Francesco Benigno

Excellent Cadavers

Verenigde Staten​/​​Italië 1999. Drama van Ricky Tognazzi. Met o.a. Chazz Palminteri, F. Murray Abraham, Anna Galiena, Andy Luotto en Lina Sastri.

La Piovra 7

Duitsland​/​​Oostenrijk​/​​Frankrijk​/​​Italië 1994. Misdaad van Luigi Perelli. Met o.a. Patricia Millardet, Ennio Fantastichini, Florinda Bolkan, Raoul Bova en Anita Zagaria.

De door Duitsland uitgeleverde misdadiger Granchio (Coltori) wil dringend de uit Sicili[KA3]e afkomstige vrouwelijke rechter Silvia Conti (Millardet) spreken. Maar voordat hij berouw kan tonen en gaat zingen om zijn huid en haar te redden, wordt hij door de maffia neergeschoten. Silvia Conti krijgt te maken met een vloedgolf van wraakacties. Dit is al de zevende reeks (bestaande uit zes episodes) van dit maffia-epos. Rechter Conti gaat naar Sicili[KA3]e om de moorden op politie-commissarissen van vorige afleveringen te onderzoeken en de schuldigen te straffen. Zij doet dat met de rokende revolver in de hand! Conti is strijdvaardiger, harder en realistischer dan in de vorige mini`s. In Itali[KA3]e, waar de reeks het eerst werd uitgezonden, kwam aardig wat kritiek van Silvio Berlusconi, de toenmalige premier, die vond dat het imago van Itali[KA3]e in het buitenland door deze reeks geweld werd aangedaan (geen wonder, want Berlusconi bouwde zijn imperium op met onduidelijk kapitaal, waarvan gezegd wordt door gezaghebbende bronnen zoals het chique Britse weekblad [KL]The Economist[KLE] dat het afkomstig is van de georganiseerde misdaad), en van... de maffia zelf! In deze nieuwe reeks wordt Conti vooral door twee mannen geholpen: de journalist Daniele Rannisi (Burkhard) en de jonge Commissario Gianni Breda (Bova), net 24 jaar en onmiddellijk Italië's nieuwe hartedief. De eerste reeks afleveringen van LA PIOVRA dateert van 1984. De eerdere 34 episodes van de zes miniseries werden in niet minder dan zeventig landen uitgezonden. In Italië keken gemiddeld twaalf miljoen mensen naar de zevende reeks, een recordbrekend aantal. Niemand minder dan Ennio Morricone componeerde de bij momenten bombastische muziekscore. Het scenario is van Umberto Contarello, Pier Giuseppe Murgia, Sandro Petraglia, Andrea Porporati, Stefano Rulli, Allessandro Sermoneta en Segio Silva. Duurt netto een uur korter, omdat telkens uitgelegd wordt wat er in de vorige aflevering is gebeurd.

Anni '90 - parte 2

Italië 1993. Komedie van Enrico Oldoini. Met o.a. Christian De Sica, Massimo Boldi, Carol Alt, Nino Frassica en Andrea Roncato.

Vervolg dat gemaakt is om te profiteren van het enorme succes van het origineel, hoewel deze film net zo banaal en stom is. Net als het origineel bestaat deze film uit een stel losse verhalen over angst, onzekerheid, genotzucht, hebzucht, seks, relaties, enz. Dezelfde formule wordt gebruikt: schunnige taal, wat naakt en domheid in het algemeen.

Ultimo respiro

Italië 1992. Romantiek van Felice Farina. Met o.a. Francesco Benigno, Federica Moro, Massimo Dapporto, Alfredo Li Bassi en Francesco Guizzo.

Palermo, Sicilië. Een villa aan het strand in een chique buurt. Op een nacht treffen een wethouder en zijn mooie minnaresje twee dieven aan in huis. Een van de twee ontsnapt, de ander doet of hij gewapend is en bedreigt het paar tot hij door de minnares buiten westen wordt geslagen. Er zijn verkiezingen op komst. De wethouder wil geen schandaal over zijn omgang met een jong meisje en geeft de dief niet aan. Als de minnares en de inbreker op elkaar blijken te vallen, wordt de situatie erg ingewikkeld. Een gewaagde, romantische driehoeksverhouding met standsverschillen en culturele barrières. Uitzonderlijk goed spel, met name van Dapporto als de wethouder.

Anni 90

Italië 1992. Komedie van Enrico Oldoini. Met o.a. Christian De Sica, Massimo Boldi, Ezio Greggio, Nino Frassica en Andrea Roncato.

Rauwe en banale komedie over het Italië van de overvloedige jaren rond 1990, een periode van enorme tegenstellingen binnen de Italiaanse cultuur en samenleving. De film bestaat uit een reeks sketches die de bevliegingen, mode's, angsten, onzekerheden en conditioneringen van de Italianen in beeld brengt, zoals die zich gedurende het laatste decennium van de twintigste eeuw voordoen. Soms echt grappig, maar over het algemeen een uitgesproken platvloerse film.

Vacanza di Natale '91

Italië 1991. Komedie van Enrico Oldioni. Met o.a. Massimo Boldi, Christian De Sica, Nino Frassica, Ezio Greggio en Ornella Muti.

Infantiel, seksloos, droogkloterig derderangs knutselwerkje voor de kerst-programmering. We worden geconfronteerd met een aantal toeristen in St. Moritz, zoals een maffe kunstenaar die op huwelijksreis is met zijn tweede vrouw, maar wordt opgejaagd door de geest van zijn eerste; de ambitieuze dochter van een onderdanige kellner; een arrogant stel uit Milaan dat een suite moet delen met lawaaischoppers uit Rome; en een homoseksuele vader die jongleert met zijn zoon en zijn minnaar. De mannen zijn zonder uitzondering hypocriete zakkenwassers, de vrouwen zijn allemaal sletten. Een klucht van lik-m'n-vestje.

Ragazzi fuori

Italië 1990. Drama van Marco Risi. Met o.a. Francesco Benigno, Alessandro Di Sanzo, Filippo Genzardi, Alfredo Di Bassi en Roberto Mariano.

Deze film begint waar MERI PER SEMPRE ophield en wordt gespeeld door dezelfde amateurs. Het is een ontroerend portret van straatkinderen die in Palermo buiten de tuchtschool in de jeugdmisdaad terecht komen doordat hun gewelddadige en vijandige omgeving hen niet de kans geeft een eerlijk leven te leiden en zelfs de overheid hen beestachtig behandelt. De geloofwaardigheid van de film wordt gecreëerd door de acteurs, die allemaal het plaatselijke dialect spreken, en doordat in het epiloog hun eigen leven wordt samengevat, dat nauw blijkt aan te sluiten bij dat van de personages. Een realistische film die fel protesteert tegen de maatschappij.

Mery per sempre

Italië 1989. Drama van Marco Risi. Met o.a. Michele Placido, Claudio Amendola, Alessandro Di Sanzo, Roberto Mariano en Matteo Mandello.

Een leraar wordt geconfronteerd met de harde realiteit van jeugddelinquenten in een gesloten inrichting in Palermo, hun benarde situatie en hun woede. Aanvankelijk is er de klassieke botsing tussen de opvoedkundige en de ongetemde jeugd, maar geleidelijk aan wint hij hun vertrouwen tot ongenoegen van de gevangenisdirectie, die zijn aanpak veel te libertijns vindt. Gebaseerd op het autobiografische boek van Aurelio Grimaldi. De spelers zijn voornamelijk amateurs. Terechte kritiek op de maatschappij. Sandro Petraglia en Stefano Rulli schreven het scenario. Camerawerk van Mauro Marchetti.