Michel Gautier: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

La place du père

1994 | Drama

Frankrijk​/​​Zwitserland 1994. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Richard Anconina, Lucile Boulanger, Marie Bunel, Justine Heynemann en Stéphane Jobert.

Tijdens een opnamesessie in een studio krijgt jazz-gitarist Anconina een telefoontje. Bunel, de ex-vriendin van wie hij al tien jaar gescheiden leeft, en hun zestien-jarige dochter Heynemann hebben een zwaar verkeersongeval gehad. Het meisje is er goed afgekomen, maar Bunel zweeft tussen leven en dood. In het ziekenhuis mijmert Anconina over de pijnlijke periode juist na hun scheiding en over de indertijd niet te beantwoorden vragen die hun dochtertje (nu gespeeld door Lucile Boulanger) stelde over de ruzie. Sentimentele story over een kind dat het slachtoffer is van scheiding van de ouders. We hebben het allemaal al vaker gezien, maar het spel van Anconina en vooral de kleine Boulanger maken de film nog redelijk aantrekkelijk. Voor het camerawerk stond Jacques Guérin in.

Point d'orgue

1992 | Drama

Frankrijk 1992. Drama van Pierre Vecchiali. Met o.a. Micheline Presle, Rüdiger Vogler, Béatrice Bruno, Dominique Lardenois en Maurice Tuech.

Op aanraden van zijn agent trekt de wereldberoemde klassieke pianist Vögler zich terug in een klein dorpje in de Haute- Provence. Daar logeert hij bij een oude vriendin van de agent, Presle, die hem uitstekend verzorgt. Hij komt er bij van een uitputtende wereldtoernee en een slopende echtscheiding. Gaandeweg leert hij de dorpelingen kennen en waarderen. Hij ontdekt dat de plaatselijke kapel over een uitzonderlijke akoestiek beschikt. Hij wil er een concert organiseren, bij wijze van liefdesverklaring voor een dorpje dat hij nooit zal vergeten. Een gevoelig portret van een haast verdwenen gemeenschap, een eenvoudig plattelandsleven zonder stress en drukdoenerij. Scenariste Danielle Chinsky tekent een prachtverzameling van typetjes met als uitgangspunt het concert in de kapel. Een film om rustig over je heen te laten gaan, met muziek om van te genieten. Met liefde in beeld gebracht door Georges Strouve.

La campagne de Cicéron

1990 | Drama

Frankrijk 1990. Drama van Jacques Davile. Met o.a. Judith Magre, Tonie Marschall, Michel Gautier, Sabine Haudepin en Jacques Bonnafé.

Davile, die in 1979 de Jean Vigo-prijs voor zijn eerste lange speelfilm CERTAINES NOUVELLES ontving, filmt over het geheel genomen weinig want dit is zijn derde speelfilm in tien jaar. `La campagne` is de naam van het afgelegen huis in de Corbi[KA2]eres - opmerkelijk in beeld gebracht door Jean-Bernard Menoud - waar een groep stedelingen die op een of andere manier iets met de muziekwereld te maken hebben hun vakantie doorbrengt. De regisseur, een veelzijdig man, beschrijft de ontwikkeling in de onderlinge verhoudingen, die uitloopt op een moord. Maar in feite houdt deze film waarin iedereen (heel erg) zijn ziel blootlegt voortdurend het midden tussen een drama en een aardigheidje. Onevewnwichtig maar boeiend.

Encore/Once More

1988 | Drama

Frankrijk 1988. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jean-Louis Rolland, Florence Giorgetti, Pascale Rocard, Nicolas Silberg en Patrick Raynal.

Een man ontdekt op middelbare leeftijd dat hij homofiel is. Hij verlaat zijn vrouw en beleeft een stormachtige romance. Hij ontdekt dan dat hij AIDS heeft en zal sterven. Genadeloos en zakelijk verfilmd. De film is onderverdeeld in tien stukken, afgebakend door de verjaardagen van Louis tussen 1978 en 1987. Opnamen met vaste camera-opstelling, de opzettelijk theaterachtige behandeling en de komische intermezzi zorgen er voor dat de tragiek niet pathetisch wordt. Toont uitstekend hoe scherp de waarneming is van de nuchtere humanist Vecchiali.

Qui trop embrasse...

1986 | Experimenteel

Frankrijk 1986. Experimenteel van Jacques Davila. Met o.a. Anne Wiazemsky, Tonie Marshall, Andrzej Seweryn en Michel Gautier.

Drie stelletjes van verschillende leeftijden flitsen aan de kijker voorbij in een serie opeenvolgende beelden. Hun levens verlopen parallel maar kruisen elkaar niet. Elegant, geraffineerd en subtiel, maar het is de vraag of de kijker hierdoor ge[KA3]interesseerd zal raken omdat het een nogal elitaire film is, bestemd voor een kleine elite (één van de stelletjes werkt bijvoorbeeld op het Centre Pompidou). De acteurs zijn óf irritant óf onbeduidend. Een film van slechts mooie plaatjes.