Grace De Capitani

Le secret de Saint-Junien

Frankrijk 1997. Komedie van Christiane Spierro. Met o.a. Caroline Tresca, Luc Thuilier, Grace De Capitani, André Valardy en Brigitte Auber.

Le secret de Saint Junien

1997. Christiane Spiero. Met o.a. Grace De Capitani, Luc Thuillier en Caroline Tresca.

Une page d'amour

Frankrijk 1995. Drama van Serge Moati. Met o.a. Miou-Miou, Jacques Perrin, Félicité Chaton, Grace de Capitani en François Berléand.

Rond 1865 woont de weduwe H[KA1]el[KA2]ene (Miou-Miou) met haar dochter Jeanne (Chaton), die elf is, in een bescheiden etagewoning. Jeanne hangt aan haar moeder en zou er niet aan moeten denken dat iemand anders, in casu een man, te veel aandacht aan haar zou besteden. Als H[KA1]el[KA2]ene `s nachts last krijgt van hevige buikkrampen wordt hun buurman Docteur Derberle (Perrin) erbij geroepen. Hij verstoort de betrekkelijke rust van het tweetal en van hun teruggetrokken bestaan. Een vrij getrouwe, bekorte bewerking van de roman van Emile Zola over een hartstochtige driehoeksverhouding, waarin een tiener de eerste viool speelt. Het spel is sereen en de aankleding van de film (decors en kostuums) is schitterend, maar het scenario van Pierre Dumayet is oppervlakkig en gaat niet in op de sociale context van Zola. Het camerawerk van André Néau is mooi. 16:9.

Navarro : Froid devant!

Frankrijk 1994. Misdaad van Nicolas Ribowski. Met o.a. Roger Hanin, Jacques Martial, Christian Rauth, Daniel Rialet en Grace De Capitani.

Ongelooflijk maar waar: commissaire Navarro (Hanin) erft een flatje van een verre oom. Het optrekje is gelegen in Barb[KA2]es, een verpauperde wijk in Parijs, bevolkt met Afrikanen. Hij gaat er een kijkje nemen en maakt er kennis met de prostitu[KA1]ee Sally (Moonha). Wanneer die kort daarop vermoord wordt, verkeert Navarro in moeilijkheden, want hij is de laatste die haar levend heeft gezien. De scenarist, Tito Topin, heeft duidelijk afstand genomen van de dagelijkse leefwereld van Navarro. Ver van het commissariaat, zijn tragedies en zijn routinezaken wordt een vaudeville-achtig verhaal opgedist met personages die te karikaturaal worden voorgesteld. Muziek van Jannick Top en Serge Perathoner.

Adieu les roses

Frankrijk 1994. Komedie van Philippe Venault. Met o.a. Maria Pacôme, Grace De Capitani, Philippe Caroit, Jacques François en Sylvie Orcier.

Terwijl het landgoed al meer dan een eeuw familiebezit is, wordt Pacôme nu gedwongen het te verkopen. Haar zoon Caroit wil persoonlijk de meest geschikte koper selecteren, want hij wil niet dat het prachtige landgoed in handen valt van de eerste de beste rijke nietsnut. Wie zal het worden? De danseres van de Folies-Bergère? Het bourgeois koppel met hun brutale kind? Of misschien wel de romanschrijfster, die het voordeel heeft knap en alleenstaand te zijn. Caroit heeft zich al voorgenomen om te trouwen met de nieuwe eigenares, zodat het landgoed in de familie blijft. Intelligente, verfijnde komedie, met veel leuk uitgetekende personages, die stuk voor stuk uitstekend vertolkt worden. Nina Companeez schreef het scenario samen met regisseur Venault. Aan de camera stond Anne Khripounoff. Mag Bodard produceerde.

Navarro : Coupable, je présume ?

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Misdaad van Nicolas Ribowski. Met o.a. Roger Hanin, Jacques Martial, Christian Rauth, Daniel Rialet en Grace De Capitani.

Een oude dame werd het slachtoffer van een roodmoord. C[KA1]edric (Belvaux), een dakloze drugsverslaafde, die op het moment van de misdaad in de buurt rondzwierf, wordt meteen als de dader aangewezen. De vrouwelijke onderzoeksrechter, Catherine Vallet (Laroque), gelooft ook dat C[KA1]edric de schuldige is. Gelukkig is er Navarro (Hanin), die sceptisch blijft. Knap spel tussen Hanin en mooie Laroque, geruggesteund door spannende plot, geschreven door Alain Robillard en geestige dialogen van Tito Topin. Spanning blijft tot laatste minuut. Bijzonder geslaagde NAVARRO-episode. Tito Topin bedacht het personage van Navarro.

Embrasse-moi vite!

België​/​​Frankrijk 1993. Romantiek van Gérard Marx. Met o.a. Ben Cross, Grace De Capitani, Pierre Vernier, Yves Lecoq en Sophie Bouilloux.

Mode-ontwerpster Marie Chevasson (De Capitani) ontmoet op een feestje de Amerikaanse zakenman Ken MacFerson (Cross), een zakenrelatie van haar echtgenoot Paul Durieu (Vernier). De jongste tijd vindt ze dat Paul te weinig belangstelling voor haar koestert, maar toch staat ze perplex als diens advocaat haar meldt dat Paul de echtscheiding heeft aangevraagd. Ze beseft dat, als ze akkoord gaat, ze zelf geruïneerd is. Paul wil nl. zijn aandelen in Marie's zaak verkopen aan Ken. Het komt tot een oorlog tussen Marie en Ken. Zwakke relatiekomedie in typisch boertige Franse stijl die zelfs de spirituele dialogen mist die dit soort films gewoonlijk sieren. Cross wist duidelijk niet wat er allemaal van hem verwacht werd en De Capitani kan het alleen niet redden. Virginie Brac baseerde het scenario op een verhaal van Frédéric Sauvagnac. Gefilmd in Brussel door Jimmy Glasberg.

Dieu que les femmes sont amoureuses

Frankrijk 1993. Komedie van Magali Clément. Met o.a. Catherine Jacob, Etienne Chicot, Mathieu Carrière, Yves Beneyton en Grace De Capitani.

Anne (Jacob) blijft altijd goed gehumeurd hoewel ze haar beperkte tijd moet verdelen tussen haar baan in de montagekamer bij een tv-omroep, haar vrienden en haar drie kinderen. Thuis laat niemand haar met rust, want er komen steeds de meest uiteenlopende figuren over de vloer zoals haar moeder (Audret), de studente die op haar acht-jarige tweeling let, haar ex-man Daniel (Carri[KA2]ere), diens minnares, en Regis (Malo), haar geliefde, een dokter, die gehuwd is. Ze staat er altijd alleen voor en hoopt als haar grote liefde Arthur (Chicot) terugkeert van hem de steun te krijgen, die ze nodig heeft, maar Arthur is componist en heeft meer aandacht voor zijn muziek dan voor haar. Het portret van een verliefde vrouw die zo overbelast is, dat zelfs de kijker tussen de bomen het bos niet meer ziet. Hoofdrol Jacob weert zich krachtig om haar complexe personage gestalte te geven. Het scenario is van regisseuse Clément. Het camerawerk is van Pierre Lhomme.

Chambre 108

Frankrijk 1993. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Roland Giraud, Jean Carmet, Grace De Capitani, Jean Barney en Catherine Cyler.

Vrolijke ziekenhuisklucht met mopperpot Carmet, die door Giraud behendig de mond wordt gesnoerd. Maar Giraud is er zelf ook nog niet, want als hij eenmaal heeft geaccepteerd dat hij onder het mes moet, maakt hij zich zorgen over zijn vriendin De Capitani die een te wat innige band met de behandelende geneesheer onderhoudt. Dan is er Carmet nog... Zwanenzang van komediespeler Carmet, die op 20 april 1994 op 73-jarige leeftijd overleed na een lange, vruchtbare carrière die wat de film betreft, begon met LES ENFANTS DU PARADIS. Scenario van Gérald Aubert en camerawerk van Cyril Lathus.

Promotion canapé

Frankrijk 1990. Komedie van Didier Kaminka. Met o.a. Grace De Capitani, Margot Abascal, Thierry Lhermitte, Michel Sardou en Patrick Chesnais.

Deze klucht geeft een uiterst grievend beeld van de (Franse) post en doet geloven dat het elders niet anders is. Dit volledig overtrokken, seksistische portret, waar carri[KA2]ere maken via de rustbank gaat, is evenwel goed voor af en toe een fikse brok leedvermaak. De post is een hele grote werkgever en de cynische makers hebben vast gedacht dat voldoende PTT-ers dom genoeg zouden zijn om zich aan deze banale karikatuur te spiegelen, waardoor de film rendabel zou zijn. Boertig spel, dito regie en scenario (van Didier Kaminka naar een idee van kolder-koning van de lach Claude Zidi - hoe kon het anders!) en alledaagse plaatjes van Claude Agostini.

Le piège

Frankrijk 1990. Drama van Serge Moati. Met o.a. André Dussollier, Grace De Capitani, Pierre Dux, Michel Aumont en Jean Desailly.

In de herfst van 1940 reizen Parijzenaars Joseph Bridet (Dussolier), journalist, en zijn vrouw Yolande (De Capitani) naar Lyon, dat in het niet bezette deel van Frankrijk ligt, en dat met de nazi`s collaboreert. Bridet wil Engeland bereiken om zich bij generaal de Gaulle te voegen. Door dubbelspel hoopt hij in Vichy met de hulp van zijn hooggeplaatste `vriend` Basson (Aumont), een verlofpas te krijgen voor Marokko, dat ook bij Vichy-Frankrijk hoorde. Daar kan hij een plaats krijgen op een vliegtuig voor Londen. Zijn te minzame, onzekere houding wekt de argwaan van zijn vijanden, die hem in de val laten lopen. Typische Franse zienswijze over de oorlogstijd (1939-44), zwakjes uitgevoerd met onwaarschijnlijke situaties. Het scenario is van Jean-Claude Grumberg naar de roman van Emmanuel Bove. Het sfeervolle camerawerk is van Charlie Gaëta en is ondergedompeld in sombere tinten.

Les ripoux

Frankrijk 1984. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Philippe Noiret, Thierry Lhermitte, Régine, Grace De Capitani en Claude Brosset.

Typisch zo'n komedie waar de Fransen mee weglopen, die ze overladen met prijzen (maar liefst drie Césars) maar die in het buitenland koel wordt ontvangen. Terwijl het verhaal van de door de wol geverfde politieinspecteur die een groentje op z'n dak krijgt, best leuk is. Oude rot René (Noiret) licht jonge idealist François (Lhermitte) beentje, maar krijgt zijn trekken thuis. François maakt rare sprongen, wordt pardoes rijk, en blijkt zelfs gewetenloos te zijn. Misschien moet je Frans zijn om er chocola van te maken, maar geinig is het zeker.