Michèle Perello: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Le Transfuge

1982 | Erotiek, Drama

Frankrijk 1982. Erotiek van Yves Prigent. Met o.a. Bertrand Altmann, Michèle Perello en Thizou Durand.

Een bewerking van de roman [KL]L`Ile sans rivage[KLE] van Th[KA1]er[KA2]ese Doguet, die ook het scenario schreef. Blijft over kennis te nemen van wat de regisseur van het oorspronkelijke stramien heeft gemaakt. Een vreselijk mengsel van softporno, gewelddadig sadisme, (door het Oostblok betaalde moordenaars komen het gezin van een dissidente schrijver die naar het Westen is gevlucht met electrische shocks en cirkelzaag afslachten!). Wat is dit? Anti-Sovjetpropaganda? Belachelijk, om nog maar te zwijgen van de keiharde muziek, die de dialogen die op zich al stompzinnig genoeg zijn, overstemt. Je zou zeggen dat de medewerkers opzettelijk deze onderneming hebben verknald.

Le Cri du désir

1976 | Erotiek

Frankrijk 1976. Erotiek van Alain Mauroy. Met o.a. Michèle Perello, Monique Règne, Henri Czarniak, Richard Denis en André Chazel.

Een steenrijke jongeman gaat een verzengende relatie aan met zijn eigen stiefmoeder en dat komt de verhoudingen in het gezin niet ten goede. Deze seksfilm werd destijds uitgebracht in de Duitstalige versie SKLAVIN DER SINNLICHKEIT, wat de geschifte problematiek nog extra benadrukte.

Les deux gouines

1975 |

Frankrijk 1975. José Bénazéraf. Met o.a. Claudine Beccarie, Béatrice Harnois, Noël Simsolo, Yves Messica en Michèle Perello.

Een advocaat versiert de achttien-jarige dochter van een vriend en hij is bovendien de minnaar van de moeder van het meisje. Om niet levenslang in de bajes terecht te komen, want in die tijd waren achttien-jarigen nog niet meerderjarig, huwt hij het meisje. Tijdens de huwelijksnacht wreekt zij zich op hem en schiet hem neer. De titel (de twee lesbiennes) heeft niets met het verhaal te maken. Maar dat is normaal voor Bénazéraf, die ook een loopje neemt met stijlfiguren zodat je af en toe de indruk krijgt getuige te zijn van een experimentele film. Het zal wel te maken hebben met de snelheid waarmee de het celluloid volgeschoten werd, bovendien nog op afschuwelijke wijze nagesynchroniseerd. Ook bekend als LES GOUINES.