Daniel Laloux

Sade en procès

Frankrijk 1999. Experimenteel van Pierre Beuchot. Met o.a. Anne De Broca, Evelyn Didi, Judith Henry, Maud Rayer en Alexia Stresi.

Je suis né d'une cigogne

Frankrijk 1999. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. Romain Duris, Rona Hartner, Ouassini Embarek, Christine Pignet en Marc Nouyrigat.

Le Horsain

Frankrijk 1997. Drama van Philippe Venault. Met o.a. Emmanuel Salinger, Pierre Meyrand, Catherine Sola, Vincent Winterhalter en Stéphane Boucher.

L'amour à l'ombre

Frankrijk 1997. Komedie van Philippe Venault. Met o.a. Tom Novembre, Yves Afonso, Bernadette Lafont, Elise Tielrooy en Tansou.

Cible émouvante

Frankrijk 1993. Komedie van Pierre Salvadori. Met o.a. Jean Rochefort, Marie Trintignant, Guillaume Depardieu, Patachou en Charlie Nelson.

Rochefort is een beroepskiller van middelbare leeftijd. Depardieu, een boodschappenjongen, is getuige van een opdracht die Rochefort net uitvoert. Rochefort neemt de jongen in bescherming, en wil hem zijn beroep leren. Dan wordt Rochefort soft en wordt verliefd op zijn volgende slachtoffer, een dievegge en een zwendelaarster. Zij krijgt al gauw twee andere killers achter haar aan. Als zij ontdekt dat Rochefort en zijn assistent ook moordenaars zijn, kiest zij snel het hazepad. Komisch geacteerd naar een scenario van Pierre Salvadori, camerawerk van Gilles Henry, en werd al gauw voor tv bestemd.

Un coeur qui bat

Frankrijk 1991. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Dominique Faysse, Thierry Fortineau, Jean-Marie Winling, Roland Amstutz en Chirstophe Pichon.

Een banaal thema, dat in twee woorden is samen te vatten. De liefde op het eerste gezicht tussen een vrouw en een onbekende in de Parijse metro. Ze bedrijven de liefde in een hotelkamer. Zij durft het niet te bekennen aan haar man, want ze voelt voor beiden evenveel passie. Er is gefilmd op een wijze, die niets van doen heeft met een klucht, en dat verandert de zaak. Een zeldzame zuinigheid in het gebruik van middelen om blikken, geheimen en gebaren te vangen, en de niet zozeer ontredderde als wel verwarde en gecompliceerde personages neer te zetten. Tweede film van deze cineast, die dezelfde obsessies in zijn opmerkelijke DROLE D`ENDROIT POUR UNE RENCONTRE tot uitdrukking bracht. Let op de goede decors (Carlos Conti) en de heldere beelden van Yves Angelo. Een fascinerende film, die echter ook wat lang is. Is dat te danken aan de zeer beladen dialogen, die deze filmer tot een epigoon van Eric Rohmer maken? Scenario van de regisseur en camerawerk van Yves Angelo.

La révolte des enfants

Frankrijk 1991. Drama van Gérard Poitou-Weber. Met o.a. Michel Aumont, André Wilms, Clémantine Amouroux, Nada Strancar en Bernard Ballet.

Tijdens de industri[KA3]ele revolutie heerste er armoede en hongersnood. Een kind dat een brood stal of een ander klein vergrijp pleegde, werd opgesloten in een opvoedingsgesticht. Zo`n gevangenis bevond zich in Frankrijk omstreeks 1847 in Bretagne. Aumont was directeur van die inrichting en hij noemde zich Oom. Zijn medewerkers en de bewakers waren Neven (en Nichten). De kleine delinquentjes behoorden zo tot [KA1]e[KA1]en grote familie. Verlichte stafmedewerker Wilms vindt dat in deze jeugdgevangenis het nodige moet worden gemoderniseerd en nodigt een journaliste uit Parijs te komen, gravin Marie D`Ozeray (Amouroux). Er breekt een opstand uit over de barre omstandigheden waaronder de kinderen moeten leven, maar die wordt door Aumont onderdrukt. Dickensiaans fresco over sociaal onrecht uit de 19e eeuw, matig gespeeld en vooral traag van tempo. Regisseur Poitou-Weber, die zijn ervaring opdeed bij de tv, schreef zijn eigen scenario naar historische figuren, die werkelijk bestaan hebben. Het camerawerk is van Dominique Brenguier. Wordt ook op de tv vertoond als twee-delige miniserie.

Irena et les ombres

Frankrijk 1987. Mysterie van Alain Robak. Met o.a. Farid Chopel, Denise Vitrieux, Jean-Louis Foulquier, Claude Sitruk en Daniel Laloux.

Maurice is op een mysterieuze manier verdwenen. Casta gaat hem zoeken in een louche omgeving van pornobioscopen en de onderwereld. Ze stuit op een jonge vrouw, Irena, die alles van deze zaak weet. Robak heeft getracht de Franse en Amerikaanse film noir van de jaren vijftig te imiteren. Het resultaat is een min of meer handige en weinig overtuigende kopie. Kortom, het werk van een ijverige, maar niet originele leerling.

Les rois du gag

Frankrijk 1985. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Michel Serrault, Gérard Jugnot, Thierry Lhermitte, Macha Méril en Mathilda May.

Ondanks zijn succes als tv-komiek, is Ga[KA1]etan (Serrault) niet erg gelukkig met zijn reputatie van populaire kluchtspeler, dat in tegenstelling tot zijn collega's. Hij doet dan ook zaken met een zogenaamd 'intellectuele' en pretentieuze cineast die bovendien middelmatig is. Het gevolg is een algehele mislukking en het scheelt weinig of Gaétan pleegt zelfmoord, maar hij wordt gered door zijn vroegere collega's en besluit weer als komiek te gaan werken. Zidi leek veelbelovend met LES RIPOUX maar hier vervalt hij weer in zijn gewoonlijke moeilijk verteerbare hansworsterijen. Verre van het niveau van Monty Python! Scenario van regisseur Zidi, Michel Fabre en Didier Kaminka. Camerawerk van Jean-Jacques Tarbes.

Debout les crabes, la mer monte!

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Martin Lamotte, Véronique Genest, Virginie Thévenet, Richard Bohringer en Valérie Mairesse.

Genest speelt een hoertje dat net vijf jaar heeft opgeknapt voor een moord, die ze niet begaan had, wat ze te danken had aan haar laffe souteneur Sentier. In de trein op weg naar de kust vindt ze een slachtoffer in de vorm van professor Lamotte, die ze ertoe overhaalt om een kamer bij hem te mogen huren nadat diens vrouw akkoord is gegaan. Ze wil zich op Sentier wreken, maar ze moet ook leven en omdat ze geen vak geleerd heeft, pakt ze algauw het oudste beroep ter wereld weer op. Niet meer dan een boulevardklucht die opgetuigd is tot film. Naar een idee van Bertrand Blier en Philippe Dumarcay. Het scenario is van regisseur Grand-Jouan en schrijver Dumarcay. Camerawerk Eduardo Serra.

Le Jardinier

Frankrijk 1980. Komedie van Jean-Pierre Sentier. Met o.a. Maurice Bénichou, Jean Bolo, Pierre Bolo, Michèle Marquais en Claude Faraldo.

Een werk van een zeer originele auteur, niet na te vertellen. Het gaat over een fabriek, waterdieven, een excentrieke tuinman die ook een wreker is. Verteld als een satirische fabel (een satire op onze maatschappij), poëtisch, humoristisch, ontgoochelend en bitter. Om een dergelijk werk te vinden moeten we terug naar DROLE DE DRAME, van Marcel Carné, of naar het werk van Boris Vian. Absurd, ongewoon, soms haast surrealistisch, maar aan zijn eigen logica als aan een toekomstdroom vasthoudend. LE JARDINIER is een miskend meesterwerk; de regisseur heeft helaas tot op heden niet meer gemaakt.

L' Entourloupe

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Pirès. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Jacques Dutronc, Gérard Lanvin, Anne Jousset en Daniel Laloux.

Kruimeldieven zonder succes gaan voor een oplichter een medische encyclopedie op het platteland verkopen, maar hebben ook daar geen resultaat mee, evenmin als met veediefstallen, maar ze blijven nieuwe initiatieven ontwikkelen. Ironische komedie kijkt ongenadig tegen alle personages en milieus aan, waardoor elke karikatuur op zich, racistisch of demagogisch genoemd zou kunnen worden, als er niet net zo'n karikatuur aan de andere kant zou staan. Opzet tot harde humor - met animo door de hoofdrolspelers gebracht - vergeet echter een maatschappelijke samenhang van de situaties.