Robert Bahr

Merci mon chien

Frankrijk 1999. Drama van Philippe Galland. Met o.a. Atmen Kelif, Jean Benguigui, Yolande Moreau, Laurent Olmédo en Abbes Zahmani.

La peau du chat

Frankrijk 1994. Komedie van Jacques Otmezguine. Met o.a. Pierre Arditi, Anne Canovas, Roger Mirmont, Bernard Pinet en Bernard Ballet.

Georges (Arditi) is een acteur die zowat alles aanneemt wat hem aangeboden wordt. Tussen de kleine jobs in en de lange periodes van werkloosheid heeft hij een pracht van een snor laten groeien. Op de vooravond van de vakanties wordt hem een rol aangeboden: deze van een kat in een provincie-theater. Ondanks het protest van zijn familie aanvaardt hij de rol en terwijl hij het masker van de kat op zet moeten zijn vrouw en kinderen zonder hem op reis. Een acteur moet kiezen tussen werk en gezin. Een alledaags probleem dat hier zonder veel enthousiasme uitgewerkt werd tot een doordeweekse dramatische komedie zonder veel diepgang. Jean-Claude Grumberg en Otmezguine baseerden het scenario op de roman La nuit tous les chats sont gris van Grumberg. Jean-Claude Aumont stond aan de camera.

Un moment d'égarement

Frankrijk 1977. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Victor Lanoux, Agnès Soral, Christine Dejoux en Martine Sarcey.

Jeugdvrienden Pierre en Jacques (Marielle en Lanoux), nu ietwat gestrande veertigers, vieren met hun respectievelijke tienerdochters Martine en Françoise (Dejoux en Soral) vakantie in Saint-Tropez. Daar laat Pierre zich, in een ogenblik van verdwazing, verleiden door zeventienjarig wispeltuurtje Françoise. Fijn naturel gespeelde bijdrage aan het subgenre van de Franse zomervakantiefilm is tevens een bruisend gefotografeerd tijdsbeeld, tragikomische kermisscène incluis. Debutante Soral excelleerde later in Berri's noir-meesterstuk Tchao Pantin. Hollywood-remake Blame it on Rio (1985) en Franse recyclage (2015) hebben het nakijken.