Kevin Goffette: cast.
Er zijn 4 films gevonden.

Maigret: Madame Quatre et ses enfants

1999 | Misdaad

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1999. Misdaad van Philippe Bérenger. Met o.a. Bruno Cremer, Marianne Basler, Claude Duparfait, Sacha Briquet en Christian Morin.

Als een jonge vrouw bij commissaris Vaimber aanklopt met een onsamenhangend verhaal over een mogelijke moord, laat hij haar een getuigenis afleggen. Niet wetend hoe te handelen gaat hij met het verhaal naar Maigret, die vervolgens besluit om zelf op onderzoek uit te gaan. Een onderzoek dat Maigret niet alleen in aanraking brengt met Madame Quatre en haar kinderen, maar dat hem ook op het spoor zet van een meervoudig moordenaar.

Alice et Martin

1998 | Drama

Frankrijk​/​​Spanje 1998. Drama van André Téchiné. Met o.a. Juliette Binoche, Alexis Loret, Mathieu Amalric, Carmen Maura en Jean-Pierre Lorit.

Regisseur Téchiné, maker van het ondergewaardeerde meesterwerk Les roseaux sauvages, heeft de gave onvoorspelbaarheid te kunnen koppelen aan een coherent verhaal. In wat we wel een typisch Franse film mogen noemen - prachtige beeldtaal en aanvankelijk wat verwarrende tijd- en karakterduiding - zijn we getuige van de gecompliceerde verhouding tussen violiste Alice (Juliette Binoche) en gekneusde Martin (Alexis Loret). In de proloog zien we Martins trauma in wording wanneer zijn moeder hem op zijn tiende wegbrengt naar zijn echte, tirannieke, vader. Tien jaar later vlucht hij weg en via omzwervingen belandt hij in Parijs waar hij de veel oudere Alice leert kennen. Martin hunkert naar vergetelheid, Alice naar intimiteit. Téchiné heeft zijn film opgetuigd met verscheidene dramatische breekpunten en het voert te ver om zijn doorwrochte plotontwikkelingen prijs te geven. Het volstaat te zeggen dat Martin wordt verteerd door schuldgevoelens en het is aan de kijker om zich over te geven aan zijn lijdensweg. De jonggestorven Jeff Buckley verwoordt het treffend in de wonderschone soundtrack, 'why is everything so hazy, or am I just going crazy, dear.' (VM/VPRO Gids)

L'instit : Le chemin des étoiles

1997 | Drama

Frankrijk​/​​Zwitserland 1997. Drama van Claudio Tonetti. Met o.a. Gérard Klein, Myriam Boyer, Magali Leris, Kevin Goffette en Antoine Cousin-Mazure.

Regisseur Téchiné, maker van het ondergewaardeerde meesterwerk Les roseaux sauvages, heeft de gave onvoorspelbaarheid te kunnen koppelen aan een coherent verhaal. In wat we wel een typisch Franse film mogen noemen - prachtige beeldtaal en aanvankelijk wat verwarrende tijd- en karakterduiding - zijn we getuige van de gecompliceerde verhouding tussen violiste Alice (Juliette Binoche) en gekneusde Martin (Alexis Loret). In de proloog zien we Martins trauma in wording wanneer zijn moeder hem op zijn tiende wegbrengt naar zijn echte, tirannieke, vader. Tien jaar later vlucht hij weg en via omzwervingen belandt hij in Parijs waar hij de veel oudere Alice leert kennen. Martin hunkert naar vergetelheid, Alice naar intimiteit. Téchiné heeft zijn film opgetuigd met verscheidene dramatische breekpunten en het voert te ver om zijn doorwrochte plotontwikkelingen prijs te geven. Het volstaat te zeggen dat Martin wordt verteerd door schuldgevoelens en het is aan de kijker om zich over te geven aan zijn lijdensweg. De jonggestorven Jeff Buckley verwoordt het treffend in de wonderschone soundtrack, 'why is everything so hazy, or am I just going crazy, dear.' (VM/VPRO Gids)

L'instit : Le chemin des étoiles

1997 | Drama

Zwitserland​/​​Frankrijk 1997. Drama van Claudio Tonetti. Met o.a. Gérard Klein, Myriam Boyer, Magali Leris, Kevin Goffette en Antoine Couzin-Mazure.

Regisseur Téchiné, maker van het ondergewaardeerde meesterwerk Les roseaux sauvages, heeft de gave onvoorspelbaarheid te kunnen koppelen aan een coherent verhaal. In wat we wel een typisch Franse film mogen noemen - prachtige beeldtaal en aanvankelijk wat verwarrende tijd- en karakterduiding - zijn we getuige van de gecompliceerde verhouding tussen violiste Alice (Juliette Binoche) en gekneusde Martin (Alexis Loret). In de proloog zien we Martins trauma in wording wanneer zijn moeder hem op zijn tiende wegbrengt naar zijn echte, tirannieke, vader. Tien jaar later vlucht hij weg en via omzwervingen belandt hij in Parijs waar hij de veel oudere Alice leert kennen. Martin hunkert naar vergetelheid, Alice naar intimiteit. Téchiné heeft zijn film opgetuigd met verscheidene dramatische breekpunten en het voert te ver om zijn doorwrochte plotontwikkelingen prijs te geven. Het volstaat te zeggen dat Martin wordt verteerd door schuldgevoelens en het is aan de kijker om zich over te geven aan zijn lijdensweg. De jonggestorven Jeff Buckley verwoordt het treffend in de wonderschone soundtrack, 'why is everything so hazy, or am I just going crazy, dear.' (VM/VPRO Gids)