Axelle Abbadie

Quasimodo del Paris

Frankrijk 1999. Komedie van Patrick Timsit. Met o.a. Patrick Braoudé, Richard Berry, Axelle Abbadie, Mélanie Thierry en Patrick Timsit.

Quasimodo d'El Paris

Frankrijk 1998. Komedie van Patrick Timsit. Met o.a. Patrick Timsit, Axelle Abbadie, Richard Berry, Mélanie Thierry en Patrick Braoudé.

Maigret et l'inspecteur Cadavre

Frankrijk​/​​België 1998. Misdaad van Pierre Joassin. Met o.a. Bruno Cremer, Nade Dieu, Jacques Boudet, Jean-Pierre Moulin en Philippe Bas.

In België krijgt Maigret te maken met een delicate kwestie. De zwager van de kabinetchef wordt ervan verdacht betrokken te zijn geweest bij een moord. Maigret gaat omzichtig te werk, maar stuit al snel op een probleem. Elke keer als hij een spoor gevonden heeft, wordt hij gedwarsboomd door een privé-detective met de bijnaam 'inspecteur Cadavre'

Le clone

Frankrijk 1997. Sciencefiction van Fabio Conversi. Met o.a. Elie Semoun, Dieudonné Mbala, Smadi Wolfman, Axelle Abbadie en Pierre Vernier.

In België krijgt Maigret te maken met een delicate kwestie. De zwager van de kabinetchef wordt ervan verdacht betrokken te zijn geweest bij een moord. Maigret gaat omzichtig te werk, maar stuit al snel op een probleem. Elke keer als hij een spoor gevonden heeft, wordt hij gedwarsboomd door een privé-detective met de bijnaam 'inspecteur Cadavre'

Oui, Patron!

Frankrijk 1990. Misdaad van Georges Folgoas. Met o.a. Axelle Abbadie, Jean-Marie Bernicat, Philippe Brigaud, Patrick Préjean en Michel Chantegris.

De achtenswaardige familie van een notaris in Orl[KA1]eans is behoorlijk geschokt wanneer men het lijk van het dienstmeisje in het door haar bewoonde tuinhuisje vindt. Uiteraard luidt dit het optreden in van commissaris Boulard (Brigaud), die blindelings in de zaak duikt, maar gelukkig gevolgd wordt door detective Mathieu (Préjean), die ondanks zijn eeuwige 'Ja, Mijnheer' een veel betere speurneus is dan zijn baas. De film is een bewerking van een stuk van Jean Barbier en is binnenshuis opgenomen tegen de achtergrond van een leuk decor. Er is behoorlijk nagedacht over de invalshoeken van de camera, zodat de film niet echt als een gefilmd toneel overkomt. Onderhoudend, grappig en tamelijk geslaagd.

Le coup du parapluie

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Richard, Gert Fröbe, Valérie Mairesse, Christine Murillo en Vittorio Caprioli.

Een berooide acteur komt solliciteren voor een rol in een gangsterfilm, maar belandt per ongeluk op het kantoor van een mafioso. Deze verwacht een killer die een rivaal voor hem moet uitschakelen. Hij neemt nietsvermoedend de opdracht aan en blijft tot aan de bloedige afloop in de waan dat hij zich op een filmset bevindt. Dit aardige uitgangspunt kreeg een uitermate teleurstellende en flauwe uitwerking, waarbij iedere grap eindeloos wordt uitgekauwd (voorzover de film niet wordt stopgezet voor uitvoerige sluikreclame). Pogingen van Richard om leuk te doen zonder dat het scenario de kans ertoe geeft maakt het werk onuitstaanbaar. Scenario van regisseur Oury en Danièle Thompson. Camerawerk van Henri Decae.

O.K. patron

Frankrijk 1973. Komedie van Claude Vital. Met o.a. Jacques Dutronc, Mireille Darc, Axelle Abbadie, Michel Constantin en Francis Blanche.

De weduwe van een Franse mafioso zoekt een plaatsvervanger om een machtsovername door Amerikanen te voorkomen en strikt daartoe een jonge vertegenwoordiger in relikwie[KA3]en, die niet begrijpt wat hem overkomt. Dit vroege vehikel voor Dutronc als ster speculeert op diens nonchalante image als chansonnier. Hij brengt inderdaad een welkome lichtheid in deze logge en voorspelbare misdaadburleske. (Deze debuutfilm ontstond onder supervisie van George Lautner, met het merendeel van diens vaste acteurs, wat er alleen aan herinnert hoeveel vlotter hij zelf dit genre beheerst).

Le rempart des Béguines

Frankrijk 1972. Drama van Guy Casaril. Met o.a. Nicole Courcel, Anicée Alvina, Jean Martin, Venantino Venantini en Ginette Leclerc.

Een meisje dat adolescente is, verzet zich tegen de huwelijksplannen van haar vader, een weduwnaar. Ze gaat diens ruim denkende minnares opzoeken. Er ontstaat een lesbische relatie die van de oudere vrouw vooral tactiek is om de afweer van het meisje dat het huwelijk in de weg staat, te ondermijnen. De inzet en suggestieve dubbelzinnigheid van de hoofdrolspeelsters wegen enigzins op tegen de vlakke scenariobewerking (van de schrijfster zelf) en botte regie van de roman van Fran[KA10]coise Mallet-Joris (die eveneens een verfilmd vervolg kreeg met LA CHAMBRE ROUGE). De andere acteurs passen zich bij de regie aan en zijn dus beneden peil. Achter de camera stond Andreas Winding.