Frankrijk 1995. Komedie van Jean-Claude Morin. Met o.a. Jacques Gambin, Delphine Rich, Dimitri Rougeul, Laëtitia Legrix en Jessica Mesguich.

Gamblin is een reislustig man, een dromer die geen zit in 't gat heeft. Wanneer zijn vrouw Rich, een dorpsonderwijzeres, hem voorstelt een oud landhuis te kopen, weigert hij. Hij heeft geen vertrouwen in banken en wil bijgevolg geen geld lenen. Hij besluit het geld zelf bijeen te brengen en associeert zich met de landbouwer Moreau, die door de EG-maatregelen gedwongen wordt een gedeelte van zijn landbouwgronden braak te laten liggen. Vrij interessant verhaal over de zogeheten 'modernisering' van het Franse platteland, naar de roman van Marie-France Briselance.

Douce France

Frankrijk 1995. Misdaad van Malik Chibane. Met o.a. Hakim Sahraoui, Frédéric Diefenthal, Fadila Belkebla, Seloua Hamse en Nadia Kaci.

Moussa (Sahraoui) is de zoon van een Harki - Algerijnen die net zoals de Ambonezen aan de zijde van hun koloniale overheerser hebben gevochten. Hij is bevriend met Jean-Luc (Diefenthal) die advocaat hoopt te worden, gespecialiseerd in immigrantenzaken. Jean-Lucs ex-vriendin is Soaud (Hamse), die in een hamburgertent werkt. Ze voelt zich volledig Frans en doet alles om te assimileren, terwijl haar zus Farida (Belkebla) het islamitische geloof van haar traditioneel ingestelde ouders heeft aangenomen en een hoofddoek draagt. Ze wonen in de voorstad Saint-Denis in Parijs-Noord, een grauwe wijk bevolkt met immigranten in huurkazernes, waar werkloosheid en kleine misdaad welig tieren, terwijl een racistisch ingestelde politie de orde tracht te handhaven. Jean-Luc en Moussa weten zich te verrijken met de buit die een inbreker laat liggen, terwijl Moussa`s moeder zijn huwelijk met een pas gearriveerde nicht voorbereidt. Als de bruiloft gevierd moet worden, is Moussa dronken. Hij dringt het appartement van de buren binnen en glijdt in het bed van de buurvrouw die voortaan alle Arabieren beschouwt als polygame terroristen. De film van regisseur Chibane, die ook het scenario voor zijn rekening nam, is een pittige satire over het weinig vrolijke leven in de Franse smeltkroes van de voorsteden. De vier hoofdrollen zijn heel geloofwaardig en verhogen met hun enthousiaste spel het kijkplezier. Sommige nevenplotjes komen wat minder sterk over (een smeris die een agressieve dronkaard neerschiet), maar de balans slaat toch in het voordeel van de maker en zijn rolverdeling uit. Het solide camerawerk is van George Lechaptois.

L'instit: Vanessa la petite dormeuse

Frankrijk​/​​Zwitserland 1994. Drama van Philippe Triboit. Met o.a. Gérard Klein, Sylvie Jacob, Jean-Jacques Moreau, Carole Franck en Sylvie Labrigand.

De kleine Jacob vegeteert in haar klas en wacht haar zestiende verjaardag af, waarna ze niet meer leerplichtig zal zijn. Tijdens de lessen valt ze meestal in slaap, uitgeput door het zware werk dat ze 's avonds doet in het restaurant van haar vader. De komst van nieuwe leerkracht Klein zal het leven van het meisje en de sfeer in de klas grondig veranderen. Gebrek aan belangstelling, zelfverloochening en geweld worden vervangen door een nieuwe instelling van de leerlingen. Nogal geïdealiseerd beeld van de invloed van een leraar op zijn leerlingen. Erg geloofwaardig klinkt het allemaal niet. Bovendien gaat het scenario van Patrick Mosconi en Joseph Perigot op de sentimentele toer wanneer Klein in de clinch gaat met de vader van het meisje om hem te overtuigen van het belang van een vervolgopleiding voor zijn dochter. Alain Levent hanteerde de camera.

Aime-toi toujours

Frankrijk 1994. Drama van Michaël Perrotta en Michael Perrotta. Met o.a. Jean-Jacques Moreau, Laura Martel, Caroline Campos, Catherine Duros en Luc Palun.

De twaalf-jarige Martel is een voorbeeldige dochter. Haar vader rommelt wat aan, en wanneer een klant twee nieuwe banden bestelt, gaat hij 's avonds naar een afgelegen parking om ze te stelen, in het gezelschap van Martel, die hij nodig heeft omdat hij zijn rechterarm mist. Martel is niet alleen een brave dochter maar ook een voorbeeldige leerling. Wanneer haar lievelingsleraar Frémont wordt ontslagen omdat hij AIDS heeft, komt ze in opstand. De oprechte maar naïeve strijd van een kind tegen de hypocrisie en de onverschilligheid van de volwassenen. Het klinkt allemaal nogal lief en eenvoudig in dit scenario van Mehdi Charef, dat er niet in slaagt te overtuigen. Francis Junek stond achter de camera.

Vagabond

Frankrijk 1992. Romantiek van Ann Le Monnier. Met o.a. Gérard Darmon, Ludmila Mikaël, Jean-Jacques Moreau en Aurore Colas Rimbert.

Een man is arm en dakloos geworden om te kunnen ontsnappen aan de spookbeelden van zijn pijnlijke verleden. Als clochard zoekt hij bij gebrek aan geluk alleen maar rust. Om elke hoek, elke keer wanneer de zon opgaat, is er de eenzaamheid. Met dit schitterende uitgangspunt, dat herinnert aan LA LEGGENDA DEL SANTO BEVITORE van Olmi, maakt Le Monnier een wisselvallige film, die de kijker toch niet onberoerd laat. Maar het ligt er een beetje te dik bovenop en het is niet evenwichtig genoeg. Het gaat mis wanneer het verhaal - te snel - de kant van een onwaarschijnlijke liefdesgeschiedenis op wankelt. Olmi's magie is ver te zoeken.

Princesse Alexandra

Frankrijk 1991. Historische film van Denis Amar. Met o.a. Anne Roussel, Matthias Habich, Rüdiger Vogler, Andrea Occhipinti en Maxime Leroux.

Groots opgezette romantische saga naar de roman Le coeur en fuite van Linda La Rosa, gesitueerd in het Oostenrijk van 1869. Roussel is de titelpersonage, het nichtje van keizer Franz- Joseph. Zij is uitgekeken op haar huwelijksleven en verdraagt haar tirannieke man Habich niet langer, net zomin als de verplichtingen die hun sociale status met zich meebrengt. Ze ontvlucht kasteel en rijkdom en begeeft zich met haar twee kinderen naar Parijs. Onder een andere naam vindt ze onderdak in een volkswijk en een baantje als borduurster. Graaf Occhipinti wordt verliefd op haar, en zonder te weten wie zij is introduceert hij haar opnieuw in de hogere kringen. De oorlog van 1870 breekt uit en Habich komt Roussel op het spoor. Hij ontvoert hun zoon en gaat in de clinch met Occhipinti. Uiteindelijk heeft Roussel de moed Habich het hoofd te bieden. Melodramatische toestanden maar op behoorlijk peil gebracht door de tv-aanpassing en de dialogen van Félicien Marceau van de Académie Française. Camerawerk van André Neau.

Plaisir d'amour

Frankrijk 1991. Komedie van Nelly Kaplan. Met o.a. Pierre Arditi, Françoise Fabian, Dominique Blanc, Cécile Sanz de Alba en Heinz Bennent.

De schrijver van kasteelromannetjes, Guillaume de Burlador (Arditi) - Willy voor intimi - wordt aangeworven als de huisleraar van de dertien-jarige Flo. Ze woont op het paradijselijke eiland Anatha. Als Willy aankomt, wordt hij ontvangen door drie aantrekkelijke, goedgeklede en wel verzorgde vrouwen van uiteenlopende leeftijd: Do (Fabian), een ouder familielid, Flo`s moeder Clo (Blanc) en haar zuster Jo (Sanz de Alba). Het kind zou opgehouden zijn in Spanje, maar in werkelijkheid bestaat ze niet. Alles wat de drie vrouwen van Willy willen, is dat hij regelmatig met hen tussen de lakens glijdt voor een stevige portie seks. Ze proberen Willy met allerlei trucs en geneugten te verleiden, maar hij is een echte romanticus en heeft een totaal andere voorstelling over de liefde. Ook de mythe dat Flo wél bestaat, houden ze in stand met listen en verzinsels totdat Willy hen ervan beschuldigt dat ze Flo gevangen houden. Dan bekennen ze dat ze haar als lokaas hebben voorgehouden. Regisseuse Kaplan heeft gezorgd voor een vlot tempo en ze laat de kijker van de ene grappige situatie in de andere rollen. In het scenario dat zij met Jean Chapot schreef heeft ze niet alleen allerlei hilarische toestanden gestopt, maar ook hele handige afleidingsmanoeuvres die de pret flink verhogen. Idem voor de uitstekende bijrollen van Bennent als de homoseksuele butler Raphaël of Dux als Cornelius, een grof gebekte bezoeker. Aanvankelijk een toneelklucht maar op de juiste manier voor de film bewerkt, optimaal het medium benuttend. Het camerawerk is van Jean-François Robin.

Vengeance

Frankrijk 1990. Misdaad van Claude Barma. Met o.a. Victor Lenoux, Catherine Alric, Catherine Rich, Jean-Jacques Moreau en Benoît Robert.

Een nieuw avontuur van commissaris Roger Goupil (Lanoux) van de afdeling moordzaken. Een duistere affaire ditmaal, waarbij rivaliteit speelt binnen de afdeling en waarbij wraak wordt genomen met behulp van trucfoto's. Meesterlijk geacteerd door Victor Lanoux en bekwaam geënsceneerd met een langzaam opgebouwde spanning door een ter zake kundige tv-regisseur. Uitstekend acteerwerk en goed uitgewerkte karakters.

Renseignements généraux: Jeux dangereux

Frankrijk 1990. Misdaad van Philippe Lefebvre. Met o.a. Victor Lanoux, Anny Duperey, Sady Rebbot, Catherine Rich en Jean-Jacques Moreau.

Uit de serie Renseignements généraux met deze keer als mede-scenarioschrijver Victor Lanoux. Een somber verhaal over onenigheid in spelerskringen, inclusief sleutelmoord en bloedwraak. Op het visuele vlak schommelt de film heen en weer tussen de film noir en de niet minder zwarte humor. Degelijk geregisseerd en goede acteurs, die deze zeer ingewikkeld gemaakte geschiedenis bijna geloofwaardig weten te maken.

Les habitudes de la victime

Frankrijk 1990. Misdaad van Claude Barma. Met o.a. Victor Lanoux, Françoise Fabian, Catherine Rich, Jean-Jacques Moreau en Stéphanie Lanoux.

Een Parijse advokaat is neergeschoten. Commissaris Roger Goupil leidt een ingewikkeld onderzoek want enerzijds is de voormalige echtgenote van de overleden jurist een nachtprinses en anderzijds stelde hij alles in het werk om een kind te kunnen adopteren waarvan hij de vader niet was en was dus op zoek naar een schijnverloofde. In feite heeft medescenario- en dialoogschrijver Lanoux zichzelf een rol toebedeeld die hem zeer goed tot zijn recht laat komen. Overtuigend acteerwerk inclusief dat van de kleine Robert. Gemaakt met het vakmanschap van een oude rot in het tv-vak.

Duo

Frankrijk 1990. Drama van Claude Santelli. Met o.a. Pierre Arditi, Evelyne Bouix, Denise Gence, Matthias Habich en Jean-Jacques Moreau.

Een bewerking van de roman van Colette met inbegrip van de onnavolgbare sensuele sfeer die zij weet te scheppen, waarin het noodlot en de humor (Senia in de rol van gekke pianist mag niemand missen) het tegen elkaar afleggen. Het is de zorgvuldige regie die het mogelijk maakt deze sfeer - hoewel iets te nadrukkelijk aanwezig - over te brengen. Uitstekend spel en mooie plaatjes van Jean Monsigny.

Crimes Passionnels: Alice

Frankrijk 1990. Misdaad van Jean-Pierre Prévost. Met o.a. Anne Roussel, Jean-Jacques Moreau, Marion Loran en Gérard Hérold.

Na een echtelijke ruzie verlaat genoemde Alice (Roussel) haar echtgenoot, en gaat er per motor vandoor. Dan vliegt zij tegen de achterkant van een vrachtwagen op. Geen ongeluk maar sabotage want dit is een aflevering van de serie Crimes Passionnels. Een slappe regie van een tv-regisseur die zo denkt recht op zijn salaris te hebben. De indruk bestaat dat deze produktie tweemaal zo lang duurt, en er wordt slecht geacteerd. Meer valt er niet over te zeggen. Nog minder dan

La louve

Frankrijk 1989. Misdaad van José Giovanni. Met o.a. Mimsy Farmer, Georges Corraface, Mark Stokle, Georges Staquet en Teco Celio.

Een gewetensvolle maar cinematografisch gezien niet bijster originele bewerking van de roman van J.B. Pouy, verschenen in de beroemde Gallimard-reeks. In het zuiden van Frankrijk verdwijnen regelmatig jongens van acht tot tien jaar en er wordt een onderzoek ingesteld in zigeunerkringen naar eventuele kindersmokkel. Hierbij dient opgemerkt te worden dat dit thema zo langzamerhand eentonig begint te worden, want je komt het overal tegen. Afgezien daarvan is sprake van innemend spel en het professionalisme van de regisseur doet de rest.

Jeniec Europy

Frankrijk​/​​Polen 1989. Drama van Jerzy Kawalerowicz. Met o.a. Roland Blanche, Vernon Dobtcheff, François Berléand, Didier Flamand en Ronald Guttman.

Nadat Napoleon (Blanche) bij Waterloo de veldslag verloren had tegen de geallieerde legers, werd hij verbannen naar het eilandje Sint Helena in de Atlantische Oceaan, dat midden in het water ter hoogte van Angola ligt. Het klimaat is er ruw en ongezond. Het eiland behoort tot Groot-Brittani[KA3]e. Het bestuur is in handen van de Britse gouverneur Hudson Lowe (Dobtcheff), die zijn bijzondere gevangene op alle mogelijke manieren probeert te vernederen en te kleineren. Hij erkent geen moment dat Napoleon keizer is, al valt hiervoor wel wat te zeggen, want Napoleon had zichzelf gekroond. Lowe wil uitsluitend zijn militaire rang erkennen. Tussen de twee mannen ontstaat een psychologisch duel, dat ermee eindigt dat Napoleon die in 1821 overleed, zijn eigen begrafenis arrangeerde (hij werd bijgezet in de Dôme des Invalides in Parijs, maar dat was pas in 1840). De film is met een laag budget gemaakt, hij is sober en moet het hebben van wijdse opnamen van cameraman Wieslaw Zdort, en de dialogen en de confrontaties tussen de twee hoofdrollen. Voor kijkers met historische belangstelling en kennis over het leven van Napoleon is deze toneelmatige film, die vooral aandacht besteedt aan de menselijke aspecten, wel aardig. Het scenario is van regisseur Kawalerowicz naar de roman van Juliusz Dankowski.

Mon ami le traître

Frankrijk 1988. Oorlogsfilm van José Giovanni. Met o.a. André Dussollier, Valérie Kaprisky, Thierry Frémont, Jean-Pierre Bernard en Jean-Jacques Moreau.

De regisseur bewerkte zijn eigen gelijknamige roman tot een levendige film. Een jonge collaborateur, hij hielp de Duitse politie, probeert huis en haard en zijn huid te redden in de chaotische periode vlak na WO II. Een groot aantal geloofwaardige en complexe figuren, op overtuigende wijze gespeeld, trekt aan het oog voorbij.

La vouivre

Frankrijk 1988. Komedie van Georges Wilson. Met o.a. Lambert Wilson, Jean Carmet, Suzanne Flon, Jacques Dufilho en Macha Méril.

Een mislukte bewerking van de roman van Marcel Aymé. De fantasie-dimensie is Wilson blijkbaar volkomen ontgaan. Dat blijkt al uit het feit dat hij zijn zoon Lambert de hoofdrol heeft gegeven. Deze speelt op een nauwelijks overtuigende manier de rol van Arsène Muselier. Wilsons regieopvatting lijkt te bestaan uit het registreren van decors waar af en toe een acteur langsschuift. Aymé's werk wordt hier verkracht. Carmet is goed in de rol van lyrische en dromerige dronkelap. Dat is echter niet genoeg om de film te redden.

Hello Baby

Frankrijk 1987. Drama van David Moosmann. Met o.a. Jean-Jacques Moreau, Anais Jeanneret, Catherine Leprince, Eva Darlan en Nadine Coll.

Moosmann debuteerde in 1971 met BIRIBI en leek een veelbelovend regisseur, die pittig werk afleverde. Maar dit werkje over een draagmoeder en een advokaat die zo graag een kind wil, toont slechts zeer voorspelbare emoties en stelt uiterst diep te teleur. De film verheft zich niet eens boven het aller laagste zakdoekendrama.

Spécial police

Frankrijk 1985. Thriller van Michel Vianney. Met o.a. Richard Berry, Carole Bouquet, Fanny Cottençon, Jean-Pierre Malo en Benoît Régent.

Politieman Berry, verzot op electronica, verslaat uiteindelijk een bende professionele moordenaars dankzij zijn hobby. Goed opgebouwd, met prachtig camerawerk (Claude Agostini), sterk gespeeld en vol kanttekeningen bij de alledaagse werkelijkheid. Deze politiefilm bevat desondanks niets nieuws; we hebben het allemaal al eens eerder gezien. Een aardig serieproduct dat de aandacht weet vast te houden dankzij een personage dat weinig overeenkomst vertoont met de traditionele smeris: hij heeft een baard en een bril. Scenario van Michel Vianey.

Urgence

Frankrijk 1984. Thriller van Gilles Béhat. Met o.a. Richard Berry, Fanny Bastien, Bernard-Pierre Donadieu, Nathalie Courval en Jean-François Balmer.

Een film over hoe een journalisten-echtpaar een komplot van fascisten verijdelt na een race tegen de klok en de nodige lijken. Een jagend ritme en harde en socio-documentaire beelden, maar ook enkele onsamenhangende aspecten. Na RUE BARBARE ietwat aan de wispelturige kant maar toch af en toe boeiend. Béhat maakt veel van zijn mislukkingen goed dankzij de mooie opnamen van de stad. Scenario van regisseur Béhat en Jean Herman.

La septième cible

Frankrijk 1984. Misdaad van Claude Pinoteau. Met o.a. Lino Ventura, Lea Massari, Jean Poiret, Elisabeth Bourgine en Roger Planchon.

Op een dag wordt Bastien Grimaldi (Ventura) vlak bij zijn huis in Parijs door twee onbekenden mishandeld. Even later staat zijn auto in de fik. Bastien wil weten wie het op hem gemunt heeft, zijn zoektocht brengt hem naar Berlijn. Misdaadthriller met een prima hoofdrol van Ventura en veel eigenaardige wendingen houdt misschien niet de hele tijd de spanning vast, maar heeft een aangenaam nuchtere sfeer. De Italiaans-Franse Ventura (La bonne année), die in 1987 zou overlijden, maakte vier films met regisseur Pinoteau.

Le Retour de Christophe Colon

Frankrijk 1982. Drama van Jean-Pierre Saire. Met o.a. John Dobrynine, Claire Wauthion, Jean-Jacques Moreau, Hélène Surgère en Michel Pilorge.

Een jonge Amerikaan keert terug naar het land van zijn voorouders in de Provence. Hij vindt er dubieuze nieuwsgierigheid en wantrouwen. Vanaf dat moment zal hij besluiten volledig met zijn afkomst te breken. Een zeer bijzonder thema maar nogal slecht behandeld door de regisseur/scenarioschrijver. Hij verpakt het op kunstmatige wijze in een zeer goedkope moordgeschiedenis, waarvan de Amerikaan (een ongeloofwaardige truc om hem enige tijd aan de betreffende plek te binden) even verdacht wordt. Deze psychologische zedenstudie verzandt in een te veel aan stof, maar de poging verdient lof.

Rends-moi la clé

Frankrijk 1981. Komedie van Gérard Pirès. Met o.a. Jane Birkin, Jacques Dutronc, Guy Marchand, Nathalie Nell en Roland Bertin.

Een vrouw, die bij een uitgeverij werkt, woont samen met een zakenman. Haar nog altijd verliefde ex-echtgenoot trekt bij hen in, samen met een oude gangster wiens memoires door de ex- echtgenoot bewerkt worden voor dezelfde uitgever als waar de vrouw voor werkt. De jaloerse ex-vrouw van de zakenman zorgt op haar beurt voor de nodige complicaties. Deze gekunstelde komedie dankt aanvankelijk veel aan de charme van de acteurs, maar het scenario is zó mager dat de film wordt gevuld met eindeloze luchtopnamen - Dutronc verplaatst zich namelijk per helikopter - om aan een film van enige lengte te komen.

La Vie continue

Frankrijk 1981. Drama van Moshé Mizrahi. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Pierre Cassel, Michel Aumont, Paulette Dubost en Pierre Dux.

Een vrouw wordt op haar vijftigste weduwe en moet het verwerven van nieuwe zelfstandigheid en een baan combineren met de zorg voor kinderen. Ze wordt verliefd op een man die getrouwd blijkt te zijn. Er is op geen onderdeel van deze film iets aan te merken, behalve dat alles al zo veel vaker is vertoond. De voorspelbaarheid van Mizrahi's eigen scenario maakt de acteerprestaties vleugellam, behalve van Dux als oude joodse kleermaker.

Diva

Frankrijk 1981. Misdaad van Jean-Jacques Beineix. Met o.a. Wilhelmenia Fernandez, Frédéric Andréi, Richard Bohringer, Thuy An Luu en Jacques Fabbri.

De jonge brommerkoerier Jules (Andréi) heeft een passie voor opera. Hij slaagt erin een clandestiene opname te maken van een optreden van de Amerikaanse diva Cynthia Hawkins (Fernandez). Al snel zijn criminelen op jacht naar de bijzondere tape. Het is niet het enige bandje waar men naar op zoek is: op een andere cassette doet een vermoorde prostituee onthullingen over een politiecommissaris. Visueel verbluffend speelfilmdebuut van Beineix (37°2 le matin), die het vak leerde als assistent van Claude Berri, René Clément, Claude Zidi en Jerry Lewis. Vier Césars, waaronder eentje voor de prachtige muziek.

Un amour de sable

Frankrijk 1980. Drama van Christian Lara. Met o.a. Jacques Weber, Anne Dolans, Evelyne Dassas, Jean-Jacques Moreau en Christine Laurent.

In Belle-Ile-en-Mer probeert Angela te herstellen van de gevolgen van een zenuwinzinking, daarbij vergezeld door een verpleegster. Zij had het plan opgevat haar man en zijn minnares te doden. Vervolgens komen deze twee om bij een auto-ongeluk, waar zij niets mee te maken heeft. Toch voelt zij zich vreselijk schuldig. Zij vertelt haar geschiedenis aan een andere vakantieganger, een gescheiden dierenarts, die haar bevrijdt van haar obsessie. Een mooi en moeilijk thema voor, bijvoorbeeld, iemand als Marguerite Duras. De voor het overige sympathieke, oprechte en soms ontroerende film van Lara - overigens de vader van de Antilliaanse cinema - kent gebreken en langdradige momenten. Het thema is hij bij lange na niet meester. Ook bekend als ANGELA.

Les belles vacances

België​/​​Frankrijk 1979. Drama van John Dauriac. Met o.a. Jacqueline Bir, Claire Wauthion, Judith DeLannoy, Pascal Racan en Jean-Jacques Moreau.

Het dagelijkse bestaan van drie vrouwen in een groot huis. Grootmoeder, een weduwe, die op voortvarende wijze voor alles zorgt, haar gescheiden dochter en haar zevenjarige kleindochter. De moeder bemerkt dat haar dochter van haar vervreemdt. Zij neemt het op zich haar opnieuw voor zich te winnen, gedurende een 'zalige vakantie'. Een helaas onbenullig verhaal, dat voornamelijk uit lucht bestaat, terwijl de vlakke regie er nog een schepje bovenop doet. Wat de acteurs aangaat, die zijn bijna allemaal afkomstig van het toneel, en dat is te merken. Het is bijna een gefilmd stuk.

Ils sont fous ces sorciers

Frankrijk 1978. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Jean Lefebvre, Henri Guybet, Julien Guiomar, Daniel Ceccaldi en Renée Saint-Cyr.

Een vertegenwoordiger in visconserven wordt naar het eiland Mauritius gezonden om een exclusief contract voor bouillabaisse in blik te sluiten. Samen met een lid van zijn reisgezelschap doet hij een plasje tegen een afgodstotem, waardoor ze een vloek over zich afroepen. Een deskundige in paranormale verschijnselen probeert hen vervolgens van de verontrustende symptomen die zich bij hen voordoen af te helpen. Lautner promoveert in deze film de vaste bijrolspelers uit zijn vorige films naar de hoofdrollen: door de flauwiteiten in het scenario zijn zij en hijzelf vrijwel kansloos. Scenario van Norbert Carbonnaux.

Le Mille pattes fait des claquettes

Frankrijk 1977. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Jacques Moreau, Roger Mirmont, Francis Perrin, Bernadette Granger en Jean-Jacques Moreau.

Een flauwe oorlogskomedie waarin een stel patriotten de Venus van Milo uit de handen van kunstverzamelaar Goering proberen te houden. Veteraan Jean Girault, een tijdlang huisregisseur van Louis de Funès, is minder vulgair dan zijn collega- lolbroeken, wat dan weer ruimschoots wordt gecompenseerd door de inspiratieloze langdradigheid van zijn produkt.

La zizanie

Frankrijk 1977. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Louis de Funès, Annie Girardot, Julien Guiomar, Maurice Risch en Jacques François.

De burgemeester van een klein plaatsje is tevens de fabrikant van bestrijdingsmiddelen voor milieuvervuilende stoffen. Een grote opdracht uit Japan noodzaakt hem tot snelle uitbreiding van zijn bedrijf tot in zijn woning en de plantenkas van zijn vrouw. Ze verlaat het huis en stelt haar tegenkandidatuur bij verkiezingen. De rumoerige klucht laat de meeste mogelijkheden van het gegeven liggen en geeft alleen de bekende driftbuien van De Funès alle kansen.

Berthe

België​/​​Duitsland 1976. Drama van Patrick Ledoux. Met o.a. Claire Wauthion, Alfonso Lipp, Suzy Falk, Jean-Jacques Moreau en Marion Hänsel.

Een bewerking, of liever gezegd, verraad van de novelle van Guy de Maupassant. Wat een subtiele en suggestieve beschrijving van een grote hartstocht is, verwordt hier tot de gezwollen, overdreven en onbedoeld karikaturale schets, waar deze cineast bekend om staat. Een filmstijl die nergens op slaat en overspannen camerabewegingen. Doet denken aan Boileau : 'Het is slechts loofwerk, het is slechts lijstwerk'. De triomf van de kitsch.

La Soupe froide

Frankrijk 1974. Komedie van Robert Pouret. Met o.a. Julian Negulesco, Christine Laurent, Sylvie Milhaud, Jean-Jacques Moreau en Raymond Bussières.

Verkoopsters uit Parijs gaan 'gezond leven' in een dorpje in de Ardèche, waar hun komst nieuwsgierigheid en argwaan wekt én de interesse van de lokale jongeheren. Boven die kandidaten verkiezen ze een driehoeksverhouding met een schuchtere Italiaanse gastarbeider, waardoor de vooroordelen hoog aanwakkeren, maar zich niettemin levensblij ten goede keren. Het onverwacht happy end ontneemt het beeld van intolerantie veel scherpte, dat voordien met de overtuigende felheid is getekend en boeiend gecontrasteerd wordt met getoonde vitaliteit zonder ironie van de jonge hoofdrollen. Een veelbelovend debuut van regisseur Pouret, die in zijn volgende films zou vastlopen in de traditionele stijl van de Franse komedie.

Bons baisers, à lundi

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Jean Carmet, Bernard Blier, Michel Bouquet, Maria Pacôme en Evelyn Buyle.

Gangsters beramen inbraak bij platenmagnaat, maar vinden in safe alleen credit-cards. Dus wordt eigenaar gedwongen cheque te tekenen, maar omdat het vrijdagavond is moeten hij en zijn huisgenoten gegijzeld worden tot de banken weer opengaan. Misdaadparodie heeft meer situatie- en minder dialooghumor dan bij Audiard gebruikelijk, maar types uit muziekwereld zijn zo voor de hand liggend karikaturaal neergezet dat het toch nooit leuk wordt.

Avoir vingt ans dans les Aurès

Frankrijk 1971. Oorlogsfilm van René Vautier. Met o.a. Alexandre Arcady, Yves Branellec, Philippe Brizart, Jacques Canselier en Hamid Djellouli.

Dapper oorlogsdrama over een groep vrienden die gezamenlijk besluiten niet deel te nemen aan feitelijk oorlogsgeweld, maar zich te beperken tot verkenningsacties. Eén voor één worden ze, door omstandigheden, gedwongen hun belofte te breken, behalve één onder hen. Hij bevrijdt op een nacht een ter dood veroordeelde Algerijn en slaat met hem op de vlucht. Gebaseerd op authentieke feiten wordt de film nogal gehinderd door de slordige regie en dito produktie, hoewel het thema op zich sterk en interessant genoeg is om de film over z'n zwakke momenten heen te helpen. Het scenario is van regisseur Vautier. Het camerawerk is van Pierre Clément.